Św. Stanisław z Piotrowinem
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie nieregularnego prostokąta o wklęsłych bokach i narożach ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną przeplatającym ornamentem geometrycznym. W polu obrazu znajduje się scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Postać stojącego i zwróconego w trzech czwartych w lewo biskupa wypełnia niemal całe pole obrazu. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny – sutannę, rokietę, ciemnoszary mucet i złoconą kapę, napiersiach ma złoty pektorał, a na głowie białą infułę. Prawą dłoń wyciąga w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma pastorał. U jego stóp klęczy zwrócony profilem w lewo Piotrowin, ubrany w białą szatę i składający ręce w geście modlitewnym. Postaci ukazane są na tle architektury, w głębi, na horyzoncie widoczna jest zabudowa miejska.
Zdjęcie nr 2: Obraz w kształcie nieregularnego prostokąta o wklęsłych bokach i narożach ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną przeplatającym ornamentem geometrycznym. W polu obrazu znajduje się scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Postać stojącego i zwróconego w trzech czwartych w lewo biskupa wypełnia niemal całe pole obrazu. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny – sutannę, rokietę, ciemnoszary mucet i złoconą kapę, napiersiach ma złoty pektorał, a na głowie białą infułę. Prawą dłoń wyciąga w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma pastorał. U jego stóp klęczy zwrócony profilem w lewo Piotrowin, ubrany w białą szatę i składający ręce w geście modlitewnym. Postaci ukazane są na tle architektury, w głębi, na horyzoncie widoczna jest zabudowa miejska.
Zdjęcie nr 3: Obraz w kształcie nieregularnego prostokąta o wklęsłych bokach i narożach ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną przeplatającym ornamentem geometrycznym. W polu obrazu znajduje się scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Postać stojącego i zwróconego w trzech czwartych w lewo biskupa wypełnia niemal całe pole obrazu. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny – sutannę, rokietę, ciemnoszary mucet i złoconą kapę, napiersiach ma złoty pektorał, a na głowie białą infułę. Prawą dłoń wyciąga w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma pastorał. U jego stóp klęczy zwrócony profilem w lewo Piotrowin, ubrany w białą szatę i składający ręce w geście modlitewnym. Postaci ukazane są na tle architektury, w głębi, na horyzoncie widoczna jest zabudowa miejska.
Zdjęcie nr 4: Obraz w kształcie nieregularnego prostokąta o wklęsłych bokach i narożach ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną przeplatającym ornamentem geometrycznym. W polu obrazu znajduje się scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Postać stojącego i zwróconego w trzech czwartych w lewo biskupa wypełnia niemal całe pole obrazu. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny – sutannę, rokietę, ciemnoszary mucet i złoconą kapę, napiersiach ma złoty pektorał, a na głowie białą infułę. Prawą dłoń wyciąga w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma pastorał. U jego stóp klęczy zwrócony profilem w lewo Piotrowin, ubrany w białą szatę i składający ręce w geście modlitewnym. Postaci ukazane są na tle architektury, w głębi, na horyzoncie widoczna jest zabudowa miejska.

Św. Stanisław z Piotrowinem

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Andrychów
Miejscowość
Inwałd
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Narodzenia Najświętszej Marii Panny
Kościół
Narodzenia Najświętszej Marii Panny
Miejsce przechowywania
ściana chóru muzycznego, po lewej stronie pod chórem
Identyfikator
DZIELO/13491
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
1618 rok
Technika i materiał
olej na płótnie naklejonym na deskę
Wymiary podstawowe
szerokość – około 200 cm
wysokość – około 320 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Obraz powstał w 1618 roku i pierwotnie najprawdopodobniej
stanowił część wystroju retabulum ołtarzowego. W ramach prac renowacyjnych został odnowiony w 1887 roku przez Józefa Żarnowskiego z Zembrzyc sumptem P. L. Szafrańskiego, miejscowego dzierżawcy.

Opis

Obraz w kształcie nieregularnego prostokąta o wklęsłych bokach i narożach ujęty jest profilowaną, złoconą ramą zdobioną przeplatającym ornamentem geometrycznym. W polu obrazu znajduje się scena wskrzeszenia Piotrowina przez św. Stanisława. Postać stojącego i zwróconego w trzech czwartych w lewo biskupa wypełnia niemal całe pole obrazu. Święty ubrany jest w strój pontyfikalny – sutannę, rokietę, ciemnoszary mucet i złoconą kapę, napiersiach ma złoty pektorał, a na głowie białą infułę. Prawą dłoń wyciąga w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma pastorał. U jego stóp klęczy zwrócony profilem w lewo Piotrowin, ubrany w białą szatę i składający ręce w geście modlitewnym. Postaci ukazane są na tle architektury, w głębi, na horyzoncie widoczna jest zabudowa miejska.

Zarys problematyki artystycznej

Przedstawienia św. Stanisława pojawiły się w sztuce już w pierwszych dekadach po kanonizacji w 1253 roku. Jeszcze w okresie średniowiecza wykonywano je w różnorodnych technikach – od malarstwa monumentalnego przez tablicowe, wizerunki rzeźbiarskie, zdobiące różnorakie przedmioty rzemiosła artystycznego po malarstwo miniaturowe. W epoce nowożytnej nadal bazowano na wykształconych wcześniej schematach przedstawień, tworząc najczęściej mniejsze, bądź większe obrazy wypełniające retabula ołtarzowe. Sceny często aranżowano według zasad malarstwa barokowego. Przykładem tego typu zabiegu jest umieszczenie w tle prezentowanej kompozycji monumentalnej kolumny na wysokim cokole. Element ten nadaje przedstawieniu charakter podniosły, oficjalny. Nowym zabiegiem jest także rezygnacja ze średniowiecznego sposobu ukazania Piotrowina w zminiaturyzowanej postaci, tak by proporcje jego sylwetki były zbliżone do sylwetki świętego.
Tematyka przedstawienia nawiązuje do jednej z hagiograficznych legend świętego, według której żyjący w latach około 1030-1079 biskup krakowski dokonał cudu wskrzeszenia rycerza Piotra Strzemieńczyka zwanego Piotrowinem. Nadprzyrodzone wydarzenie wiązało się z koniecznością potwierdzenia przez biskupa przed sądem prawa własności nabytej od owego rycerza miejscowości Piotrawin, które w wątpliwość podawali bliscy zmarłego. Od średniowiecza wątek ten był jednym z najpopularniejszych przedstawień w ikonografii świętego.
Święty Stanisław zginął z rozkazu króla Bolesława Śmiałego. Jego grób znajdujący się w katedrze wawelskiej przez wieki był miejscem wielkiego kultu męczennika.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Literatura

- Franciszek Mróz, Geograficzny zasięg kultu św. Stanisława w Polsce, „Peregrinus Cracoviensis”, 14, 2003, s. 103-118.

- Szczęsna Joanna, Węgrzyn-Klisowska Walentyna, Wojciechowski Leszek, Stanisław biskup [w:] Encyklopedia katolicka, red. Gigilewicz Edward, t. 18, Lublin 2013, sp. 783-788.

- Śnieżyńska-Stolot Ewa, Ze studiów nad ikonografią legendy świętego Stanisława, "Folia Historiae Artium", 8, 1972, s. 161-183.

Streszczenie

Obraz z przedstawieniem św. Stanisława z Piotrowinem zdobiący strukturę chóru muzycznego w kościele pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Inwałdzie, stanowi przykład nowożytnej wersji popularnego od średniowiecza legendarnego wątku z hagiografii świętego biskupa, jednego z głównych patronów Polski.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarza stiukowa, architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna, o wklęsłym licu, ze zwieńczeniem oraz osadzona na wysokim cokole. Ołtarz drewniany, sarkofagowy z drewnianą, silnie wysuniętą mensą. Retabulum ujęte parą zdwojonych pilastrów o trzonach dekorowanych konsolkami i kampanulami na froncie, dźwigających przerwane belkowanie. W polu środkowym umieszczono obraz Świętej Rodziny ujęty profilowaną ramą w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, nadwieszonym z uskokiem i uszakami po bokach, wklęsłego u spodu. Poniżej obrazu znajduje się płycina ujęta spływami wolutowymi, zamknięta fragmentem gzymsu w formie łuku odcinkowego. W jej polu jest kartusz o fantazyjnym wykroju. Zwieńczenie ujęto parą spływów wolutowych i zamknięto fragmentem wklęsło-wypukłego gzymsu, na którym jest płomienisty wazon. Na końcach spływów wolutowych znajduje się para siedzących putt. Pole zwieńczenia wypełniają płaskorzeźbione obłoki z uskrzydlonymi główkami anielskimi oraz ukazana na ich tle promienista gloria z parą główek anielskich pośrodku. Struktura retabulum jest marmoryzowana w kolorze szaro-brązowym i ciemnoszarym, ze złoconymi i srebrzonymi detalami.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie leżącego prostokąta ujęta profilowaną, drewnianą ramą. W polu inskrypcja: „ZA DUSZĘ Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) KS(IĘDZA) / ALOJZEGO OBOZY / DOBRODZIEJA KOŚCIOŁA / INWAŁDZKIEGO + 11/12 188(...)/ PROSZĘ O ZDROWAŚ MARIO”.
płyta nagrobna
Epitafium Alojzego Obozy
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca z dostępem od strony wewnętrznej klatki schodowej usytuowanej w murze kościoła. Kosz na planie kwadratu o wklęsłych bokach, wypukłym froncie i ściętych narożach, z podwieszeniem w formie stylizowanego, odwróconego stożka zakończonego wolutą. Kosz w narożach ujęty pilastrami o trzonach w formie wolut, dźwigającymi belkowanie parapetu. Ścianki dekorowane płycinami z polami o obrysie utworzonym z linii wklęsło-wypukłej wzbogaconej odcinkami prostymi; w płycinach uskrzydlone główki anielskie. W partii belkowania parapetu front ambony zdobiony muszlą, ujętą kwiatowymi girlandami, na tle pilastrów dwa putta. Zaplecek ujęty pilastrami oraz spływami wolutowymi, dźwigającymi belkowanie. W polu drzwiczki w formie stojącego prostokąta, dekorowane płyciną o wykroju ukształtowanym na bazie falistej, wklęsło-wypukłej linii. Powyżej dwie uskrzydlone główki anielskie. Baldachim płaski, na planie analogicznym do kosza ambony, opasany profilowanym gzymsem, dźwigającym przerwany, wolutowy przyczółek, flankowany przez dwa putta. Całość zwieńczona glorią promienistą z rzeźbioną gołębicą Ducha Świętego. Struktura marmoryzowana, w kolorze brązowo-szarym, ciemnoszarym i niebieskim, profile i ornamenty złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica w typie kielichowym osadzona jest na stopie na planie koła. Walcowaty, krótki trzon ujęty jest pierścieniem i zakończony wałkiem. Czarę w formie spłaszczonej od góry kuli objęto cęgą. W dolnej części dekorowana jest naprzemiennie płaskorzeźbionymi, smukłymi liśćmi i kwiatami na długich łodygach, zaś w górnej rozłożystymi liśćmi stylizowanego akantu. Pokrywa jest w formie baldachimu, z kopułką na walcowatej podstawie, dekorowanego u dołu pasem kanelur, u góry spłaszczonymi puklowaniami i zwieńczona szyszką z krzyżem. Całość jest marmoryzowana, w kolorze ciemnoszarym i szaroróżowym, detale i ornamentyka złocona.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem wyobrażoną w półpostaci. Sylwetka Marii nieznacznie zwrócona jest w lewo. Jej zaokrągloną twarz charakteryzują łagodne, wyraziste rysy o silnie podkreślonych liniach łuków brwiowych i prostego nosa wydobyte światłocieniem. Oczy są duże, usta drobne, a karnacja śniada. Partie szat, łącznie z maforionem zasłaniającym włosy Marii, pokryte są metalowymi, srebrzonymi sukienkami, na powierzchni których odtworzono w ogólnych zarysach przebieg fałdów; szaty zdobione są motywem stylizowanej, ukwieconej, złoconej wici roślinnej, o kameryzowanych lamówkach. Maria prawą ręką o wyprostowanych palcach wskazuje na trzymane na lewej ręce Dzieciątko, w trzech czwartych skierowane w lewo. Zwróconą niemal na wprost twarz charakteryzuje podobny jak w przypadku Marii sposób modelunku, okalają ją krótkie, brązowe włosy. Ubraną w długą tunikę sylwetkę Jezusa także osłania metalowa sukienka. Lewą ręką podtrzymuje on na kolanach księgę, prawą unosi w geście błogosławieństwa; u dołu widoczna jest nieobuta, swobodnie zwisająca stopa Dzieciątka. Postaci ukazane są na tłoczonym w gruncie, złoconym tle dekorowanym motywem roślinnym. Zwieńczone otwartymi, kameryzowanymi koronami głowy okalają nimby i wieńce z gwiazd. Wizerunek ujęty profilowaną, srebrzoną ramą zdobioną złoconymi motywami rocaille.
obraz
Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Obrazy ujęte dwustronną, symetrycznie ukształtowaną ramą o obrysie utworzonym z falistej, wklęsło-wypukłej linii. Rama zdobiona jest motywami liści, grzebieni ornamentu rocaille'owego, obłoków oraz uskrzydlonych główek anielskich, zwieńczona mitrą książęcą. Rama osadzona na podstawie w formie prostokątnej płyty, na której element pośredni w formie rozciągniętych poziomo symetrycznych zwojów wici i wstęgi; w tej części feretronu otwory do wsuwania drążków do noszenia. Na awersie Matka Boska ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem siedzącym na lewym ramieniu i owocem trzymanym w prawej dłoni. Ubrana jest w granatowy płaszcz z czerwoną podszewką i złotym obszyciem, spod którego widoczne są biały welon i suknia. Dzieciątko z prawą ręką wzniesioną w geście błogosławieństwa, z lewą wspartą na księdze, ubrane jest w białą, wzorzystą sukienkę. Wokół głów są nimby, a wokół głowy Marii wieniec z dwunastu gwiazd. Na neutralnym tle widoczne są księżyc i słońce, nad głowami aplikowane drewniane korony z imitacją kamieni jubilerskich. Na rewersie znajduje się wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem, ukazanego półpostaciowo, w trzech czwartych i zwróconego w prawo. Jego twarz o wyrazistych rysach, z długim nosem i pełnymi ustami, okolona jest jasnobrązową brodą, włosy zaczesane są do tyłu. Ubrany jest w błękitną suknię i brązowy płaszcz. Św. Józef przytrzymuje Dzieciątko siedzące na poduszce na stoliku przykrytym purpurową tkaniną. Zwrócone w trzech czwartych w lewo, z głową zwróconą w prawo okryte jest białą tkaniną. Św. Józef trzyma w dłoni kwiat lilii, Dzieciątko kwiat jasnoczerwonej róży. Tło jest neutralne, jasnobrązowe, w lewej górnej części obrazu znajduje się Oko Opatrzności, w prawej para uskrzydlonych główek anielskich.
feretron
Matka Boska, św. Józef

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, trójosiowy, dwukondygnacyjny ze zwieńczeniem. Mensa prostopadłościenna, kamienna z drewnianym antepedium w formie leżącego prostokąta z postacią św. Augustyna ujętego wicią suchego akantu z przeplecioną, karbowaną wstążką i bukietami kwiatów. Przedstawienie otoczone profilowaną, ażurową ramą wypełnioną podobną wicią z akantu i kwiatów. Na mensie prostopadłościenne tabernakulum w formie kapliczki. Ściana frontowa z drzwiczkami w kształcie stojącego prostokąta dekorowanego krzyżem łacińskim ujętym wicią roślinną, zwieńczona trójkątnym przyczółkiem. Ścianka ujęta lizenami wypełnionymi wicią akantową podtrzymującymi pełne belkowanie obiegające bryłę, z mocno wysuniętym gzymsem wyłamanym w narożach. Całość zwieńczona czterospadowym dachem dekorowanym łuską. Na dachu baranek Boży leżący na księdze z siedmioma pieczęciami, przytrzymujący chorągiew, ukazany na tle chrystogramu otoczonego glorią promienistą. Nastawa na dwudzielnym cokole z półkolistymi bramkami ze zwieńczeniem utworzonym z ornamentu okuciowego ujmującego owalne pola. Osie pierwszej kondygnacji wydzielone kolumnami stojącymi na konsolach dekorowanych z frontu uskrzydlonymi główkami anielskimi powyżej liści akantu, na krawędziach cekinami, a po bokach wicią. Kolumny zostały przedzielone opaską w jednej trzeciej wysokości, dekorowane na całej wysokości wicią roślinną, główkami anielskimi w dolnej partii i imitacją kameryzacji na opaskach oraz w dwóch trzecich wysokości. Kolumny są ustawione na tle pilastrów dekorowanych wicią roślinną i zawieszonymi na niej chustkami. W polu centralnym kondygnacji jest nisza w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym z postacią ukrzyżowanego Chrystusa na tle widoku Jerozolimy. W osiach bocznych mniejsze, ujęte pilastrami nisze o podobnym kształcie, których konchy wypełnione są muszlą, zwieńczone trójkątnym przyczółkiem przerwanym na cokół. W nich, na dekorowanych wicią i rozetami konsolach ustawiono figury: po lewej stronie św. Piotra, a po prawej św. Pawła. Kondygnacje ujmują ażurowe uszaki utworzone z ornamentu okuciowego, ulistnionych wolut i przewieszonej chustki. Kolumny podtrzymują pełne belkowanie wyniesione w łuk nad polem centralnym. Podłucze dekorowane rozetami, fryz głowami anielskimi i wicią, gzyms m.in. kostkowaniem i liśćmi akantu. Całość spięta kluczem z kartuszem z herbem kanoników regularnych od pokuty (marków). Na wyniesieniu belkowania posadowiono postaci aniołów trzymających narzędzia męki: anioł po lewej włócznię, a anioł po prawej gąbkę. Górna kondygnacja oparta została na schemacie aediculi – prostokątne pole ujęto kolumnami podtrzymującymi pełne belkowanie i trójkątny przyczółek przerwany na środku na cokół, na którym ustawiono rzeźbę pelikana karmiącego młode własną krwią. Na krawędziach przyczółka dwie leżące postaci. Kondygnacja flankowana postaciami czterech ewangelistów ustawionymi na cokołach. Po lewej stronie św. Marek i św. Jan, po prawej św. Mateusz i św. Łukasz. Struktura polichromowana na kolor ciemnoniebieski; kolumny, profile, detale i ornamenty złocone i srebrzone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Kościół św. Jakuba Apostoła w Sance usytuowany jest na wzgórzu, w centrum wsi, na południe od głównej drogi. Teren przykościelny jest otoczony wysokim murem z wzniesionym na nim, niższym i żeliwnym płotem. W części północno-zachodniej muru zlokalizowana jest szeroka brama, od wschodu wąska furtka, a od południa wejście na cmentarz. Kościół jest orientowany, murowany, otynkowany, jednonawowy z czworoboczną wieżą w fasadzie i z wąskim prezbiterium, zamkniętym półkoliście. Nawa jest szersza, na planie prostokąta, nakryta sklepieniem kolebkowym. Od zachodu do nawy dostawiona kruchta, a od strony północnej do prezbiterium zakrystia. W zachodniej części świątyni wzniesiony jest murowany chór muzyczny. Wnętrze bez zaznaczonych większych podziałów architektonicznych, jedynie w prezbiterium gzyms podokapowy, wychodzący na ścianę arkady tęczowej. Wnętrze oświetlają umieszczone w południowych ścianach nawy prostokątne, zamknięte półkoliście dwa okna oraz jedno od strony południowej w prezbiterium; ponadto niewielkie okrągłe okno na ścianie wschodniej prezbiterium. Do kościoła prowadzi główne wejście od strony zachodniej oraz jedno przez kruchtę od północy i dwa przez zakrystię. Zakrystia: wejście w części zachodniej zakończone ostrołukowo, nad nim okrągłe okno; drugie wejście w ścianie wschodniej, proste odrzwia; na ścianie północnej cztery prostokątne okna zakończone półkoliście. W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny jest niewysoki, kamienny cokół wyłożony płytami z piaskowca, powyżej kościół otynkowany. Świątynię obiega podokapowy gzyms. Prezbiterium, niższe od nawy. Nawa nakryta dachem dwuspadowym z trójkątnym szczytem schodkowym na wschodnim zakończeniu. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona jest wysoka i masywna wieża, założona na planie kwadratu. W dolnej kondygnacji na osi kościoła prostokątne, zamknięte półkoliście wejście do kruchty. Narożniki pierwszej kondygnacji flankowane lizenami, ściany w dwóch trzecich wysokości przedzielone gzymsem, powyżej na każdej ściance okrągłe okna. Kondygnacje rozdzielone daszkiem. W drugiej kondygnacji narożniki ujęte lizenami, w polach prostokątne, półkoliście zamknięte wnęki okienne z żaluzjami. Wieża zwieńczona baniastym hełmem. Nawa nakryta dachem dwuspadowym, pokrytym czerwoną dachówką, prezbiterium dachem wielopołaciowym z blachy miedzianej, która pokrywa również zakrystię. W północną ścianę kruchty pod wieżą wbudowana jest tablica pamiątkowa poświęcona kapitanowi Stanisławowi Kwiatkowskiemu.
kościół
Kościół św. Jakuba Apostoła
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z przedstawieniem Rodziny Marii i św. Janem Chrzcicielem. Po prawej stronie obrazu siedzące obok siebie św. Anna i Maria z Dzieciątkiem, zwrócone w trzech czwartych w prawo. Maria z pochyloną głową, dłonie ma złożone w geście modlitwy, lewą nogę wysuniętą do przodu. Twarz ma owalną, o łagodnych, młodzieńczych rysach, okoloną brązowymi włosami, ukrytymi pod welonem. Ubrana jest w ciemnoróżową suknię oraz niebieski płaszcz z żółtą podszewką zarzucony na prawe ramię i opadający na kolana, na głowie i wokół szyi ma biały welon. Na jej kolanie siedzi Dzieciątko Jezus, lekko pochylone z uniesionymi obiema rękami, prawą rękę ma podtrzymywaną przez św. Annę, a dłoń w geście błogosławieństwa. Twarz ma pełną, o pucołowatych policzkach, okoloną krótkimi, kręconymi, jasnymi włosami. Ubrane jest w białą tunikę lamowaną koronką. Anna lekko pochylona w przód, lewą ręką obejmuje Marię, prawą podtrzymuje dłoń Dzieciątka. Twarz ma o starczych, łagodnych rysach. Ubrana jest w zieloną suknię oraz biały welon z podwiką. Obie razem z Marią mają na głowach aplikowane korony zamknięte. W lewej części obrazu klęczący przed nimi św. Joachim i św. Jan Chrzciciel. Ten ostatni ukazany jako dziecko, klęczy na prawym kolanie, lekko pochylony, w lewej ręce trzyma laskę zakończoną krzyżem z banderolą z napisem „ECCE AGNVS DEI”, prawą kładzie na piersi. Twarz ma pełną o pucołowatych policzkach, okoloną jasnymi, kręconymi, krótkimi włosami. Ubrany jest w pomarańczowo-różową melotę. Święty Joachim klęczy pochylony za nim, prawą rękę opiera na postumencie, lewą kładzie na piersi. Twarz ma o starczych rysach, okoloną siwą brodą i włosami, nad głową aplikowana gloria promienista. Ubrany jest w zieloną tunikę oraz pomarańczowy płaszcz zarzucony na ramiona. Postacie znajdują się we wnętrzu z szachownicową posadzką oraz upiętymi po bokach czerwonymi draperiami. W górnej części obrazu, pośród obłoków ukazane półpostacie czterech aniołów, ubranych w kolorowe tuniki, z których dwa trzymają otwarte księgi. Tło złocone.
obraz
Rodzina Marii ze św. Janem Chrzcicielem
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym przedstawiający ukrzyżowanego Chrystusa z postaciami Matki Boskiej, św. Marii Magdaleny i św. Jana u dołu dzieła. Niemal całą szerokość i wysokość obrazu wypełnia krzyż o prostym zakończeniu ramion z postacią umarłego Chrystusa w górnej połowie, przybitego do niego trzema gwoździami. Ciało Jezusa jest w lekkim zwisie, o szeroko rozstawionych ramionach, układających się w delikatny łuk, z głową opadającą na prawy bark, ugiętymi w kolanach nogami i stopami w układzie prawa na lewą. Twarz ma podłużną, trójkątną, o zamkniętych oczach, dużym, garbatym nosie i pełnych ustach; okoloną krótką brodą oraz brązowymi włosami sięgającymi ramion. Na głowie ma szeroką koronę cierniową, wokół niej wiązki promieni. Jego ciało jest smukłe i wydłużone, z podkreśloną muskulaturą klatki piersiowej i ramion, z zaznaczonymi śladami męki. Przez biodra przewiązane białe, krótkie i opadające perizonium ze zwisem tkaniny na prawym boku. Krzyż zakończony banderolą z napisem „INRI”, u jego dołu leżą puszka, czaszka i piszczel. Postać Chrystusa flankują dwa adorujące aniołki. W dolnej części krzyża klęczy św. Maria Magdalena, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z głową skierowana w górę, obiema rękami obejmuje belkę. Twarz ma owalną, o dużych oczach skierowanych w górę, prostym nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, kręconymi włosami, opadającymi na ramiona. Ubrana jest w jasnoniebieską suknię spodnią, jasnofioletowa suknię wierzchnią oraz jasnobrązowy płaszcz zarzucony na lewe ramie i plecy. Po prawej stronie krzyża stoi Matka Boska, zwrócona w trzech czwartych w lewo, z głową skierowaną w górę i rękami złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma szczupłą, z oczami skierowanymi w górę, garbatym nosem i wąskimi ustami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię, niebieski płaszcz zarzucony na ramiona oraz brązowy welon, opadający na ramiona. Po lewej stronie krzyża stoi św. Jan, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z głową skierowaną w górę oraz opuszczonymi rękami ze splecionymi dłońmi. Twarz ma owalną, o dużych, zapłakanych oczach zwróconych do góry, dużym nosie i pełnych, otwartych ustach; okoloną brązowymi i kręconymi włosami, opadającymi na ramiona. Ubrany jest w brązowo-zieloną tunikę, wiązaną pod szyją oraz czerwony płaszcz przewiązany diagonalnie przez prawe ramię. Scena ukazana jako nokturn z niebem zakrytym ciemnymi obłokami z widocznym prześwitem światła, na tle górzystego pejzażu z widokiem miasta w oddali. W prawym dolnym rogu obrazu, na kamieniu, sygnatura: „LVCAS PORHEBIVS / A(NNO) 1618 PINXERAT.”
obraz
Ukrzyżowanie

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Św. Stanisław z Piotrowinem", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-stanislaw-z-piotrowinem

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności