Św. Paweł

Dzieje zabytku

W 1894 roku zapisano w księdze wydatków na budowę kościoła kwotę wydaną na „podróż do Kent (Kęt) po szkło i rzeźby”. Ołtarz główny, w którym znajduje się rzeźba, był konserwowany między 1980 a 2000 rokiem.

Opis

Rzeźba pełna na cokole przedstawiająca św. Pawła ukazanego w całej postaci, zwróconego nieznacznie w prawo. Święty prawą, przyciśniętą do ciała ręką podtrzymuje księgę z krzyżem na okładce, w lewej trzyma rękojeść opartego o ziemię miecza. Ma pociągłą, szczupłą twarz z okrągłymi, szeroko otwartymi oczami, prostym nosem oraz czerwonymi ustami. Okalają ją brązowe włosy, które spływając falami, zasłaniają uszy. Święty ma brodę sięgającą piersi oraz wąsy. Jest ubrany w zieloną tunikę z wąskimi rękawami, przepasaną w talii oraz płaszcz spięty na piersi. Gęsto drapowane tkaniny spływają do ziemi miękkimi fałdami.
W partiach ciała polichromia naturalistyczna, płaszcz i atrybuty złocone i srebrzone.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Paweł został ukazany w typowej konwencji ikonograficznej jako brodaty mężczyzna w długiej sukni trzymający w ręce miecz, narzędzie swej męczeńskiej śmierci. Według przekazów święty był w młodości tkaczem namiotów i gorliwym prześladowcą chrześcijan. Został jednak cudownie nawrócony, ochrzcił się, przyjmując imię Paweł i rozpoczął działalność apostolską. Został ścięty w Rzymie w czasie prześladowań chrześcijan przez cesarza Nerona. Upadająca głowa świętego miała odbić się trzy razy od ziemi, a w tych miejscach wytrysnęły źródła. Obecnie znajduje się w tym miejscu kościół San Paolo alle Tre Fontane.
Stryszawska rzeźba ukazuje go w statycznej pozie, z precyzyjnie oddaną głową i schematycznie przedstawionymi dłońmi. Prawidłowo ukazano proporcje ciała oraz fałdy szat. Rzeźbę cechuje poprawność formalna i stylistyczna.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Ołtarz główny, w którym znajduje się rzeźba, był konserwowany między 1980 a 2000 rokiem.

Streszczenie

Przedstawienie św. Pawła umieszczone po lewej stronie ołtarza głównego zostało wykonane przez Stanisława Jarząbka z Kęt w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Jest przykładem poprawnej, dziewiętnastowiecznej rzeźby, która wypełniała licznie powstające w tym czasie neogotyckie ołtarze.

Bibliografia