Św. Katarzyna Sieneńska

Dzieje zabytku

Rzeźba została wykonana około połowy XIX wieku i poddana konserwacji w 2003 roku.

Opis

Rzeźba pełnoplastyczna, całopostaciowa, wydrążona od tyłu, na cokole. Święta Katarzyna została ukazana frontalnie, w kontrapoście, z ciężarem na lewej nodze i sylwetką lekko wygiętą do tyłu, z uniesioną głową. Prawą rękę ma opuszczoną, lewą uniesioną w subtelnym geście. Święta ma owalną, rumianą twarz, niebieskie, spoglądające do góry oczy, wąskie brwi, prosty nos oraz małe, czerwone usta. Jest ubrana w habit dominikański: białą tunikę przewiązaną czarnym pasem, biały szkaplerz oraz długą czarną kapę i krótką pelerynkę, na głowie ma welon i koronę cierniową.
Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.

Zarys problematyki artystycznej

Święta Katarzyna Sieneńska żyła w XIV wieku, po wstąpieniu do zakonu całkowicie oddała się pokucie, była mistyczką i stygmatyczką. Została ukazana w konwencjonalny sposób – w habicie zakonu dominikanek, do którego należała i który zreformowała oraz w koronie cierniowej. Korona jest atrybutem związanym z objawieniami świętej. W czasie jednego z nich Katarzyna zobaczyła Jezusa, który podawał jej dwie korony – złotą i cierniową, Katarzyna bez wahania wybrała tę drugą.
Rzeźba stanowi przykład poprawnego, dziewiętnastowiecznego snycerstwa. Prawidłowo oddano proporcje ciała oraz ułożenie szat, twarz nosi cechy indywidualne. Autor inspirował się rzeźbiarstwem okresu baroku – święta czyni teatralne gesty oraz wznosi oczy do góry.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. W 2003 roku rzeźba była konserwowana przez zakłady: Konserwacja Zabytków Sabina Szkodlarska z Zabierzowa i Beata Kowalczyk Konserwacja Dzieł Sztuki z Krakowa.

Streszczenie

Figura św. Katarzyny Sieneńskiej została wykonana około połowy XIX wieku do ołtarza Matki Boskiej Różańcowej. Święta została ukazana w konwencjonalny sposób – w habicie zakonu dominikanek, do którego należała i który zreformowała oraz w koronie cierniowej. Autor rzeźby inspirował się sztuką doby baroku.

Bibliografia