Dydak św.

Biogram

Święty Dydak urodził się w Andaluzji około 1400 roku, a zmarł 12 listopada 1463 w Alcala de Henares. Początkowo był tercjarzem franciszkańskim. Pracował przy kościele parafialnym, pomagając w ogrodzie i dzieląc się zarobionymi pieniędzmi z biednymi. Następnie wstąpił do zakonu franciszkanów w Arizal koło Kordoby, gdzie złożył śluby wieczyste. Święty Dydak udał się na misje na Wyspy Kanaryjskie. Zmarł, trzymając w rękach krucyfiks, a jego ciało nie uległo rozkładowi i wydzielało przyjemną woń. Został kanonizowany przez Sykstusa V 2 lipca 1588. Jego wspomnienie obchodzone jest 13 listopada. Jest patronem braci zakonnych, czczonym głównie w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej.

W ikonografii często ukazywany jest z krzyżem i różańcem, które symbolizują jego akty pokutne i modlitwy, jakimi wyjednał wielu ludziom łaskę powrotu do zdrowia. Według legendy św. Dydak uzdrawiał chorych palcem, który zanurzał w lampce płonącej przed obrazem Matki Bożej. Właśnie ten moment z legendy z życia św. Dydaka jest często przedstawiany w ikonografii świętego, np. został ukazany przez Stefana Chmiela na obrazie w kościele Franciszkanów w Wieliczce. Jedno z najbardziej znanych przedstawień świętego to obraz Francisco de Zurbarán’a, na którym święty trzyma w habicie czerwone róże.

Bibliografia