epitafium ks. Michała Lipki
Zdjęcie nr 1: Epitafium uzyskało kształt stojącego prostokąta, zwieńczoną łukiem półkolistym, nadwieszonym z uskokiem. Na bocznych krawędziach płyciny widoczne są wcięcia. W jej polu obwiedzionym ornamentem liniowym ze stylizowaną gałązka palmową na osi ryty tekst: "D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Wielce / Czcigodnemu Pasterzowi / Ks[iędzu][ MICHAŁOWI LIPCE / Proboszczowi w Wieprzu / * 1800 r[oku] + 25 Paźdz[iernika] 1873 r[oku] / który radą i chojnym datkiem / dał początek budowie / tej świątyni. / Wdzięczni parafianie". W czterech narożach umieszczono ozdobne gwoździe ze żłobionym motywem sześcioramiennej gwiazdy wokół.

epitafium ks. Michała Lipki

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Wieprz
Miejscowość
Wieprz
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Wszystkich Świętych
Kościół
Wszystkich Świętych
Miejsce przechowywania
filar międzynawowy, strona północna, pierwszy od prezbiterium
Identyfikator
DZIELO/24566
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
po 1873 roku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
wapień dębnicki, kucie, polerowanie, złocenie
Wymiary podstawowe
szerokość – 55 cm
wysokość – 80,4 cm
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Epitafium upamiętnia ks. Michała Lipkę, proboszcza parafii w Wieprzu w latach 1843-1873. Z jego inicjatywy rozpoczęto zbierać fundusze na budowę nowego kościoła. Zmarł w Wieprzu w 25 X 1873 roku. Został pochowany w krypcie ufundowanej przez siebie kaplicy na miejscowym cmentarzu.

Opis

Epitafium uzyskało kształt stojącego prostokąta, zwieńczoną łukiem półkolistym, nadwieszonym z uskokiem. Na bocznych krawędziach płyciny widoczne są wcięcia. W jej polu obwiedzionym ornamentem liniowym ze stylizowaną gałązka palmową na osi ryty tekst: "D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Wielce / Czcigodnemu Pasterzowi / Ks[iędzu][ MICHAŁOWI LIPCE / Proboszczowi w Wieprzu / * 1800 r[oku] + 25 Paźdz[iernika] 1873 r[oku] / który radą i chojnym datkiem / dał początek budowie / tej świątyni. / Wdzięczni parafianie". W czterech narożach umieszczono ozdobne gwoździe ze żłobionym motywem sześcioramiennej gwiazdy wokół.

Zarys problematyki artystycznej

Tablica epitafijna z Wieprza stanowi typową formę upamiętniania liczącej się w społeczności osoby zmarłej, w tym wypadku zasłużonego dla parafii proboszcza. Liczne przykłady takich realizacji z XIX wieku można znaleźć w ościennych kościołach, np. w Grojcu, Oświęcimiu, Dworach, Głębowicach, Osieku lub Gierałtowicach.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. Ostania konserwację przeprowadzono na przełomie XX i XXI wieku.

Literatura

Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 11-12, 23, 25, 462;
S. Klajman, Pod opieką Wszystkich Świętych, Wieprz 2018, s. 59-61, 176.

Streszczenie

Marmurowe epitafium upamiętnia ks. Michała Lipkę, proboszcza parafii w Wieprzu w latach 1843-1873. Z jego inicjatywy rozpoczęto zbierać fundusze na budowę nowego kościoła. Zmarł w Wieprzu w 25 X 1873 roku.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa uzyskała charakter przyściennego retabulum jednoosiowego, jednokondygnacyjnego ze zwieńczeniem. Drewniany stipes ołtarzowy przyjął kształt zwężającego się ku dołowi sarkofagu ustawionego na podeście o dwu stopniach, wspierającego mensę. Na mensie na osi ustawiono prostopadłościenne tabernakulum ujęte po bokach spływami wolutowym podtrzymującymi belkowanie. Drzwiczki do tabernakulum uzyskały kształt stojącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem nadwieszonym z uskokiem. Retabulum ustawiono na wysokim cokole flankowanym dwoma, dwustrefowymi, przyściennymi filarami, na których ustawiono figury św. Józefa i św. Joachima. Kondygnację nastawy ujmują dwie smukłe kolumny z kapitelami korynckimi, wsparte na dwustopniowych postumentach ustawionych na prostopadłościennych wysuniętych do przodu fragmentach dolnego cokołu, pomiędzy którymi ustawiono tabernakulum. Górną część postumentów zdobią prostokątne płyciny z płaskorzeźbionym ornamentem w polu. Pomiędzy postumentami w strukturze ołtarza umieszczono pole obrazowe w kształcie leżącego prostokąta o ściętych narożach, w którym przedstawiono Zwiastowanie Najświętszej Marii Pannie. Fragment środkowej części tego obrazu przykrywa kartusz zwieńczony dwoma uskrzydlonymi główkami aniołków, a od dołu zakończony muszlą. Kartusz zachodzi także na pole środkowe, które uzyskało kształt prostokąta, zakończonego trójbocznie. Wewnątrz umieszczono w profilowanej ramie obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem w rzymskim typie Salus Populi Romani. Kolumny podtrzymują niepełne, wyłamane na ich osi belkowanie z dwoma przerwanymi przyczółkami. Pomiędzy przyczółkami jako zwieńczenie umieszczono prostokątny obraz o ściętych narożach z przedstawieniem św. Klary. Strukturę ołtarza pomalowano w tonacji jasnobeżowej. Kolumny, profile oraz ornamenty zostały wyzłocone.
ołtarz
Matki Boskiej Łaskawej
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna, całopostaciowa figura ukazuje Chrystusa Zmartwychwstałego stojącego na podłożu imitującym niewielki pagórek, osadzonym na profilowanej, prostopadłościennej podstawie o ściętych narożach. Zbawiciel na lekko ugiętych nogach ukazany został frontalnie. Obie ręce ma uniesione i odsunięte od tułowia. W lewej trzyma chorągiew na drzewcu z czerwonej tkaniny obszytej srebrną frędzlą i dekorowanej cekinami. Z kolei prawa jest uniesiona na wysokości klatki piersiowej. Jego sylwetka została opracowana sumarycznie z próbą uchwycenia muskulatury oraz zaznaczeniem partii żeber. Biodra Zbawiciela okrywa przewiązane, pozłocone perizonium. Chrystus ma owalną twarz o jasnej karnacji z charakterystycznie szeroko otwartymi oczami, wydatny nos i usta. Jego głowę otaczają krótkie brązowe włosy zaczesane do tyłu i zarost. Przez prawe ramię ma przerzucony, mocno sfałdowany, ciemnoczerwony płaszcz osłaniający tył sylwetki. Na dłoniach, stopach i w prawym boku widoczne są rany. Jezus lewą nogą depcze leżącego na podłożu szatana o groteskowej, brązowej sylwetce z ogonem, srebrzonymi, prostymi rogami, czerwonymi oczami oraz łapami zakończonymi czerwonymi pazurami. Na odwrocie widnieje napis: Odnowiono / 1960 St(Janisław) Rupik / Dzieło x(iędza) Roberta / Pioteckiego / 1615.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Przyścienna, wisząca ambona składa się z kosza, zaplecka i baldachimu. Wnętrze ambony dostępne jest przez drzwiczki umieszczone w polu zaplecka za pomocą schodów prowadzących z zakrystii. Kosz wykonano na planie prostokąta o wypukłej dłuższej ściance i wklęsłych krótszych, ustawiony na spłaszczonym wałku. Jej spód zdobi podwieszenie w formie zbliżonej do stożka, ujętego czterema wolutami, zakończone elementem wolutowym. W narożach kosza znalazły się cztery pilastry o trzonach przechodzących w spływy wolutowe, dźwigających imposty oraz parapet w formie gzymsu. Na frontowych wolutach umieszczono siedzące putta. Ścianki zostały dekorowane prostokątnymi płycinami. Na ściance frontowej wyodrębniono płycinę o wklęsło wypukłym zarysie z umieszczonymi w polu dwiema uskrzydlonymi główkami anielskimi oraz ornamentem roślinnym. Zaplecek uzyskał formę stojącego prostokąta ujętego parą pilastrów z konsolami dźwigającymi imposty oraz profilowany gzyms. W polu zamontowano drzwiczki dekorowane płycinami z uskrzydlonymi główkami anielskimi. Baldachim powstał w formie podstawy na planie analogicznym względem kosza, obwiedziony profilowanym gzymsem z fragmentami przerwanego wolutowego przyczółka, na którym siedzą putta. Całość zwieńczono medalionem w otoku z obłoków ze srebrzoną gołębicą Ducha Świętego i trzema główkami anielskimi w glorii promienistej. Struktura została polichromowana w kolorze pudrowego różu z jasnofioletowymi detalami, o złoconych profilach i glorii.
ambona
ambona
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica w typie kielichowym została ustawiona na prostopadłościennej, dwuczęściowej podstawie składającej się z gruszkowego trzonu oraz profilowanego cokoliku wspartym na współczesnym prostopadłościennym postumencie obłożonym drewnianą boazerią. Kolistą, spłaszczoną czarę w dolnej części ozdobiono imitacją puklowania oddzielonego za pomocą profilowanej opaski od fryzu dekorowanego uskrzydlonymi główkami aniołów i zamkniętego od góry profilowanym gzymsikiem. Pokrywę wykonano na rzucie koła wieńcząc ją ażurową strukturą utworzoną z esowato wygiętych akantowych wolut ozdobionych w górnej części główkami anielskimi. Woluty dźwigają wieniec-koronę ponad którym unosi się rzeźbiona gołębica Ducha Świętego na tle glorii promienistej i obłoków. Na samym szczycie umieszczono złocony krzyż o trójlistnie zakończonych ramionach. Wewnątrz struktury znalazła się rzeźbiona grupa przedstawiająca chrzest Chrystusa w Jordanie. Chrystusa ukazano w pozycji klęczącej z dłońmi złożonymi w geście modlitwy na piersiach. Jego biodra przepasane są złoconym perizonium. Św. Jan Chrzciciel wyobrażony został w pozycji stojącej w silnym kontrapoście. W lewej ręce trzyma laskę krzyżową, a uniesioną prawą ręką wylewa z naczynia wodę na głowę Zbawiciela. Święty ma nagi tors z luźno udrapowanym wokół ciała złotym płaszczem.
chrzcielnica
chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Epitafium uzyskało formę płyty marmurowej w kształcie leżącego prostokąta, ujętej w architektoniczne obramienie. Obramowanie składa się z konsoli w kształcie profilowanego belkowania wyłamanego w osiach skrajnych, na której wsparto cokół podtrzymujący dwa pilastry z kanelowanymi trzonami i głowicami zdobionymi stylizowanymi, złoconymi liśćmi. Podpory podtrzymują belkowanie z trójkątnym przyczółkiem zwieńczonym krzyżem. Tablicę epitafijną wypełnia złocony, ryty tekst: ,,D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Dobremu Pasterzowi / X[ędzu]. FRANCISZKOWI KURZYŃCOWI / ur. 15 Paźdz[ernika] 1830 zm. 21 Listop[ada] 1893 / za którego gorliwem staraniem / nowy ten kościół stanął, /z obowiązany szczery przyjaciel”. W prawy dolnym roku ramy umieszczono sygnaturę autora epitafium: ,,J. Kulesza w Krakowie”.
płyta nagrobna
Epitafium ks. Franciszka Kurzyńca
Zdjęcie nr 1: Orientowany kościół pw. Wszystkich Świętych w Wieprzu został wzniesiony w układzie trójnawowej hali z prostokątnym prezbiterium zamkniętym płaską apsydą na przedłużeniu nawy głównej, flankowanego od południa kaplicą, a od północy piętrową zakrystią. Od zachodu do trójprzęsłowego korpusu nawowego dostawiono nieznacznie wysuniętą do przodu czworoboczną wieżę, flankowaną po bokach dwoma aneksami tej samej wysokości, co nawa i aneksy przy prezbiterium. Całość nakryto miedzianym dachem siodłowym. Przy końcu nawy od wschodu na dachu nadwieszono sygnaturkę w formie latarni zwieńczonej ostrosłupowym hełmem. Elewacje zewnętrzne przeprute półokrągłymi oknami artykułowano za pomocą pilastrów o prostych głowicach wspartych na wysoki cokołach połączonych ze sobą gzymsem, podtrzymujących fazowane belkowanie przechodzące w profilowany gzyms koronujący. Elewacje wieży podzielona na dwie strefy rozdzielone belkowaniem wyłamanym w partii masywu wieżowego. W dolnej strefie w przyziemiu urządzono kruchtę, do której wejście na osi flankowane jest masywnym portalem utworzonym z dwóch czworobocznych podpór wspierających trójkątny przyczółek, ponad którym przepruto półokrągłe okno. Ponad gzymsem, w górnej strefie, zastosowano podział ramowy, ujmujący okulus, który pełni partię cokołową wspierającą flankujące górną część wieży pary pilastrów na każdej z czterech elewacji. Pilastry ustawione na postumentach o gładkich trzonach i kompozytowych głowicach wspierają fazowane belkowanie przechodzące w gzyms koronujący. Pomiędzy pilastrami przepruto półokrągłe okna z umieszczonymi nad nimi trójkątnymi przyczółkami. Gzyms został wyłamany na każdej z osi środkowej, tworząc miejsce dla tarcz zegarowych. Wieżę zwieńczono baniastym hełmem z czworoboczną latarnią nakrytą cebulastym zwieńczeniem z krzyżem. Nawa główna otwiera się do naw bocznych z każdej strony otwiera się do naw bocznych z każdej strony trzema opilastrowanymi arkadami filarowymi. Wnętrze nakryto sklepieniem krzyżowym. Chór muzyczny zajmuje szerokość całego korpusu nawowego, wspierając się na pięciu arkadach - trzy w nawie głównej i po jednej w nawach bocznych. Balustrada na chórze artykułowana jest płycinami rozdzielonymi niskim postumentami. W prezbiterium ustawiono ołtarz główny, a na zakończeniu naw ołtarze boczne. Dwa ołtarze boczne znalazły się także w części zachodniej nawy południowej i północnej.
kościół
Kościół Wszystkich Świętych

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna wykonana z czarnego marmuru w kształcie leżącego prostokąta, z umieszczonym poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego złoconym napisem „+ D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KSIĄDZ FRANCISZEK X(AWERY) CIESIELSKI / kanonik dziekan i proboszcz / w Suchy / * 1806. + 27/2 1873 r(oku)”, obwiedzionym cienką, złotą ramką.
płyta nagrobna
Epitafium księdza Franciszka Ciesielskiego
Zdjęcie nr 1: Budynki kościoła i plebanii znajdują się w centralnej części wsi, przy rynku na północ od głównej drogi z Krakowa do Oświęcimia. Kościół stoi przy obszernym placu, obwiedziony wysokim kamiennym murem z metalowym ogrodzeniem od południa. Kościół z prezbiterium zwróconym na północ, wzniesiony z kamienia wapiennego i cegły, tynkowany, z podmurówką. Świątynia wybudowana na planie krzyża łacińskiego z bazylikowym korpusem i transeptem. Dwuprzęsłowe prezbiterium zakończone półkoliście absydą zostało ujęte w dwa aneksy boczne, z których zachodni przeznaczony jest na zakrystię. Od południa do budynku przylega kruchta w przyziemiu wieży. Wnętrze kościoła trójnawowe, czteroprzęsłowe. Nawa główna łączy się z nawami bocznymi arkadami wspartymi na pięciobocznych filarach. Nawy boczne ujęte szerokimi pilastrami z pięciobocznymi filarami. Filary i pilastry stoją na wysokich, masywnych cokołach z kapitelami analogicznymi jak w nawie głównej. Ściany na skrzyżowaniu naw oraz ściany prezbiterium ujęte wspomnianymi filarami podtrzymującymi gurty sklepienia. Nawa i prezbiterium przykryte są sklepieniem kolebkowym z geometryzowanymi lunetami po obu stronach ścian. Ramiona transeptu sklepione kolebkowo z analogicznymi lunetami. Na skrzyżowaniu naw znajduje się sklepienie żaglaste. Nawę główną oświetlają rozmieszczone po jednym w każdym przęśle otwory okienne zamknięte łukiem półkolistym, okna w transepcie to biforia, widoczne tylko z zewnątrz okrągłe okno w absydzie wypełnione jest kamienną rozetą. Główne wejście od południa, do pierwszego przęsła od transeptu prowadzi dwoje drzwi w otworach o zamknięciu w kształcie łuku odciętego. W części zachodniej chór muzyczny wsparty na dwóch kolumnach i dwóch filarach dostawionych do ściany. Ich kapitele są analogiczne do pozostałych w kościele. Sklepienia dekorowane polichromią z rozetami i pękami lilii, a na skrzyżowaniu naw umieszczono malunek naścienny ukazujący Chrystusa tronującego z Bogiem Ojcem i gołębicą Ducha Świętego, a wokół nich cztery symbole ewangelistów. W fasadzie świątyni znajduje się strzelista wieża dwukondygnacyjna na planie czworokąta, przechodząca wyżej w ośmioboczną. Po bokach wieży wysokie aneksy zwieńczone schodkowo. Nad wejściem do kościoła znajduje się ozdobne okno zamknięte półkoliście i wypełnione czterema małymi rozetami ułożonymi jedna nad drugą. W kolejnej kondygnacji wieżę przepruwa biforium poniżej tarczy zegara i dekoracji arkadkowej. Wieża pełni jednocześnie funkcję dzwonnicy. Druga wieża na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu mieści sygnaturkę. Korpus kościoła nakryty dachem dwuspadowym, wieża wielobocznym. Wszystkie dachy kryte blachą.
kościół
Kościół św. Mikołaja
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z uskokiem, z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w pozycji stojącej, z prawą nogą opartą o skałę, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikinowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży i krzyżyk, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy duże i okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Prawą rękę unosi, lewą przyciska do piersi, obiema dłońmi trzymając różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w dół, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Przed świętym znajduje się pies z zapaloną pochodnią w pysku. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz skrzyżowanymi na piersi dłońmi, z widocznymi stygmatami. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz białym welonem i podwiką oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym przedstawia św. Piotra z Alkantary. Zajmująca prawą stronę kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo sylwetka świętego unosi się w powietrzu. Twarz mężczyzny charakteryzuje długi, spiczasty nos, lekko rozchylone usta i dwie bruzdy na czole między oczami. Włosy przystrzyżone są w formie tonsury. Święty ubrany jest w habit franciszkański, na stopach ma sandały. Rozłożone na boki ręce wznosi do góry. Wzrok kieruje w stronę znajdującego się po lewej stronie kompozycji krzyża, z którego biją jasne, delikatne promienie. W połowie wysokości pionowej belki unosi się w powietrzu para aniołków częściowo przesłoniętych niebieską i zieloną szatą, trzymających w dłoniach łańcuch i pas nabity gwoźdźmi. Trzeci anioł, ubrany w czerwoną szatę, ukazany jest w górnej partii kompozycji, oburącz podtrzymując w dłoniach wieniec laurowy. Postaci ukazane są na tle pejzażu o obniżonej linii horyzontu, którego znaczną część stanowi pokryte gęstymi chmurami niebo, w dole zaś widoczna jest zabudowa klasztorna oraz las. W lewym, dolnym rogu płótna znajduje się sygnatura „Pinx(it) A. Kowarz / Reform. 1873.”.
obraz
Św. Piotr z Alkantary
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ze sceną narracyjną ukazującą wątek z życia św. Dydaka. Ukazany całopostaciowo święty, zajmując lewą stronę kompozycji, stoi w trzech czwartych zwrócony w lewo. Ubrany jest w habit franciszkański. Odchyloną nieznacznie do tyłu głowę charakteryzuje owalna twarz o wyrazistych rysach młodego, pozbawionego zarostu mężczyzny ze wzrokiem skierowanym ku górze. Lewą ręką ujmuje wiszącą lampę olejną, prawą, opuszczoną w dół i wyciągniętą do przodu błogosławi klęczącą przed nim kobietę obejmującą dziecko. Ubrana w zieloną suknię, niebieski płaszcz i białą chustę na głowie kobieta spogląda na świętego, obejmując lewą ręką klęczące obok niej dziecko o blond włosach, ubrane w długą, białą sukienkę. Postaci ukazane są we wnętrzu kaplicy. W głębi, po prawej stronie kompozycji widoczna jest architektoniczna nastawa ołtarzowa o białoszarym antepedium z przedstawieniem kielicha eucharystycznego pośrodku, ustawionym na mensie tabernakulum z tronem wystawienia i sześcioma lichtarzami oraz częścią środkową ujętą dwoma parami kolumn. Główny wizerunek w retabulum stanowi widoczna fragmentarycznie scena Ukrzyżowania ze stojącą pod krzyżem Matką Boską Bolesną. Do ołtarza prowadzą trzy stopnie nakryte wzorzystym dywanem. W tle, za św. Dydakiem widoczne są dwa filary o czworobocznym przekroju, na których zawieszone są obrazy, jeden z nich ukazuje scenę stygmatyzacji św. Franciszka z Asyżu. Kolorystyka obrazu jest rozbudowana, o nasyconej gamie barw. W lewym dolnym rogu obrazu jest sygnatura: „Pinx(it) M Kowarz / Reformat 1873”.
obraz
Św. Dydak
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach, z uskokiem. W centrum św. Józef ukazany w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową, obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko oparte na jego lewym ramieniu, zaś w prawej dłoni trzyma gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, z wysokim czołem, migdałowatymi oczami, skierowanymi w dół, prostym nosem i pełnymi ustami, okoloną krótką, jasnobrązową brodą i włosami. Nad głową ma aureolę. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz jasnobrązowy płaszcz zawieszony na lewym ramieniu i opasujący postać. Dzieciątko ukazane w pozycji siedzącej, zwrócone w trzech czwartych w prawo, z wysuniętą do przodu lewą nogą, prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, w lewej opuszczonej trzyma krzyżyk. Twarz ma okrągłą, o dużych, migdałowatych oczach, małym nosie i pełnych ustach, okoloną jasnymi, krótkimi włosami. Wokół głowy ma nimb promienisty. Ubrane jest w luźną, białą tunikę. Postacie ukazane są na tle brunatnych obłoków, rozświetlonych wokół głów postaci i konturów chmur.
obraz
Św. Józef z Dzieciątkiem

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Epitafium architektoniczne, w formie aediculi, na cokole z wyciętym u dołu łukiem odcinkowym, ujęte parą kolumn o kapitelach korynckich, dźwigających niepełne belkowanie zakończone wyłamanym szerokim gzymsem. W partii zwieńczenia widnieje płaskorzeźbiona, ujęta liściastymi labrami tarcza z godłem herbu Prus I. Niegdyś epitafium wieńczył zapewne krzyż (obecnie zniszczony). Pośrodku profilowana płycina z inskrypcją „PAMIĘCI / Adama / WIŚNIEWSKIEGO / Dziedzica wsi Przebieczany / zm(arłego) d(nia) 6 Grudnia 1857 / w 64 roku życia. / Pozostała wdowa z dziećmi / poświęca”. W prawej dolnej części epitafium sygnatura „E(dward) Stehlik”.
płyta nagrobna

Epitafium Adama Wiśniewskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna kamienna w kształcie prostokąta o ściętych dolnych narożach. Na niej wykuta inskrypcja „ADRIANVS SKASSEWSKI DECAN(US) / CRVSVICIEN(SIS) CANONIC(US) VLAD/ISLAVIEN(SIS) R(EVERENDISSI)MI I(N) CHR(IST)O P(AT)RIS D[OMINI] / D(OMI)NI ANDREAE ZEBRIDOWSKI DE / VIANCZBORG DEI GRA(TIA) EPISCO/PI CRAC(OVIENSIS) DVCISQ(UE) SEVERIEN(SIS) THE/SAVRARI(US) VIR PIVS ET CATHOLI/CVS AN(N)O D(OMI)NI MDLV DIE 27 / MENSIS OCTOBR(IS) VITA FVNCT(US) / IN HOC TVMVLO REQESCIT / CVI(US) A(N)I(M)AE SIT DE(US) P(PRO)PICIVS”
płyta nagrobna

Epitafium Adriana Skassewskiego

Zdjęcie nr 1: Płyta w kształcie leżącego prostokąta, w profilowanej opasce tynkowej dekorowanej kimationem. Inskrypcja majuskułowa w języku polskim i zapisem daty po łacinie: TU LEŻY SIMON CHALUBKA / Z MAŁŻANKA HELENA Y SIN/EM MIKOLAIEM W GROBIE TYM / ODPOCZYWAIA POZOSTALY SIN / STANISLAW RODZICOM Y BRATV / TE PAMIATKE WISTAWIŁ MIEISCE / MAŁE MALEMU WZROSTOWI / SOBIE ZABISAWSZY ROKV / 1634. DIE 2I. NOVEMB(RIS).
płyta nagrobna

Epitafium

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta. W górnej części ryty monogram IHS z krzyżem. W polu inskrypcja „Adamo Kołaczkowski / Bonorum Cameralium Ann(o) 9 Praefecto / Die 24. Decembris 1824 A(nn)o vitae 54 / non tam aetate quam maerore / propter culpas aliorum consumpto / addicti amici posuere. / Quisquis es superior disce / quam durum piaesse aliis / Defuncto autem aeternam / precare requiem.” U dołu płyty ryta czaszka ze skrzyżowanymi piszczelami.
płyta nagrobna

Epitafium Adama Kołaczkowskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami, ujęta profilowaną ramą. W górnej partii, w polu łuku znajduje się wpisane w owal, polichromowane godło herbu Szembek, poniżej tekst „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Ad perpetuam rei memoriam / A(nn)o ab Incarnatione D[omi]ni 1781. / Die octava Julii. / Celsissimus Ill(ust)ri(ssi)mus R(enovere)nd(issi)mus D(omi)nus. / Christophorus Comes / SZEMBEK / Epp(iscop)us Uranopolitan(ensis) Coadjutor Ploc(ensis) / Dux Sielun(ensis) etc. Eccl(esi)am hanc Divo Jo/anni CANTIO dicatam solenni ritu Conse/cravit Anniversarium quo ad Officium et / Missam obeundum D(omini)ca prima p(os)t Festum Visita(ti)o / B(EATE) V(IRGINIS) MARIAE statuit et determinavit / Cura R(everendi) Stanislai Petulski huius Eccl(esiasti)cae / Actualis Praebendarii”.
tablica pamiątkowa

Epitafium

Zdjęcie nr 1: Epitafium z fantazyjnie wyciętą płyciną o bokach w kształcie półkolistych, nadwieszonych łuków na wklęsłych uskokach, ujętą uproszczonymi wolutami z chrząstkami. Pod dolną krawędzią kartusz z tarczą z godłami herbów Ostoja i Rola. W górnej części epitafium okrągły medalion ujęty taśmami zakończonymi ślimacznicami z krzyżem. W jego polu uproszona trupia czaszka ze skrzyżowanymi piszczelami. W polu Inskrypcja: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / PERIL(LVST)RI ET R(EVERENDI)S(I)MO DOMINO ADAMO / PAVLO A TARNOW TARNOWSKI PRAEPO/SITO SEVERIENSI FRATRI SVO GERMA/NO DESIDERATISSIMO AN(NO) 1712 / ATQVE / IOSEPHO, ET STANISLAO FILIIS AC MA/RIANNAE ET SALOMEAE TVM GEMINIBVS / ANNAE ALTER AEVE SALOMEAE NEC NON CHRI/STINAE FILIABVS, CHARISSIMAE SOBOLI SVAE PVBESCENTE AETATE ANNV(M) 1725 /DEFVNCTIS / SIBIQVE / ILLVSTRES ET MAGNIFICI MICHAEL STANISLAVS AB EADEM TARNOW TARNOWSKI EX / VENATORE LANCICIEN[sic] CAPITANEO SEVERIEN(IS) PRIMO BIECEN(SI] NVNC SIRADIENSIS CASTELLANVS / ET ROSA DE RILSKO SCIBOROWNA CONIVGES AD HIC VIATORES TAMEN MORITVRI, PRO / MORE CHRISTIANO AMORE HOC POSVERVNT MONVMENTVM AN(NO) D(OMINI) 1729 / QVORVM / VIRVTES ET QVALITATES MERITA VERITATI / VERITAS REFERAT POSERITATI / ETTI LECTOR PIE ETIAM MORTALIS / ANIMABVS FIDELIVM DEFVNCTORVM / PACEM PRECANDO DIC / REQVIESCANT IN PACE /AMEN".
płyta nagrobna

Epitafium Adama Pawła Tarnowskiego i jego dzieci Józefa, Stanisława, Marianny, Salomei, Ewy i Salomei

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "epitafium ks. Michała Lipki", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-ks-michala-lipki

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności