Z kroniki parafialnej wynika, że pierwszy obraz świętego patrona kościoła został malowany na ścianie kościoła w 1859 roku przez Michała Krasińskiego. Fresk wraz z drewnianą mensą i przywiezionym z kościoła w Wadowicach cyborium stanowił pierwszy ołtarz główny. Nie można jednoznacznie stwierdzić, czy obecny obraz ołtarza głównego był częścią jego wystroju od momentu budowy w latach 1862-1863, jednak jest to bardzo prawdopodobne. Ołtarz uległ spaleniu w 1974 roku, a jego odbudowę w 1979 roku nadzorował Mirosław Mąka. Obecny wizerunek może być odnowionym oryginałem z drugiej połowy XIX wieku lub wykonaną według niego kopią.
Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym, oprawiony w profilowaną, złoconą ramę. W centrum postać św. Aleksego siedzącego na ławie przed kamiennym blokiem służącym za stół. Święty jest zwrócony w trzech czwartych w lewo, z głową delikatnie uniesioną i dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz młodzieńcza, oczy zwrócone do góry, włosy ciemnobrązowe, zaczesane do tyłu. Ubrany jest w białą szatę spodnią, niebieską tunikę ze złoconymi lamówkami, przepasaną w talii oraz czerwony płaszcz okrywający nogi; na stopach ma sandały. Przed nim, na stole leżą otwarta księga oraz krucyfiks, a u stóp trzy oprawione księgi. Święty ukazany pod schodami, których fragment widoczny jest w prawym górnym rogu obrazu; w tle niewielkie okienko z kratami. Kolorystyka tła ciemna, jednolita, postać wyodrębniona kolorystycznie.
Przedstawienie św. Aleksego nawiązuje do wezwania kościoła, które zostało nadane przez inicjatora jego budowy – księdza Aleksego Bocheńskiego. Aleksy to imię nadane anonimowemu świętemu, którego życiorys jest znany z legendy syryjskiej powstałej w latach 450-475. Zgodnie z nią urodził się on w zamożnej, rzymskiej rodzinie, żył w Syrii, w Edessie lecz w dniu swojego ślubu uciekł i został pustelnikiem. Gdy stał się znany, wrócił do swojego domu i jako żebrak żył pod schodami, nierozpoznany przez nikogo przez kilkanaście lat. Ten epizod z jego życia zobrazowano w omawianym dziele. Otrzymane dary rozdawał ubogim. Po śmierci, w jego ręce znaleziono kartkę, na której wyjawił, kim był. Święty uchodzi za patrona pielgrzymów, ubogich i żebraków. Jego wyznawcy za najważniejsze wartości uznawali ubóstwo oraz równość społeczną.
Dobry.
Nie można jednoznacznie stwierdzić, czy obecny obraz ołtarza głównego był częścią jego wystroju od momentu budowy w latach 1862-1863, jednak jest to bardzo prawdopodobne. Przedstawienie św. Aleksego odnosi się do wezwania kościoła, które zostało nadane przez inicjatora wzniesienia świątyni – księdza Aleksego Bocheńskiego.
Agata Felczyńska , "Św. Aleksy pod schodami", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-aleksy-pod-schodami