Feretron ze św. Agnieszką i Aniołem Stróżem
Zdjęcie nr 1: Feretron ujęty architektoniczną ramą skomponowaną z pary pinakli połączonych łukiem wypełnionym dekoracją maswerkową, osadzony na podstawie wydzielonej profilowanym gzymsem. Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty jest łukiem w ośli grzbiet, krawędź łuku zdobią złocone pełzanki. Na awersie znajduje się obraz przedstawiający św. Agnieszkę ukazaną w popiersiu. Święta jest zwrócona profilem w lewo, ma długie, falowane włosy, na które nałożony jest biały welon opadający na plecy. Jest ubrana w jasnozieloną, zdobną suknię, w prawej ręce trzyma gałązkę palmową, lewą głaszcze baranka. W tle widoczna jest schematycznie opracowana architektura. Na rewersie znajduje się przedstawienie Anioła Stróża prowadzącego dwójkę małych dzieci przez most. W tle rozpościera się wiejski pejzaż z burzą. Anioł ukazany całopostaciowo, jako jasnowłosy młodzieniec w jasnoróżowych szatach i seledynowym płaszczu. Dzieci ubrane są w stroje wiejskie, chłopiec ma krótkie spodnie i białą koszulę, dziewczyna białą bluzkę, czerwoną spódniczkę i błękitny fartuszek.
Zdjęcie nr 2: Feretron ujęty architektoniczną ramą skomponowaną z pary pinakli połączonych łukiem wypełnionym dekoracją maswerkową, osadzony na podstawie wydzielonej profilowanym gzymsem. Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty jest łukiem w ośli grzbiet, krawędź łuku zdobią złocone pełzanki. Na awersie znajduje się obraz przedstawiający św. Agnieszkę ukazaną w popiersiu. Święta jest zwrócona profilem w lewo, ma długie, falowane włosy, na które nałożony jest biały welon opadający na plecy. Jest ubrana w jasnozieloną, zdobną suknię, w prawej ręce trzyma gałązkę palmową, lewą głaszcze baranka. W tle widoczna jest schematycznie opracowana architektura. Na rewersie znajduje się przedstawienie Anioła Stróża prowadzącego dwójkę małych dzieci przez most. W tle rozpościera się wiejski pejzaż z burzą. Anioł ukazany całopostaciowo, jako jasnowłosy młodzieniec w jasnoróżowych szatach i seledynowym płaszczu. Dzieci ubrane są w stroje wiejskie, chłopiec ma krótkie spodnie i białą koszulę, dziewczyna białą bluzkę, czerwoną spódniczkę i błękitny fartuszek.
Zdjęcie nr 3: Feretron ujęty architektoniczną ramą skomponowaną z pary pinakli połączonych łukiem wypełnionym dekoracją maswerkową, osadzony na podstawie wydzielonej profilowanym gzymsem. Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty jest łukiem w ośli grzbiet, krawędź łuku zdobią złocone pełzanki. Na awersie znajduje się obraz przedstawiający św. Agnieszkę ukazaną w popiersiu. Święta jest zwrócona profilem w lewo, ma długie, falowane włosy, na które nałożony jest biały welon opadający na plecy. Jest ubrana w jasnozieloną, zdobną suknię, w prawej ręce trzyma gałązkę palmową, lewą głaszcze baranka. W tle widoczna jest schematycznie opracowana architektura. Na rewersie znajduje się przedstawienie Anioła Stróża prowadzącego dwójkę małych dzieci przez most. W tle rozpościera się wiejski pejzaż z burzą. Anioł ukazany całopostaciowo, jako jasnowłosy młodzieniec w jasnoróżowych szatach i seledynowym płaszczu. Dzieci ubrane są w stroje wiejskie, chłopiec ma krótkie spodnie i białą koszulę, dziewczyna białą bluzkę, czerwoną spódniczkę i błękitny fartuszek.
Zdjęcie nr 4: Feretron ujęty architektoniczną ramą skomponowaną z pary pinakli połączonych łukiem wypełnionym dekoracją maswerkową, osadzony na podstawie wydzielonej profilowanym gzymsem. Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty jest łukiem w ośli grzbiet, krawędź łuku zdobią złocone pełzanki. Na awersie znajduje się obraz przedstawiający św. Agnieszkę ukazaną w popiersiu. Święta jest zwrócona profilem w lewo, ma długie, falowane włosy, na które nałożony jest biały welon opadający na plecy. Jest ubrana w jasnozieloną, zdobną suknię, w prawej ręce trzyma gałązkę palmową, lewą głaszcze baranka. W tle widoczna jest schematycznie opracowana architektura. Na rewersie znajduje się przedstawienie Anioła Stróża prowadzącego dwójkę małych dzieci przez most. W tle rozpościera się wiejski pejzaż z burzą. Anioł ukazany całopostaciowo, jako jasnowłosy młodzieniec w jasnoróżowych szatach i seledynowym płaszczu. Dzieci ubrane są w stroje wiejskie, chłopiec ma krótkie spodnie i białą koszulę, dziewczyna białą bluzkę, czerwoną spódniczkę i błękitny fartuszek.

Feretron ze św. Agnieszką i Aniołem Stróżem

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
chrzanowski
Gmina
Babice
Miejscowość
Babice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Babice
Parafia
Wszystkich Świętych
Miejsce przechowywania
kościół, nawa
Identyfikator
DZIELO/00474
Kategoria
feretron
Ilość
1
Czas powstania
przełom XIX i XX
Technika i materiał
płótno, farba olejna, drewno
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Opis

Feretron ujęty architektoniczną ramą skomponowaną z pary pinakli połączonych łukiem wypełnionym dekoracją maswerkową, osadzony na podstawie wydzielonej profilowanym gzymsem. Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty jest łukiem w ośli grzbiet, krawędź łuku zdobią złocone pełzanki. Na awersie znajduje się obraz przedstawiający św. Agnieszkę ukazaną w popiersiu. Święta jest zwrócona profilem w lewo, ma długie, falowane włosy, na które nałożony jest biały welon opadający na plecy. Jest ubrana w jasnozieloną, zdobną suknię, w prawej ręce trzyma gałązkę palmową, lewą głaszcze baranka. W tle widoczna jest schematycznie opracowana architektura.
Na rewersie znajduje się przedstawienie Anioła Stróża prowadzącego dwójkę małych dzieci przez most. W tle rozpościera się wiejski pejzaż z burzą. Anioł ukazany całopostaciowo, jako jasnowłosy młodzieniec w jasnoróżowych szatach i seledynowym płaszczu. Dzieci ubrane są w stroje wiejskie, chłopiec ma krótkie spodnie i białą koszulę, dziewczyna białą bluzkę, czerwoną spódniczkę i błękitny fartuszek.

Zarys problematyki artystycznej

Feretronem określa się obustronnie malowany obraz ujęty ozdobnymi ramami bądź figurę świętej postaci osadzone na podstawie, w którą wsuwane są drążki umożliwiające noszenie podczas procesji. Tematyka przedstawień na feretronach najczęściej nawiązuje do szczególnie czczonych na danym terenie patronów.

Struktura feretronu, charakteryzująca się ramą zwieńczoną łukiem w ośli grzbiet wypełnionym ażurowym maswerkiem z motywami rybiego pęcherza i zdobioną motywem pełzanki, oraz flankowaną parą parą pinakli, nawiązuje do form architektury gotyckiej. Powstały w drugiej połowie XIX bądź na początku XX wieku feretron jest zatem przykładem dzieła utrzymanego w stylistyce neogotyckiej. Neogotyk, jako jedno ze zjawisk historyzmu, stanowił od połowy XVIII do schyłku XIX wieku przykład fascynacji i inspirowania się artystycznymi osiągnięciami schyłku średniowiecza.

Na awersie feretronu znajduje się wizerunek św. Agnieszki żyjącej na przełomie III i IV wieku, za rządów cesarza Dioklecjana. Wychowywała się w rzymskiej rodzinie chrześcijan. Dwunastoletnią Agnieszkę chciał pojąć za żonę syn naczelnika miasta, Symfoniusz, którego starania odrzuciła, gdyż planowała zawierzyć się Bogu. Gdy dowiedział się, że powodem odmowy były względy religijne rozpoczął prześladowania dziewczyny, przymuszając ją by wyrzekła się wiary. Po bezskutecznych torturach i nieudanej próbie spalenia żywcem św. Agnieszka została ścięta mieczem. Wedle legendy rzucone na stadion obnażone ciało dziewczyny okryło się płaszczem włosów. Św. Agnieszka została pochowana u wejścia do rzymskich katakumb, gdzie za czasów Konstantyna Wielkiego wzniesiono kościół. Atrybutem wskazującym na cnotę czystości świętej jest baranek, od którego wywodzi się także jej imię (łac. angus).
Rewers feretronu zajmuje przestawienie Anioła Stróża. Wątek ten upowszechnił się w sztuce XVII wieku, kiedy powstawały modlitwy do Anioła Stróża, następnie został spopularyzowany zwłaszcza w XIX i XX wieku głównie w scenach ukazujących roztaczaną przez niego opiekę nad dziećmi. Istnienie Aniołów Stróżów nie zostało potwierdzone żadnym dogmatem, Kościół jednak traktuje naukę o nich jako wiarygodną i uzasadnioną tekstami Pisma Świętego (Ps 91, 11-12, Mt 18, 10). W 1670 roku papież Klemens X nakazał obchodzić 29 września uroczystość ku czci aniołów jako opiekunów ludzi.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Literatura

1. Fros Henryk, Sokołowski Edward, Agnieszka św., [w:] Encyklopedia katolicka, t. 1, (red.) Gryglewicz Feliks, Łukaszyk Romuald, Sułowski Zygmunt, Lublin 1985, sp. 179-180.
2. Ziółkowski Marcin, Sawicki Stefan, Czerwień Henryk, Anioł Stróż, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 1, (red.) Gryglewicz Feliks, Łukaszyk Romuald, Sułowski Zygmunt, Lublin 1985, sp. 615-617.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica parawanowa, murowana z cegły i tynkowana, trójosiowa, dwukondygnacyjna ze zwieńczeniem. Usytuowana na niewielkim wzniesieniu, w południowej części muru otaczającego kościół. Od południowego wschodu prowadzą do niej schody, otoczone murem. Dolna kondygnacja na wysokim cokole, jednoprzelotowa z usytuowanym na osi, zamkniętym półkoliście otworem przejściowym, umieszczonym w prostokątnej płycinie. Na jego osi w fasadzie południowej, muszla palmetowa. Osie skrajne z analogicznymi płycinami, w których umieszczono zamknięte półkoliście, głębokie nisze o profilowanych krawędziach. W elewacji od strony kościoła skrajne osie z prostokątnymi płycinami, po prawej, usytuowana niewielka przybudówka kryta dachem pulpitowym, z okratowanym otworem okiennym w przyziemiu. Wąskie elewacje boczne artykułowane prostokątnymi płycinami. Kondygnacja zamknięta bogato profilowanym, wydatnym gzymsem przełamującym się na bocznych krawędziach budynku. Kondygnacja druga trójprzelotowa z umieszczonymi w osiach, zamkniętymi półkoliście otworami, w miejscu których zamontowane dzwony. Elewacje południowa i północna artykułowane za pomocą pilastrów o kapitelach impostowych, łączących się z gzymsem koronującym. Zwieńczenie w kształcie łuku kotarowego o ściętym wierzchołku, z umieszczonym w jego centrum otworem o formie czwórliścia. Całość zwieńczona metalowym krzyżem. Gzymsy oddzielające kondygnacje oraz zwieńczenie kryte blachą. Tynk szary, zróżnicowany kolorystycznie bielą użytą w celu podkreślenia detalu architektonicznego.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Ambona umieszczona na północnej ścianie, drugiego od prezbiterium przęsła nawy, przy lewym ramieniu transeptu. Ambona formie pięciobocznego kosza ze stożkowatą podstawą, zapleckiem i baldachimem zwieńczonym pełnoplastyczną rzeźbą archanioła dmącego w trąbę. Dostępna od wschodu – prowadzą do niej wysokie, trójdzielne schody z drewnianą balustradą. Dodatkowe drzwi znajdują się w ścianie północnej nawy, na prawo i nieco poniżej zaplecka. Stożkowata podstawa z polami dekorowanymi płaskorzeźbionymi, złoconymi rombami oddzielona od kosza za pomocą bogato profilowanego gzymsu. Kosz artykułowany za pomocą złoconych kolumienek na wolutowych postumentach, dźwigających odcinki niepełnego belkowania. W polach prostokątne płyciny o podciętych schodkowo podstawach zwieńczone łukiem nadwieszonym. W nich płaskorzeźbione przedstawienia od lewej: św. Jana z orłem piszącego piórem w księdze, stojącego na tle Golgoty, poniżej prostokątna tablica o ściętych narożach z napisem „Św(ięty) JAN”; św. Łukasza z piórem, kałamarzem i zamkniętą księgą w rękach, u jego stóp uskrzydlona głowa wołu, poniżej tablica z napisem „Św. ŁUKASZ”; Chrystusa siewcy ukazanego na tle pejzażu, poniżej tablica z monogramem „IHS”; św. Marka z księgą i piórem, uskrzydlony lew u jego stóp, poniżej tablica z napisem: „Św. MAREK”; św. Mateusza z piórem i księgą w ręku i klęczącym aniołem u jego stóp, poniżej tablica z napisem „Św(ięty) MATEUSZ”. Powyżej, w partiach fryzu analogiczne tablice z napisem „KTO JEST / Z BOGA / SŁÓW / BOŻYCH / SŁUCHA”. Kosz zwieńczony profilowanym gzymsem. Zaplecek ujęty pilastrami o kanelurowanych trzonach, w jego polu płycina w kształcie stojącego prostokąta o ściętych łukowato, wklęsłych narożach. W jej centrum płaskorzeźbione skrzyżowane tablice Dziesięciu Przykazań na srebrzonych obłokach, otoczone złoconymi promieniami. Baldachim czworoboczny zamknięty profilowanym gzymsem, pod którym podwieszona kotara z lambrekinem. Podniebie malowane na błękitny kolor z nałożoną w centrum, płaskorzeźbioną gołębicą Ducha Świętego w glorii. W zwieńczeniu ustawiona na wolutowym, rozczłonkowanym postumencie figura archanioła z trąbą. Rzeźba pełnoplastyczna, złocona, polichromowana. Postać wygięta łukowato, w prawej ręce wzniesionej ku górze trzyma długą trąbę. Lewej ręki brak. Anioł ubrany w długie, rozwiane, miękko układające się szaty przepasane sznurem. Twarz podłużna z wydatnymi policzkami, małym wystającym podbródkiem i dużymi, niebieskimi oczyma. Włosy sięgające ramion, kręcone, koloru brązowego. Schody drewniane, trójdzielne z drewnianą balustradą zdobioną płycinami, w których nałożone, złocone aplikacje z silnie przestylizowanego akantu. Poręcz złocona zakończona niewielką wolutą. Ambona malowana na kremowo, ze złoceniami w partiach ornamentów, załomach elementów architektonicznych oraz na szatach postaci.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. Scena figuralna, dymaniczna. Prawą część obrazu zajmuje postać zwróconego niemal profilem w prawo Anioła Stróża w wydatnym wykroku i o pochylonej sylwetce. Prawą ręką przygarnia do siebie dziecko, lewą, wzniesioną, ciska piorunem. Przedstawiony, jako młody, atletycznie zbudowany młodzieniec, z twarzą ukazaną z profilu, włosy krótkie, mocny kark. Ubrany w niebieską, przepasaną sznurem, szatę z krótkimi rękawami oraz obfity jasno-różowy, bogato sfałdowany płaszcz, na stopach ma sandały wiązane rzemieniami. Z tyłu biało-szare skrzydła. Stojące na skraju przepaści, wtulone w anioła dziecko wyciąga ku niemu obie ręce. Okrągłą twarz charakteryzują dziecięce rysy oraz wzniesione ku niebu oczy. Ubrane jest w białe spodnie i tunikę sięgającą kolan przewiązaną w pasie sznurem, stopy bose. W lewym, dolnym rogu kompozycji, w przepaści wypełnionej ogniem ukazany w półpostaci diabeł. Głowę z rogami odwraca od anioła i osłania się rękami. Oczy duże, wyłupiaste, wystające zęby, duży, zakrzywiony nos; dłonie zaopatrzone w pazury. Ziemia, na której stoją postaci ciemno-brązowa, tło stanowią szaro-błękitno-żółte obłoki. Nad postacią anioła tablice Mojżeszowe. Kolorystyka obrazu jasna, pastelowa, stonowana. Modelunek bardzo miękki. Pod lewą stopą anioła trudna do odczytania sygnatura „Wojciech Eliasz 1854". Z tyłu napis „Malowane za staraniem / x(ędza) Wojciecha Praszkiewicza / Proboszcza w Babicach 1854 r[oku]”.
obraz
Anioł Stróż
Zdjęcie nr 1: Rozbudowane epitafium utworzone z tablicy inskrypcyjnej i posadowionego na niej sarkofagu z owalnym portretem zmarłej. Tablica osadzona na dwóch wolutowych, profilowanych konsolach i umieszczonych między nimi płaskich wolutach połączonych muszlą, z inskrypcją: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ANTONINA Z SZYBALSKICH ŁĄCKA / WŁAŚCICIELKA LIPOWCA / zacna obywatelka wzorowa żona, najczulsza matka opiekunka ubogich, wylana dla przyjaciół / zmarła dnia 10/6 1888 w 90 roku życia. / Prosi o westchnienie do Boga." Sarkofag oparty na dwóch lwich łapach i postumencie pośrodku, wybrzuszony, ujęty liśćmi akantu, zwieńczony spłaszczoną trójkątną pokrywą z liściastymi akroterionami na bokach i trójkątnym cokolikiem z dwiema wolutkami z palmetką, zwieńczoną krzyżem. Na sarkofagu owalny medalion otoczony kartuszem z liści z portretem zmarłej. Kobieta przedstawiona jest frontalnie, w popiersiu. Ubrana w ciemno-zieloną pelerynę oraz biały czepiec zawiązywany zieloną kokardą. Tło jednolicie złocone.
płyta nagrobna
Epitafium Antoniny Łąckiej
Zdjęcie nr 1: Rozbudowane epitafium utworzone z wysokiego cokołu z inskrypcją i wspartego na nim sarkofagu nakrytego tkaniną z portretem. Sarkofag stoi na trzech niewielkich nóżkach, zdobionych podwójnymi ustawionymi przeciwstawnie wolutami. Ma kształt równoramiennego trapezu, z dekorowaną perełkowaniem płyciną pośrodku i osadzonym w jej centrum, malowanym na owalnej, złoconej blasze portretem zmarłego. Zwieńczenie w kształcie łuku wklęsło-wypukłego, dekorowane złoconymi wolutami zakończonymi liśćmi akantu liściastymi wolutami w funkcji akroterionów oraz narzuconą nań, udrapowaną, białą tkaniną. Pośrodku owalny obraz w złoconej ramie naśladującej węża pożerającego własny ogon. Zmarły przedstawiony w popiersiu, z ciałem w trzech czwartych zwróconym w lewo. Ubrany w ciemny strój z wysokim kołnierzem. Tło jednolicie złocone. Na cokole, wspartym na dwóch piramidalnych konsolach ryta i złocona inskrypcja "FRANCISZKOWI ŁĄCKIEMU / KTÓRY DO ZASŁUG, I CNÓT OBYWATELSKICH, / ŁĄCZYŁ DOBROCZYNNOŚĆ. / A TEY BŁOGI WPŁYW DOSIĘGNĄŁ WIELU. / W WIEKU LAT 54 D(NIA) 15 WRZEŚNIA 1844. R(OKU) ZMARŁEMU."
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Łąckiego
Zdjęcie nr 1: Przyścienne, architektoniczne, kamienne epitafium przy południowej, zewnętrznej ścianie kościoła, na lewo od kruchty. Osadzone jest na wysokim, prostopadłościennym cokole z nieobrobionego ciosu wapiennego. Na nim, mniejszy, dwudzielny marmurowy cokół artykułowany parą ostrosłupowych impostów wspierających gzyms, na którym osadzona para pilastrów z wyłamującym się ponad nimi gzymsem wieńczącym. Część środkowa, zwierająca tablice epitafijną, ujęta jest parą pilastrów o kapitelach toskańskich wspierających wysoki fryz i gzyms w formie nadwieszonego łuku półkolistego. Uskokowe zwieńczenie w kształcie leżącego prostokąta ujmuje para spływów wolutowych i nakrywa niski, trójkątny przyczółek. Pole cokołu epitafium zdobi okrągła rozeta. Płycina z tablicą epitafijną ma kształt stojącego prostokąta o wciętych schodkowo do wewnątrz narożach. W polu znajduje się inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / JÓZEFA SANOCKA / NAJCZULSZA I NAJPRZYWIĄZAŃ/SZA CÓRKA WZOROWA ŻONA. OPIE/KUNKA SIEROT I UBOGICH PEŁNA / NAJSZLACHETNIEJSZYCH PRZY/MIOTÓW DUSZY I SERCA, GORĄCO / KRAJ MIŁUJĄCA OBYWATELKA. / ZMARŁA W LIPOWCU 12GO MARCA / 1882 R(OKU) W WIEKU LAT 65, OSIERO/CIWSZY NIEUTULONYM W ŻALU / MATKĘ I MĘŻA / PROSI O WESTCHNIENIE / DO BOGA”. W środku fryzu znajduje się okrągły medalion z płaskorzeźbionym popiersiem zmarłej zwróconej w trzech czwartych w lewo. Zaokrągloną twarz zmarłej charakteryzują łagodne, pełne rysy starszej kobiety. Spod osłaniającego głowę czepca opadają na policzek dwa loki.
płyta nagrobna
Epitafium Józefy Sanockiej

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Feretron ze św. Agnieszką i Aniołem Stróżem", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/feretron-ze-sw-agnieszka-i-aniolem-strozem

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności