ŚŚ. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Zdjęcie nr 1: Jednokondygnacyjna i jednoosiowa nastawa ołtarza głównego uzyskała formę architektoniczną ze zwieńczeniem, ustawioną na wysokim cokole, flankowaną przez dwie bramki. Drewniany stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu podtrzymującego drewnianą mensę z portatylem. Nastawa została ujęta parą opilastrowanych filarów, ustawionych pod kątem, zwróconych na zewnątrz, dźwigających pełne belkowanie przerwane nad polem środkowym oraz fragmenty przerwanego odwróconego przyczółka. Trzony pilastrów dekorowane zostały rocaille’owymi zwisami. W polu głównym znajduje się prześwit w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z umieszczonym wtórnie mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Nad nim usytuowano owalny kartusz ujęty ornamentem roślinnym z monogramem Marii w polu. Kondygnację flankują uszaki utworzone z ażurowych elementów rocaille. Zwieńczenie uzyskało formę trapezu o wklęsłych bokach zakończonego trzema wypustami zamkniętymi fragmentami gzymsu przechodzącego w woluty. W polu umieszczono obraz św. Wojciecha w profilowanej ramie w formie zbliżonej do trapezu o wklęsłych bokach i ściętych dolnych narożach, zamkniętego łukiem falistym. Zwieńczenie ujęte zostało liśćmi palmowymi, a zakończone muszlą i anthemionem. Bramki zostały zamknięte profilowanym gzymsem wyłamującym się po środku trójbocznie ze stojącymi na nim wazami płomienistymi. Przejścia utworzono w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Obwiedziono je profilowaną ramą, zakończoną rozetami. Struktura nastawy została polichromowana w kolorze kości słoniowej, ze złoconymi profilami i ornamentami.
Zdjęcie nr 2: Jednokondygnacyjna i jednoosiowa nastawa ołtarza głównego uzyskała formę architektoniczną ze zwieńczeniem, ustawioną na wysokim cokole, flankowaną przez dwie bramki. Drewniany stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu podtrzymującego drewnianą mensę z portatylem. Nastawa została ujęta parą opilastrowanych filarów, ustawionych pod kątem, zwróconych na zewnątrz, dźwigających pełne belkowanie przerwane nad polem środkowym oraz fragmenty przerwanego odwróconego przyczółka. Trzony pilastrów dekorowane zostały rocaille’owymi zwisami. W polu głównym znajduje się prześwit w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z umieszczonym wtórnie mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Nad nim usytuowano owalny kartusz ujęty ornamentem roślinnym z monogramem Marii w polu. Kondygnację flankują uszaki utworzone z ażurowych elementów rocaille. Zwieńczenie uzyskało formę trapezu o wklęsłych bokach zakończonego trzema wypustami zamkniętymi fragmentami gzymsu przechodzącego w woluty. W polu umieszczono obraz św. Wojciecha w profilowanej ramie w formie zbliżonej do trapezu o wklęsłych bokach i ściętych dolnych narożach, zamkniętego łukiem falistym. Zwieńczenie ujęte zostało liśćmi palmowymi, a zakończone muszlą i anthemionem. Bramki zostały zamknięte profilowanym gzymsem wyłamującym się po środku trójbocznie ze stojącymi na nim wazami płomienistymi. Przejścia utworzono w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Obwiedziono je profilowaną ramą, zakończoną rozetami. Struktura nastawy została polichromowana w kolorze kości słoniowej, ze złoconymi profilami i ornamentami.
Zdjęcie nr 3: Jednokondygnacyjna i jednoosiowa nastawa ołtarza głównego uzyskała formę architektoniczną ze zwieńczeniem, ustawioną na wysokim cokole, flankowaną przez dwie bramki. Drewniany stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu podtrzymującego drewnianą mensę z portatylem. Nastawa została ujęta parą opilastrowanych filarów, ustawionych pod kątem, zwróconych na zewnątrz, dźwigających pełne belkowanie przerwane nad polem środkowym oraz fragmenty przerwanego odwróconego przyczółka. Trzony pilastrów dekorowane zostały rocaille’owymi zwisami. W polu głównym znajduje się prześwit w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z umieszczonym wtórnie mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Nad nim usytuowano owalny kartusz ujęty ornamentem roślinnym z monogramem Marii w polu. Kondygnację flankują uszaki utworzone z ażurowych elementów rocaille. Zwieńczenie uzyskało formę trapezu o wklęsłych bokach zakończonego trzema wypustami zamkniętymi fragmentami gzymsu przechodzącego w woluty. W polu umieszczono obraz św. Wojciecha w profilowanej ramie w formie zbliżonej do trapezu o wklęsłych bokach i ściętych dolnych narożach, zamkniętego łukiem falistym. Zwieńczenie ujęte zostało liśćmi palmowymi, a zakończone muszlą i anthemionem. Bramki zostały zamknięte profilowanym gzymsem wyłamującym się po środku trójbocznie ze stojącymi na nim wazami płomienistymi. Przejścia utworzono w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Obwiedziono je profilowaną ramą, zakończoną rozetami. Struktura nastawy została polichromowana w kolorze kości słoniowej, ze złoconymi profilami i ornamentami.

ŚŚ. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Wieprz
Miejscowość
Nidek
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Kościół
Św. Szymona i św. Judy Tadeusza
Miejsce przechowywania
prezbiterium kościoła
Identyfikator
DZIELO/24550
Kategoria
ołtarz
Dookreślenie zabytku
ołtarz główny
Ilość
1
Czas powstania
druga połowa XVIII wieku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
drewno, techniki stolarskie i snycerskie, polichromowanie, złocenie
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Nastawa ołtarza głównego wraz z dwoma ołtarzami bocznymi zostały ustawione w Nidku w drugiej połowie XVIII wieku. W wyniku włamania do kościoła w latach dziewięćdziesiątych XX wieku z retabulum skradziono znajdujące się w zwieńczeniu figury aniołów oraz dwie figury flankujące kondygnację. znajdujący się w polu kondygnacji obraz patronów kościoła został przeniesiony do nowej świątyni wzniesionej obok i poświęconej w 1987 roku.

Opis

Jednokondygnacyjna i jednoosiowa nastawa ołtarza głównego uzyskała formę architektoniczną ze zwieńczeniem, ustawioną na wysokim cokole, flankowaną przez dwie bramki. Drewniany stipes ołtarzowy uzyskał kształt prostopadłościanu podtrzymującego drewnianą mensę z portatylem. Nastawa została ujęta parą opilastrowanych filarów, ustawionych pod kątem, zwróconych na zewnątrz, dźwigających pełne belkowanie przerwane nad polem środkowym oraz fragmenty przerwanego odwróconego przyczółka. Trzony pilastrów dekorowane zostały rocaille’owymi zwisami. W polu głównym znajduje się prześwit w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z umieszczonym wtórnie mniejszym obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Nad nim usytuowano owalny kartusz ujęty ornamentem roślinnym z monogramem Marii w polu. Kondygnację flankują uszaki utworzone z ażurowych elementów rocaille. Zwieńczenie uzyskało formę trapezu o wklęsłych bokach zakończonego trzema wypustami zamkniętymi fragmentami gzymsu przechodzącego w woluty. W polu umieszczono obraz św. Wojciecha w profilowanej ramie w formie zbliżonej do trapezu o wklęsłych bokach i ściętych dolnych narożach, zamkniętego łukiem falistym. Zwieńczenie ujęte zostało liśćmi palmowymi, a zakończone muszlą i anthemionem. Bramki zostały zamknięte profilowanym gzymsem wyłamującym się po środku trójbocznie ze stojącymi na nim wazami płomienistymi. Przejścia utworzono w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym. Obwiedziono je profilowaną ramą, zakończoną rozetami. Struktura nastawy została polichromowana w kolorze kości słoniowej, ze złoconymi profilami i ornamentami.

Zarys problematyki artystycznej

Zespół ołtarzy w Nidku stanowi bardzo dobry przykład retabulów rokokowych, które w małopolskim snycerstwie zapoczątkował na szeroką skalę obok Kacpra Bażanki Francesco Placidi. Do tego ostatniego należy zastosowanie w zwieńczeniach odwróconego, przerwanego przyczółka wolutowego, co miedzy innymi znalazło realizację w monumentalnym ołtarzu głównym opackiego kościoła w Tyńcu z połowy XVIII wieku, czy też projektowanym przez artystę ołtarzu głównym do katedry we Fromborku z lat 1747-1752.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. Ołtarz poddano konserwacji w 2017 roku.

Literatura

Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 176, il. 358;
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 401-402.

Streszczenie

Nastawa ołtarza głównego wraz z dwoma ołtarzami bocznymi zostały ustawione w Nidku w drugiej połowie XVIII wieku. W wyniku włamania do kościoła w latach dziewięćdziesiątych XX wieku z retabulum skradziono znajdujące się w zwieńczeniu figury aniołów oraz diw figury flankujące kondygnację. znajdujący się w polu kondygnacji obraz patronów kościoła został przeniesiony do nowej świątyni wzniesionej obok i poświęconej w 1987 roku.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica o kielichowym kształcie została ustawiona na dwustopniowej podstawie. Stopień pierwszy na rzucie koła jest kamienny, natomiast stopień drugi jest drewniany, prostopadłościenny, przechodzący w wieloboczną podstawę. Trzon chrzcielnicy uzyskał przekrój okrągły, w dolnej części wybrzuszony, a powyżej gruszkowaty. Czara jest spłaszczona, puklowana, zamknięta u góry profilowanym gzymsem. Przykrywa ją płaska nakrywa z profilowanymi bokami i metalowymi uchwytami. Dodatkowo czarę podtrzymują wtórnie dodane trzy pręty przymocowane do trzonu.
chrzcielnica
chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Przyścienna, wisząca ambona składa się z kosza, zaplecka i baldachimu oraz prowadzący na nią jednobiegowych schodów z balustradą. Kosz został wykonany na planie prostokąta z półkoliście wybrzuszoną ścianką frontową oraz wklęsłą boczną, z podwieszeniem w formie połowy stożka o wklęsłych ścianach, zakończonego wolutą. Ustawiono go na profilowanym cokole. Ściankę boczną ujęto parą pilastrów o trzonach przechodzących w spływy wolutowe, dekorowane kampanulami. Zarówno ją, jak i frontową wypełniono płycinami z wydzielonymi w centrum fantazyjnymi polami, od frontu dekorowaną rozetą oraz stylizowanym anthemionem z muszlą. Kosz zwieńczono parapetem w formie gzymsu. Balustrada schodów powstała jako pełna, z profilowanym cokołem, polem wypełnionym romboidalnymi płycinami z wydzielonymi fantazyjnymi polami wewnątrz, zamknięta profilowanym gzymsem z kostkowaniem. Balustradę zamyka filarek na cokole, o trzonie dekorowanym płycinami, na którym stoi wazon. Zaplecek ujęty został wąskimi pilastrami podtrzymującymi profilowany gzyms, o trzonach dekorowanych kampanulami. Pole udekorowano płyciną. Baldachim wykonano w formie podestu na planie prostokąta z półkoliście wybrzuszoną ścianką frontową oraz wklęsłymi bocznymi, z uszakami. Całoś okala profilowany gzyms z podwieszonymi chwostami. Na baldachimie usytuowano fragmenty przerwanego falistego przyczółka oraz oko Opatrzności Bożej na tle srebrnych obłoków w złotej glorii promienistej. Na podniebieniu baldachimu zawieszono rzeźbioną gołębicę Ducha Świętego w glorii. Struktura została polichromowana na biało z jasnofioletowymi polami, jasnoniebieskim podniebieniem baldachimu, ze złoconymi profilami i ornamentami oraz srebrzonymi detalami.
ambona
ambona
Zdjęcie nr 1: Kościół stanowi orientowaną, drewnianą świątynie wzniesioną na zrąb w układzie salowym z nawą na rzucie zbliżonym do kwadratu. Od wschody do nawy przylega węższe, prostokątne prezbiterium zamknięte trójbocznie. Od północy do prezbiterium dostawiono drewnianą zakrystię połączoną za pomocą portalu z prezbiterium kościoła. Do nawy od zachodu dostawiono czworoboczną wieżę o pochyłych ścianach, wzniesioną w konstrukcji słupowej. Wieńczy ją nadwieszona, czworoboczna izbica z ostrosłupowym, gontowym hełmem z krzyżem. W przyziemiach wieży urządzono kruchtę połączoną z nawą świątyni. Od północy, wschodu i południa kościół otaczają otwarte soboty, szalowane przy wieży. Elewacje zewnętrze zostały oszalowane lub też pokryte gontem. W nawie i prezbiterium przepruto okna parzyste, czworoboczne. Całość nakrywa dach gontowy o jednej kalenicy. Nad nawą w części wschodniej nadwieszono wieloboczną sygnaturkę w formie latarni z baniastym hełmem. Wnętrze nakryto stropami, dodatków w nawie z zaskrzynieniami. Pomiędzy prezbiterium, a nawą rozpięta jest ostrołukowa tęcza z fazowaną belką zawieszoną na kroksztynach z ustawionym na osi krucyfiksem. W zachodniej części nawy urządzono chór muzyczny o drewnianym, pełnym parapecie wklęsło-wypukłym z lambrekinem, wspartym na dwóch żłobkowanych kolumnach. Odrzwia południowe prowadzące do nawy ujęto w portal wycięty w ośli grzbiet. W prezbiterium ustawiono ołtarz główny, a w nawie dwa ołtarze boczne.
kościół
Kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta ujętego złoconą, profilowaną ramą z dekoracją w typie wolich oczu. W centrum kompozycji ukazano na ciemnym tle frontalnie w dwóch trzecich Chrystusa z nieznacznie pochyloną głową w lewo ujętą w trzech czwartych. Zbawiciel ma skrzyżowane z przodu i związane sznurem ręce. W lewej dłoni trzyma wygiętą trzcinę. Jezus ma pociągłą twarz o jasnej karnacji okoloną krótką brodą i brązowymi włosami spływającymi na ramiona. Zbawiciel ma duży, prosty nos, wydatne usta i szeroko otwarte ciemne oczy. Na głowie ma złoconą koronę cierniową, spod której spływają krople krwi. Jego głowę otaczają ostre, złocone promienie. Krew widoczna jest także na odsłoniętym torsie oraz rękach. Zbawiciel ubrany jest w płaszcz narzucony na wątłe ramiona odsłaniający jego nagi tors. Zarówno płaszcz, jak i korona cierniowa, trzcina oraz sznur zostały przykryte płaskorzeźbioną, drewnianą sukienką wotywną.
obraz
Ecce Homo
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta ujętego złoconą, profilowaną ramą z dekoracją w typie wolich oczu. W centrum płaskorzeźbionej kompozycji ukazano frontalnie w dwóch trzecich Chrystusa ze skrzyżowanymi z przodu i związanymi złoconym sznurem rękami. W lewej dłoni Jezus trzyma trzcinę. Ma pociągłą twarz o jasnej karnacji okoloną krótką brodą i brązowymi włosami spływającymi na ramiona. Zbawiciel ma duży, prosty nos, wydatne usta i szeroko otwarte ciemne oczy o spojrzeniu skierowanym na widza. Na głowie ma złoconą koronę cierniową, spod której spływają krople krwi. Jego głowę otaczają ostre, złocone promienie na tle błękitnego nimbu. Krew widoczna jest także na odsłoniętym torsie oraz rękach. Chrystus ubrany jest w złocony płaszcz narzucony na ramiona odsłaniający jego nagi tors. Poniżej widać płaskorzeźbioną i złoconą girlandę różaną.
obraz
Ecce Homo
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta, ujętego w złoconą, dekorowaną ornamentalne ramę. W centrum kompozycji ukazano Matkę Boską Różańcową przekazującą różaniec św. Dominikowi i św. Katarzynie Sieneńskiej. Siedząca na obłokach Madonna została ujęta frontalnie. Na kolanach obiema rękami podtrzymuje Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji, wydatny nos i usta. Na głowie ma białą chustę, spod której widać fragment brązowych włosów. Ubrana jest w ciemnooliwkową suknię oraz narzucony na ramionach szkarłatny płaszcz okrywający jej kolana. Mały Jezus został ujęty w trzech czwartych w lewo. Obiema rękami przekazuje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Jezus ma pucułowatą twarz o jasnej karnacji, drobnym nosie i ustach. Jego głowę otaczają kręcone, jasne włosy i świetliste promienie. Nagie ciało okrywa tylko biała chusta przerzucona przez biodra. Z lewej strony kompozycji klęczy św. Dominik ukazany z profilu w prawo. Obie ręce ma uniesione w stronę Jezusa. Jest to dojrzały mężczyzna z tonsurą, ciemnymi, krótkim włosami i brodą. Jego twarz charakteryzuje prosty nos i wąskie usta. Nad głową ma nimb talerzowy z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański i czarny zakonny płaszcz. Dominik klęczy na schodach, na których leży otwarta księga oraz zapalona pochodnia. Za schodami i częściowo obłokami, na których zasiada Maria stoi św. Katarzyna Sieneńska ujęta frontalnie z głową pochyloną w lewo. Ma modlitewnie splecione ręce na piersi przewiązane różańcem. Jej pociągłą twarz charakteryzuje jasna karnacja, wydatny nos i usta. Ubrana jest w habit dominikański z koroną cierniową na welonie. Nad głową ma nimb talerzowy.
obraz
Matka Boska Różańcowa

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "ŚŚ. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/ss-apostolow-szymona-i-judy-tadeusza

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności