Figura Jezusa Ukrzyżowanego na belce tęczowej przedstawia typ Cristo morte. Utrzymane w sinobladej kolorystyce ciało Jezusa, przybite trzema gwoździami, charakteryzuje wydatna, stosunkowo sumarycznie opracowana muskulatura z wyraźnie zaakcentowanymi układami ścięgien i żył. Opadającą na prawy bark głowę cechuje pociągła twarz o sumarycznie opracowanych rysach, z długim, szerokim nosem oraz krótkim, ciemnobrązowym zarostem. Falowane włosy opadają na plecy, z jednym puklem na prawym ramieniu. Głowę wieńczy szeroka korona cierniowa. Ukazane w asymetrycznym układzie ramiona są w głębokim, V-kształtnym zwisie. Wydatną klatkę piersiową akcentują wyraziste linie żeber. Nogi są lekko zgięte w kolanach, a stopy szerokie. Biodra osłania krótkie, złocone perizonium przewiązane sznurem na prawym boku. W prawym boku Jezusa widoczna jest wyrazista, krwawiąca rana, sylwetkę pokrywają drobne stróżki krwi. W górnej partii krzyża znajduje się romboidalny titulus z napisem „INRI”.
Rzeźbę Chrystusa Ukrzyżowanego na łuku tęczowym w kościele parafialnym w Porębie Wielkiej charakteryzuje stosunkowo realistyczny modelunek wychudzonego ciała, uwydatniający muskulaturę, linie ścięgien oraz żył. Pewien niepokój wnosi także asymetryczny układ ramion Jezusa o wyłamanych barkach.
Wspomniane cechy anatomiczne sylwetki Zbawiciela oraz wydatna korona cierniowa spleciona z grubych wiązek wskazują na silne jeszcze wpływy stylistyki krucyfiksów późnogotyckich, których modelunkiem akcentowano fizyczny aspekt cierpienia Chrystusa. Pewne zaś odejście od późnośredniowiecznej konwencji stanowi forma perizonium przewiązanego sznurem i odsłaniającego biodro i prawą nogę. Jest to przykład zabiegu kompozycyjnego charakterystycznego dla figur z XVII wieku, którego celem jest osiągnięcie swobodniejszego i mniej dramatycznego efektu przedstawienia. Chrystus ukazany jest w typie Cristo morte, więc jako umarły, w chwili gdy skonał na krzyżu.
Stan zachowania dobry.
Krucyfiks tęczowy w kościele parafialnym w Porębie Wielkiej powstał najprawdopodobniej w pierwszej połowie XVII wieku. Jego stosunkowo zdynamizowana forma oraz wyrazisty modelunek stanowią przejaw wpływów plastyki późnogotyckiej, zaś kształt perizonium wskazuje na oddziaływanie nowych prądów sztuki XVII wieku.
Paulina Chełmecka, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-102