Św. Szczepan

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane.

Opis

Rzeźba drążona, ścięta z tyłu. Figura zwrócona na wprost, z głową skręconą lekko w prawo. Ręce opuszczone na dół, w prawej zielona palma męczeństwa, w lewej szare kamienie. Twarz pełna, o małych oczach, długim nosie i wąskich ustach. Włosy krótkie, kręcone. Święty jest ubrany w szarą albę, srebrzoną u dołu z rękawami zakończonymi złotą lamówką, srebrny humerał oraz dalmatykę dekorowaną ukwieconymi gałązkami. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Szczepan, jeden z pierwszych diakonów kościoła katolickiego, był świetnym mówcą i stał się symbolem trwania przy prawie Bożym. Jest ubrany w strój diakona – dalmatykę dekorowaną złotymi kwiatami nałożoną na szarą albę. Trzymane przez niego atrybuty nawiązują do męczeńskiej śmierci, która dosięgła go po tym, jak publicznie wyznał Chrystusa. W prawej ręce trzyma palmę męczeńską, lewą przytrzymuje fałdę stroju, na której leżą trzy kamienie, symbolicznie odnoszące do kamieniowania. Święty został przedstawiony w sposób schematyczny, w statycznej pozie, trzymając identyfikujące go przedmioty. Dużo uwagi poświęcono na realistyczne oddanie stroju, jednak widoczne fragmenty ciała – głowa oraz dłonie, są ukazane w sposób odbiegający od prawidłowego. Głowa jest zbyt wydłużona, ręce nienaturalnie usztywnione. Dodatkowo palma zatknięta jest niejako obok dłoni, być może została tam umieszczona wtórnie. Figura św. Szczepana stanowi przykład twórczości prowincjonalnego warsztatu doby baroku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, zabrudzenia.

Streszczenie

Figura św. Szczepana, stojąca na prawej bramce ołtarza głównego, jest przykładem twórczości prowincjonalnego warsztatu. Starannie oddany strój kontrastuje z uproszczonym ujęciem odkrytych partii ciała.

Bibliografia