Św. Mateusz Ewangelista
Zdjęcie nr 1: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem półokrągłym. Kompozycja dwustrefowa. W dolnej części przedstawiony św. Mateusz ukazany frontalnie w ujęciu całopostaciowym. Święty wyobrażony jako dojrzały mężczyzna o dużych, ciemnych oczach i długim, prostym nosie. Włosy sięgające ramion i długa broda skręcone w spiralne loki. Postać ubrana w długą, czerwono-różową tunikę oraz płaszcz w odcieniach fioletu i błękitu, trzymająca w obu rękach zamkniętą księgę. Spod szat widoczne bose stopy. W dolnej części kompozycji widoczna klęcząca, długowłosa postać o dłoniach złożonych w geście modlitwy tj. anioł lub człowiek – symbol tego ewangelisty oraz banderola z napisem: „ŚW(IĘTY) MATEUSZ EWANGELISTA”. W tle widoczne wąskie romańskie kolumny o roślinnych kapitelach i trzonach dekorowanych geometryczną plecionką. W prześwitach pomiędzy kolumnami wkomponowano mniejsze sceny ukazujące wydarzenia związane z publiczną działalnością Chrystusa opisane przez św. Mateusza. W górnej części kompozycji w arkadzie ujętej dwiema zdwojonymi kolumienkami ukazany św. Szymon Apostoł trzymający w ręku narzędzie swojego męczeństwa – piłę. Święty ukazany frontalnie, w ujęciu całopostaciowym. Ubrany w beżową tunikę oraz jasnofioletowy płaszcz. Twarz owalna, włosy sięgające ramion, krótka broda. Arkada, w której umieszczono św. Szymona, ujęta jest dwoma mniejszymi arkadkami mieszczącymi motyw krzyża.
Zdjęcie nr 2: Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem półokrągłym. Kompozycja dwustrefowa. W dolnej części przedstawiony św. Mateusz ukazany frontalnie w ujęciu całopostaciowym. Święty wyobrażony jako dojrzały mężczyzna o dużych, ciemnych oczach i długim, prostym nosie. Włosy sięgające ramion i długa broda skręcone w spiralne loki. Postać ubrana w długą, czerwono-różową tunikę oraz płaszcz w odcieniach fioletu i błękitu, trzymająca w obu rękach zamkniętą księgę. Spod szat widoczne bose stopy. W dolnej części kompozycji widoczna klęcząca, długowłosa postać o dłoniach złożonych w geście modlitwy tj. anioł lub człowiek – symbol tego ewangelisty oraz banderola z napisem: „ŚW(IĘTY) MATEUSZ EWANGELISTA”. W tle widoczne wąskie romańskie kolumny o roślinnych kapitelach i trzonach dekorowanych geometryczną plecionką. W prześwitach pomiędzy kolumnami wkomponowano mniejsze sceny ukazujące wydarzenia związane z publiczną działalnością Chrystusa opisane przez św. Mateusza. W górnej części kompozycji w arkadzie ujętej dwiema zdwojonymi kolumienkami ukazany św. Szymon Apostoł trzymający w ręku narzędzie swojego męczeństwa – piłę. Święty ukazany frontalnie, w ujęciu całopostaciowym. Ubrany w beżową tunikę oraz jasnofioletowy płaszcz. Twarz owalna, włosy sięgające ramion, krótka broda. Arkada, w której umieszczono św. Szymona, ujęta jest dwoma mniejszymi arkadkami mieszczącymi motyw krzyża.

Św. Mateusz Ewangelista

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Spytkowice
Miejscowość
Bachowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Zator
Parafia
Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bachowicach
Tagi
ikonografia malarstwo monumentalne neoromanizm styl neoromański sztuka neoromańska sztuka XX wieku witraż
Miejsce przechowywania
kościół, prezbiterium
Identyfikator
DZIELO/14939
Kategoria
witraż
Ilość
1
Czas powstania
pierwsza połowa XX wieku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kraków
Technika i materiał
witraż
Autor noty katalogowej
Justyna Kuska
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Witraże w bachowickiej świątyni wykonano w Krakowskim Zakładzie Witrażów Stanisława Gabriela Żeleńskiego, o czym informuje sygnatura zakładu umieszczona w prawym, dolnym narożu witraża przedstawiającego św. Jana Ewangelistę. Nie jest znana dokładna data ich powstania. Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bachowicach został wzniesiony w latach 1920-1925 według projektu znanego krakowskiego architekta i konserwatora Franciszka Mączyńskiego. Parafię w Bachowicach erygowano w 1929 roku, a prace wykończeniowe we wnętrzu świątyni trwały jeszcze do 1931 roku. O wykonaniu witraży nie wspomina w spisanej przez siebie kronice parafialnej ksiądz Franciszek Gołba, który skrupulatnie odnotowywał wszystkie zmiany we wnętrzu świątyni. Ksiądz Gołba zmarł w 1944 roku, można więc przypuszczać, że witraże wykonano już po zakończeniu drugiej wojny światowej. Zakład Żeleńskich, z krótkimi przerwami, funkcjonował podczas wojny. Po aresztowaniu właścicieli firmy przez gestapo w 1944 roku, jej działalność wznowiono w lutym 1945 roku.

Opis

Witraż w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego u góry łukiem półokrągłym. Kompozycja dwustrefowa. W dolnej części przedstawiony św. Mateusz ukazany frontalnie w ujęciu całopostaciowym. Święty wyobrażony jako dojrzały mężczyzna o dużych, ciemnych oczach i długim, prostym nosie. Włosy sięgające ramion i długa broda skręcone w spiralne loki. Postać ubrana w długą, czerwono-różową tunikę oraz płaszcz w odcieniach fioletu i błękitu, trzymająca w obu rękach zamkniętą księgę. Spod szat widoczne bose stopy. W dolnej części kompozycji widoczna klęcząca, długowłosa postać o dłoniach złożonych w geście modlitwy tj. anioł lub człowiek – symbol tego ewangelisty oraz banderola z napisem: „ŚW(IĘTY) MATEUSZ EWANGELISTA”. W tle widoczne wąskie romańskie kolumny o roślinnych kapitelach i trzonach dekorowanych geometryczną plecionką. W prześwitach pomiędzy kolumnami wkomponowano mniejsze sceny ukazujące wydarzenia związane z publiczną działalnością Chrystusa opisane przez św. Mateusza. W górnej części kompozycji w arkadzie ujętej dwiema zdwojonymi kolumienkami ukazany św. Szymon Apostoł trzymający w ręku narzędzie swojego męczeństwa – piłę. Święty ukazany frontalnie, w ujęciu całopostaciowym. Ubrany w beżową tunikę oraz jasnofioletowy płaszcz. Twarz owalna, włosy sięgające ramion, krótka broda. Arkada, w której umieszczono św. Szymona, ujęta jest dwoma mniejszymi arkadkami mieszczącymi motyw krzyża.

Zarys problematyki artystycznej

Omawiane dzieło jest częścią zespołu witraży przedstawiających ewangelistów, umieszczonych w czterech oknach prezbiterium bachowickiej świątyni. Witraże te noszą cechy neoromańskie i pod względem stylistycznym odwołują się bezpośrednio do średniowiecznej sztuki witrażowniczej. Świadczy o tym zarówno charakterystyczna stylizacja twarzy przedstawionych postaci – obwiedzionych malowaną, czarną kreską, spiralnie skręcone włosy oraz repertuar zastosowanych motywów zdobniczych i architektonicznych, czerpiący ze sztuki romańskiej. Zespół bachowickich witraży charakteryzuje się wysokim poziomem wykonania oraz dużymi walorami artystycznymi. Zostały one sporządzone w jednym najbardziej znanych krakowskich zakładów zajmujących się produkcją witraży tj. w Krakowskim Zakładzie Witrażów S. G. Żeleńskiego. Firma została założona w 1902 roku jako Krakowski Zakład Witrażów Artystycznych Oszkleń Wytrawiania na szkle prof. Władysława Ekielskiego i Antoniego Tucha. W 1904 roku do spółki przystąpił architekt Stanisław Gabriel Żeleński, który w 1906 roku przejął zakład na własność i zarejestrował go jako Krakowski Zakład Witrażów, Oszkleń Artystycznych i Fabryka Mozaiki Szklanej S.G. Żeleński. Firma Żeleńskiego współpracowała z najbardziej znanymi artystami i projektantami pierwszej połowy XX wieku. W krakowskim zakładzie powstały witraże dla kilkudziesięciu kościołów w Krakowie i na terenie archidiecezji krakowskiej. Witraże wykonane w zakładzie Żeleńskiego często zdobią też wnętrza innych kościołów wzniesionych według projektu Franciszka Mączyńskiego, m.in. kościoła Karmelitanek bosych pw. Opieki św. Józefa w Krakowie, kościoła Jezuitów pw. Najświętszego Serca Jezusa w Krakowie czy kościoła pw. św. Bartłomieja Apostoła w Mogilanach. Omawiane dzieło przedstawia św. Mateusza – apostoła i ewangelistę. Był on celnikiem w Kafarnaum. Legenda głosi, że był misjonarzem w Etiopii, gdzie poniósł męczeńską śmierć. Towarzyszący mu atrybut w postaci młodzieńca nawiązuje do początku spisanej przez niego Ewangelii, w której przedstawił ziemski ród Jezusa oraz do wyobrażeń z wizji proroka Ezechiela (Ez 1, 4-12) i św. Jana (Ap 4, 6-8), interpretowanych jako symbole czterech ewangelistów. Zgodnie z powszechnym zwyczajem św. Mateusz został przedstawiony z księgą.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry, nieznaczne odbarwienia szkła.

Streszczenie

Dzieło jest częścią zespołu witraży przedstawiających ewangelistów, umieszczonych w czterech oknach prezbiterium bachowickiej świątyni. Nie jest znana dokładna data ich powstania, najprawdopodobniej zostały wykonane już po zakończeniu drugiej wojny światowej. Zespół bachowickich witraży nosi cechy neoromańskie i charakteryzuje się wysokim poziomem wykonania oraz dużymi walorami artystycznymi. Zostały one wykonane w jednym najbardziej znanych krakowskich zakładów zajmujących się wykonaniem witraży tj. w Krakowskim Zakładzie Witrażów S. G. Żeleńskiego. Omawiane dzieło przedstawia św. Mateusza Ewangelistę, którego tradycyjnym atrybutem jest człowiek (lub anioł) oraz księga.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Kościół murowany z cegły na niskiej, kamiennej podmurówce, orientowany, jednonawowy ze zredukowanym transeptem oraz nieco niższym, zamkniętym półkoliście prezbiterium. Do północno-wschodniego narożnika nawy (przy prezbiterium) przylega założona na rzucie prostokąta, oszkarpowana zakrystia dostępna półkolistym portalem od strony północnej. Do południowo-wschodniego narożnika nawy dostawiona kaplica Matki Boskiej na rzucie prostokąta zamknięta od wschodu niewielką absydą. Ramiona transeptu zredukowane do roli prostokątnych kaplic. Do południowo-zachodniego i północno-zachodniego narożnika nawy dobudowane nowsze kruchty boczne założone na rzucie prostokąta dostępne portalami o półkolistym wykroju. Kruchta zachodnia na rzucie prostokąta dostępna nowym, prostokątnym wejściem. W ścianach północnej i południowej widoczne, zamurowane, starsze otwory wejściowe (od południa w miejsce portalu okrągłe okno). Dach nad nawą dwuspadowy z trzecią połacią zakrywającą ścianę szczytową; w części wschodniej wieloboczna wieżyczka na sygnaturkę z glorietą zwieńczoną krzyżem. Kruchty oraz kaplice boczne kryte dachami trójpołaciowymi, prezbiterium jednopołaciowym; nad zakrystią dach mansardowy z prostokątnym oknem w lukarnie. Pokrycia dachowe wykonane są z blachy (pierwotnie była to czerwona dachówka). W nawie i prezbiterium strop o konstrukcji żelbetowej wsparty na dziewięciu masywnych kolumnach ustawionych na wysokich cokołach; kaplice boczne sklepione krzyżowo, w zakrystii założony betonowy strop. Chór muzyczny murowany, wsparty na pierwszej od zachodu parze kolumn dźwigających strop. Fasada jednokondygnacyjna, trójosiowa z umieszczoną w osi centralnej prostopadłościenną kruchtą mieszczącą prostokątny otwór wejściowy (nowy). Okna w kształcie stojącego prostokąta o smukłych proporcjach, zamknięte półkoliście. Okno środkowe, umieszczone nieco wyżej, niższe od pozostałych. W ścianach zachodnich krucht bocznych po jednym niewielkim oknie o wykroju półkolistym. Trójkątna ściana szczytowa zasłonięta blaszanym dachem o przełamanej w dolnej części połaci, zwieńczona niewielkim, metalowym krzyżem. Elewacje boczne jednokondygnacyjne, o nieregularnym przebiegu osi. W elewacji południowej w pierwszej osi ceglany portal z nadświetlem o wykroju półkolistym, w drugiej okrągłe okno doświetlające kaplicę boczną, w kolejnych: półkolisty ceglany portal do zakrystii oraz okno o półkolistym wykroju z motywem biforium. W elewacji północnej w osi pierwszej i drugiej niewielkie półkoliście wykrojone okna, w osi trzeciej okrągłe okno doświetlające kaplicę, w osi czwartej natomiast ceglany portal z nadświetlem o wykroju półkolistym. W prezbiterium cztery okna o wykroju półkolistym. W trzeciej osi, pomiędzy oknami, ujęta wielobocznymi filarami dźwigającymi, wydatny, profilowany gzyms tynkowana na biało nisza z figurą Matki Boskiej Fatimskiej umieszczonej pod baldachimem. Górną część murów nawy, prezbiterium, zakrystii, kaplic oraz obu krucht bocznych obiega profilowany gzyms okapowy.
kościół
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty szeroką, akantową ramą z umieszczoną w górnej części, w osi obrazu, stylizowaną tarczą mieszczącą monogram maryjny. W centrum kompozycji przedstawiona Matka Boska z Dzieciątkiem. Maria ukazana frontalnie, w popiersiu. W prawej ręce Maria trzyma jabłko królewskie obwiedzione koroną cierniową i zwieńczone krzyżem, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko Jezus. Głowa Marii jest skierowana na wprost, owalna twarz ma regularne rysy. Oczy są duże, niebieskie, nos wydatny, prosty. Niewielkie usta zaznaczone są karminem. Wokół głowy Marii widnieje nimb promienisty oraz wieniec z 12 gwiazd, na głowie postaci znajduje się korona wysadzana kamieniami szlachetnymi, zwieńczona krzyżem. Postać jest ubrana w dekorowaną ornamentem roślinnym suknię oraz obszerny płaszcz z ciężkiej tkaniny dekorowanej motywami kwiatowymi, wykończony dodatkowo lamówką i spięty pod szyją ozdobną broszą. Głowa Marii okryta luźno udrapowaną wokół szyi chustą z motywem gwiazd. Dzieciątko ukazane całopostaciowo, w pozycji siedzącej, w trzech czwartych zwrócone w prawo. Prawą ręką błogosławi, lewą wspiera na księdze. Twarz Jezusa okrągła z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem oraz dużymi, jasnymi oczami i prostym nosem. Wokół głowy ukazany nimb promienisty, a na głowie bogato wysadzana kamieniami szlachetnymi korona zwieńczona krzyżem. Dzieciątko ubrane w tunikę z długimi rękawami dekorowaną motywem roślinnym. Tło obrazu jest jednolicie czerwone, wyłożone aksamitną tkaniną. Na postaci Marii i Dzieciątka nałożono blaszane, złocone sukienki, odkrywające twarze oraz dłonie i stopy (w przypadku Jezusa) postaci.
obraz
Matka Boska z Dzieciatkiem (tzw. Bachowicka)
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty w drewnianą, złoconą ramę. W centralnej części kompozycji przedstawienie Chrystusa Ukrzyżowanego, do którego piersi przytula się Maria Magdalena. Chrystus ukazany w trzech czwartych z ciałem zwróconym w lewą stronę. Głowa odziana w cierniową koronę pochylona do dołu. Wokół niej świetlisty nimb. Tors muskularny, wypukły z widoczną raną w boku. Ramiona wyprężone, tworzące kształt litery „V”. Perizonium krótkie, białe udrapowane na prawym boku postaci. Maria Magdalena ukazana jako młoda kobieta w jasnoróżowej sukni i ciemniejszym płaszczu. Twarz o regularnych rysach, oczy uniesione do góry. Głowę pochyla w dół, składając ją na piersi Chrystusa. Swoją prawą ręką dotyka rany w jego boku. Na drugim planie, w oddali widoczny pejzaż z widokiem Jerozolimy i ciemnym, ciężkim niebem. Kolorystyka obrazu ciemna, utrzymana w odcieniach brązu.
obraz
Maria Magdalena pod krzyżem
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty drewnianą, profilowaną ramą. W centralnej części kompozycji przedstawiona Matka Boska ukazana frontalnie, w pozycji siedzącej, trzymająca na kolanach martwe ciało Chrystusa. Głowa Marii zwrócona lekko w prawą stronę, wzrok uniesiony ku górze. Postać została przedstawiona jako młoda kobieta o owalnej twarzy, dużych ciemnych oczach i wąskim, prostym nosie. Usta niewielkie, zaznaczone kolorem jasnoczerwonym. Maria prawą ręką podtrzymuje głowę Syna, lewą dotyka jego przedramienia. Jest ubrana w jasnoczerwoną suknię z żółtym kołnierzem oraz jasnobłękitny płaszcz. Na głowę, otoczoną nimbem, ma narzuconą jasnożółtą chustę. Chrystus ukazany jako młody mężczyzna, leżący horyzontalnie na kolanach matki. Głowa przedstawiona na wprost, otoczona nimbem. Oczy zamknięte, nos wydatny, prosty. Włosy i zarost w kolorze ciemnobrązowym. Prawa ręka oraz nogi opadające w dół, lewa ułożona wzdłuż ciała. Tors nagi, z wyeksponowaną raną w boku; wokół pasa i bioder udrapowane białe perizonium. Po bokach Marii ukazane klęczące anioły, trzymające arma Christi: koronę cierniową (anioł po lewej stronie kompozycji) oraz gwoździe (anioł z prawej). Postaci ukazane jako jasnowłosi młodzieńcy ubrani w barwne szaty. Za Matką Boską widoczna pionowa belka krzyża wyznaczająca oś kompozycji oraz, na drugim planie, ciemne obłoki. Kolorystyka obrazu ciemna, przygaszona.
obraz
Pietà
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta umieszczony w profilowanej, złoconej ramie z dekoracją w postaci muszli palmetowych ujętych akantem w narożach. W centrum kompozycji ukazany św. Bartłomiej przedstawiony frontalnie, w ujęciu całopostaciowym z głową delikatnie zwróconą w prawą stronę. Święty został wyobrażony jako dojrzały mężczyzna o owalnej twarzy, dużych oczach i prostym nosie. Jego jasnobrązowe, lekko falowane włosy sięgają uszu. Broda i wąsy mają ten sam kolor. Wokół głowy widoczny jest świetlisty nimb. Postać ubrana jest w długą, niebieską tunikę oraz białą szatę spodnią, przez prawe ramię ma przerzucony ciemnobrązowy płaszcz; stopy bose. Święty w prawej ręce trzyma nóż, a w lewej własną, zakrwawioną głowę. Postać została ukazana na tle rozległego, górzystego pejzażu oraz szaroniebieskiego nieba. Obraz utrzymany w stonowanej, chłodnej kolorystyce z dominacją brązów, ciemnej zieleni i zgaszonego błękitu.
obraz
Św. Bartłomiej
Zdjęcie nr 1: Czternaście obrazów przedstawiających kolejne stacje drogi krzyżowej. Kompozycje wielopostaciowe w kształcie stojącego prostokąta ujęte w złocone, profilowane ramy zwieńczone krzyżem osadzonym na podstawie o linii wklęsło-wypukłej mieszczącej numer stacji. Kolorystyka jasna, przygaszona.
obraz
Stacje drogi krzyżowej

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Justyna Kuska, "Św. Mateusz Ewangelista", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-mateusz-ewangelista-2

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności