Św. Kinga

Dzieje zabytku

Obraz św. Kingi powstał razem z wyposażeniem architektoniczno-rzeźbiarskim kościoła po 1765 roku, podczas gruntownego remontu świątyni przeprowadzonego z inicjatywy proboszcza Walentyna Grodzkiego. Wizerunek został wykonany z przeznaczeniem do zwieńczenia ołtarza bocznego najprawdopodobniej przez Piotra Korneckiego, rzeźbiarza i malarza, który wraz z warsztatem wykonał wyposażenie w kościele bodzanowskim. Dzieło mogło być odnawiane razem z całym retabulum w latach 1883 i 1955. W 1975 roku Józef Wiatr wykonał konserwację retabulum, a także jego figur i obrazów.

Opis

Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem segmentowym, o wklęsłych bokach i falistej podstawie. W centrum przedstawiona św. Kinga modląca się przed krucyfiksem. Święta ukazana jest w półpostaci, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z głową przechyloną na prawy bark. Jej lewa ręka opuszczona jest w dół, prawa zaś uniesiona. Twarz ma owalną, z wąskimi, migdałowatymi oczami skierowanymi ku górze, dużym nosem i pełnymi ustami. Ubrana jest w czarny habit i czarny płaszcz narzucony na ramiona, na głowie i wokół szyi ma biały kaptur oraz czarny welon z białą podszewką. Przed nią, w lewej części obrazu niewielki stolik, na którym znajduje się krucyfiks, a także korona otwarta oraz księga. Święta ukazana na tle ciemnego, zachmurzonego nieba.

Zarys problematyki artystycznej

Obraz św. Kingi razem z dziełem w zwieńczeniu drugiego retabulum bocznego (Pietà), dwoma malowidłami znajdującymi się niegdyś w ich polach głównych („Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego”, „Św. Antoni Padewski”) oraz z obrazem na zasuwie w ołtarzu głównym („Św. Stanisław Kostka z Dzieciątkiem i Matką Boską”) są bardzo bliskie pod względem formalnym, dlatego można przypisać ich wykonanie jednemu artyście. Dzieła te w porównaniu z sygnowanymi przez Piotra Korneckiego obrazami w Bochni wykazują ogromne podobieństwa. We wszystkich obrazach w przypadku postaci świętych, dzieci i puttów malarz stosuje te same środki malarskie, każdorazowo pojawia się typ twarzy o zbliżonych cechach anatomicznych oraz podobnie ukazane jest ciało (proporcje, gesty dłoni). Obficie drapowane tkaniny kształtowane są w sposób płaszczyznowy i silnie światłocieniowy. Dzieła te są spójne formalnie również z grupą obrazów przypisywaną temu malarzowi (niesygnowane obrazy w Bochni, w Zakliczynie czy w kościele św. Sebastiana w Wieliczce).
Piotr Kornecki był z wykształcenia malarzem i rzeźbiarzem. Razem ze swoim przyrodnim bratem Stanisławem założyli w Gdowie warsztat stolarsko-rzeźbiarski i malarski. Z czasem pracowali w nim również synowie tego pierwszego oraz krewniacy mieszkający w tej wsi. Rodzinny warsztat Korneckich był szczególnie prężny w trzeciej ćwierci XVIII wieku, wykonując prace w wielu kościołach na terenie południowej Małopolski.
Święta Kinga była córką króla Węgier – Beli IV, żoną Bolesława Wstydliwego oraz księżną krakowską i sandomierską. W 1280 roku ufundowała w Starym Sączu klasztor dla klarysek i uposażyła go w dobra ziemskie. Po śmierci męża Kinga przeniosła się do klasztoru i przyjęła śluby zakonne. Na obrazie święta przedstawiona jest w habicie klaryski, natomiast o jej książęcej godności świadczy leżąca przed nią korona.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Przetarcia i ubytki warstwy malarskiej i warstwy gruntu. Prawdopodobnie obraz był odnawiany w latach 1883, 1955 i 1975.

Streszczenie

Obraz św. Kingi powstał razem z wyposażeniem architektoniczno-rzeźbiarskim kościoła po 1765 roku. Został wykonany z przeznaczeniem do zwieńczenia ołtarza bocznego najprawdopodobniej przez Piotra Korneckiego. Na obrazie przedstawiono św. Kingę w stroju zakonnym, gdyż po śmierci męża – Bolesława Wstydliwego, księcia krakowskiego i sandomierskiego – ufundowała w Starym Sączu klasztor Klarysek, w którym również przyjęła śluby zakonne. O jej książęcej godności świadczy leżąca przed nią korona.

Bibliografia