Pokłon Trzech Króli
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta ze sceną Pokłonu Trzech Króli. Z prawej strony kompozycji siedzi Maria prezentująca Dzieciątko klęczącemu przed nią królowi. Ma trójkątną twarz, niewielkie oczy i usta, spod welonu widać jasnobrązowe, zaczesane na boki włosy. Jest ubrana w czerwoną suknię i niebieski płaszcz. Na głowie ma założony jasnobrązowy welon. Dzieciątko ukazane jest w pozycji półleżącej na białej chuście, którą Maria podtrzymuje lewą ręką wysublimowanym gestem. Przed nimi klęczy zwrócony w lewo i pochylony w dół król. Ma twarz o rysach starszego człowieka, okoloną długą i siwą brodą z długim nosem. Ubrany jest w czerwoną suknię i zielony płaszcz z gronostajową pelerynką, bogato dekorowany złotymi owocami granatu i bordiurą. Na szyi ma złoty łańcuch, który ukazuje Dzieciątku. Za nim klęczy chłopiec, zwrócony w lewo, z głową skierowaną na wprost, który w dłoniach trzyma królewską koronę, ułożoną na poduszce. Ubrany jest w koszulę z długimi rękawami oraz zieloną tunikę, zdobioną na rękawach frędzlami i chwostem. Powyżej nich stoją dwaj kolejni królowie. Obaj w pochylonych pozach. Król po lewej stronie trzyma w dłoni kadzielnicę, ubrany jest w niebieską suknię i złoty płaszcz. Trzeci król w dłoniach trzyma złotą, otwartą szkatułkę z kosztownościami. Ubrany jest w różową suknię i jasnozielony płaszcz. Na głowie ma założony złoty turban. Za nimi widać dwa wielbłądy. Po prawej stronie kompozycji stoi św. Józef, który odwraca się i szepcze do chłopca stojącego z tyłu. Powyżej kolumna i dwie uskrzydlone główki aniołków. W oddali błękitne niebo. Rama drewniana, profilowana, zdobiona dekoracją roślinną, polichromowana na czarno.

Pokłon Trzech Króli

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
nowotarski
Gmina
Nowy Targ
Miejscowość
Nowy Targ
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Nowy Targ
Parafia
Św. Katarzyny Aleksandryjskiej
Tagi
Pokłon Trzech Króli
Miejsce przechowywania
kościół
Identyfikator
DZIELO/22410
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
XIX wiek
Technika i materiał
olej na płótnie
Autor noty katalogowej
Maria Działo
Uznanie autorstwa 4.0

Opis

Obraz w formie stojącego prostokąta ze sceną Pokłonu Trzech Króli. Z prawej strony kompozycji siedzi Maria prezentująca Dzieciątko klęczącemu przed nią królowi. Ma trójkątną twarz, niewielkie oczy i usta, spod welonu widać jasnobrązowe, zaczesane na boki włosy. Jest ubrana w czerwoną suknię i niebieski płaszcz. Na głowie ma założony jasnobrązowy welon. Dzieciątko ukazane jest w pozycji półleżącej na białej chuście, którą Maria podtrzymuje lewą ręką wysublimowanym gestem. Przed nimi klęczy zwrócony w lewo i pochylony w dół król. Ma twarz o rysach starszego człowieka, okoloną długą i siwą brodą z długim nosem. Ubrany jest w czerwoną suknię i zielony płaszcz z gronostajową pelerynką, bogato dekorowany złotymi owocami granatu i bordiurą. Na szyi ma złoty łańcuch, który ukazuje Dzieciątku. Za nim klęczy chłopiec, zwrócony w lewo, z głową skierowaną na wprost, który w dłoniach trzyma królewską koronę, ułożoną na poduszce. Ubrany jest w koszulę z długimi rękawami oraz zieloną tunikę, zdobioną na rękawach frędzlami i chwostem. Powyżej nich stoją dwaj kolejni królowie. Obaj w pochylonych pozach. Król po lewej stronie trzyma w dłoni kadzielnicę, ubrany jest w niebieską suknię i złoty płaszcz. Trzeci król w dłoniach trzyma złotą, otwartą szkatułkę z kosztownościami. Ubrany jest w różową suknię i jasnozielony płaszcz. Na głowie ma założony złoty turban. Za nimi widać dwa wielbłądy. Po prawej stronie kompozycji stoi św. Józef, który odwraca się i szepcze do chłopca stojącego z tyłu. Powyżej kolumna i dwie uskrzydlone główki aniołków. W oddali błękitne niebo. Rama drewniana, profilowana, zdobiona dekoracją roślinną, polichromowana na czarno.

Zarys problematyki artystycznej

Obraz jest kopią dzieła Giovanniego Battisty Pittoniego „Pokłon Trzech Króli” z kościoła Mariackiego w Krakowie.

Streszczenie

Obraz przedstawia Pokłon Trzech Króli. Został namalowany w XIX wieku w nieznanym warsztacie malarskim.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Dobry Łotr zawieszony na krzyżu na wyciągniętych ramionach, przywiązanych podwójnym sznurem z przedramionami opuszczonymi w dół, stopy przebite dwoma gwoździami, kolana ugięte, głowa przechylona na lewe ramię. Klatka piersiowa szeroka o wyraźnie podkreślonej linii żeber i mostka z głęboko zaznaczonym wcięciem w talii. Twarz podłużna z długim nosem i migdałowymi oczami, okolonymi regularnymi łukami brwiowymi, usta rozchylone z opuszczonymi kącikami, widoczny delikatny zarost. Włosy długie, ciemnobrązowe, opadające na ramiona i plecy. Święty ma zawiązaną wokół bioder białą przepaskę, ciasno zawiązaną. Z ran na stopach spływają strużki krwi. Krzyż gładki, drewniany. Polichromia rzeźby naturalistyczna.
rzeźba
Dobry Łotr (św. Dyzma)
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z jednobiegowymi schodami dostępnymi od prawej strony. Kosz na planie kwadratu o ściętych narożach i wklęsło-wypukłym profilu. U spodu ośmioboczne podwieszenie zwężające się ku dołowi, ujęte parą spływów wolutowych utworzonych z liści akantu, u dołu zakończone szyszką. Cokół kosza zdobiony puklowaniem, dekorowany trzema kartuszami utworzonymi z karbowanej wstęgi, zwieńczonymi płaskimi, symetrycznymi palmetami, z główkami aniołków skierowanymi na wprost i umieszczonymi u dołu. Naroża kosza ozdobione spływami wolutowymi o karbowanych trzonach, ozdobionych kampanulami, podtrzymującymi belkowanie, stanowiące parapet z silnie wysuniętym gzymsem. Na fryzie parapetu uskrzydlone główki anielskie. Ściany dekorowane są płycinami w formie stojących prostokątów, naprzemiennie wybrzuszonych lub wklęsłych z przedstawieniami czterech ewangelistów, ujętymi w złocone ramy. Od lewej: św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz i św. Jan. Święty Mateusz siedzi zwrócony trzy czwarte w lewo i pisze piórem w księdze. Obok stoi uskrzydlony człowiek, który obejmuje go za szyję, ubrany w niebieską suknię odsłaniającą klatkę piersiową i złoty płaszcz z końcem rozwianym ku górze. Święty ma rysy twarzy starszego człowieka z długą i siwą brodą oraz siwymi włosami. Ubrany jest w obszerny czerwony płaszcz i sandały. Scena ukazana jest we wnętrzu architektonicznym. Święty Marek również został ukazany w swojej pracowni. Siedzi, zwrócony trzy czwarte w lewo przy stoliku i pisząc w księdze, odwraca się w prawo, gdzie spoczywa lew – jego atrybut. Ma siwą brodę. Ubrany jest w niebieską suknię, zapinaną z przodu na guziki oraz czerwony płaszcz przewieszony przez prawe ramię. Stolik zasłany jest jasnozielonym obrusem, na którym leży otwarta księga i czerwony kałamarz. Na ścianie, ponad stolikiem wisi półka z książkami. Po lewej stronie obrazu widać otwartą przestrzeń z widokiem na góry, w pozostałej brązowe ściany pokoju, w którym znajduje się święty. Na kolejnym obrazie św. Łukasz siedzi zwrócony trzy czwarte w prawo, przy stoliku z pulpitem i o wolutowych nóżkach. W prawej dłoni trzyma pióro, którym pisze na karcie papieru. Ubrany jest z jasnobrązową suknię, niebieski płaszcz owijający nogi i niebieskie sandały; na głowie ma założoną czapkę. Po prawej stronie obrazu stoi jego atrybut – wół. Całość ukazana jest we wnętrzu architektonicznym z półkolistą arkadą po prawej stronie. Święty Jan został ukazany na tle krajobrazu, zwrócony jest trzy czwarte w prawo, pisze na karcie papieru. Ubrany jest w jasnozieloną suknię i czerwony płaszcz. Ma długie włosy, spływające na plecy, został ukazany bez zarostu. Po prawej stronie wysokie drzewo, w oddali pejzaż górski. Wszyscy ewangeliści mają okrągłe nimby z wpisaną w polu gwiazdą. Zaplecek w formie stojącego prostopadłościanu z niepełnym belkowaniem, wspartym na podwieszonych impostach, podtrzymującym odwrócony, przerywany przyczółek. Na ściance frontowej płycina w kształcie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z obrazem Dobrego Pasterza w polu. Po bokach flankowana dwiema wąskimi płycinami, zdobionymi zwisem z kampanul. Na ściankach bocznych analogiczne płyciny z kampanulami. Chrystus ukazany frontalnie z barankiem na barkach, którego przytrzymuje rękami za nóżki. Zbawiciel ma owalną twarz z krótkim zarostem i jasnobrązowymi włosami, spływającymi na lewe ramię. Ubrany jest w biało-niebieską suknię oraz czerwony płaszcz. W oddali pejzaż z miastem po lewej, u góry szaro-złote niebo. Po lewej u dołu sygnatura „A D L”. Całość zwieńczona promienistą glorią z gołębicą Ducha Świętego w otoku utworzonym z chmur i główek anielskich. Struktura marmoryzowana w kolorze niebieskim, a płyciny w kolorze jasnoróżowym; ornamentyka, gloria i profile złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona. Figura ustawiona na kłębiącym się obłoku, zwrócona frontalnie, prawa noga uniesiona i oparta na obłoku, obie ręce wzniesione: prawa na piersi, lewa wysunięta w bok; głowa silnie przechylona na prawy bark. Twarz pociągła o wystającym podbródku, okolona rozwianymi, silnie skręconymi w pojedyncze pukle włosami. Anioł ubrany jest w szatę przerzuconą diagonalnie przez tors, odsłaniającą lewe ramię i rozchyloną w dolnej partii odkrywającą prawą nogę. Tkanina ściśle przylegająca, miejscami owinięta wokół ciała, silnie drapowana w falujące fałdy, w partii torsu z wywiniętym brzegiem, u dołu silnie rozwianym i zawijającym się fragmentarycznie. Skrzydła niewielkie, złożone. Polichromia naturalistyczna, szata w kolorze szarym ze złoconą podszewką, skrzydła złocone.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Rzeźba ścięta z tyłu, drążona. Figura anioła ustawiona na kłębiącym się obłoku, frontalnie, w lekkim kontrapoście, obie ręce uniesione ku górze, zwrócone w lewo, głowa lekko przechylona w prawo. Twarz pociągła, okolona ekspresyjnie rozwianymi włosami układającymi się w pojedyncze pukle. Anioł ubrany jest w sięgającą do ziemi szatę przewiązaną ukośnie przez lewe ramię, odsłaniającą fragment torsu oraz prawą nogę. Tkanina przylegająca do ciała jest silnie drapowana w liczne, drobne falujące fałdy, u spodu z wywiniętymi rozwianymi brzegami. Skrzydła niewielkie, złożone i złocone. Polichromia naturalistyczna, szata jasnobrązowa o złoconej podszewce, skrzydła złocone.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Parapet chóru muzycznego o brzegu linii wypukłej pośrodku, jednokondygnacyjny, siedmioosiowy z dwiema ściankami bocznymi na zakończeniu. Poszczególne osie wydzielone są kolumienkami wspartymi na bazach i niskich cokołach, od dołu ujętymi złoconymi szyszkami, zwieńczone fantazyjnymi kapitelami. Podpory podtrzymują imposty zdobione rozetami oraz niepełne belkowanie w postaci profilowanego gzymsu, wyłamanego na ich osi. W poszczególnych kwaterach umieszczonych jest siedem płycin w kształcie leżących prostokątów, naprzemiennie o bokach ściętych i o bokach wypukłych z uskokami; a na ściankach bocznych dwie płyciny w kształcie stojących prostokątów; w polu znajdują się malowane na desce obrazy. Pod obrazami malowane jasnoszare wstęgi z napisami. Wszystkie osie boczne ujęte są od dołu fantazyjnie wykrojonymi kartuszami, polichromowanymi na niebiesko i ozdobionymi malowaną dekoracją akantową. Struktura jest marmoryzowana w kolorze niebieskim, kolumienki marmoryzowane na kolor różowo-czerwony, profilowania czerwone i bordowe, ornamenty złocone. Pierwszy obraz od lewej przedstawia sumarycznie oddany krajobraz z roślinnością na pierwszym planie oraz wysokimi, brązowymi drzewami po prawej stronie. W górnej części kompozycji widnieje jasnoniebieskie niebo. Drugi obraz ukazuje siedzącą na ziemi Duszę pod postacią człowieka z rękami rozchylającymi suknię na piersi, od której ulatują ku górze strzały. Dusza ma owalną twarz, duże oczy, długi nos oraz duże, delikatnie rozchylone usta. Głowę okalają bujne, średniej długości, rude włosy. Ubrana jest w długą i białą suknię, podkreśloną wyraźnie czarnymi konturami na brzegu i w miejscach draperii szaty. Na jej kolanach leży łuk, a z tyłu kołczan ze strzałami. W górnej części kompozycji w otoku z chmur widnieje przedstawienie Boga pod postacią oka i pary uszu, w których stronę kierują się strzały opisane na białych banderolach westchnieniami: „Ah!”, „vtinam!”, „Heu!”. Całość ukazana jest na tle oddalonego lasu z kaplicą po prawej stronie. Pod obrazem wstęga z napisem: „Panie przed Tobą wszelkie prágnienie moie, ÿ / wzdÿchanie moie nie iest taÿne Tobie. W Psal(mus) 37.” Trzeci obraz przedstawia chorą Duszę, spoczywającą na łożu, przy której czuwa siedzący na stołku Amor Boży, nakładający na nią dłonie. Dusza ubrana jest w jasną koszulę i ma głowę zawiązaną białą chustą. Anioł zwrócony jest trzy czwarte w lewo, ze skrzydłami u pleców i ze skrzyżowanymi nogami. Ubrany jest w jasnoróżową tunikę. Twarz owalna z wydatnymi ustami i dużymi oczami oraz pulchnymi policzkami, okolona krótkimi włosami i kolistym nimbem. Łoże z baldachimem ustawione jest na wysokim cokole, z zawieszoną zieloną kotarą upiętą na bokach, u spodu baldachimu wisi złocony lambrekin. Kompozycja zaaranżowana jest we wnętrzu architektonicznym z półkolistą arkadą po prawej stronie i wiszącym po lewej obrazkiem na ścianie. Pod płyciną wstęga z napisem: „Zmiłuÿ się nademną Panie, albowiem chorÿ iestem uzdow mię / Panie bo zchorzałÿ kośći moie. W Psal(mus) 6.” Czwarta scena ukazuje Duszę zaprzągniętą w kierat. Dusza z opaską na oczach idzie z wniesionymi rękami, ustawiona tyłem w kierunku widza. Tym razem uobecniona jest pod postacią kobiety z długimi włosami, upiętymi w kok z tyłu głowy. Ubrana jest w długą, szarą suknię z podwiniętymi rękawami. Po lewej stronie obrazu Amor przytrzymuje na postronku Duszę, a w lewej ręce wnosi bicz. Fizjonomia i ubiór anioła jest analogiczny jak we wcześniejszych obrazach. Pośrodku kompozycji znajduje się kierat. Scena przedstawiona jest we wnętrzu architektonicznym z półkolistą arkadą po prawej stronie i prostokątnym oknem po lewej. Otwory ukazują krajobraz z błękitnym niebem. Pod spodem widnieje napis: „Weÿrziÿ na pokorę moię, ÿ ná pracą moię, á odpuść / mi wszÿstkie wÿstępki moie. W Psal(mus) 24.” Środkowa partia balustrady wyobraża tzw. krucyfiks mistyczny. Do drzewa przybity jest Amor Boży – Chrystus, a na ziemi siedzi Dusza – Oblubienica. Chrystus przybity jest do drzewa trzema gwoździami. Na głowie ma założoną koronę cierniową. Dusza siedzi na ziemi, widoczna jest z lewego profilu, ma wyprostowane nogi i splecione dłonie, złożone na kolanach, głowę kieruje w stronę Chrystusa. Fizjonomia i ubiór postaci są analogiczne, jak we wcześniejszych scenach. Całość ukazana jest na tle drzew, w oddali widoczne są skały; niebo jest różowo-niebieskie. Pod obrazem napis: „Pod ćieniem tego, którego pragnęłam uśiádłám / Cant(icum canticorum) 2.” Kolejny obraz ilustruje Duszę uwięzioną w klatce, do której schwytała ją Śmierć. Dusza leży na ziemi z prawą ręką wzniesioną ku górze, lewą trzyma na sakiewce z pieniędzmi. Fizjonomia i ubiór duszy są analogiczne jak na poprzednich obrazach. W klatce znajdują się również: lutnia, dzban i kielich. Po lewej stronie obrazu siedzi Śmierć pod postacią kościotrupa, która za pomocą sznurów przyciąga do siebie klatkę z Duszą. Na drugim planie harcują nieczyste moce o monstrualnych posturach, a w oddali widać wysokie płomienie. Pośrodku kompozycji znajduje się wysokie drzewo. Pod obrazem jest malowany napis: „Męki Piekielne otoczÿłÿ mię zewsząd, / uprzedźiłÿ mię śidła śmierći. W Psal(mus) 17.” Siódmy obraz przedstawia Amora Bożego zasłaniającego oczy Duszy i odciągającego ją od damy stojącej obok. Po lewej stronie kompozycji Dusza kieruje się w lewą stronę z wyciągniętymi przed siebie rękami. Amor zasłania jej od tyłu oczy, a głowę ma skierowaną w stronę damy. Postacie te mają fizjonomię i ubiór analogiczne jak na poprzednich obrazach. Kobieta ustawiona jest po prawej stronie dzieła. Twarz ma okrągłą z dużymi oczami, czerwonymi ustami i silnie zarumienionymi policzkami. Włosy są upięte do tyłu w bujną fryzurę, spiętą czerwonymi wstążkami. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię z gorsetem i angażantami, na stopach ma czarne buty. W prawej dłoni trzyma kubeczek do gry, od którego odskakują piłeczki (lub według Elsa Stronksa bańki mydlane), a w lewej ma zwinięty wachlarz. Po lewej stronie obrazu widnieje wysoka skała i drzewo, po prawej roślinny krajobraz. Dzieło opisane jest słowami: „Odwroć oczÿ moie, ábÿ niewidźiałÿ márnośći. / W Psal(mus) 118.” Ósma scena obrazuje Sąd Ostateczny. Skulona Dusza z opaską na oczach prowadzona jest przez alegorię sprawiedliwości przed oblicze Amora Bożego. Alegoria ukazana jest jako kobieta z wagą w lewej dłoni i mieczem w prawej, końcem skierowanym ku górze, opartym o jej prawe ramię. Ubrana jest w różową suknię, niebieski płaszcz oraz hełm z różowym piórem, a oczy ma zawiązane opaską. Alegoria sprawiedliwości wraz z Duszą stają przed Amorem Bożym, zasiadającym za wysoką ławą po prawej stronie obrazu. Amor zapisuje w księdze uczynki Duszy, lewą dłoń unosi i wskazuje palec w geście roztropności. Fizjonomia i ubiór postaci są analogiczne, jak na poprzednich obrazach. Ława zasłana jest zielonym obrusem z żółtymi frędzlami. Nad głową Amora, wmurowane są w ścianę tablice Dekalogu. Całość ukazana jest we wnętrzu architektonicznym. Pod spodem napis: „Nie wchodź wsąd zsługą twoim, albowiem nie kazdÿ / będzie usprawiedliwionÿ przed obliczem twoim W P(salmus) 11”. Ostatni obraz, podobnie jak pierwszy na ściance bocznej, przedstawia krajobraz ze skałami i drzewami.
chór muzyczny
Balustrada chóru muzycznego
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Ecce Homo. Chrystus ukazany w półpostaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, z głową skierowaną w lewo, z rękami skrzyżowanymi na wysokości pasa, w lewej dłoni trzyma gałązkę trzciny. Twarz podłużna o wyrazistych, pociągłych rysach, długim nosie, z krótkim i brązowym zarostem oraz delikatnie otwartymi ustami. Włosy długie, falowane, opadające na plecy. Na głowie cierniowa korona. Na czole, szyi, ramionach i klatce piersiowej drobne krople krwi. Chrystus ubrany jest w ciemnoczerwony płaszcz związany na klatce piersiowej i przewieszony przez prawą rękę, odsłaniający nagi tors. Skrzyżowane ręce związane sznurem w nadgarstkach. Tło czarne, wokół głowy Chrystusa duży kolisty, brązowy nimb. Kolorystyka ciemna. Rama drewniana, profilowana, złocona, zdobiona pasami astragalu i stylizowaną wicią roślinną.
obraz
Ecce Homo

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujęty ramą w z uszakami i wklęsło ściętymi narożami w górnej części. Dzieło utrzymane jest w ciemnej kolorystyce, dominują poszarzałe ugry i brązy. W centrum kompozycji została przedstawiona scena Pokłonu pasterzy. W centrum kompozycji ukazana Matka Boska z Dzieciątkiem ułożonym na pieluszce w żłóbku. Maria ukazana jest w pozycji siedzącej, z głową skierowaną w lewo, rękami podtrzymuje pieluszkę. Twarz okrągła o delikatnych rysach, jasnej karnacji z silnie zarumienionymi policzkami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię, niebieski płaszcz oraz biały welon założony na głowę. Przed żłóbkiem po lewej i prawej stronie obrazu klęczą pasterze. Pasterze ubrani są w różnokolorowe szaty z przerzuconymi diagonalnie płaszczami. Wyżej, po lewej stronie stoi św. Józef ubrany w białą suknię oraz jasnobrązowy płaszcz założony na lewe ramię. Twarz o rysach dojrzałego mężczyzny z średniej długości brodą, okolona krótkimi włosami. Nad Matką Boską ukazani są kolejni dwaj pasterze oraz kobieta z koszem czerwonych owoców na głowie. Pasterz stojący najbliżej Marii trzyma w dłoniach białego baranka i kij pasterski. W tle za św. Józefem widoczna jest murowana stajenka betlejemska oraz stojące w niej zwierzęta. W górnej części obrazu gęste, szare obłoki oraz dwie pary uskrzydlonych główek anielskich, pomiędzy którymi, pośrodku przenikają wyraźne, złote promienie.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta o wydłużonych proporcjach. Na tle stajenki przedstawiona została scena Pokłonu pasterzy. W centrum kompozycji ukazany Jezus leżący na białej tkaninie, w żłóbku. Jasnowłose Dzieciątko jest nagie, zwraca swoją głowę w prawo, w kierunku Marii. Jego prawa ręka jest uniesiona do policzka, lewa ułożona wzdłuż ciała; nogi delikatnie ugięte. Za żłóbkiem ukazany klęczący anioł o długich, jasnobrązowych włosach ubrany w czerwono-zielone szaty. Skrzydła anioła są szeroko rozpostarte. Jego głowa jest pochylona do dołu, a ręce skrzyżowane na piersi. Powyżej kolejny anioł w otoczeniu obłoków trzymający w rękach banderolę. Z lewej strony kompozycji ukazani klęczący Maria (na pierwszym planie) i św. Józef (nieco z tyłu). Maria przedstawiona jako młoda kobieta o owalnej twarzy i dużych, ciemnych oczach. Głowa pochylona do dołu, ręce złożone w geście modlitwy. Maria ubrana jest w jasnoróżową suknię, białą chustę oraz jasnoniebieski, obszerny płaszcz zarzucony na głowę. Spod płaszcza widoczna bosa stopa. Święty Józef został ukazany jako starszy, siwowłosy mężczyzna z krótką brodą i wąsami ubrany z zielono-brązowe szaty. Ręce trzyma złożone w geście modlitwy. Kompozycję dopełniają postaci trzech pasterzy, jednego z lewej strony obrazu, dwóch z prawej. Pasterz przedstawiony z lewej został ukazany frontalnie w pozycji stojącej, jego nogi są lekko ugięte. W rękach trzyma biały instrument (?) o gruszkowatym kształcie. Postać ubrana jest w krótki, jasnobrązowy kaftan oraz czerwony płaszcz, na głowie ma różową, stożkowatą czapkę. Pierwszy z pasterzy przedstawionych z prawej strony obrazu został ukazany z lewego profilu, w pozycji klęczącej. Postać o dłuższych, brązowych włosach i brodzie w tym samym kolorze pochyla głowę w stronę Dzieciątka. Prawą rękę pasterz składa na piersi, w lewej opuszczonej wzdłuż ciała trzyma czarny kapelusz. Ubrany jest w jasnobrązową szatę, odsłaniającą lewe ramię i część torsu oraz ciemnobłękitny płaszcz. Na nogach ma czarne buty z wysokimi cholewkami. U jego stóp przedstawiono leżącą, białą owieczkę, nieco z tyłu osła i wołu. Trzeci z pasterzy został ukazany w pozycji stojącej, w silnym wykroku. Postać o dłuższych, brązowych włosach i brodzie, na ramionach trzyma białą owieczkę. Pasterz ubrany jest w jasnoróżowy kaftan, wąskie, szare spodnie oraz czarne buty z wysokimi cholewkami. Na drugim planie zostały ukazane fragmenty architektury otwierającej się dwoma prześwitami na rozległy, górzysty pejzaż. W arkadzie z prawej strony widoczne są dwie kolejne postaci, ukazane w znacznie pomniejszonej skali. W prawym, dolnym narożu kompozycji napis: „M.G.M.L. A(N)NO D(OMI)NI 1636 / Malowany 1636 / Poprawiany 1863”. Kolorystka obrazu żywa, utrzymana w ciepłej tonacji.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie leżącego prostokąta o ściętych narożach. Po lewej stronie kompozycji siedząca Maria zwrócona w trzech czwartych w lewo, trzyma na kolanach Dzieciątko, za nią stoi św. Józef. Maria ubrana jest w jasnoróżową suknię, błękitny płaszcz zarzucony na kolana oraz biały welon zawinięty wokół głowy i szyi. Dzieciątko w pozycji leżącej, owinięte białą pieluszką. Obok Marii stoi żłób, za nim widoczna głowa wołu. Józef ukazany w pozycji stojącej, w prawej ręce trzyma laskę. Ubrany jest w fioletową tunikę oraz żółty płaszcz zarzucony na ramiona. W prawej części obrazu przedstawieni trzej pasterze. Pierwszy ukazany jako młodzieniec, klęczy przed Marią, prawą dłoń kładzie na piersi, w lewej trzyma flety. Ubrany jest w brązowy płaszcz podbity futrem zawieszony na prawem ramieniu i opadający na nogi, odsłaniający tors i lewą rękę. Za nim stoi kolejny pasterz ukazany jako młody mężczyzna, prawą dłoń kładzie na ramieniu pierwszego, lewą przyciska do piersi kapelusz. Ubrany jest w tunikę z futra oraz czerwony płaszcz przewiązany przez biodra, przy boku ma przywiązane flety, na nogach wysokie buty. Obok niego stoi pochylony pasterz ukazany jako dojrzały mężczyzna. Ubrany jest w brązową tunikę, na głowie ma kapelusz. Na pierwszym planie leżący tyłem baranek oraz kosz z pisklętami. Scena usytuowana w szopce, w tle rozgwieżdżone niebo, z jednej gwiazdy pada wiązka światła na Marię i Dzieciątko. Obraz ujęty dekorowaną ornamentem roślinnym, złoconą ramą.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: Obraz o formie prostokąta zbliżonego do kwadratu z przedstawieniem Pokłonu Pasterzy. W centrum kompozycji ukazana w trzech czwartych siedząca Maria podtrzymująca obiema rękami nagie, leżące na białej tkaninie Dzieciątko, otoczone poświatą. Twarz ma okrągłą, okoloną długimi włosami opadającymi na plecy. Ubrana jest w różową suknię, przepasaną w talii oraz przerzucony przez kolana niebieski płaszcz. Przed Dzieciątkiem klęczą dwa adorujące anioły ze skrzyżowanymi na piersi dłońmi. Za nimi, w prawej części obrazu postacie trzech pasterzy. Na pierwszym planie klęczący na jedno kolano młodzieniec, obiema rękoma wsparty na lasce. Ubrany jest w niebieską tunikę i czerwone spodnie. Nad nim pochyla się drugi pasterz ukazany jako dojrzały mężczyzna, obiema rękami wsparty na lasce, ubrany w brązową tunikę. Za nimi, w tle stoi pochylony trzeci pasterz przedstawiony jako starzec z siwą brodą i łysiną na głowie. Prawą ręką przyciska do piersi flety trzymane w dłoni. Ubrany jest w brązową tunikę. W głębi, po lewej stronie obrazu, za Marią stoi św. Józef, zwrócony frontalnie z pochyloną głową, obie ręce wspiera na lasce. Ukazany jest jako starzec z brodą. Ubrany jest w niebieską tunikę oraz zawiązany diagonalnie na lewym ramieniu żółty płaszcz. W lewym dolnym rogu obrazu widoczny fragment żłóbka z sianem oraz głowy osła i wołu. W górnej części obrazu skłębione obłoki z wyłaniającą się postacią pochylonego aniołka. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle po prawej stronie drzwiami.
obraz

Pokłon pasterzy

Zdjęcie nr 1: W środku kompozycji Maria w jasnej sukni, z niebieskim płaszczem narzuconym na ramiona i odkrytą głową siedzi, trzymając nagie Dzieciątko na kolanach. Obok niej po lewej stronie stoi św. Józef zwrócony profilem, wsparty na lasce. Na pierwszym planie Trzej Królowie: z lewej Murzyn w turbanie odwrócony tyłem klęczy, podając szkatułkę, pośrodku, zwrócony profilem klęczy brodaty monarcha w aksamitnym złotym płaszczu i podaje Dzieciątku naczynie. Trzeci król w czapce z piórem ukazuje się w prawym dolnym narożniku, pochylony otwiera szkatułę z darami. Na drugim planie po prawej grupa dwóch giermków z naczyniem. W tle po lewej architektura ruin, po prawej daleki „romantyczny” krajobraz. Koloryt soczysty, odpowiadający w tonacji wieczornej porze sceny.
obraz

Hołd Trzech Króli

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Pokłonu pasterzy. W centrum kompozycji ukazana Matka Boska z Dzieciątkiem ułożonym na pieluszce w żłóbku. Za nią, w tle pochyla się św. Józef. W prawym, dolnym rogu klęczy zwrócony tyłem, ujęty w trzech czwartych pasterz. W lewym, dolnym rogu pasterz trzymający w ręku baranka o sylwetce silnie wygiętej do tyłu; w oddali widoczni kolejni pasterze oraz wół. Maria ukazana w pozycji siedzącej, z głową skierowaną w lewo, rękami podtrzymująca pieluszkę, na której leży Dzieciątko. Twarz okrągła, o delikatnych rysach z zarumienionymi policzkami. Ubrana jest w czerwoną suknię oraz niebieski płaszcz założony na głowę. Święty Józef przechylony jest na lewą stronę, rękami wspiera się na fragmencie budowli, w dłoni trzyma różdżkę Jessego. Twarz o rysach starszego mężczyzny, z długą i siwą brodą, okolona siwymi włosami. Ubrany jest w białą koszulę oraz jasnobrązowy płaszcz. Pasterz po prawej o siwych brodzie i włosach, z laską pasterską w lewej dłoni. Ubrany jest w oliwkową suknię oraz czerwony płaszcz zawieszony u pasa. Przed nim leży kosz z jajkami. Pasterz po lewej stronie o muskularnej sylwetce, ubrany jest w niebieską tunikę oraz onuce na nogach. Scena umiejscowiona na tle architektury. Kolorystyka ciemna, przybrudzona z dominacją brązów, czerwieni i intensywnego błękitu. Rama drewniana, profilowana i złocona.
obraz

Pokłon pasterzy

Jak cytować?

Maria Działo, "Pokłon Trzech Króli", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/poklon-trzech-kroli

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności