Para aniołów

Dzieje zabytku

Figury aniołów, wolnostojące, ustawione na ołtarzu głównym powstały w XIX wieku wraz z kompletem innych figur aniołów otaczających tabernakulum.

Opis

Pełnoplastyczne figury dwóch uskrzydlonych aniołów. Anioły zwrócone ku tabernakulum, ukazane w postawie klęczącej, z głową pochyloną delikatnie do przodu, z rękami ugiętymi w łokciach i wysuniętymi do przodu, które składają w geście modlitwy. Twarze podłużne o pełnych policzkach, z długimi nosami i dużymi niebieskimi oczami. Włosy krótkie, brązowe, falowane, zasłaniające uszy. Ubrane są w długie suknie z rękawami podwiniętymi do wysokości łokcia, przewiązane w pasie sznurami. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, końcówki skrzydeł srebrzone, suknia złocona.

Zarys problematyki artystycznej

Figura ustawiona obok tabernakulum ołtarza głównego. Ukazuje anioła adorującego Boga z rękami złożonymi w geście modlitwy i pokory. Niestety nieznana jest atrybucja rzeźby. Aniołki zgodnie z tradycją ikonograficzną ukazane są jako małe dzieci. Często pojawiają się na kartach Pisma Świętego, np. we fragmencie hymnu „Gloria in excelsis Deo”, zwanym też popularnie hymnem anielskim, który według Ewangelii św. Łukasza miał być śpiewany przez anioły podczas narodzin Chrystusa (Łk 2, 14). Ustawienie klęczących aniołów po bokach tabernakulum jest typowe dla większości nastaw ołtarzowych od epoki nowożytnej po czasy współczesne. Ukazywano je w postaci małych, półnagich chłopców. Swoją genezą przedstawienie to sięga do kultury antycznej – wyobrażeń uskrzydlonego Erosa jako dziecka (tzw. amorek).

Streszczenie

Figury aniołów, wolnostojące, ustawione na ołtarzu głównym powstały w XIX wieku wraz z kompletem innych figur aniołów otaczających tabernakulum. Ukazuje aniołów adorująccych i wychwalających Boga. Niestety nieznana jest atrybucja rzeźb.

Bibliografia