Ołtarz św. Aleksandra powstał około połowy XIX wieku. Jeszcze w 1948 roku Jerzy Szablowski opisał, że pole główne flankowały nieobecne już dziś figury św. Macieja i św. Heleny. Nie wspominał natomiast stojącego obecnie na mensie przedstawienia św. Antoniego. Jedyną zachowaną od czasów powstania ołtarza figurą jest św. Jan Nepomucen ustawiony w zwieńczeniu, na tle glorii promienistej. Szablowski wskazał również, że w ołtarzu znajdował się pierwotnie obraz św. Antoniego Padewskiego z około 1748 roku.
Nastawa ołtarzowa przyścienna, architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, ustawiona na wysokim cokole. Mensa skrzyniowa, prostopadłościenna z portatylem w formie kamiennej płytki; ustawiona na niskim cokole, o profilu wklęsło-wypukłym, profilowana. Na niej ustawiono prostopadłościenny postument, na którym stoi figura św. Antoniego Padewskiego. Święty ukazany frontalnie, w lekkim kontrapoście. Prawą rękę unosi do góry, na lewej trzyma otwartą księgę, na której stoi Dzieciątko Jezus błogosławiące świętego. Antoni jest ubrany w habit franciszkański, Dzieciątko w białą, przepasaną sukienkę. Wysoki cokół nastawy zdobią płyciny oraz dwie plakiety dekoracyjne utworzone z liści akantu i girland kwiatowych. Nastawa ołtarzowa flankowana parą zwielokrotnionych pilastrów o stylizowanych głowicach kompozytowych, wspierających odcinki belkowania zwieńczone silnie wysuniętym, profilowanym gzymsem. W polu środkowym obraz z przedstawieniem św. Aleksandra (?) w kształcie prostokąta zamkniętego półkoliście, ujętego w ramę z uszakami w dolnych narożach i górą o profilu wklęsło-wypukłym. Powyżej ramy rząd kampanul zbiegających się do centralnie umieszczonej woluty. Zwieńczenie bogato dekorowane, wklęsło-wypukłe, ujęte po bokach taśmami o spiralnie skręconych końcach, dekorowanymi kampanulami i liśćmi. Pośrodku pełnoplastyczna figura św. Jana Nepomucena na profilowanym cokole, na tle glorii promienistej otoczonej obłokami. Ponad zwieńczeniem promienie w półokręgu. Całość struktury ołtarza drewniana, bejcowana na odcień ciemnobrązowy; detal architektoniczny pozłacany; obłoki srebrzone; figura św. Antoniego polichromowana naturalistycznie.
Pochodzący z połowy XIX wieku ołtarz ustawiony obecnie w lewej nawie bocznej kościoła w Ślemieniu uległ nieznacznym przekształceniom. Zniknęły ustawione wcześniej przed pilastrami rzeźby świętych i dodano figurę św. Antoniego Padewskiego. Zmieniono również obraz znajdujący się w polu głównym – pierwotnie znajdował się tam wizerunek św. Antoniego Padewskiego, dziś św. Aleksandra (?). W pierwszym wezwaniu ołtarza (św. Antoniego) można znaleźć odniesienie do wymienionego w aktach wizytacyjnych w 1748 roku „nowego” i pozłoconego ołtarza św. Antoniego Padewskiego.
Ołtarz wykonano zgodnie ze wzorem powszechnym w epoce nowożytnej, konstruując nastawę jednokondygnacyjną, z obrazem w polu środkowym pierwszej kondygnacji, flankowanym filarami, przed którymi były jeszcze do niedawna ustawione figury świętych. Szczyt ołtarza wieńczy, również powszechnie w tamtym okresie stosowana, gloria promienista, na tle której ustawiono pozłoconą rzeźbę św. Jana Nepomucena. O przynależności do nurtu neobaroku świadczą w przypadku tej nastawy przede wszystkim skośnie ustawione, zwielokrotnione pilastry, dynamicznie ukształtowane zwieńczenie wykonane z wijących się taśm, wykorzystanie ornamentu kampanulowego oraz złocona gloria promienista. Rama głównego przedstawienia powtarza kształt obramień drogi krzyżowej, łącząc oba elementy wyposażenia stylistycznie.
Nieznaczne ubytki polichromii.
Ołtarz św. Aleksandra ustawiony w lewej nawie kościoła w Ślemieniu powstał około połowy XIX wieku do nowo wybudowanego, murowanego kościoła. Nosi cechy stylistyczne neobaroku i opiera się na nowożytnych wzorach konstruowania nastawy. Od czasów powstania został nieznacznie przekształcony.
Agata Felczyńska, "Ołtarz boczny św. Aleksandra (?)", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-sw-aleksandra