Ołtarz boczny Matki Boskiej Grodzieckiej powstał po 1767 roku, kiedy to konsekrowano nowo wzniesiony drewniany kościół. Twórcą projektu nastawy był zapewne Francesco Placidi.
Przyścienne retabulum wznosi się nad sarkofagowym stipesie z drewnianą mensą z kamiennym portatylem, ustawowym na cokole, wspartym na drewnianym podeście. Stipes zwęża się ku dołowi. Od frontu zdobi go fantazyjne obramienie utworzone z profilowanej listwy przechodzącej na środku w płaskorzeźbiony ornament muszlowy. Ponad ołtarzem wznosi się jednoosiowe i jednokondygnacyjne retabulum ze zwieńczeniem ustawione na wysokim cokole. Nastawę artykułuje para zdwojonych pilastrów o korynckich głowicach z trzonami dekorowanymi zawieszonymi na wstęgach festonach owocowo-kwiatowych. Pilastry dźwigają imposty o wyłamanym wklęśle gzymsie, oraz przerwany półkolisty przyczółek. Imposty połączone zostały architrawem nad polem głównym, przyjmującym kształt odwróconego łuku odcinkowego, dekorowanego muszlowym kartuszem. W polu środkowym umieszczono obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa w formie stojącego prostokąta ujęty profilowaną ramą. Poniżej obrazu znalazła się ramka w formie leżącego prostokąta o wklęsłych bokach. Zwieńczenie uzyskało formę stojącego prostokąta o wklęsłych bokach zamknięty całującymi się wolutami i muszlą. W polu zwieńczenia umieszczono owalny obraz św. Józefa, ujęty profilowaną ramą. Ponad nim znajdują się dekoracyjne, profilowane listewki układające się w fantazyjne kształty. Po bokach retabulum usytuowano zredukowane uszaki w formie wąskich, ażurowych wici roślinnych. Strukturę nastawy polichromowano na biało, ornamentyka i profile pierwotnie były złocone.
Struktura ołtarza bocznego w Grojcu powstała zapewne wg projektu Francesco Placidiego (zm. 1782). Włoch był jednym z pierwszych, który poprzez swoje projekty realizowane przez rzeźbiarzy i snycerz wprowadzał w Małopolsce rokoko. Jako analogie warto wskazać tutaj ołtarze boczne stanowiące wyposażenie kościoła w podkrakowskiej Morawicy, zbudowanego w latach 1743-1748. Ołtarze są nadal architektoniczne, stosunkowo dość płaskie, gdzie nie występuje przeładowanie ornamentów. Z kolei rzeźby są zaś kształtowane "manierą Fontany" - są teatralnie upozowane, "grają" powierzone sobie role. Jednakże nie obserwujemy tu ani deformacji, ani manieryczności.
Zły. Widoczne działania drewnojadów, przemalowania, ubytki polichromii, przemalowanie pierwotnych złoceń. Brakuje także skradzionych w latach dziewięćdziesiątych figur aniołów ze zwieńczenia.
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 11, 166;
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 401-402;
Zabytki sztuki w Polsce. Małopolska, red. S. Brzezicki, J. Wolańska, Warszawa 2016, s.416, 918.
Ołtarz boczny Najświętszego Serca Pana Jezusa powstał po 1767 roku, kiedy to konsekrowano nowo wzniesiony drewniany kościół. Twórcą projektu nastawy był zapewne Francesco Placidi.
ks. Szymon Tracz, "ołtarz boczny, południowy ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-poludniowy-7