Pierwotnie ołtarz nosił wezwanie św. Jana Chrzciciela, o czym według Marii Kwaśnik świadczyć ma "banderola w ręku jednego aniołów" (nieistniejąca dzisiaj) oraz kartusz z napisem "On ma róść, ja będę umniejszony" (obecnie zamalowany). Takie wezwanie odnotowano w inwentarzu z 1831 roku, gdzie zanotowano, że zabytek był niebieski.
Ołtarz jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Podwójny cokół z wąską, drewnianą mensą ołtarzową, tabernakulum ze spływami wolutowymi. Retabulum flankowane dwiema ćwierć kolumnami skierowanymi po ukosie na zewnątrz, z których każda ujęta parą korynckich, kanelowanych pilastrów dźwigających przełamujące się nad nimi belkowanie i dwa faliste naczółki. Na tle pilastrów, na konsolach stoją dwa uskrzydlone anioły. Zwieńczenie ujęte spływami wolutowymi, zakończone profilowanym, lekko falistym gzymsem z dwiema stykającymi się wolutami. W polu głównym szeroka, złocona, prostokątna rama z obrazem "Św. Szymon Oracz", w zwieńczeniu owalny obraz w złoconej ramie z przedstawieniem św. Michała Archanioła. Figury aniołów wydrążone, ukazane w kontrapoście, o prawidłowych proporcjach ciała, w lekkim przechyleniu na bok, z dłońmi ułożonymi do gry na instrumencie szarpanym. Ich twarze są owalne o regularnych rysach, z brązowymi puklowanymi włosami sięgającymi ramion. Z tyłu przymocowane duże, złote skrzydła. Ubrani są w długie, złote szaty o ostrym zarysie. W partii belkowania para nagich puttów ze złoconymi opaskami na biodrach ujmują kartusz w rokokowym obramieniu. Na naczółkach z kolei siedzą nagie putta z przepaskami na biodrach i złotymi skrzydełkami. Na dekorację ornamentalną składają się drobne motywy roślinne, kampanule na ćwierćkolumnach, zwisy róż i gałązek wokół obrazu w zwieńczeniu i efektowna podwójna muszla palmetowa w zwieńczeniu.
Wyposażenie kościoła w Morawicy stanowi dobry przykład jednorodnej aranżacji powstałej według projektu tego samego architekta. Był nim zapewne Francesco Placidi, autor projektu kościoła, który doskonale wkomponował struktury ołtarzowe w płytkie nisze między filarami. O autorstwie Placidiego świadczą takie detale ołtarzy jak dynamicznie zestawione ćwierćkolumny z filarami, faliste naczółki oraz kształt zwieńczenia z owalnym polem i gzymsem z dwiema stykającymi się wolutami spiętymi muszlą. Takie same elementy występują w innych dziełach tego architekta, głównie na terenie Krakowa.
Wykonawcą wyposażenie stolarskiego i snycerskiego był zapewne artysta związany z Placidim, zapewne działający na terenie Krakowa. Stałym współpracownikiem architekta był Ludwik Ladislaw z Opawy, czynny w Krakowie od 1741 roku. Wykonał on figury do ołtarza głównego w katedrze w Sandomierzu, który zaprojektował Placidi. W dorobku znalazły się takie zespoły jak dwa ołtarze w kościele Kanoników laterańskich w Mstowie, grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej i ołtarz w kaplicy bocznej w kościele Bernardynów w Świętej Annie koło Przyrowa czy przypisywane mu rzeźby w ołtarzach św. Jana Chrzciciela w kościele Mariackim lub w ołtarzu głównym kościoła św. Barbary w Krakowie.
Brak pierwotnych zdobień nad tabernakulum, brak instrumentów muzycznych w dłoniach aniołów.
Ołtarz zapewne powstał około połowy XVIII wieku. Jego projektantem mógł być Francesco Placidi.
Józef Skrabski, "Ołtarz boczny ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-115