Chrystus wiszący na ramionach łagodnym łukiem rozpostartych na krzyżu, o smukłej sylwecie, z nogami skrzyżowanymi, lekko ugiętymi w kolanach. Ciało zmarłego Chrystusa ukazane jest realistycznie, z głową silnie przechyloną na prawe ramie, zamkniętymi oczami, długim nosem i otwartymi ustami. Twarz okala krótka, spiczasta broda i wąsy, włosy opadają na kark i klatkę piersiową, na głowie korona cierniowa w kształcie skręconego sznura z kolcami. Klatka piersiowa o owalnym obrysie, z zaznaczonymi żebrami. Stosunkowo długie perizonium, zdobione srebrzeniem na pulmencie, układa się z przodu łukowatymi fałdami i spływa z bioder dekoracyjnie traktowanymi zwisami. Na ciele widoczna rana od włóczni, z niej i z ran na rękach i nogach widoczne spływające strużki krwi.
Według Dobrosławy Horzeli krucyfiks w Ruszczy mógł powstać wraz fundacją i wyposażeniem kościoła około 1420-1425 roku przez Wierzbietę z Branic (zmarł w 1425 roku). Powstał w tym samym warsztacie co krucyfiks w kościele Bernardynów w Opatowie. Nieznany warsztat, w którym wykonano oba dzieła był zależny od sztuki śląskiej. Cechą szczególną obu dzieł jest wyrazisty typ twarzy, wyłamane do góry kościste barki, silnie zaznaczone obojczyki i napięte mięśnie brzucha.
Dobry.
Józef Skrabski, "Krucyfiks na belce tęczowej ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-na-belce-teczowej