Chrystus przybity do krzyża trzema gwoździami. Sylwetka w delikatnym zwisie, o silnie zaznaczonej anatomii ciała, z guzowato podkreśloną linią żeber i delikatnie zaznaczonymi śladami męki; prawa stopa założona na lewą. Głowa delikatnie opadająca na prawe ramię, twarz podłużna i okolona krótkim zarostem, oczy zamknięte, nos podłużny i wąski, usta zamknięte; włosy długie, spływające na prawe ramię, a z lewej strony bujnie zawinięte do tyłu, na głowie szeroka, zielona korona cierniowa. Perizonium w formie tkaniny przewiązanej na sznurze na prawym boku, odsłaniające prawe udo. Krzyż drewniany, prosty. Nad głową Chrystusa zawieszony titulus w kształcie pionowej tabliczki z napisem „INRI”. Partie ciała polichromowane naturalistycznie, perizonium złocone.
Rzeźbę o smukłym modelunku z guzami widocznymi po bokach klatki piersiowej i perizonium przewiązanym sznurem, odsłaniającym prawe udo można zadatować najwcześniej na drugą połowę XVII wieku. Figura Chrystusa z zamkniętymi oczami ukazuje go w typie Cristo morte, a więc po tym, jak już skonał na krzyżu. Słowo krucyfiks pochodzi od łacińskiego „crucifixus”, co oznacza „przybity do krzyża”. Motyw przybicia do krzyża jednym gwoździem stóp Chrystusa, który znajduje się również na omawianym krucyfiksie pojawił się po raz pierwszy około 1230-1250 roku. W tym też czasie zaczęto umieszczać nad głową Zbawiciela tabliczkę z napisem „INRI” , który w pełnej, łacińskiej wersji brzmiał: „Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum”.
Krucyfiks z drugiej połowy XVII wieku. Figura Chrystusa z zamkniętymi oczami ukazuje go w typie Cristo morte, a więc po tym, jak już skonał na krzyżu.
Maria Działo, "Krucyfiks", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/krucyfiks-141