Figura powstała około połowy XIX wieku z przeznaczeniem do ołtarza, w którym obecnie się znajduje.
Rzeźba pełnoplastyczna, całopostaciowa, wydrążona od tyłu, na cokole. Święta zakonnica została ukazana w skręcie w prawo, w kontrapoście, z ciężarem na prawej nodze i sylwetką lekko wysuniętą do przodu, z uniesioną głową. Ręce ma złożone do modlitwy, łokcie uniesione. Święta ma owalną, rumianą twarz, niebieskie, skierowane do góry oczy, wąskie brwi, prosty nos oraz małe, czerwone usta. Jest ubrana w długi, srebrny habit z szerokimi rękawami, przepasany szeroką, złotą szarfą z przytroczonym różańcem na lewym biodrze; na głowie ma złoty welon. Polichromia w partiach ciała naturalistyczna.
Rzeźba stanowi przykład poprawnego, dziewiętnastowiecznego snycerstwa. Prawidłowo oddano proporcje ciała oraz ułożenie szat, twarz nosi cechy indywidualne. Niestety brak atrybutów uniemożliwia jednoznaczną identyfikację postaci. Autor inspirował się rzeźbiarstwem okresu baroku – święta czyni wyrazisty gest oraz wznosi oczy do góry.
Dobry. W 2004 roku prace konserwatorskie przeprowadziły zakłady: Konserwacja Zabytków Sabina Szkodlarska z Zabierzowa oraz Beata Kowalczyk Konserwacja Dzień Sztuki z Krakowa.
Figura świętej w stroju zakonnym została wykonana w drugiej połowie XIX wieku do ołtarza Najświętszego Serca Pana Jezusa. Święta została ukazana w habicie, z przytroczonym do pasa różańcem. Autor rzeźby inspirował się sztuką doby baroku.
Agata Felczyńska, "Święta zakonnica (Małgorzata ?)", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/swieta-zakonnica-malgorzata