Św. Rozalia

Dzieje zabytku

Dzieje obiektu nie są znane. Obraz prawdopodobnie pochodzi ze zwieńczenia jednej z nastaw ołtarzowych z poprzedniego kościoła w Łękawicy.

Opis

Obraz w kształcie trapezu o wklęsłych ramionach i dolnych narożach, zamknięty łukiem nadwieszonym, ujęty profilowaną, złoconą ramą. Święta ukazana w półpostaci, w trzech czwartych zwrócona prawo, w lewej dłoni trzyma czaszkę, a w prawej krucyfiks. Twarz okrągła z dużymi oczami i silnie zarumienionymi policzkami. Włosy ciemnobrązowe, spływające na plecy. Na głowie ma założony wianek biało-czerwonych róż, a wokół niej złocony, kolisty nimb. Ubrana jest w białą suknię, przewiązaną w talii niebieskim paskiem oraz czerwony płaszcz spływający na lewy bok. Dokoła świętej szare obłoki, w górnej części obrazu tło błękitne.

Zarys problematyki artystycznej

Obraz z przedstawieniem św. Rozalii namalował nieznany malarz w XVIII wieku. Święta Rozalia (1130-1165 lub 1170) wiodła pokutne życie w grocie na Sycylii. Podczas zarazy w Palermo w 1624 roku objawiła się niewieście, której zdradziła miejsce swojego pochówku. Po przeniesieniu relikwii świętej do miasta, epidemia ustąpiła. Odtąd uznano ją za patronkę od chorób zakaźnych. W ikonografii, tak jak na omawianym dziele, przedstawiana jest jako młoda kobieta, żyjąca w ascezie, w grocie skalnej. Jej atrybutami są kwiaty róż, odnoszące się do jej imienia oraz czaszka i krucyfiks symbolizujące pokutne życie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Bardzo zły; połamana rama, na całej powierzchni zabrudzenia, odpryski warstwy malarskiej, przedarcia i pomarszczenia płótna, spłowiały werniks.

Streszczenie

Obraz „Św. Rozalia” namalował nieznany malarz w XVIII wieku. Święta Rozalia (1130-1165 lub 1170) wiodła pokutne życie w grocie na Sycylii. Podczas zarazy w Palermo w 1624 roku objawiła się niewieście, której zdradziła miejsce swojego pochówku. Po przeniesieniu relikwii świętej do miasta, epidemia ustąpiła. Odtąd uznano ją za patronkę od chorób zakaźnych.

Bibliografia