Zapewne figura św. Piotra wraz z rzeźbą św. Pawła z drugiej połowy XVIII wieku pierwotnie przynależały do struktury ołtarza głównego w Oświęcimiu, który po pożarze kościoła w 1863 roku przerobiono dwa lata później, a następnie w latach 1892-1893. Zapewne wtedy ustawiono obie rzeźby na konsolach naprzeciw siebie na bocznych ścianach prezbiterium.
Rzeźba drążona z tyłu stoi na prostokątnej podstawie ustawionej na wolutowej konsoli przyściennej. Postać apostoła jest ujęta frontalnie w kontrapoście z głową skierowaną w prawo. Prawą rękę Paweł ma złożoną na piersi, lewą zaś wyciągniętą w bok trzyma miecz zwrócony ostrzem w dół. Święty ma pociągłą, wychudzoną twarz o migdałowatych oczach, lekko garbatym nosie i pełnych rozchylonych ustach. Głowę okala opadająca na pierś broda i lekko kręcone sięgające ramion włosy. Postać ubrana jest w długą, przylegającą do ciała suknię oraz płaszcz zarzucony na lewę ramię, opadający na plecy z fragmentem tkaniny przerzuconym przez lewe biodro. Rzeźba jest polichromowana w całości na biało ze złoconymi lamówkami szat i wzorem dekoracyjnym wzdłuż krawędzi. Miecz posiada złoconą rękojeść i srebrzony ostrze.
Oświęcimska rzeźba św. Pawła Apostoła wyrasta z tradycji rokokowych realizacji kształtowanych "manierą Fontany". Stąd też figura posiada teatralne upozowanie, "grając" powierzoną sobie rolę, aczkolwiek przez to nie jest zdeformowana lub manieryczna. Tendencję tę można było zauważyć np. w twórczości Francesca Placidiego (np. wystrój rzeźbiarski w Morawicy) lub też u Piotra Korneckiego (np. rzeźby u cystersów w Jędrzejowie lub w farze w Bochni), a także w manierze działającego w Krakowie i w okolicy Johanna Georga Lehnera (ok. 1703-1776) i jego uczniów czy też Piotra Rojowskiego pracującego przy wystroju kaplicy św. Jana Kantego w Kętach. Święty Paweł został wyobrażony według tradycyjnej ikonografii.
Dobry. Ostatnią konserwację przeprowadzono na przełomie XX i XXI wieku.
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 25;
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 401-402;
M. Lechner, Paulus, [w:] Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 8, Ikonographie der Helligen. Melitius bis Zweiundvierzig Martyrer. Register, Hrgs. W. Braunfels, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 128-147;
A. Dettloff, Rzeźba krakowska drugiej połowy XVIII w. Twórcy, nurty i tendencje, Kraków 2013, s. 69-82, 151-154.
Zapewne figura św. Pawła wraz z rzeźbą św. Piotra z drugiej połowy XVIII wieku pierwotnie przynależały do struktury ołtarza głównego w Oświęcimiu, który po pożarze kościoła w 1863 roku przerobiono dwa lata później, a następnie w latach 1892-1893. Zapewne wtedy ustawiono obie rzeźby na konsolach naprzeciw siebie na bocznych ścianach prezbiterium.
ks. Szymon Tracz, "Św. Paweł Apostoł", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-pawel-apostol-1