Rzeźba sprawiona do ołtarza głównego.
Rzeźba pełnoplastyczna, przyścienna, ścięta z tyłu. Figura zwrócona frontalnie do widza, święty lewą nogę opiera na rzeźbionym fragmencie skały; w prawej ręce unosi zwrócony ostrzem w dół duży miecz, lewą podtrzymuje opartą na biodrze księgę. Twarz pociągła, o głęboko osadzonych, półprzymkniętych oczach, dużym prostym nosie, okolona długą brodą opadającą na pierś. Włosy krótkie, falowane. Święty ubrany w tunikę z długimi rękawami, przepasaną w talii, u dołu obficie drapowaną w równoległe fałdy oraz płaszcz przerzucony przez prawe ramię i przewieszony przez pas na lewym boku. Figura delikatnie poruszona, o niewłaściwych proporcjach anatomicznych. Polichromia naturalistyczna w partiach ciała, szaty złocone, miecz srebrzony.
Rzeźba jest przykładem plastyki z pierwszej połowy XVII wieku.
Dobry.
Rzeźba drewniana, polichromowana, złocona i srebrzona; pełnoplastyczna, przyścienna, z tyłu ścięta, przedstawiająca św. Pawła Apostoła. Dzieło nieokreślonego rzeźbiarza małopolskiego z pierwszej połowy XVII wieku.
Andrzej Włodarek, "Św. Paweł", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-pawel-42