Stacje drogi krzyżowej
Zdjęcie nr 1: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 2: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 3: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 4: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 5: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 6: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 7: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 8: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 9: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 10: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 11: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 12: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 13: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.
Zdjęcie nr 14: Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.

Stacje drogi krzyżowej

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
chrzanowski
Gmina
Babice
Miejscowość
Babice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Babice
Parafia
Wszystkich Świętych
Miejsce przechowywania
ściany korpusu nawowego
Identyfikator
DZIELO/14936
Kategoria
obraz
Ilość
14
Czas powstania
lata 1854-1871
Fundator
ksiądz Wojciech Praszkiewicz
Autor
Wojciech Eljasz
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Kraków
Wymiary podstawowe
szerokość – 90 cm
wysokość – 160 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 95 cm
Szerokość bez ramy – 65 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Stacje drogi krzyżowej wykonał w 1871 roku krakowski malarz Wojciech Eljasz Radzikowski na zlecenie w 1854 roku proboszcza parafii w Babicach, księdza Wojciecha Praszkiewicza.

Opis

Czternaście stacji drogi krzyżowej w formie odrębnych obrazów w kształcie stojących prostokątów, ujętych drewnianymi, profilowanymi, złoconymi ramami ze zwieńczeniami z numerem stacji oraz podwieszeniami z nazwą. Przedstawienia charakteryzują kompozycje wielofiguralne ukazane na tle pejzażowym z motywami architektonicznymi, z poprawnie wyznaczoną perspektywą zbieżną. Upozowanie oraz mimika postaci wyrażają emocje, ubiory są historyzujące. Kolorystykę płócien cechuje przewaga barw ziemi i szarości skontrastowanych błękitem, zielenią czy ocieploną bielą. Modelunek jest płynny i miękki.

Zarys problematyki artystycznej

W zapisie inwentarzowym z 1982 roku, którego autor powołuje się na wcześniejszą, zaginioną dokumentację parafialną, znajduje się informacja, iż wykonanie stacji drogi krzyżowej w kościele w Babicach zlecił miejscowy proboszcz, ksiądz Wojciech Praszkiewicz w 1854 roku, krakowskiemu malarzowi Wojciechowi Eljaszowi (Radzikowskiemu). Pracę nad obrazami artysta zakończył w 1871 roku. Jest to jedno z kilku dzieł, jakie wykonał dla babickiej świątyni (obrazy: „Matka Boska Niepokalanie Poczęta”, „Anioł Stróż”). Wojciech Eljasz-Radzikowski urodził się w 1814 roku w Cerekwicy koło Bochni (lub w 1815 roku w Niepołomicach), zmarł w 1904 roku w Zakrzówku pod Krakowem. Był wnukiem Stanisława Wojciecha Radzikowskiego, który chcąc uniknąć aresztowania za udział w konfederacji barskiej (1768-1772) zmienił nazwisko rodowe Radzikowski na Eljasz. Wojciech w latach 1838-1843 był uczniem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach sześćdziesiątych XIX wieku uczestniczył w restauracji ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim. W twórczości artysty dominuje tematyka religijna. Malował przede wszystkim na potrzeby kościołów okolic Krakowa. Jego płótna stanowią element wyposażenia kościołów m.in. we Włosienicy, Płazie, Tenczynku, Koniuszy, Niegardowie, Wysocicach, Czaplach Wielkich, Imbramowicach, Liszkach czy Chochołowie. Babickie stacje drogi krzyżowej, o wielopostaciowych kompozycjach na tle pejzażowym, charakteryzują modelunek, kolorystyka, pewna idealizacja i upozowanie postaci ukształtowane pod wpływem malarstwa akademickiego pierwszej połowy XIX wieku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry, pociemniałe werniksy.

Streszczenie

Stacje drogi krzyżowej w kościele w Babicach namalował krakowski malarz Wojciech Eljasz (Radzikowski) w 1871 roku na zlecenie miejscowego proboszcza, księdza Wojciecha Praszkiewcza. Płótna utrzymane są w nurcie malarstwa akademickiego.

Inne dzieła tego autora

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. Scena figuralna, dymaniczna. Prawą część obrazu zajmuje postać zwróconego niemal profilem w prawo Anioła Stróża w wydatnym wykroku i o pochylonej sylwetce. Prawą ręką przygarnia do siebie dziecko, lewą, wzniesioną, ciska piorunem. Przedstawiony, jako młody, atletycznie zbudowany młodzieniec, z twarzą ukazaną z profilu, włosy krótkie, mocny kark. Ubrany w niebieską, przepasaną sznurem, szatę z krótkimi rękawami oraz obfity jasno-różowy, bogato sfałdowany płaszcz, na stopach ma sandały wiązane rzemieniami. Z tyłu biało-szare skrzydła. Stojące na skraju przepaści, wtulone w anioła dziecko wyciąga ku niemu obie ręce. Okrągłą twarz charakteryzują dziecięce rysy oraz wzniesione ku niebu oczy. Ubrane jest w białe spodnie i tunikę sięgającą kolan przewiązaną w pasie sznurem, stopy bose. W lewym, dolnym rogu kompozycji, w przepaści wypełnionej ogniem ukazany w półpostaci diabeł. Głowę z rogami odwraca od anioła i osłania się rękami. Oczy duże, wyłupiaste, wystające zęby, duży, zakrzywiony nos; dłonie zaopatrzone w pazury. Ziemia, na której stoją postaci ciemno-brązowa, tło stanowią szaro-błękitno-żółte obłoki. Nad postacią anioła tablice Mojżeszowe. Kolorystyka obrazu jasna, pastelowa, stonowana. Modelunek bardzo miękki. Pod lewą stopą anioła trudna do odczytania sygnatura „Wojciech Eliasz 1854". Z tyłu napis „Malowane za staraniem / x(ędza) Wojciecha Praszkiewicza / Proboszcza w Babicach 1854 r[oku]”.
obraz
Anioł Stróż
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W jego prawej części znajduje się postać klęczącego św. Stanisława Kostki, zwrócona w trzech czwartych w lewo, ze złożonymi do modlitwy dłońmi i pochyloną głową ukazaną z profilu. Jego twarz jest okrągła, o dużych, zamkniętych oczach, garbatym nosie i pełnych ustach, okolona krótkimi, jasnobrązowymi włosami, nad głową ma nimb. Ubrany jest w czarną sutannę, przepasaną w talii. W lewej części obrazu znajduje się, ukazany wyżej niż święty, klęczący na obłoku anioł, przedstawiony z profilu, z pochyloną głową, w lewej ręce trzyma kielich, prawą daje komunię świętemu. Ubrany jest w żółtą szatę, skrzydła ma złożone na plecach. Tło w postaci brązowo-różowego nieba i obłoków. Kolorystyka ciepła, brunatna, widoczne laserunki. Na obłoku, na którym klęczy anioł, znajduje się sygnatura „Wojciech Eljasz 1878”. Obraz w profilowanej, złoconej ramie.
obraz
Komunia anielska św. Stanisława Kostki
Zdjęcie nr 1: Obraz umieszczony w polu lewego ołtarza bocznego w pierwszym od prezbiterium przęśle nawy kościoła, w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem, w profilowanej, złoconej ramie. W centrum stojąca, ukazana frontalnie, całopostaciowo Maria w typie Niepokalanie Poczętej. Postać stojąca na półksiężycu, z głową lekko odchyloną ku górze, skierowaną w prawą stronę i rękoma skrzyżowanymi na piersi. W lewej dłoni trzyma rzeźbioną, srebrzoną lilię. Twarz drobna, okrągła z wypukłym czołem, dużymi, okrągłymi oczami wzniesionymi ku górze i niewielkimi, pełnymi ustami. Policzki zaakcentowane różem. Włosy długie, opadające na plecy w kolorze szaro-brązowym. Maria jest ubrana w obszerne, długie, rozwiane szaty nakładane na obraz drewniane, złocone. Składają się na nie płaszcz i długa suknia. Na głowie drewniana, złocona korona otwarta z rzeźbionymi szlachetnymi kamieniami. Wokół głowy okrąg z 12 drewnianych i złoconych gwiazd. W dole kompozycji płaskorzeźbiony, srebrzony półksiężyc, oraz złocone glob i wąż z jabłkiem w paszczy. Tło malowane, nieokreślonej barwy brązowo-niebieskiej, rozjaśnione wokół głowy Marii i u dołu kompozycji.
obraz
Matka Boska Niepokalanie Poczęta
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta. W centrum kompozycji na rozjaśnionym tle ukazano Matkę Boską z Dzieciątkiem, od której św. Dominik odbiera różaniec. Ukazana nieznacznie z lewej strony siedząca na obłokach Madonna podtrzymuje prawą ręką siedzące na jej kolanach Dzieciątko Jezus, prawą zaś podaje klęczącemu nieznacznie niżej  św. Dominikowi różaniec. Madonna została ukazano frontalnie jako młoda dziewczyna. Ma owalną twarz o jasnej karnacji, wysokie czoło, wydatny nos i usta o pełnych wargach. Spojrzenie półprzymkniętych oczu skierowane jest na Dominika. Jego głowę otaczają jasne, długie włosy spływające puklami na ramiona. Maria ubrana jest w bladoczerwoną suknię przewiązaną w pasie i niebisko-fioletowy płaszcz zarzucony na ramiona oraz spięty pod szyją tasiemką ze złocistym napisem "Zdrowaś Marya". Prawa poła płaszczu jest przerzucona przez jej kolana. Spod sukni u dołu widać fragment stopy w sandale. Siedzące Dzieciątko Jezus ujęto w trzech czwartych w prawo. Zbawiciel prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, natomiast w lewej trzyma mały krzyżyk. Dzieciątko ubrane jest w jasnobiałą tunikę, spod której widać fragment bosej prawej stopy. Przed Marią z prawej strony kompozycji klęczy św. Dominik przedstawiony w trzech czwartych w prawo z głową ujętą w profilu. Święty obiema rękami odbiera od Madonny różaniec. Jest to dojrzały mężczyzna o owalnej twarzy z jasną karnacją. Charakteryzuje ją wydatny nos i usta. Głowę otaczają krótkie włosy z wystrzyżoną tonsurą odsłaniające lewe ucho. Święty ubrany jest w habit dominikański z czarnym płaszczem z kapturem. Nad głową ma nimb talerzowy z gwiazdą pośrodku. Za Marią widać częściowo dwóch chłopców trzymających girlandę różaną. Na pierwszym planie w rogu obrazu leży otwarta księga oparta o inne dwie zamknięte księgi, a za nią płonąca świeca. Na kartach księgi umieszczono inskrypcję: „Bądź pozdro / wiona Pa-/nienko / Marya! / Ciebie wzy/wają wszyscy grzesznicy Malował / 1872 / Wojciech Eliasz”.
obraz
Matka Boska Różańcowa
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta o wklęsłych górnych narożach z uskokiem, z przedstawieniem Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w pozycji stojącej, z prawą nogą opartą o skałę, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikinowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w jasnoczerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży i krzyżyk, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy duże i okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Prawą rękę unosi, lewą przyciska do piersi, obiema dłońmi trzymając różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w dół, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Przed świętym znajduje się pies z zapaloną pochodnią w pysku. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz skrzyżowanymi na piersi dłońmi, z widocznymi stygmatami. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz białym welonem i podwiką oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem stojącej na skale Matki Boskiej z Dzieciątkiem i klęczącymi przed nimi św. Dominikiem oraz św. Katarzyną Sieneńską. Maria ukazana jest w całej postaci, zwrócona frontalnie, w kontrapoście, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, prawą podaje różaniec św. Dominikowi. Maria ma owalną twarz, o półprzymkniętych, okrągłych oczach, długim nosie i pełnych ustach, okoloną długimi, jasnymi włosami opadającymi na ramiona. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w czerwoną suknię, przepasaną w talii oraz niebieski płaszcz zarzucony na ramiona i nogi. Dzieciątko w pozycji siedzącej, z lewą nogą wysuniętą do przodu, w lewej ręce trzyma gałązkę róży, prawą błogosławi. Twarz ma kwadratową, oczy okrągłe, nos mały, usta pełne oraz krótkie, jasne włosy. Ubrane jest w białą, długą i obszerną tunikę. Wokół głów obu postaci nimby. Postać Marii flankują dwa anioły w żółtych tunikach trzymające kwiatowe girlandy. Po prawej stronie Marii klęczy św. Dominik zwrócony w trzech czwartych w lewo, z pochyloną głową. Obiema ugiętymi rękami odbiera różaniec. Jego twarz jest szczupła, o dużych oczach skierowanych w górę, dużym, krótkim nosie i pełnych ustach, na głowie ma tonsurę, nad nią aureolę z gwiazdą. Ubrany jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem oraz czarny płaszcz z kapturem. Po lewej stronie Marii klęcząca św. Katarzyna Sieneńska, zwrócona w trzech czwartych w prawo, z pochyloną głową oraz dłońmi złożonymi w geście modlitwy. Twarz ma pociągłą, z oczami skierowanymi w dół, małym nosie i pełnych ustach. Ubrana jest w biały habit dominikański ze szkaplerzem i białym welonem oraz w czarny płaszcz. Na głowie ma koronę cierniową, nad nią aureolę. Pomiędzy świętymi leży otwarta księga ze świecą. Scena ukazana na jasnobrązowym tle, rozświetlonym wokół Marii i Dzieciątka.
obraz
Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską

Osoby związane z dziełem

SDM_COVER_PHOTO
Autor dzieła
Wojciech Eljasz

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Dzwonnica parawanowa, murowana z cegły i tynkowana, trójosiowa, dwukondygnacyjna ze zwieńczeniem. Usytuowana na niewielkim wzniesieniu, w południowej części muru otaczającego kościół. Od południowego wschodu prowadzą do niej schody, otoczone murem. Dolna kondygnacja na wysokim cokole, jednoprzelotowa z usytuowanym na osi, zamkniętym półkoliście otworem przejściowym, umieszczonym w prostokątnej płycinie. Na jego osi w fasadzie południowej, muszla palmetowa. Osie skrajne z analogicznymi płycinami, w których umieszczono zamknięte półkoliście, głębokie nisze o profilowanych krawędziach. W elewacji od strony kościoła skrajne osie z prostokątnymi płycinami, po prawej, usytuowana niewielka przybudówka kryta dachem pulpitowym, z okratowanym otworem okiennym w przyziemiu. Wąskie elewacje boczne artykułowane prostokątnymi płycinami. Kondygnacja zamknięta bogato profilowanym, wydatnym gzymsem przełamującym się na bocznych krawędziach budynku. Kondygnacja druga trójprzelotowa z umieszczonymi w osiach, zamkniętymi półkoliście otworami, w miejscu których zamontowane dzwony. Elewacje południowa i północna artykułowane za pomocą pilastrów o kapitelach impostowych, łączących się z gzymsem koronującym. Zwieńczenie w kształcie łuku kotarowego o ściętym wierzchołku, z umieszczonym w jego centrum otworem o formie czwórliścia. Całość zwieńczona metalowym krzyżem. Gzymsy oddzielające kondygnacje oraz zwieńczenie kryte blachą. Tynk szary, zróżnicowany kolorystycznie bielą użytą w celu podkreślenia detalu architektonicznego.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Ambona umieszczona na północnej ścianie, drugiego od prezbiterium przęsła nawy, przy lewym ramieniu transeptu. Ambona formie pięciobocznego kosza ze stożkowatą podstawą, zapleckiem i baldachimem zwieńczonym pełnoplastyczną rzeźbą archanioła dmącego w trąbę. Dostępna od wschodu – prowadzą do niej wysokie, trójdzielne schody z drewnianą balustradą. Dodatkowe drzwi znajdują się w ścianie północnej nawy, na prawo i nieco poniżej zaplecka. Stożkowata podstawa z polami dekorowanymi płaskorzeźbionymi, złoconymi rombami oddzielona od kosza za pomocą bogato profilowanego gzymsu. Kosz artykułowany za pomocą złoconych kolumienek na wolutowych postumentach, dźwigających odcinki niepełnego belkowania. W polach prostokątne płyciny o podciętych schodkowo podstawach zwieńczone łukiem nadwieszonym. W nich płaskorzeźbione przedstawienia od lewej: św. Jana z orłem piszącego piórem w księdze, stojącego na tle Golgoty, poniżej prostokątna tablica o ściętych narożach z napisem „Św(ięty) JAN”; św. Łukasza z piórem, kałamarzem i zamkniętą księgą w rękach, u jego stóp uskrzydlona głowa wołu, poniżej tablica z napisem „Św. ŁUKASZ”; Chrystusa siewcy ukazanego na tle pejzażu, poniżej tablica z monogramem „IHS”; św. Marka z księgą i piórem, uskrzydlony lew u jego stóp, poniżej tablica z napisem: „Św. MAREK”; św. Mateusza z piórem i księgą w ręku i klęczącym aniołem u jego stóp, poniżej tablica z napisem „Św(ięty) MATEUSZ”. Powyżej, w partiach fryzu analogiczne tablice z napisem „KTO JEST / Z BOGA / SŁÓW / BOŻYCH / SŁUCHA”. Kosz zwieńczony profilowanym gzymsem. Zaplecek ujęty pilastrami o kanelurowanych trzonach, w jego polu płycina w kształcie stojącego prostokąta o ściętych łukowato, wklęsłych narożach. W jej centrum płaskorzeźbione skrzyżowane tablice Dziesięciu Przykazań na srebrzonych obłokach, otoczone złoconymi promieniami. Baldachim czworoboczny zamknięty profilowanym gzymsem, pod którym podwieszona kotara z lambrekinem. Podniebie malowane na błękitny kolor z nałożoną w centrum, płaskorzeźbioną gołębicą Ducha Świętego w glorii. W zwieńczeniu ustawiona na wolutowym, rozczłonkowanym postumencie figura archanioła z trąbą. Rzeźba pełnoplastyczna, złocona, polichromowana. Postać wygięta łukowato, w prawej ręce wzniesionej ku górze trzyma długą trąbę. Lewej ręki brak. Anioł ubrany w długie, rozwiane, miękko układające się szaty przepasane sznurem. Twarz podłużna z wydatnymi policzkami, małym wystającym podbródkiem i dużymi, niebieskimi oczyma. Włosy sięgające ramion, kręcone, koloru brązowego. Schody drewniane, trójdzielne z drewnianą balustradą zdobioną płycinami, w których nałożone, złocone aplikacje z silnie przestylizowanego akantu. Poręcz złocona zakończona niewielką wolutą. Ambona malowana na kremowo, ze złoceniami w partiach ornamentów, załomach elementów architektonicznych oraz na szatach postaci.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. Scena figuralna, dymaniczna. Prawą część obrazu zajmuje postać zwróconego niemal profilem w prawo Anioła Stróża w wydatnym wykroku i o pochylonej sylwetce. Prawą ręką przygarnia do siebie dziecko, lewą, wzniesioną, ciska piorunem. Przedstawiony, jako młody, atletycznie zbudowany młodzieniec, z twarzą ukazaną z profilu, włosy krótkie, mocny kark. Ubrany w niebieską, przepasaną sznurem, szatę z krótkimi rękawami oraz obfity jasno-różowy, bogato sfałdowany płaszcz, na stopach ma sandały wiązane rzemieniami. Z tyłu biało-szare skrzydła. Stojące na skraju przepaści, wtulone w anioła dziecko wyciąga ku niemu obie ręce. Okrągłą twarz charakteryzują dziecięce rysy oraz wzniesione ku niebu oczy. Ubrane jest w białe spodnie i tunikę sięgającą kolan przewiązaną w pasie sznurem, stopy bose. W lewym, dolnym rogu kompozycji, w przepaści wypełnionej ogniem ukazany w półpostaci diabeł. Głowę z rogami odwraca od anioła i osłania się rękami. Oczy duże, wyłupiaste, wystające zęby, duży, zakrzywiony nos; dłonie zaopatrzone w pazury. Ziemia, na której stoją postaci ciemno-brązowa, tło stanowią szaro-błękitno-żółte obłoki. Nad postacią anioła tablice Mojżeszowe. Kolorystyka obrazu jasna, pastelowa, stonowana. Modelunek bardzo miękki. Pod lewą stopą anioła trudna do odczytania sygnatura „Wojciech Eliasz 1854". Z tyłu napis „Malowane za staraniem / x(ędza) Wojciecha Praszkiewicza / Proboszcza w Babicach 1854 r[oku]”.
obraz
Anioł Stróż
Zdjęcie nr 1: Rozbudowane epitafium utworzone z tablicy inskrypcyjnej i posadowionego na niej sarkofagu z owalnym portretem zmarłej. Tablica osadzona na dwóch wolutowych, profilowanych konsolach i umieszczonych między nimi płaskich wolutach połączonych muszlą, z inskrypcją: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / ANTONINA Z SZYBALSKICH ŁĄCKA / WŁAŚCICIELKA LIPOWCA / zacna obywatelka wzorowa żona, najczulsza matka opiekunka ubogich, wylana dla przyjaciół / zmarła dnia 10/6 1888 w 90 roku życia. / Prosi o westchnienie do Boga." Sarkofag oparty na dwóch lwich łapach i postumencie pośrodku, wybrzuszony, ujęty liśćmi akantu, zwieńczony spłaszczoną trójkątną pokrywą z liściastymi akroterionami na bokach i trójkątnym cokolikiem z dwiema wolutkami z palmetką, zwieńczoną krzyżem. Na sarkofagu owalny medalion otoczony kartuszem z liści z portretem zmarłej. Kobieta przedstawiona jest frontalnie, w popiersiu. Ubrana w ciemno-zieloną pelerynę oraz biały czepiec zawiązywany zieloną kokardą. Tło jednolicie złocone.
płyta nagrobna
Epitafium Antoniny Łąckiej
Zdjęcie nr 1: Rozbudowane epitafium utworzone z wysokiego cokołu z inskrypcją i wspartego na nim sarkofagu nakrytego tkaniną z portretem. Sarkofag stoi na trzech niewielkich nóżkach, zdobionych podwójnymi ustawionymi przeciwstawnie wolutami. Ma kształt równoramiennego trapezu, z dekorowaną perełkowaniem płyciną pośrodku i osadzonym w jej centrum, malowanym na owalnej, złoconej blasze portretem zmarłego. Zwieńczenie w kształcie łuku wklęsło-wypukłego, dekorowane złoconymi wolutami zakończonymi liśćmi akantu liściastymi wolutami w funkcji akroterionów oraz narzuconą nań, udrapowaną, białą tkaniną. Pośrodku owalny obraz w złoconej ramie naśladującej węża pożerającego własny ogon. Zmarły przedstawiony w popiersiu, z ciałem w trzech czwartych zwróconym w lewo. Ubrany w ciemny strój z wysokim kołnierzem. Tło jednolicie złocone. Na cokole, wspartym na dwóch piramidalnych konsolach ryta i złocona inskrypcja "FRANCISZKOWI ŁĄCKIEMU / KTÓRY DO ZASŁUG, I CNÓT OBYWATELSKICH, / ŁĄCZYŁ DOBROCZYNNOŚĆ. / A TEY BŁOGI WPŁYW DOSIĘGNĄŁ WIELU. / W WIEKU LAT 54 D(NIA) 15 WRZEŚNIA 1844. R(OKU) ZMARŁEMU."
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Łąckiego
Zdjęcie nr 1: Przyścienne, architektoniczne, kamienne epitafium przy południowej, zewnętrznej ścianie kościoła, na lewo od kruchty. Osadzone jest na wysokim, prostopadłościennym cokole z nieobrobionego ciosu wapiennego. Na nim, mniejszy, dwudzielny marmurowy cokół artykułowany parą ostrosłupowych impostów wspierających gzyms, na którym osadzona para pilastrów z wyłamującym się ponad nimi gzymsem wieńczącym. Część środkowa, zwierająca tablice epitafijną, ujęta jest parą pilastrów o kapitelach toskańskich wspierających wysoki fryz i gzyms w formie nadwieszonego łuku półkolistego. Uskokowe zwieńczenie w kształcie leżącego prostokąta ujmuje para spływów wolutowych i nakrywa niski, trójkątny przyczółek. Pole cokołu epitafium zdobi okrągła rozeta. Płycina z tablicą epitafijną ma kształt stojącego prostokąta o wciętych schodkowo do wewnątrz narożach. W polu znajduje się inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / JÓZEFA SANOCKA / NAJCZULSZA I NAJPRZYWIĄZAŃ/SZA CÓRKA WZOROWA ŻONA. OPIE/KUNKA SIEROT I UBOGICH PEŁNA / NAJSZLACHETNIEJSZYCH PRZY/MIOTÓW DUSZY I SERCA, GORĄCO / KRAJ MIŁUJĄCA OBYWATELKA. / ZMARŁA W LIPOWCU 12GO MARCA / 1882 R(OKU) W WIEKU LAT 65, OSIERO/CIWSZY NIEUTULONYM W ŻALU / MATKĘ I MĘŻA / PROSI O WESTCHNIENIE / DO BOGA”. W środku fryzu znajduje się okrągły medalion z płaskorzeźbionym popiersiem zmarłej zwróconej w trzech czwartych w lewo. Zaokrągloną twarz zmarłej charakteryzują łagodne, pełne rysy starszej kobiety. Spod osłaniającego głowę czepca opadają na policzek dwa loki.
płyta nagrobna
Epitafium Józefy Sanockiej

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta. W jego polu biegnąca wzdłuż krawędzi opaska z wyciętymi narożami, w których rozety. W polu inskrypcja: „Spokój duszy ś(więtej) p(amięci) / TOMASZA STANISŁAWSKIEGO / c(esarsko) k(rólewskiego) urzędnika emer(ytowanego) / ur(odzonego) 1779. um(arłego) 19go Grudnia 1854. / i zięcia / MACIEJA DITHARDTA / c(esarsko) k(rólewskiego) urzędnika drogowego / um(arłego) 21. Sierpnia 1850. / przeżywszy 60. lat”.
płyta nagrobna
Epitafium Tomasza Stanisławskiego i Macieja Dithardta
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta. Scena figuralna, dymaniczna. Prawą część obrazu zajmuje postać zwróconego niemal profilem w prawo Anioła Stróża w wydatnym wykroku i o pochylonej sylwetce. Prawą ręką przygarnia do siebie dziecko, lewą, wzniesioną, ciska piorunem. Przedstawiony, jako młody, atletycznie zbudowany młodzieniec, z twarzą ukazaną z profilu, włosy krótkie, mocny kark. Ubrany w niebieską, przepasaną sznurem, szatę z krótkimi rękawami oraz obfity jasno-różowy, bogato sfałdowany płaszcz, na stopach ma sandały wiązane rzemieniami. Z tyłu biało-szare skrzydła. Stojące na skraju przepaści, wtulone w anioła dziecko wyciąga ku niemu obie ręce. Okrągłą twarz charakteryzują dziecięce rysy oraz wzniesione ku niebu oczy. Ubrane jest w białe spodnie i tunikę sięgającą kolan przewiązaną w pasie sznurem, stopy bose. W lewym, dolnym rogu kompozycji, w przepaści wypełnionej ogniem ukazany w półpostaci diabeł. Głowę z rogami odwraca od anioła i osłania się rękami. Oczy duże, wyłupiaste, wystające zęby, duży, zakrzywiony nos; dłonie zaopatrzone w pazury. Ziemia, na której stoją postaci ciemno-brązowa, tło stanowią szaro-błękitno-żółte obłoki. Nad postacią anioła tablice Mojżeszowe. Kolorystyka obrazu jasna, pastelowa, stonowana. Modelunek bardzo miękki. Pod lewą stopą anioła trudna do odczytania sygnatura „Wojciech Eliasz 1854". Z tyłu napis „Malowane za staraniem / x(ędza) Wojciecha Praszkiewicza / Proboszcza w Babicach 1854 r[oku]”.
obraz
Anioł Stróż

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Zdjęcie nr 1: Obrazy w kształcie stojących prostokątów, ujęte w prostokątne, drewniane ramy, zakończone u góry trójkątnym przyczółkiem, nakrytym profilowanym gzymsikiem i zwieńczone prostym krzyżykiem. W polu przyczółka numery stacji. Kompozycje wielofigurowe, postacie statyczne, przedstawione na tle sumarycznie oddanego krajobrazu lub sztafażu architektonicznego. Kolorystyka intensywna z dominacją czerwonych i niebieskich płaszczy. W dolnej części każdego obrazu podpis sceny, malowany czarno na białym pasku: 1. „St(acja) I / Fundatorem [tekst nieczytelny] / JEZUS NA ŚMIERĆ OSĄDZONY”; 2. „St(acja) II / JEZUS BIERZE KRZYŻ NA ZBITE RAMIONA”; 3. „St(acja) III / JEZUS ONDLALY PIERWSZY RAZ UPADA”; 4. „St(acja) IV / JEZUS POTYKA SIE Z NAYSWIEISZA”; 5. „St(acja) V / JEZUSOWI KRZYŻ CIĘŻKI NIEŚĆ POMAGA SZYMON”; 6. „St(acja) VI / JEZUSOWI TWARZ SKRWAWIONA I UPLWANA”; 7. „St(acja) VII / R: Q: S: P: / JEZUS DRUGI RAZ UPADA POD KRZYZEM”; 8. „St(acja) VIII / JEZUS NAUCZA PŁACZĄCE NAD SOBĄ NIE/WIASTY ”; 9. „St(acja) IX / JEZUS TRZECI RAZ UPADA POD KRZYŻEM”; 10. „St(acja) X / JEZUS Z SZAT OBNAŻONY”; 11. „St(acja) XI / JEZUS OKRUTNIE DO KRZYŻA PRZYBITY”; 12. [brak zdjęcia] 13. [brak zdjęcia] 14. „St(acja) XIV / JEZUS DO GROBU WŁOZONY / Franz Jog Mahler in Fre(?) / 6 Aprill 1827”.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Stacje drogi krzyżowej w kształcie stojących prostokątów w drewnianych ramach. Od góry obrazy ujęte ornamentem rocaille’owym z kartuszami pośrodku, mieszczącym rzymskie numery stacji, wyżej prosty, łaciński krzyż o trójlistnie zakończonych ramionach. Kompozycje wielopostaciowe, kadrowane w sceny z tłem wypełnionym błękitnym niebem i zielonymi pagórkami. Postacie malowane intensywnymi, kontrastowymi plamami barwnymi; twarze o delikatnie zaznaczonych rysach, ubrane w obszerne szaty, miękko kształtowane silnym światłocieniem. Chrystus ubrany jest w niebieską suknię oraz zieloną koronę cierniową. Postacie oprawców o muskularnych ciałach, ukazanych w śmiałych skrótach perspektywicznych. Fizjonomie postaci drugoplanowych oddane sumarycznie. Rama prosta, drewniana, bejcowana, zdobienia złocone i srebrzone.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Stacje drogi krzyżowej w formie stojącego prostokąta w drewnianej ramie, ujęte od góry i dołu uszami o fantazyjnym wykroju, zwieńczone krzyżykiem. W dolnej części podpisy stacji, a na górnych uszach ich numery pisane cyframi rzymskimi. Kompozycja otwarta i wielopostaciowa, przedstawienia dynamiczne z przewagą linii diagonalnych. Kolorystyka bogata z przewagą barw ziemi, błękitu i czerwieni. Światło rozproszone, na szatach modelunek światłocieniowy. Draperia bogata i płynna. Wokół głów postaci pozłacane nimby, otoczone czarnym konturem. Rama drewniana, profilowana i ciemnobrązowa ze złoconymi pasami. Na dolnych uszach podpisy w języku słowackim, pisane kursywą, w dwóch wersach: „I. / Ježiš na smartˇodsúdený.” „II. / Ježiš berie križ na ramená svoje.” „III. / Ježiš po prvýkratˇ padá pod križom.” „IIII. / Ježiš nesúc križ stretá saso svoju żarmúte nou Matkou.” „V. / Šimon pomáha Ježiš - sovi niest križ.” „VI. / Veronika podáva Ježiššovi ru[?]nik kutieraniu tvári jeho.” „VII. / Ježiš to druhýkrát padá pod križom.” „VIII. / Ježiš napomina placúce ženy jeruzalemské.” „IX. / Ježiš to tretikrát padá pod križom.” „X. / Ježišša zo siat vyzliekajú a zlcou napájajú.” „XI. / Ježiša na križ pribijajú.” „XII. / Ježiš na križi skonáva.” „XIII. / Telo Ježiššova z križasni majú a Marii do lona skladajú.” „XIV. / Telo Ježiššovo kladú do hrobu."
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Stacje drogi krzyżowej zawieszone na ścianach bocznych nawy głównej. Obrazy w kształcie stojących prostokątów. W zwieńczeniu w kartuszu oplecionym rzeźbionymi liśćmi akantu malowane nazwy stacji, zapisane „STACYA I / STACYA II [...]”. U góry zakończone krzyżykiem łacińskim. Obrazy ujęte profilowaną ramą, zdobioną kimationem. Kolorystyka żywa, z dominacją czerwieni i błękitu, plan dalszy rozmyty. Rama polichromowana na bordowo, profilowania i ornamentyka złocone, detale srebrzone.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Stacje drogi krzyżowej zawieszone na ścianach bocznych nawy głównej, po siedem z każdej strony. Obrazy w kształcie stojących prostokątów, ujętych od dołu i góry stylizowanymi, rzeźbionymi liśćmi akantu i owalem pośrodku. W zwieńczeniu w owalu malowane numery stacji, u góry zakończone krzyżykiem greckim. Obrazy w formie chromolitografii ujęte profilowaną ramą. Kompozycje bogate, przeważnie wielopostaciowe, odwołujące się do tradycyjnych rozwiązań ikonografii pasyjnej. Kolorystyka żywa, z dominacją czerwieni i ugru, plan dalszy rozmyty. Na oleodruku ze stacji pierwszej, fragmentarycznie wygiętym od spodu, widoczny fragment napisu „Edit a Paris rue des Ecoles 60 Denos (?)”. Na stacji czternastej sygnatura firmy „TURGIS A PARIS”.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Zdjęcie nr 1: Czternaście obrazów przedstawiających kolejne stacje drogi krzyżowej. Kompozycje wielopostaciowe w kształcie stojącego prostokąta ujęte w złocone, profilowane ramy zwieńczone krzyżem osadzonym na podstawie o linii wklęsło-wypukłej mieszczącej numer stacji. Kolorystyka jasna, przygaszona.
obraz

Stacje drogi krzyżowej

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Stacje drogi krzyżowej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/stacje-drogi-krzyzowej-28

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności