Opis

Portret w kształcie owalu z przedstawieniem popiersia Zofii Kochańskiej. Kobieta zwrócona delikatnie w lewo. Twarz podłużna z wyraźnie podkreślonym podbródkiem, oczy duże, nos długi, drobne usta. Karnacja jasna, blado-szara. Włosy długie, jasne, upięte z tyłu głowy kolorowymi wstążkami. Ubrana jest w jasnoszarą szatę. Na szyi ma również ciasno zawieszony sznur pereł. Tło złote. Po bokach obrazu dwa otwory, pozostałe po mocowaniu portretu do trumny.

Zarys problematyki artystycznej

Portret należy do szczególnej gałęzi malarstwa XVII wieku – portretów trumiennych, przedstawiających realistyczną podobiznę zmarłej osoby, lecz ukazanej jako żywej. Zwykle kształt obrazu uwzględniał rozmiary boków trumny. Ten typ malarstwa był szczególnie popularny w Polsce w XVII i XVIII wieku. Najstarszym znanym w Polsce portretem trumiennym jest wizerunek Stefana Batorego z końca XVI wieku. Naturalistyczne portrety z tendencją do ujęcia werystycznego malowane były najczęściej na złotych tłach, podobnie jak omawiany przykład w Sance. Znane są przykłady portretów trumiennych w tym regionie wykonanych w tej samej technice (olej na blasze) i podobnej konwencji (w popiersiu) z Gorenic, Tarnowa, Mogiły i kilku innych miejscowości. Portret Zofii Kochańskiej w kościele w Skawince powstał w trzeciej ćwierci XVII wieku. Należy do zespołu siedmiu tablic epitafijnych upamiętniających pochowanych pod posadzką świątyni kolatorów z rodzin Świerczowskich i Kochańskich.

Streszczenie

Portret Zofii Kochańskiej należy do szczególnej gałęzi malarstwa – portretów trumiennych, przedstawiających realistyczną podobiznę zmarłej osoby, lecz ukazanej jako żywej. Został wykonany w trzeciej ćwierci XVII wieku. Portret ten należy do zespołu siedmiu tablic epitafijnych upamiętniających pochowanych pod posadzką świątyni kolatorów z rodzin Świerczowskich i Kochańskich.

Bibliografia