Portret księdza Wojciecha Purzyckiego
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, z przedstawieniem proboszcza w Rudawie Wojciecha Purzyckiego podtrzymującego kościół, nad którym unosi się w chmurach Trójca Święta. Duchowny jest ukazany w trzech czwartych, w pozycji klęczącej, z głową lekko zwróconą w prawo. Jego twarz jest owalna z głęboko osadzonymi oczami spoglądającymi przed siebie, z zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, wydatnym nosem, pełnymi ustami, przykrytymi od góry wąsami. Twarz okala niezbyt długa broda, włosy są krótkie, odsłaniające lewe, duże ucho. Jego lewa jest ręka złożona na piersi, prawa, nieco wysunięta podtrzymuje model kościoła w Rudawie. Fundator ubrany jest w sutannę, białą komżę z opadającymi do kolan, bardzo szeroko rozkloszowanymi rękawami, z ozdobionymi koronką mankietami, zdobiącą także dół komży oraz ciemną pelerynę z kołnierzykiem, spiętą pod szyją i rozchylającą się na boki. Kościół ukazany od strony południowo-zachodniej, o dwuprzęsłowej nawie, z węższym i niższym jednoprzęsłowym prezbiterium, z kwadratową kruchtą od południa i wieżą-dzwonnicą od zachodu, z dwuspadowymi dachami ujętymi sterczynowymi szczytami i wieżyczką na sygnaturkę. Nad kościołem przedstawiona Trójca Święta otoczona promienistą glorią. Od ust fundatora wijący się ku górze i na lewo napis: „DILEXI DECOREM DOMUS DEI NEPERDAS CUM IMPUS DEUS ANIMAM MEAM” (Umiłowałem piękno domu Bożego, nie gub z bezbożnymi duszy mojej Panie). W lewym dolnym narożniku obrazu tarcza z godłem herbu Pomian i syglami w polu „A[albertus] P[urzycki] / P[arochus] R[udaviensis]”. Pod tarczą data „1624”. Tło jednolite, ciemne, zdecydowanie jaśniejsze wokół postaci fundatora i modelu kościoła. Rama obrazu profilowana, złocona, nowsza.

Portret księdza Wojciecha Purzyckiego

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
krakowski
Gmina
Zabierzów
Miejscowość
Rudawa
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Krzeszowice
Parafia
Wszystkich Świętych
Tagi
Purzycki Wojciech
Miejsce przechowywania
zakrystia
Identyfikator
DZIELO/06175
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
około 1624 rok
Technika i materiał
technika olejno-temperowa na desce
Wymiary podstawowe
szerokość – 93,5 cm
wysokość – 123 cm
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski, Ewa Rudnicka
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Obraz ufundowany przez księdza Wojciecha Purzyckiego, proboszcza w Rudawie, którego staraniem odnowiono kościół w 1614 roku. Data widniejąca na portrecie jest wtórna, być może dodana w XX wieku, na co zwrócił uwagę Marian Kornecki. Ksiądz Łobczowski, autor monografii świątyni, podał (bez wskazania źródła tej wiadomości), że obraz powstał w 1619 roku.

Opis

Obraz w kształcie stojącego prostokąta, z przedstawieniem proboszcza w Rudawie Wojciecha Purzyckiego podtrzymującego kościół, nad którym unosi się w chmurach Trójca Święta. Duchowny jest ukazany w trzech czwartych, w pozycji klęczącej, z głową lekko zwróconą w prawo. Jego twarz jest owalna z głęboko osadzonymi oczami spoglądającymi przed siebie, z zaznaczonymi kośćmi policzkowymi, wydatnym nosem, pełnymi ustami, przykrytymi od góry wąsami. Twarz okala niezbyt długa broda, włosy są krótkie, odsłaniające lewe, duże ucho. Jego lewa jest ręka złożona na piersi, prawa, nieco wysunięta podtrzymuje model kościoła w Rudawie. Fundator ubrany jest w sutannę, białą komżę z opadającymi do kolan, bardzo szeroko rozkloszowanymi rękawami, z ozdobionymi koronką mankietami, zdobiącą także dół komży oraz ciemną pelerynę z kołnierzykiem, spiętą pod szyją i rozchylającą się na boki. Kościół ukazany od strony południowo-zachodniej, o dwuprzęsłowej nawie, z węższym i niższym jednoprzęsłowym prezbiterium, z kwadratową kruchtą od południa i wieżą-dzwonnicą od zachodu, z dwuspadowymi dachami ujętymi sterczynowymi szczytami i wieżyczką na sygnaturkę. Nad kościołem przedstawiona Trójca Święta otoczona promienistą glorią. Od ust fundatora wijący się ku górze i na lewo napis: „DILEXI DECOREM DOMUS DEI NEPERDAS CUM IMPUS DEUS ANIMAM MEAM” (Umiłowałem piękno domu Bożego, nie gub z bezbożnymi duszy mojej Panie). W lewym dolnym narożniku obrazu tarcza z godłem herbu Pomian i syglami w polu „A[albertus] P[urzycki] / P[arochus] R[udaviensis]”. Pod tarczą data „1624”. Tło jednolite, ciemne, zdecydowanie jaśniejsze wokół postaci fundatora i modelu kościoła. Rama obrazu profilowana, złocona, nowsza.

Zarys problematyki artystycznej

Portret ukazuje zasłużonego proboszcza parafii w Rudawie Wojciecha Purzyckiego. Należy do nielicznych tego rodzaju dzieł z pierwszej połowy XVII wieku, w których ukazano proboszcza z modelem remontowanego przezeń kościoła, choć portrety samych proboszczów zachowały się w kilku małopolskich świątyniach (Zalas, Polanka Wielka, Rychwałd). Ujęcie z modelem kościoła dotychczas było zarezerwowane dla najznamienitszych fundatorów, nierzadko świętych. Wobec bardzo słabo rozpoznanego w dotychczasowych badaniach krakowskiego środowiska artystycznego trudno pokusić się o atrybucję dzieła.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Obraz częściowo przemalowany, deska pęknięta, spękania i liczne ubytki warstwy malarskiej, powierzchnia obrazu jest zabrudzona i wymaga odczyszczenia oraz uzupełnienia warstwy malarskiej.

Literatura

Rudnica Ewa, Inwentarz kościoła parafialnego p.w. Wszystkich Świętych w Rudawie, praca licencjacka napisana w Instytucie Historii Sztuki i Kultury Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie pod kierunkiem dr. Józefa Skrabskiego, Kraków 2011.

Streszczenie

Portret księdza Wojciecha Purzyckiego, proboszcza w Rudawie, z około 1624 roku. Jest to cenny zabytek malarstwa polskiego ze względu na precyzyjną datę powstania i widok kościoła, niezwykle ważny przekaz ikonograficzny zabytkowej świątyni.

Bibliografia

Ziarkowski Dominik, "Kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Rudawie", Kraków 2013
Chrzanowski Tadeusz, Kornecki Marian , "Sztuka Ziemi Krakowskiej", Kraków 1982
Łobczowski Józef, "Rudawa. Kościół, probostwo, parafia", Kraków 1916
Samek Jan, "Nawrót do gotyku w sztuce Krakowa pierwszej połowy XVII wieku" , „Folia Historiae Artium” , s. 71-127

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Czara półkolista, gładka, zakończona szerokim profilowanym kołnierzem ujętym od dołu wklęsłą opaską. Zaplecek w kształcie prostokąta zakończonego u góry łukiem odcinkowym, z prostokątną płyciną ujętą ramą w kształcie listwy, u góry otwartą, po bokach ozdobioną wolutowymi spływami.
kropielnica
Kropielnica
Zdjęcie nr 1: Chór muzyczny na zachodniej ścianie nawy, wsparty na dwóch słupach, ozdobionych od strony nawy dwoma kanelowanymi pilastrami o kapitelach kompozytowych. Jego parapet jest wklęsło-wypukły, z profilowanym cokołem, podzielony na kwatery kanelowanymi i złoconymi pilastrami. W kwaterach wypukłe pola kwadratowe o ćwierkolistych narożach ozdobione rzeźbionymi stylizowanymi rozetami. Parapet zwieńczony niewielkim gzymsem przełamanym na osi pilastrów. Pod listwą cokołu falisty fartuch. Struktura chóru muzycznego ciemnozielona. Pola płycin oliwkowo-ciemnozielone. Pilasty, rozety i profilowania są złocone. Znajdujący się na chórze prospekt wsparty na cokole z czterema kroksztynami, trzyosiowy, z osiami wydzielonymi kwadratowymi w podstawie filarkami. Oś środkowa podzielona na wie strefy: dolną z dwiema arkadkami z kostkowanym gzymsem i górną zamkniętą łukiem odcinkowym. Osie boczne zakończone gzymsem z kostkowaniem. W partii cokołowej bogato rzeźbiony motyw małżowinowo-chrząstkowy.
chór muzyczny
Chór muzyczny i prospekt organowy
Zdjęcie nr 1: Ambona drewniana, przyścienna, wisząca, dostawiona do północnej ściany nawy ze schodkami biegnącymi wzdłuż ściany. Kosz ambony jest sześcioboczny, z niewielkim parapetem. Jego boki zostały podzielone na pola stojącymi na wysokich cokołach pięcioma kolumienkami o korynckich kapitelach, dźwigających profilowane belkowanie. W polach prostokątne płyciny z konchowymi wnękami ozdobionymi muszlami z figurami ewangelistów. We wnękach rzeźby z przedstawieniami ewangelistów i Chrystusa. Figury drewniane pełnoplastyczne, wydrążone od tyłu, polichromowane, złocone i srebrzone, ustawione na niewielkich prostokątnych podstawach, od lewej: św. Łukasz wsparty prawą nogą na głowie byka, św. Marek wsparty prawą nogą na głowie lwa, św. Jan z orłem przy prawej nodze, Chrystus Salvator Mundi, św. Mateusz z aniołem przy prawej nodze. Ewangeliści trzymają w prawych dłoniach otwarte księgi, z wyjątkiem św. Mateusza, trzymającego kodeks w lewej ręce. Dłonie ewangelistów nieproporcjonalnie duże. Szaty bogato pofałdowane, głęboko cięte. Podstawa kosza bogato profilowana, ozdobiona podwieszoną dekoracyjną szyszką. Schodki ograniczone parapetem z trzema romboidalnymi płycinami w złoconych profilowanych obramieniach. Na filarze przy wejściu na schodki złocona kula z szyszką. Zaplecek w kształcie stojącego prostokąta, w górnej części ujęty zwężającymi się ku dołowi pilastrami wypełnionymi cekinami, zwieńczonymi rombowymi wypustkami i korynckimi kapitelami, które podtrzymują przełamujące się nad nimi belkowanie. Pośrodku zaplecka w prostokątnym obramieniu zamkniętym nadwieszonym łukiem półkolistym płaskorzeźbione popiersie Boga Ojca wyłaniającego się z obłoków. Prawa ręka Boga wzniesiona w geście błogosławieństwa, lewa oparta na globie ziemskim zwieńczonym krzyżem. Tłem dla postaci Boga Ojca jest rozwiana poła płaszcza układająca się niemal półkoliście. Baldachim ośmioboczny. W profilowanym podniebiu, ozdobionym pasem ornamentu małżowinowo-chrząstkowego i profilowanymi wisiorami, gołębica Ducha Świętego na tle glorii utworzonej z prostych promieni o równej długości. Baldachim ozdobiony zamkniętą koroną, którą tworzy pięć esownic pokrytych pasami ornamentu małżowinowo-chrząstkowego. W zwieńczeniu pełnoplastyczna rzeźba przedstawiająca św. Jana Chrzciciela. Figura drewniana, wydrążona z tyłu, polichromowana, złocona i srebrzona, ustawiona na niewielkiej wielobocznej profilowanej podstawie. Święty w prawej ręce trzyma wysoki krzyż, w lewej księgę, na której spoczywa Baranek Boży. Struktura ambony ciemnobrązowa. Kolumny, kapitele, pilastry w zaplecku korona baldachimu, profilowania i ornamenty złocone, z wyjątkiem srebrzonej ramy w zaplecku i gołębicy Ducha Świętego.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Na okrągłej podstawie, częściowo wmurowanej w ścianę oraz prostopadłościennym cokole niewielka stopa z trzonem w typie balustradowej lalki podtrzymującej półkulistą czarę o powierzchni imitującej puklowanie z wklęską i zaoblonym brzegiem. Na kwadratowej podstawie data: „A(NNO) D(OMINI) 1707”. Pokrywa w kształcie smukłej półkopuły, ośmiopolowa, z żebrami. W polach między żebrami dekoracja z ornamentu małżowinowego. Latarnia ośmioboczna z profilowanym cokołem i gzymsem. Na latarni jajowata kula z toczonym daszkiem zwieńczonym guzem w kształcie zbliżonym do szyszki. Żebra kopuły, elementy dekoracyjne i ornamenty złocone. Tła i ściany latarni polichromowane, ciemnozielone.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Kościół jest usytuowany w centrum wsi Rudawa, na północ od głównej drogi z Zabierzowa do Chrzanowa. Teren wokół niego jest otoczony wysokim, kamiennym murem z nieregularnych ciosów kamienia, oszkarpowanym, tynkowanym, z wyjątkiem zewnętrznej części muru na zachód od południowej bramki. W murze znajdują się trzy wejścia, od wschodu, południa i zachodu. W części wschodniej muru znajduje się trójosiowa brama wjazdowa, zwieńczona łukiem wklęsło-wypukłym, z trzema przelotami: środkowym wyższym i szerszym, zamkniętym łukiem odcinkowym i bocznymi węższymi i niższymi, zamkniętymi łukiem półkolistym (północne zamurowane). Część środkowa jest flankowana zdwojonymi pilastrami, podtrzymującymi profilowane uskokowe belkowanie z przyczółkiem o profilowanym łuku falistym, zwieńczonym równoramiennym krzyżem. W przyczółku wnęka z figurą św. Floriana. Bramki od strony zachodniej i południowej prostokątne, z przejściem zakończonym płaskim łukiem odcinkowym, z profilowanym gzymsem, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem. Przejścia zamykane drewnianymi ażurowymi i pomalowanymi na ciemnobrązowo jednoskrzydłowymi drzwiami. Poprzez bramkę od zachodu zejście kamiennymi schodami poprowadzonymi wzdłuż muru na dziedziniec plebański, usytuowany poniżej terenu kościelnego. W północno-wschodnim narożniku muru niewielka murowana i tynkowana kostnica na planie kwadratu, nakryta dachem namiotowym, łamanym, zakończonym ośmioboczną ślepą latarnią. Po stronie południowej, poniżej placu kościelnego, do muru przylega murowana, tynkowana, prostokątna i dwukondygnacyjna „zegarowa” wieża bramna nakryta namiotowym dachem z wysoką drewnianą ośmioboczną latarnią o cebulastym hełmie. W wieży znajduje się przejazd wiodący na dziedziniec plebański, z sienią otwartą na przestrzał w dolnej kondygnacji i z lamusem dostępnym od strony placu kościelnego w górnej. W południowej części muru, w pobliżu południowo-wschodniego narożnika placu kościelnego, nadbudowana kamienna dzwonnica parawanowa z zawieszonymi czterema dzwonami. We wschodniej części placu kościelnego pomiędzy bramką wschodnią a kostnicą znajduje się kamienna ambona, o ośmiobocznej podstawie przechodzącej w szerszy, również ośmioboczny korpus, zakończony kamiennym parapetem, z kamiennymi schodami prowadzącymi na ambonę od strony wschodniej. Kościół jest orientowany, prawie w całości zbudowany z cegły, otynkowany z wyjątkiem prezbiterium. Wnętrze kościoła tworzy niewielkie, prostokątne, jednoprzęsłowe prezbiterium zakończone prostą ścianą i nakryte pozornym sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Nawa jest szersza, prawie kwadratowa, nakryta drewnianym stropem. Prezbiterium z nawą są połączone szeroką, ostrołukową arkadą w ścianie tęczowej. Od północy do prezbiterium przylega założona na planie prostokąta dwuprzęsłowa zakrystia, nakryta sklepieniem krzyżowym. Wejście do zakrystii zaznaczone gotyckim, kamiennym, sfazowanym portalem zamkniętym łukiem ostrym. Od zachodu do zakrystii przylega niewielkie pomieszczenie gospodarcze, do którego z zakrystii prowadzą ostrołukowe drzwi. Zakrystia oświetlona ostrołukowym oknem w ścianie wschodniej, wypełnionym witrażem z tafelek w kształcie sześciokąta foremnego, ze szkła surowego, tzw. katedralnego. Od południa do nawy przylega kaplica o formach renesansowych, dwukondygnacyjna, założona na planie kwadratu. W dolnej kondygnacji sklepiona krzyżowo-żebrowo kruchta otwarta do nawy szeroką, zamkniętą półkoliście arkadą. Ponad kruchtą kaplica św. Kazimierza, nakryta wspartą na pendentywach kopułą z latarnią. Z kruchty do kaplicy prowadzą kręte kamienne schody umieszczone od zachodu w półkolistej wieżyczce. Prostokątne wejście z krypty na klatkę schodową ujęte kamiennym profilowanym portalem. Kaplica otwarta do nawy szeroką, zamkniętą półkoliście arkadą, o kształcie i wymiarach analogicznych do arkady znajdującej się poniżej. Kaplicę, prócz latarni, oświetla prostokątne okno w ścianie południowej, wypełnione witrażem z tafelek w kształcie gomółek, ze szkła surowego, tzw. katedralnego. Na zachodniej ścianie nawy chór muzyczny, dostępny klatką schodową ukrytą w zewnętrznym aneksie przylegającym do zachodniej elewacji nawy i południowej elewacji wieży-dzwonnicy. Nawę i prezbiterium oświetlają umieszczone w południowych ścianach prostokątne, rozglifione okna: jedno w prezbiterium, dwa w nawie. Wszystkie wypełnione witrażami z tafelek w kształcie gomółek, ze szkła surowego, tzw. katedralnego. Do kościoła prowadzą dwa wejścia: poprzez arkadę z kruchty południowej oraz szerokie wejście główne prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym, prowadzące do kościoła z obszernej kruchty od strony zachodniej, znajdującej się w murowanym przyziemiu wieży - dzwonnicy. Kruchta, założona na planie kwadratu i nakryta murowanym stropem, doświetlona jest dwoma prostokątnymi oknami umieszczonymi naprzeciw siebie w ścianach północnej i południowej. W zewnętrznej elewacji kościoła widoczny niewysoki kamienny cokół wykonany z nieregularnych ciosów kamienia. Prezbiterium, niższe od nawy, murowane z cegły w układzie wedyjskim, z domieszką układu polskiego. Wschodnie naroża prezbiterium zaakcentowane płaskimi lizenami. We wschodniej ścianie widoczny zarys zamurowanego wydłużonego okna zamkniętego lekko zaostrzonym łukiem, w trójkątnym szczycie znajduje się niewielkie wąskie okienko zakończone łukiem półkolistym. Południowa ściana prezbiterium ozdobiona fryzem z cegieł. Do ściany północnej prezbiterium przylega zakrystia, oszkarpowana, nakryta dachem pulpitowym, z dobudowanym od niej niewielkim aneksem, nakrytym takim samym zadaszeniem. Do wschodniej ściany prezbiterium przylega ogrójec nakryty dachem namiotowym z cebulastym zwieńczeniem, wspartym na sześciu smukłych, profilowanych drewnianych słupach z mieczami, pomiędzy którymi od północy i południa ażurowa drewniana balustrada. Nawa oszkarpowana w narożnikach. Elewacje bez podziałów architektonicznych. Od strony południowej do nawy dobudowana dwukondygnacyjna kaplica nakryta kopułą z latarnią, podzielona na dwie kondygnacje. W dolnej kondygnacji od południa wejście do kruchty zaznaczone kamiennym portalem o sfazowanych węgarach i lekko zaostrzonym łuku. Wejście zamykają drewniane dwuskrzydłowe drzwi ozdobione kratownicą z żelaznych listew. Od zachodu do kaplicy przylega półokrągła wieżyczka nakryta daszkiem stożkowym. Do zachodniej fasady kościoła dostawiona niska, założona na planie kwadratu trójkondygnacyjna wieża-dzwonnica: w dolnej części murowana, w narożach wzmocniona kamiennymi szkarpami, w górnej drewniana konstrukcji słupowo-ramowej z nadwieszoną izbicą i nakryta dachem półszczytowym. W dolnej, murowanej kondygnacji, na osi kościoła, prostokątne wejście do kruchty zaakcentowane przedsionkiem w kształcie ostrołukowej arkady i czterostopniowymi schodami. Przedsionek nakryty dachem dwuspadowym. Do zachodniej elewacji nawy i południowej elewacji dzwonnicy przylega niewielki, wysoki drewniany aneks, nakryty dachem pulpitowym, mieszczący klatkę schodową prowadzącą na górną kondygnację dzwonnicy i na chór muzyczny w nawie kościoła. Prostokątne wejście w południowej ścianie aneksu, do którego prowadzą pięciostopniowe proste schody. Ponad nimi, na wysokości drugiej kondygnacji dzwonnicy, niewielkie kwadratowe okno. Prezbiterium i nawa przykryte stromymi dachami dwuspadowymi, zamkniętymi od wschodu i zachodu szczytami sterczynowymi. Wieżyczka na sygnaturkę ośmioboczna, w dolnej części barokowa, w górnej części nowsza.
kościół
Kościół Wszystkich Świętych
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta stojącego, płaskorzeźbiony i malowany, przedstawiający Chrystusa Ukrzyżowanego. Zbawiciel przybity do krzyża trzema gwoździami, wisi na ramionach, układających się w literę "C". Głowa w cierniowej koronie opada mocno na prawe ramię. Twarz modelowana sumarycznie, oczy zamknięte, nos długi, broda i włosy rzadkie, krótkie. Korpus z zaznaczoną klatką piersiową i linią żeber, z krwawiącą raną na prawym boku. Kolana lekko ugięte, stopy skrzyżowane, prawa założona na lewą, przebite jednym gwoździem. Na całym ciałem ślady krwi. Perizonium przewiązane dwoma węzłami na środku i nad prawym bokiem, z końcem spływającym po biodrze. Nad głową Chrystusa titulus z napisem "INRI". Ponad krzyżem po lewej stronie słońce , po prawej księżyc. W tle widok Jerozolimy za ceglanym murem. Tło, krzyż i perizonium płaskorzeźbione, postać Chrystusa malowana. Obraz ujęty w drewnianą profilowaną ramę ozdobioną wolutowo skręconą wicią roślinną i kimationem.
obraz
Chrystus Ukrzyżowany

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie leżącego prostokąta zbliżonego do kwadratu z przedstawieniem bł. Michała Giedroycia. Kompozycja podzielona na pole główne oraz dwanaście okalających je scen ukazujących wątki z życia błogosławionego oraz jego cuda, ujęte w złote ramki w kształcie prostokątów o ściętych narożach. Centralne przedstawienie ukazuje bł. Michała Giedroycia, klęczącego przed ołtarzem, zwróconego trzy czwarte w lewo z rozłożonymi szeroko na boki rękami. Twarz podłużna z delikatnym zarostem, wokół głowy, złoty i kolisty nimb. Błogosławiony ubrany jest w biały habit, udrapowany w gęste, pionowe fałdy, u dołu rozłożony na podłodze. Na ramionach ma pelerynę z kapturem, a na piersi czerwone serce z krzyżem - godło zakonu marków. Po prawej stronie obrazu znajduje się krucyfiks i obraz Matki Boskiej, ustawione na ciemnozielonym, prostopadłościennym ołtarzu, który stoi na niskim, szarym, dwustopniowym cokole. Na prawym boku ołtarza znajduje się kartusz, zwieńczony mitrą książęcą z herbem Poraj w polu na czerwonym tle. Z ust Chrystusa na krucyfiksie biegnie złoty napis zawijający się na kształt banderoli: „MICHAEL ESTO PATIENS VSQ[?] AD MORTEM ET HABEBIS CORONAM VITAE”. Wnętrze, w którym usytuowana jest scena ma kolor ciemnobrunatny, po prawej stronie wisi czerwona kotara, a po lewej jest otwór okienny z miejskim widokiem, przedstawiający pożar i uciekających ludzi z dobytkiem. Nad sceną główną znajduje się inskrypcja w polu o kształcie leżącego prostokąta ze ściętymi narożami: „BEATVS MICHAEL GIEDROYC DVX LITHA / ORDINIS CANONICI FRATRVM DE PAENITENTIA / BEATORVM MARTIRVM SVB REGVLA D. AVG/STINI MILITANTIVM MIRACVLIS CLARVS / ET GLORIOSVS.” Po bokach inskrypcji widoczne są dwie sceny. Po lewej stronie wyrzucenie złego ducha z opętanej Katarzyny Rybitiwki vel Rybarki, mieszczki z ul. Wiślnej: „OBSSESAM A DEMONIO LIBERAVIT”, a po prawej bł. Michał Giedroyć klęczy przed krucyfiksem wymierzając sobie razy dyscypliną: „DISCIPLINAM AGIT”. Wokół pola głównego rozmieszczone są poszczególne sceny z życia błogosławionego, opatrzone w górnych częściach ramek inskrypcjami. Od góry, po lewej stronie: przyjęcie habitu zakonnego przez Michała Giedroycia w klasztorze w Bystrzycy, opisana u góry napisem: „SVSCIPIT HABITVM”; pod spodem scena gaszenia pożaru kamienicy Śmieszkowskiej, naprzeciw kościoła św. Marka przez błogosławionego : „INCĒDIVM MAGNVM MITIGAVIT”. Kolejne przedstawienie ukazuje bł. Giedroycia przepowiadającego przyszłość dwóm chłopcom, przyprowadzonym przez rodziców (jeden z nich miał zostać złoczyńcą, drugi księdzem): „PROPHETIA DE DVOBVS FILLIS”. Następnie scena ukazuje przepowiadanie przyszłości mężczyźnie i kobiecie, scenie towarzyszy napis: „FVTVRA PRAENVNCIAT”. Kolejna to nękanie bł. Michała Giedroycia przez dwa demony w czasie modlitwy: „A DAEMONIBVS VEREERATVR”. Cykl z prawej strony obrazu rozpoczyna od góry przedstawienie narady braci zakonnych nad miejscem pochówku bł. Giedroycia: „MAGNO TOTIVS POPVLI CONCVRSV FVNVS B. MICHAELIS […VR]”. Poniżej, kolejna scena ukazuje uratowanie upadającego z konia mężczyzny, której towarzyszy ukazujący się w chmurach Giedroyć, nad przedstawieniem napis: „SANVS REMANSIT”. Następnym przedstawieniem jest cud uratowanie trzech topiących się mężczyzn za wstawiennictwem bł. Giedroycia: „SVBMERSVM LEVAVIT”. Kolejna scena ukazuje kobietę z omdlałym, przedwcześnie urodzonym dzieckiem na rękach, żonę w połogu i męża, którzy proszą o wstawiennictwo bł. Giedroycia: „ABORTIVM PEPERIT”. Ostatnia scena po tej stronie obrazu przedstawia chorych udających się po pomoc do grobu błogosławionego: „MVLTOS EGROTOS SANAT”. Obraz zawiera również w dolnej partii dwa portrety fundatorów, a pomiędzy nimi wizerunek, który przedstawia sześciu świętych krakowskiego kościoła XV wieku: św. Szymona z Lipnicy (w jasnobrązowym habicie bernardyńskim), św. Jana Kantego ubranego w czarną togę profesorską z białą załogą pod szyją – tzw. pelerynką, następnie bł. Michała Giedroycia w białym habicie kanoników regularnych od pokuty, dalej bł. Stanisława Kazimierczyka w stroju kanonika laterańskiego, sługę Bożego Izajasza Bonera (w ciemnym habicie augustiańskim) i Świętosława Milczącego (w sutannie i komży); u góry napis „FOELIX SECVLVM”, a u dołu data „1624”. Rama obrazu drewniana, malowana na czarno. Wokół astragal, w narożach i w środkowych częściach listew związane tasiemkami wiązki liści; u dołu niski cokół zakończony astragalem, a u góry analogicznie zdobiony rozbudowany gzyms.
obraz
Błogosławiony Michał Giedroyć
Zdjęcie nr 1: Kaplica na planie ośmioboku, dwukondygnacyjna, z dolną kondygnacją murowaną, a górną drewnianą w konstrukcji słupowej, szalowaną deskami. Część dolna została wybudowana z kamienia łamanego, otynkowana i mieści kaplicę nakrytą sklepieniem kopulastym z lunetami (?) oraz kryptę grobową. Ściany zewnętrzne ujęte są w narożach pilastrami toskańskimi dźwigającymi belkowanie. Od wschodu i zachodu prostokątne wejścia do kaplicy po schodach, od południowego-zachodu wejście do krypty zamknięte półkolem, po przeciwnej stronie takie samo zamurowane. Od południa ambona wsparta na dwóch jońskich kolumnach. Kaplicę oświetlają duże okna zamknięte półkolem, kryptę małe okrągłe, obecnie ślepe. Nad gzymsem koronującym okap gontowy, górna część nakryta stożkowym dachem gontowym.
dzwonnica
Kaplica o funkcji dzwonnicy
Zdjęcie nr 1: Kościół jest położony na wzgórzu w pobliżu centrum, przy ul. Brata Alojzego Kosiby. Od zachodu przed kościołem znajduje się dziedziniec i dawny cmentarz obwiedzione murem z bramkami i stacjami Męki Pańskiej. Z cmentarza wejście prowadzi do kościoła, a przez furtę na teren przyklasztorny i dalej do ogrodu klasztornego. Kościół wzniesiony jest z cegły, otynkowany. Świątynia jest orientowana, jednonawowa, z węższym prezbiterium, z kaplicą od północy i kruchtą od zachodu. Przy kościele od południa znajdują się zakrystia i zabudowania klasztorne. Prezbiterium na rzucie prostokąta, zamknięte od wschodu prostą ścianą, trójprzęsłowe, przekryte sklepieniem kolebkowym z przecinającymi się lunetami. W każdym przęśle ściany północnej wysoko umieszczone półkoliście zamknięte okna. Otworom okiennym odpowiadają tej samej wielkości nisze umieszczone w ścianie południowej. Wejście do klasztornego korytarza i zakrystii umieszczone jest w przęśle środkowym. Odpowiada mu otwór komunikacyjny po stronie przeciwnej. W przęśle zachodnim zlokalizowano drugie wejście do południowego korytarza klasztornego. Przestrzeń miedzy prezbiterium a korpusem zawężona arkadą tęczową, zamkniętą półkoliście. Korpus jednonawowy, szerszy z wnękami na ołtarze, czteroprzęsłowy, przekryty sklepieniem kolebkowym na gurtach z lunetami. Wnęka w trzecim przęśle od wschodu zamieniona na otwór do kaplicy północnej. Połowę przęsła zachodniego zajmuje empora muzyczna oparta na nisko schodzącym sklepieniu kolebkowym. Przy emporze, w ścianach wzdłużnych nawy, znacznie mniejsze, półkoliście zamknięte wnęki na konfesjonały. W lunetach, po obu stronach półkoliście zamknięte okna. Okna w przęśle zachodnim zastępują tej samej wielkości nisze. Główne wejście do kościoła w osi ściany zachodniej, zamknięte łukiem odcinkowym. W osi nad chórem muzycznym, półkoliście zamknięte okno, większe od pozostałych. Wejście do kościoła objęte prostokątnym portalem z piaskowca. Kaplica północna wzniesiona na planie kwadratu, przekryta sklepieniem współczesnym, zbliżonym w formie do klasztornego, zwieńczona latarnią. Okna, umieszczone w ścianie wschodniej i zachodniej, o tym samym wykroju utworzonym z wąskiego prostokąta przechodzącego górą w formę wachlarza lub wycinka koła. Zewnętrzne elewacje artykułuje podział osiowy i dekoracja lizenowo-ramowa, złożona z wydatnych elementów wertykalnych i horyzontalnych. Jednoosiową fasadę nad kruchtą ozdabia poniżej okna profilowany gzyms. Całość zamknięta wysoką, trójkątną ścianą szczytową, z trzema półkoliście zamkniętymi niszami. W nich polichromowane płaskorzeźby o kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym przedstawiające: stygmatyzację św. Franciszka, św. Piotra z Alkantary, św. Antoniego Padewskiego. Szczyt zwieńczony metalowym krzyżem osadzonym na niskim cokole. Kruchta przy fasadzie z dwoma wejściami. Wejście zachodnie obejmuje półkoliście zamknięty portal z piaskowca, z dekoracją płycinową na węgarach, z kapitelami i skromnie profilowaną archiwoltą spiętą kluczem. Węższe wejście od północy z prostym, półkoliście zamkniętym portalem z piaskowca. Budowlę zamkniętą profilowanym gzymsem wieńczy trójkątny naczółek, przechodzący po bokach w balustradę z dekoracją płycinową. Na narożnych słupkach balustrady obeliskowe sterczyny. W półkoliście zamkniętej wnęce, umieszczonej pośrodku naczółka, wizerunek Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Wschodnia ściana prezbiterium, w dolnej partii zupełnie płaska, w górnej z triadą prostokątnych wnęk. Część szczytową oddziela od dolnej profilowany gzyms kryty dachówką. W osi trójkątnego szczytu wschodniego prostokątna wnęka z płaskorzeźbioną i polichromowaną sceną przedstawiającą św. Porcjunkulę w towarzystwie Chrystusa oraz św. Franciszka. Bryłę świątyni zamykają wysokie dachy dwuspadowe. Pośrodku dachu prezbiterium wieloboczna wieżyczka na sygnaturkę z ażurową latarnią. Bryłę kaplicy przekrywa dach czterospadowy. Ośmioboczną formę jej latarni zamyka dach wielospadowy zwieńczony metalowym krzyżem.
kościół
Kościół św. Franciszka z Asyżu

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Zdjęcie nr 1: Wmurowana w ścianę kościoła tablica epitafijna w formie leżącego prostokąta z okrągłymi główkami śrub w narożach. Na środku tablicy widnieje złocona inskrypcja „Ś(WIĘTEJ) P(AMIĘCI) / KS(IĄDZ) KANONIK / EDMUND BRZOSTEK / PROBOSZCZ W ŚWIĄTNIKACH GÓRNYCH / OD 1936 R(OKU) DO 1973 R(OKU) / ZA JEGO POSŁUGĘ KAPŁAŃSKĄ / WDZIĘCZNI PARAFIANIE”.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Edmunda Brzostka

Zdjęcie nr 1: Płyta kamienna w formie kwadratu, ujęta drewnianą, profilowaną ramą, pomalowaną na czarno. W polu złocona inskrypcja: „Ś(więtej) P(amięci) / Ks(iądz) KANONIK BRONISŁAW NIKLEWICZ / DZIEKAN MAKOWSKI / NIEODŻAŁOWANY PROBOSZCZ w ZAWOI / UR(ODZONY) 1848 R(OKU) w ŻYWCU, ZM(ARŁ) w 38 R(OKU) KAPŁAŃSTWA 7/8 1911. / PERŁA KAPŁANÓW I CHLUBA RODZINY, / PO ZNOJACH PRZESZEDŁ DO WIECZNEJ KRAINY. / RODZINA ZMARŁEGO KŁADZIE TEN KAMIEŃ, POLECAJĄC DUSZĘ JEGO MODŁOM.” Nad inskrypcją krzyż łaciński.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Bronisława Niklewicza

Zdjęcie nr 1: Obraz o kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem ostrym. Pośrodku, wśród obłoków przedstawienie Matki Boskiej z Dzieciątkiem na lewym ramieniu, w półpostaci, zwrócona lekko w lewo, z dłońmi skrzyżowanymi w okolicach kolan Chrystusa. Po bokach adorujący dwaj aniołowie Poniżej w narożach kompozycji klęczą po stronie lewej św. Jerzy, po prawej św. Wojciech. Ponad Marią Oko Opatrzności. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię ze złotą lamówką, na która narzucony ma błękitny płaszcz z kwiatami o żółtych środkach. Głowę wieńczy dekoracyjna korona, podobnie jak Jezusa. Chrystus ukazany jest en trois quarts, w swobodnej pozycji, lewą ręką podtrzymuje księgę włożoną pod pachę, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ubrany jest w długą sukienkę z długimi rękawami, przewiązaną paskiem, odsłaniającą stopy. Św. Jerzy, w zbroi i czerwonym płaszczu narzuconym na ramiona, prawą rękę przyłożył do klatki piersiowej, lewą unosi w okolicy tułowia. Na głowie ma hełm z pióropuszem, spod którego widać długie, kręcone włosy opadające na kark. Przy lewym jego boku widoczna jest głowa zabitego smoka. Św. Wojciech, w stroju pontyfikalnym, z paliuszem na ramionach, prawą rękę położył na klatce piersiowej, lewą podtrzymuje połę kapy liturgicznej. Wokół głów świętych koliste nimby.
obraz

Adoracja Matki Boskiej Śnieżnej przez świętych Wojciecha i Jerzego

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie stojącego prostokąta wsparte na profilowanym gzymsie z konsolami i podwieszonym pod nim fartuchem z kartuszem z herbem Uniwersytetu Jagiellońskiego, ujęte pilastrami podtrzymującymi przełamujący się w kwadrat gzyms, zwieńczony falistym, przerwanym przyczółkiem z krzyżem pośrodku. Pilastry z kapitelami w formie maszkaronów, trzymających w ustach kiść girland owocowych są ujęte od zewnątrz spływami wolutowymi, od wewnątrz ulistnionymi wydłużonymi wolutami. Pośrodku, w górnej wyłamanej części owalny portret zmarłego w kartuszu " D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) PIIS MANIBUS / / PERILLUSTRIS OLIM ET REVERENDISSIMI DOMINI / M(AGISTRI) ANDREAE KRVPECKI / I(URIS) V(TRIUSQUE) D(OCTOR) ET P(HILOSOPHIAE) CANONICI CRACOVIENSIS PRAEPOSITI / PREMIICOVIENSIS SENIORIS PATRIS ET PROCANCELLARII / UNIVERSITATIS CRAC(OVIENSIS) / QUEM / CANDOR ANIMI AMABILEM ERUDITIO CONSPICUUM HONOR / ILLUSTREM VIRTUS ETIAM POST FATA SUPERSTITEM FECIT / HIC OLIM / IN CALVO MONTE. MOX IN LUBRANSCIANA ACADEMIA / PHI(LOSOPHI)AE PROFESSOR POSTEA DIRECTOR PARTEM SUI MELI/ORIS AEVI GLORIOSE CONSUMPSIT. / IUDEX CONSISTORII CRAC(OVIENSIS) SURROGATUS IUSTITIAM IN/ TEMERATE COLUIT, STUDII GENERALIS ALMAE UNI/VERSITATIS CRAC(OVIENSIS) DIFFICILIMO TEMPORE SEXDECI/ES RECTOR PRO IURIBUS EIUS INDEFESSUS CERTAVIT / COLLEGII IURIDICI INSIGNIS BENEFACTOR SED MAXIME HUIUS BASILICAE QUAM CUPRO INGENTI SU(M)PTU / PENE TOTAM TEXIT ARGENTEA SUPELLECTILI PRETIOSE / ORNAVIT IPSE MORIBUS COMITATE ET VITA ORNATISSIMUS / TANDEM DIERUM ET MERITORUM PLENUS CHRI/STIANE OBIIT ANNO SALUTIS 1. 7. 25 DIE 25 / APRILIS AETATIS SUAE 82. IN ECCLESIA CATHE/DRALIS CRACO(OVIENSIS) EXPECTAT. DONEC VENIAT IMMU/TATIO SUA IN HAC EIUS MEMORIAE HOC MONU/MENTUM EXECUTORES TESTAMENTI POSUERUNT".
płyta nagrobna

Epitafium księdza Andrzeja Krupeckiego

Zdjęcie nr 1: Płyta epitafijna w kształcie stojącego prostokąta o trzech bokach ujętych ramą kartuszową z esownicami spiętymi klamrą. W zwieńczeniu ramy medalion, zapewne na portret (niezachowany), powyżej krzyż trójlistny. W polu epitafium inskrypcja: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / PIIS MANIBVS / AD(MODU)M R(EVERE)NDI OLIM M(AGNIFICI) BARTHOLOMAEI WIESIEWICZ / P(AROC)HIAE D(ICTAE) ECCLE(SI)AE HVIVS RECTORIS / ET PASTORIS / ZELO PIETATIS CVLTVS DIVINI, ET PROBITATIS VITAE / CONSPICVI. / CVIVS OPERA ET SVMPTV / FACIES HAEC, QVAE CONSPICITVR ECCLE(SI)AE, NOVV(M) / ET EXIMIVM SVMPSIT AVGMENTUM / AD PERPETVA(M) MEMORIA(M), VITA FELICITER FVNCTO / A(NNO) D(OMINI) 1693 DIE 18 MENIS IVLII / POST EXACTVM AETATIS SVAE / ANNORUV(M) LXXVIII CVRSUV(M) ET REGIMINIS ECCLE(SI)AE / SVPRA QVADRAGESIMVM / HOC MNEMOSIINON / EXECVTORES STVDIO PIETATIS ACCENSI POSVERVNT / PRECARE REQVIEM VIATOR / SI ET TIBI PIVM ALIQVANDO, SVPEREST / DESIDERIVM".
płyta nagrobna

Epitafium księdza Bartłomieja Wiesiewicza

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna wykonana z czarnego marmuru w kształcie leżącego prostokąta, z umieszczonym poniżej niewielkiego krzyża łacińskiego złoconym napisem „+ D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / KSIĄDZ FRANCISZEK X(AWERY) CIESIELSKI / kanonik dziekan i proboszcz / w Suchy / * 1806. + 27/2 1873 r(oku)”, obwiedzionym cienką, złotą ramką.
płyta nagrobna

Epitafium księdza Franciszka Ciesielskiego

Jak cytować?

Józef Skrabski, Ewa Rudnicka, "Portret księdza Wojciecha Purzyckiego", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/portret-ksiedza-wojciecha-purzyckiego

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności