Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 2: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 3: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 4: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 5: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 6: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 7: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 8: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 9: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.
Zdjęcie nr 10: Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.

Ołtarz boczny

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Andrychów
Miejscowość
Rzyki
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Jakuba Apostoła
Miejsce przechowywania
nawa boczna lewa (północna)
Identyfikator
DZIELO/24066
Kategoria
ołtarz
Ilość
1
Czas powstania
koniec XIX lub początek XX wieku
Technika i materiał
kamień (cegła) murowany, tynkowany, polichromowany, malowany, złocony; drewno cięte, rzeźbione, polichromowane, złocone, srebrzone
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Domena Publiczna

Dzieje zabytku

Retabulum ołtarza bocznego w kościele w Rzykach najprawdopodobniej powstało około 1900 roku. Wówczas bowiem wykonana została analogiczna struktura drugiego ołtarza bocznego w rzyckiej świątyni.

Opis

Ołtarz przyścienny, architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy z murowaną mensą i polichromowanym antepedium z motywem krzyża z koroną cierniową pośrodku. Część środkowa ujęta jest parą półkolumn osadzonych na postumentach i przylegających do pary pilastrów. Ustawione lekko skośnie na zewnątrz podpory wspierają przerwane i wyłamujący się ponad nimi wysoki fryz oraz gzyms. Pole części środkowej i partii belkowania zajmuje płytka wnęka w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście. Zwieńczenie retabulum ujęte jest parą spływów oraz prostopadłościennych cokołów. Szczyt jest w formie trójkątnego przyczółka. Obraz w części środkowej ma kształt stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście i przedstawia Męża Boleści wśród narzędzi męki Pańskiej. W zwieńczeniu jest obraz w kształcie stojącego prostokąta z wizerunkiem św. Stanisława Kostki. Pole przyczółka wypełnia polichromia przedstawiająca oko Opatrzności Bożej. Na ujmujących zwieńczenie cokołach znajduje się para figur siedzących aniołów w złoconych szatach. Kolorystyka struktury retabulum utrzymana jest w kolorze białym i jasnożółtym, detal architektoniczny jest złocony.

Zarys problematyki artystycznej

Strukturę wykonanego pod koniec XIX lub na początku XX wieku retabulum można uznać za neobarokową, gdyż nawiązuje swoją formą do osiemnastowiecznych nastaw ołtarzowych. Prezentuje ona tzw. typ aediculowy, czyli nastawy jednokondygnacyjnej, jednoosiowej, ujętej parą podpór i zamkniętej architektonicznym zwieńczeniem. Nawiązujące do form architektonicznych retabula ołtarzowe były jednymi z najczęściej występujących na przestrzeni XVII i XVIII wieku. W XIX i na początku XX wieku często powracano do tych rozwiązań, poddając je często pewnym, niewielkim przekształceniom. Stosunkowo prostą, niemal pozbawioną dekoracji ornamentalnej formę ołtarzy bocznych w kościele Rzykach, cechują lekko skośne ustawienie podpór flankujących część środkową, przerwane belkowanie oraz zwieńczenie ujęte łagodnymi spływami wolutowymi. Sumaryczny sposób opracowania pozbawionej nadmiernej dekoracji struktury ołtarza zdaje się tłumaczyć fakt, że jest ona w całości murowana i otynkowana, co stanowi przykład rozwiązania nietypowego na terenie diecezji.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Stan zachowania jest dobry.

Streszczenie

Retabulum ołtarza bocznego w kościele parafialnym w Rzykach najprawodopobniej powstało około 1900 roku. Struktura utrzymana jest w stylu neobarokowym. Ciekawostkę stanowi fakt, iż w całości zostało ono wymurowane i otynkowane.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica w typie kielichowym na niewysokiej stopie w kształcie prostopadłościanu o ściętych narożach, przymocowanej do trzonu na rzucie ośmioboku, z gruszkowym nodusem pośrodku, ujętym u dołu parą, a u góry jednym pierścieniem, zwieńczonym pierścieniem i wałkiem. Czarę chrzcielnicy na rzucie koła, pokrytą polichromowanym wzorem geometrycznym, dołem zdobi płaskorzeźbiony motyw ornamentyki akantowej, górą obiega wałek, znajdujący się tuż pod lekko wywiniętym wylewem. Ażurowa czasza osadzona jest na niewysokiej podstawie na rzucie koła. Tworzą ją cztery kabłąki w postaci pary małżowin w kształcie litery „C”, wspierające zwieńczenie w formie zamkniętej korony. Struktura chrzcielnicy utrzymana jest w odcieniach bordo, ciemnej zieleni oraz beżu, detale oraz czasza są złocone i srebrzone. Całość osadzona jest na niewysokiej, drewnianej podstawie na rzucie koła, wspartej na czterech metalowych nóżkach.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem schodami od strony prezbiterium. Kosz jest na planie sześcioboku ze ściankami wydzielonymi pilastrami o trzonach w formie spływów wolutowych, zdobionych motywem kampanuli i cekinów. Pola ścianek wypełniają płyciny w kształcie stojącego prostokąta dołem zamkniętego gzymsem, górą łukiem wklęsło-wypukłym w formie ornamentu rocaille’owego. Umieszczono w nich płaskorzeźbione wizerunki czterech ewangelistów ukazanych w półpostaci. W dłoniach trzymają księgi lub zwoje oraz narzędzia pisarskie. U dołu każdej postaci znajduje się banderola z napisami (od lewej: „Św(ięty) Jan, Św(ięty) Łukasz, Św(ięty) Marek, Św(ięty) Mateusz”). Podstawę kosza obiega półwałek, natomiast podwieszenie, ujęte sześcioma spływami wolutowymi, zakończone jest dekoracyjną szyszką w kształcie osłoniętej liśćmi kiści winnej latorośli. Parapet ma formę pełnego belkowania wyłamującego się ponad wspierającymi go pilastrami. Prowadzące na ambonę schody są jednobiegowe, z balustradą w formie ścianki zdobionej 4 płycinami w kształcie stojących prostokątów zamkniętych górą i dołem ornamentyką rocaille’ową, ujętej na końcu spływem wolutowym. Flankowany parą ażurowych, ornamentowych uszaków zaplecek wypełnia płycina w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z płaskorzeźbionym, całopostaciowym przedstawieniem Chrystusa Dobrego Pasterza. Baldachim jest na rzucie ośmioboku, jego podstawę obiega wyłamujące się na narożach belkowanie, którego dolną krawędź zdobi motyw lambrekinu, natomiast górną kartusze rocaille’owe z kratką regencyjną. W podniebiu polichromowany motyw pokrytego obłokami nieba z płaskorzeźbioną gołębicą Ducha Świętego pośrodku. Naroża baldachimu ujmują spływy wolutowe pokryte ornamentem cekinowym. Zwieńczenie ma formę kopuły, na której osadzona jest figura dmącego w złoconą trąbę archanioła Michała stojącego na niebieskiej, ugwieżdżonej kuli, dołem ujętej wieńcem srebrzonymi obłoków. Struktura ambony utrzymana jest w kolorze białym, pola płycin są marmoryzowane w odcieniach kremowym i pomarańczowym, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone oraz w kolorze bordowym.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie kamiennej tablicy w kształcie leżącego prostokąta, przymocowanej w narożach czterema śrubami o zakończeniach w formie rozetek. W górnej partii, na złoconym, prostokątnym tle jest napis „ARTUR DRAPELLA”, natomiast poniżej: „*d(nia) 4. Grudnia r(oku) 1871, / +d(nia) 16. Lutego r[oku] 1892 / Drogi synu! / spij w spokoju.”.
płyta nagrobna
Epitafium Artura Drapelli
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, przyścienna. Przedstawienie Matki Boskiej z Dzieciątkiem ukazanej frontalnie, w całej postaci, w postawie stojącej, z ugiętymi w łokciach rękami; w prawej dłoni trzyma przed sobą berło, prawą obejmuje Dzieciątko. Twarz owalna, o jasnej karnacji, drobnych rysach, z wysokim czołem, okolona włosami spływającymi na ramiona i plecy. Na głowie złota otwarta korona (wtórna). Ubrana w długą suknię z długimi rękawami, zmarszczoną pionowymi równoległymi fałdami, przewiązaną w pasie. Na ramiona nałożony złoty płaszcz z błękitną podszewką, okrywający całą postać i odwijający się pod prawą ręką i przy podstawie okazałymi fałdami muszlowymi. Nagie Dzieciątko o pulchnym ciele siedzi na lewym przedramieniu Matki. Kulista głowa na krótkiej szyi okolona kędzierzawymi włosami. Prawą dłonią błogosławi, w lewej trzyma kulę.
rzeźba
Matka Boska z Dzieciątkiem
Zdjęcie nr 1: Kościół, zwrócony w kierunku południowo-wschodnim, jest budowlą murowaną z cegły i kamienia, na rzucie podłużnym. Długość bryły wynosi 35, a szerokość 16 metrów. Korpus nawowy jest trójnawowy i czteroprzęsłowy. Stosunkowo szerokie, jednoprzęsłowe, zamknięte półkoliście prezbiterium flankują dwie przyległości, z których jedna jest zakrystią. Na osi kościoła, w przedłużeniu północnego przęsła jest trójkondygnacyjna wieża, ujęta po bokach piętrowymi lokalnościami, lekko wysunięta przed lico fasady. Od zachodu do korpusu przylega kaplica. Nawy przekryte są sklepieniami kolebkowymi wspartymi na filarach o prostokątnym przekroju oraz pilastrach. Przestrzeń prezbiterium od korpusu nawowego oddziela drewniana balustrada. Artykulację ścian na zewnątrz kościoła stanowią osadzone na niewysokim cokole pojedyncze, a w narożach pary lizen wspierających obiegający bryłę fryz, przerwany w partii wieży oraz gzyms. Do wnętrza prowadzą trzy otwory drzwiowe – jeden w elewacji północnej oraz dwa w północnej ścianie kaplicy bocznej. Dwuskrzydłowe drzwi w fasadzie ujęte są profilowanym portalem zamkniętym łukiem odcinkowym zwieńczonym krzyżem. Po bokach wejścia znajduje się para kropielnic. Powyżej otworu drzwiowego usytuowane jest duże okno w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkoliście, górą ujęte gzymsem. Na wysokości drugiej kondygnacji znajduje się mniejsze okno, zamknięte półkoliście i ujęte prostym obramieniem z kluczem pośrodku oraz parą guttusów pod parapetem. Podobną formę mają cztery okna w ścianach trzeciej kondygnacji wieży, dodatkowo wpisane są one w prostokątne płyciny zamknięte rodzajem łuku kotarowego. W górnej partii wieży znajdują się cztery, okrągłe otwory okienne ujęte prostymi obramieniami zwieńczonymi kluczem. Wieżę wieńczy hełm z osadzoną na cebulastej kopule latarnią zwieńczoną drugą, mniejszą zakończoną krzyżem. Ściany korpusu nawowego i prezbiterium przeprute są prostokątnymi oknami zamkniętymi półkoliście, ujętymi prostym obramieniem z kluczem pośrodku. Okno na zakończeniu prezbiterium jest zamurowane. Okna wypełnione są witrażami, które w prezbiterium zawierają wizerunki Najświętszego Serca Matki Boskiej po prawej i Najświętszego Serca Jezusa po lewej stronie. Cykl witraży znajduje się także w oknach korpusu, po prawej stronie są to kolejno przedstawienia Matki Boskiej Bolesnej, Boga Ojca, św. Karola Borromeusza i św. Wojciecha, natomiast po lewej stronie – Męża Boleści, Ducha Świętego, św. Jana z Dukli oraz św. Stanisława. Kształt okien korpusu i prezbiterium został powtórzony w kaplicy bocznej, natomiast otwory okienne usytuowane w południowych ścianach przyległości flankujących prezbiterium są w kształcie stojących prostokątów. Korpus nawowy przekryty jest dachem dwuspadowym, wykonanym z blachy. Na wysokości pierwszego przęsła umieszczona jest wieżyczka na sygnaturkę, także obita blachą. Kolorystyka tynków kościoła utrzymana jest w odcieniu jasnożółtym, cokół jest szary natomiast detal architektoniczny jest biały. Plac przykościelny, z wybrukowanymi alejkami i trawnikiem, otoczony jest ogrodzeniem z murowanych słupków i metalowych segmentów.
kościół
Kościół św. Jakuba Apostoła
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta o wklęsło-wypukłej podstawie, zamkniętego nadwieszonym łukiem półkolistym, ujęty profilowaną, złoconą ramą przedstawia tronującą Madonnę z Dzieciątkiem. Maria zwrócona jest na wprost o nieznacznie przechylonej w lewo sylwetce. Skierowaną w trzech czwartych w prawo, lekko przechyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o silnym modelunku światłocieniowym, wyrazistych łukach brwiowych, dużych oczach, długim, prostym nosie i wąskiej linii ust w odcieniu koralowym. Ciemne włosy rozdzielone są pośrodku głowy przedziałkiem. Partie szat Marii pokrywa metalowa osłona. Matka Boska ma na sobie srebrzoną suknię spiętą kameryzowanym paskiem, pod szyją jest zawiązana złocona chusta, a głowę, ramiona i nogi osłania srebrzony płaszcz zdobiony złoconym motywem wici roślinnej. Głowę Marii wieńczy zamknięta, kameryzowana korona podtrzymywana przez parę unoszących się po bokach aniołów. Prawą rękę składa na piersi, lewą unosi z wyprostowanym palcem wskazującym. Na kolanach Matki Boskiej leży zwrócone w lewo i spoglądające na nią Dzieciątko. Zaokrągloną twarz charakteryzują wyraziste łuki brwi, duże, ciemne oczy, lekko zadarty nos, kształtne usta i wyraźnie zaznaczony podbródek. Nagą sylwetkę Jezusa okrywa w partii bioder pokryte metalową osłoną, srebrzone perizonium. W prawej, złożonej na piersi dłoni trzyma gałązkę z dwoma kwiatkami czerwonej róży, lewą rękę wyciąga do góry, w kierunku dłoni Marii. Pod stopami Matki Boskiej jest złocony sierp półksiężyca, z tarczą słoneczną w formie rozety po lewej stronie kompozycji, poniżej srebrzone obłoki. Głowę Madonny okala krąg 12 gwiazd, po bokach, na wysokości ramion jest para wotów w kształcie serca. Tło wyłożone jest czerwonym aksamitem.
obraz
Matka Boska Pocieszenia

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Ołtarz boczny ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-130

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności