Rzeźba ze starszego ołtarza Ukrzyżowania lub ołtarza Trójcy Świętej, w 1 połowie wieku XVIII przeniesiona do nowej nastawy.
Chrystus, w typie Christo morto, rozpięty na drewnianym, prostym krzyżu łacińskim z titulusem z napisem INRI ujętym małżowiną. Chrystus przybity trzema gwoździami, w lekkim zwisie ciała i nogami ugiętymi w kolanach, ze stopami założonymi prawa na lewą. Na biodrach złocone, pofałdowane perizonium przytrzymywany sznurem; prawe biodro odsłonięte. Ciało smukłe, szczupłe, z wyraźnie zaznaczoną muskulaturą, ścięgnami i żebrami. Karnacja jasna ze strużkami krwi wypływającymi z ran. Głowa w koronie cierniowej, opuszczona i przechylona na prawy bark. Oczy zamknięte. Włosy brązowe, długie, kręcone, broda o rozdwojonych końcach. Na głowie korona cierniowa.
Rzeźba reprezentuje Ukrzyżowanie w typie Christo morto, bez dramatycznych efektów i nadmiernej ekspresji.
Dobry; odnowiona 1877, konserwowana w l. 1952-1953 – Józef Dutkiewicz, Maciej Makarewicz oraz w 2006 – Krystyn Kozieł.
Chrystus ukrzyżowany na prostym łacińskim krzyżu, ukazany po śmierci, w lekkim zwisie ciała i nogami ugiętym w kolanach. Biodra osłania złocone perizonium podwiązane sznurem. Ponad głową Chrystusa titulus z literami IHS.
Andrzej Włodarek, "Rzeźba Chrystus Ukrzyżowany", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/rzezba-chrystus-ukrzyzowany