Epitafium Stanisława i Moniki Mirochów
Zdjęcie nr 1: Epitafium marmurowe w formie kwadratu. W polu inskrypcja „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Za Dusze drogich Rodzicow / STANISŁAWA zmarłego na dniu / 5. Grudnia 1827. i MONIKI zmar/łej dnia 29. Października 1836. / prosi o westchnienie do / BOGA / rozrzewniony syn Ksiądz / JĘDRZEJ MIROCHA”.

Epitafium Stanisława i Moniki Mirochów

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wadowicki
Gmina
Stryszów
Miejscowość
Stryszów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Wadowice Południe
Parafia
Parafia Św. Jana Kantego
Tagi
Mirocha Andrzej Mirocha Monika Mirocha Stanisław
Miejsce przechowywania
nawa kościoła
Identyfikator
DZIELO/08318
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
około 1836 roku
Fundator
Andrzej Mirocha
Technika i materiał
marmur dębnicki, techniki kamieniarskie, złocenie
Autor noty katalogowej
Paulina Kluz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Dzieje zabytku

Epitafium Stanisława i Moniki Mirochów zostało wystawione w kościele stryszowskim około 1836 roku przez ich syna, księdza Andrzeja Mirochę, urzędującego tam prawdopodobnie w latach trzydziestych XIX wieku (po 1833).

Opis

Epitafium marmurowe w formie kwadratu. W polu inskrypcja „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Za Dusze drogich Rodzicow / STANISŁAWA zmarłego na dniu / 5. Grudnia 1827. i MONIKI zmar/łej dnia 29. Października 1836. / prosi o westchnienie do / BOGA / rozrzewniony syn Ksiądz / JĘDRZEJ MIROCHA”.

Zarys problematyki artystycznej

Jędrzej Mirocha urodził się w 1801 roku we wsi Marcówka, jako syn Stanisława i Moniki. W 1833 roku przyjął święcenia. Jego obecność odnotowano w parafiach w Stryszowie (lata trzydzieste XIX wieku?), Sułkowicach (pierwsza połowa lat czterdziestych XIX wieku?) i Klikuszowej (1845-1849). W 1849 roku został proboszczem w Biesiadkach, gdzie w tym samym roku założył pierwszą szkołę parafialną tzw. organistówkę. Zmarł w Biesiadkach 6 marca 1875.
Epitafium pełniące funkcję kommemoratywną, posiada tradycyjną formę zupełnie prostej tablicy ze złoconą inskrypcją.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Ubytki w strukturze materiału, uszkodzenia mechaniczne, przetarcia złoceń, zabrudzenia.

Streszczenie

Epitafium Stanisława i Moniki Mirochów zostało wystawione w kościele stryszowskim około 1836 roku przez ich syna, księdza Andrzeja Mirochę, urzędującego tam prawdopodobnie w latach trzydziestych XIX wieku (po 1833).

Bibliografia

Raźny Jarosław, "Księża w Sułkowicach. Wykaz wikariuszy i katechetów parafii w Sułkowicach", http://www.parafiasulkowice.com [dostęp z dn. 23.04.2018]
"Series sacerdotum, qui in Parochia Klikuszoviensi munia spirituals obibant", http://www.parafia.pl/duszpasterze.html [dostęp z dn. 23.04.2018]

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z dostępem od zakrystii. Kosz na rzucie prostokąta z wypukłą ścianką frontową, z dodatkowym podestem od strony prezbiterium, ustawiony na niewielkiej podstawie dekorowanej muszlą, z podwieszeniem w formie zwężającego się cokołu ozdobionego ornamentem roślinnym, zakończonym szyszką. Ścianki kosza dekorowane płycinami w kształcie kwadratu o wklęsłych narożach wypełnionymi dekoracją złożoną z akantu, rozet i kratki regencyjnej. Naroża ścianki przedniej zdobione zwisami utworzonymi z wstęgi i kratki regencyjnej oraz ornamentu roślinnego. Parapet w formie gzymsu. Zaplecek w kształcie pionowego prostokąta, dekorowany w polu profilowaną płyciną z ornamentem roślinnym i płaskorzeźbioną figurą św. Stanisława. Baldachim powtarzający plan kosza, ujęty niepełnym belkowaniem, dekorowanym z trzech stron szczytami, z fragmentami zwróconego na zewnątrz przerwanego, wolutowego przyczółka, stanowiący podstawę dla figury anioła. Na podniebieniu baldachimu gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Struktura polichromowana w kolorze jasnozielonym ze złoconymi i srebrzonymi profilami oraz ornamentyką. Figura anioła pełnoplastyczna, zwrócona jest w trzech czwartych w prawo, w silnym kontrapoście, o esowato wygiętej sylwetce, z głową skierowaną w górę. Obiema rękami obejmuje trąbę, na której gra. Twarz ma pociągłą, o dużych oczach skierowanych w górę, zadartym nosie i pełnych ustach, okoloną silnie kręconymi włosami. Anioł ubrany jest w zapinaną z przodu na guziki, obcisłą kamizelkę z bufiastymi, krótkimi rękawami i wysokim kołnierzem, w pludry i pończochy, wokół bioder ma zawieszony płaszcz, podwiązany po bokach. Skrzydła duże, złożone po bokach postaci. Polichromia ciała naturalistyczna, strój złocony, ze srebrzonymi detalami. Po wewnętrznej stronie fragmentu lewego przerwanego przyczółka napis: „odnowiono 1841. / ołtarze 3. tęcę i ambonę / przez Malarza z Tar/nawy Andrzeja / Wierzch[…]”.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Jana Kantego klęczącego wśród obłoków, w towarzystwie aniołów. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i rękoma rozłożonymi na boki. Twarz ma szczupłą, o starczych rysach, głęboko osadzonych oczach, skierowanych do góry, uniesionych brwiach, garbatym nosie oraz rozchylonych, pełnych ustach. Twarz okolona jest krótką, gęstą, siwą brodą i włosami. Wokół głowy nimb. Ubrany jest w czarną togę profesorską z czerwoną podszewką, biały mucet, z widocznym błękitnym kołnierzykiem. W dolnej części obrazu obłok, na którym klęczy Jan Kanty, flankowany jest dwoma aniołami, z głowami skierowanymi w stronę świętego. Przedstawienie ukazane na tle skłębionego szaro-żółtego nieba, rozświetlonego wokół głowy świętego.
obraz
Apoteoza św. Jana Kantego
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica kamienna, ustawiona na dwustopniowej podstawie, na planie półkola. Stopa na planie koła, na wysokim cokole, gładka. Trzon prosty, nodus gruszkowaty, ujęty dwoma pierścieniami. Podstawa czary wklęsło-wypukła. Czara półkolista z imitacją puklowania, z wyodrębnionym brzegiem. Pokrywa drewniana, profilowana, z sześcioma kabłąkami podtrzymującymi cokół, na którym stoi grupa rzeźbiarska Chrztu Chrystusa.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełnoplastyczna, ustawiona na prostej podstawie o nieregularnym kształcie oraz na niewielkim, rzeźbionym fragmencie skały. Chrystus zwrócony jest frontalnie, z uniesioną głową, skierowaną w prawo, stoi w kontrapoście z wypchniętym w bok lewym biodrem i wysuniętą do przodu prawą nogą. W lewej ręce trzyma drzewce zakończone krzyżem z czerwoną chorągwią ze złoconym krzyżem, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma kwadratową o wysokim czole, dużych oczach skierowanych do góry, krótkim nosie i pełnych ustach, okoloną krótką brodą oraz kręconymi włosami opadającymi na plecy. Z jego głowy wychodzą trzy wiązki złoconych promieni. Ciało ma szczupłe o delikatnym modelunku mięśni, z zaznaczonymi śladami męki. Biodra przewiązane są ściśle przylegającym, srebrzonym perizonium oraz złoconym płaszczem zarzuconym na prawą nogę i opadającym z tyłu postaci. Między stopami Chrystusa wije się wąż. Polichromia ciała naturalistyczna.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, ujęte grubą ramą, dekorowaną po wewnętrznej stronie maswerkiem. W polu inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / FRANCISZKOWI ŁUBIEŃSKIEMU / DOKTOROWI FILOZOFII, DZIEDZICOWI STRYSZOWA I DĄBRÓWKI / NAJLEPSZEMU I NAJCZULSZEMU MĘŻOWI, OJCU i DZIADKOWI / NAJZACNIEJSZEMU OBYWATELOWI / GORĄCEMU KATOLIKOWI i PATRYOCIE / DOBRODZIEJOWI TEGO KOŚCIOŁA i LUDZKOŚCI / UR(ODZONEMU) 2 PAŹDZIER(NIKA) 1859 ZM(ARŁEMU) 10 PAŹDZIER(NIKA) 1915. / WDZIĘCZNA ŻONA Z DZIEĆMI / PROSI O GORĄCĄ MODLITWĘ ZA JEGO DUSZĘ.”
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Łubieńskiego
Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta. W polu inskrypcja „WYZNAIE TO IZEM BYŁ GRZESNIKIEM MOY BOZE / [O]DNAJCZE MIŁOSIERDZIE [SWO]IE NIECH PRZEMOZ[E] / CIEBIE ZAS CZYTELNIKU O PACIERZY PROSZĘ / FRANCISZEK WILKOŃSKI SUPPLIKE WNOSZE”.
płyta nagrobna
Epitafium Franciszka Wilkońskiego

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie leżącego prostokąta z inskrypcją: „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Marcyanna z Korzenieskich / JABŁOŃSKA / żyła lat 64. Umarła d(nia) 26 Lip(ca) 1836 / Prosi o westchnienie do Boga”.
płyta nagrobna
Epitafium Marcjanny z Korzenieskich Jabłońskiej
Zdjęcie nr 1: Dzwonnica murowana z cegły, tynkowana. Zbudowana na rzucie kwadratu, na cokole, trójkondygnacyjna, zwieńczona blaszanym hełmem z ażurową wieżyczką i iglicą. Od wschodu wejście, zamknięte łukiem półkolistym, w kamiennym, profilowanym obramieniu. Nad nim kamienna tarcza z herbem Lis. W najwyższej kondygnacji duże ostrołukowe otwory dzwonne, wyżej, pod okapem małe owalne.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Płyta w formie leżącego prostokąta. W polu inskrypcja „Go[rl]iwoscią o chwałę Boga / i ozdobe Domu Jego powodowany / W[..] Kasper Gniewiński / Prefekt składu solnego [cz]ęść pozostałego maiątku / na wybudowanie tey Dzwon[nicy] przeznaczył / które staraniem i przyłożeniem s[...] koszta / [...]czasowego mieyscowego Plebana R(ok)u 183[6] / wy[b]aw [...]”.
tablica pamiątkowa
Tablica pamiątkowa
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie stojącego prostokąta w profilowanej ramie. Na tablicy inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Zofia Makomeska urodziła / się 19. Grudnia Roku. 1823. / Wierna Bogu pełna w nim / ufności i Kochaiąca go; /przeżywsży Lat 13. wyrwana / iest z tego świata by złość / iego niezepsuła iey Serca / Pobożne Dusze polecaycie JĄ / miłosierdziu Boskiemu. / Zasnęła 3. Lipca / 1836. Roku.”
płyta nagrobna
Epitafium Zofii Makomeskiej

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Paulina Kluz, "Epitafium Stanisława i Moniki Mirochów", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-stanislawa-i-moniki-mirochow

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności