Święta Rodzina, św. Piotr i św. Paweł
Zdjęcie nr 1: Feretron obrazowy ujęty jest akantową, ażurową, złoconą ramą i osadzony na prostopadłościennej, profilowanej podstawie z parą otworów na służące do noszenia drążki. Pola obrazowe mają kształt stojących prostokątów. Na awersie znajduje się przedstawienie Świętej Rodziny. Siedząca po lewej stronie kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo Maria ukazana jest do wysokości kolan. Owalną, pełną twarz charakteryzują wyraziście modelowane rysy. Zebrane na wysokości karku, ciemnobrązowe, rozdzielone przedziałkiem włosy opadają na plecy. Maria ubrana jest w jasnoczerwoną, przewiązaną błękitną szarfą suknię z białym kołnierzem szerokiego dekoltu oraz częściowo osłaniający sylwetkę ciemnoniebieski płaszcz. Z głowy zsuwa się opadająca na ramiona jasnożółta chusta. Prawa ręka opuszczona jest w dół, lewą podtrzymuje stojące na jej kolanach, zwrócone na wprost Dzieciątko. Jego nagą sylwetkę częściowo osłania trzymana przez Marię biała chusta, której poła znajduje się także pod stopami Jezusa. Dzieciątko wyginając nieznacznie sylwetkę, zwraca się ku stojącemu po prawej stronie św. Józefowi. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą ujmuje głowę mężczyzny, przytulając ją do swej twarzy. Zwrócony nieznacznie w trzech czwartych w prawo św. Józef ukazany jest do wysokości kolan. Pociągłą twarz charakteryzują wyraziste rysy mężczyzny w podeszłym wieku, z krótkim, siwym zarostem i włosami. Ubrany jest w przewiązaną w pasie niebieską suknię oraz narzucony na ramiona brązowy płaszcz. W lewej dłoni trzyma laskę zwieńczoną pękiem ulistnionych gałązek z drobnymi, białymi kwiatami. Wokół głów Marii i Jezusa znajdują się nimby, nad głową św. Józefa jest aureola. Postaci usytuowane są w pomieszczeniu z dużym oknem, w którym widać fragment błękitnego nieba. Ciemnobrązową ścianę tuż za Marią przesłania podpięta w lewym górnym rogu kompozycji ciemnozielona kotara obszyta dołem złoconą frędzlą. Kolorystyka obrazu utrzymana jest w nasyconych, zróżnicowanych światłocieniowo barwach. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań. Rewers feretronu stanowi wizerunek św. Piotra i św. Pawła ukazanych półpostaciowo. Na pierwszy plan wysunięta jest nieznacznie postać św. Piotra zwróconego w trzech czwartych w lewo. Odchyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o plastycznie modelowanych rysach i krótkim, siwym zaroście. Włosy są krótkie i siwe. Święty ubrany jest w szarobłękitną suknię z kołnierzem oraz narzucony na plecy i przewieszony przez lewą rękę jasnobrązowy płaszcz. Dłonie są skrzyżowane na piersiach, w lewej apostoł trzyma zawieszone na czerwonej tasiemce dwa klucze, złoty i srebrny. Prawą stronę kompozycji zajmuje zwrócona na wprost sylwetka św. Pawła. Zwróconą w trzech czwartych w prawo charakteryzuje pociągła twarz o niezwykle wyrazistych rysach, wydatnym nosie oraz długim, gęstym, ciemnobrązowym zaroście. Święty ubrany jest w niebieską suknię i czerwony, osłaniający sylwetkę płaszcz. Oburącz podtrzymuje rękojeść miecza, dodatkowo wspierając głowę na lewej dłoni. Święci spoglądają w kierunku unoszącej się pośrodku ponad nimi promienistej glorii z monogramem chrystologicznym. Tło jest utrzymane w odcieniach brązu. Kolorystykę obrazu charakteryzują nasycone, zróżnicowane światłocieniowo barwy. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań.
Zdjęcie nr 2: Feretron obrazowy ujęty jest akantową, ażurową, złoconą ramą i osadzony na prostopadłościennej, profilowanej podstawie z parą otworów na służące do noszenia drążki. Pola obrazowe mają kształt stojących prostokątów. Na awersie znajduje się przedstawienie Świętej Rodziny. Siedząca po lewej stronie kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo Maria ukazana jest do wysokości kolan. Owalną, pełną twarz charakteryzują wyraziście modelowane rysy. Zebrane na wysokości karku, ciemnobrązowe, rozdzielone przedziałkiem włosy opadają na plecy. Maria ubrana jest w jasnoczerwoną, przewiązaną błękitną szarfą suknię z białym kołnierzem szerokiego dekoltu oraz częściowo osłaniający sylwetkę ciemnoniebieski płaszcz. Z głowy zsuwa się opadająca na ramiona jasnożółta chusta. Prawa ręka opuszczona jest w dół, lewą podtrzymuje stojące na jej kolanach, zwrócone na wprost Dzieciątko. Jego nagą sylwetkę częściowo osłania trzymana przez Marię biała chusta, której poła znajduje się także pod stopami Jezusa. Dzieciątko wyginając nieznacznie sylwetkę, zwraca się ku stojącemu po prawej stronie św. Józefowi. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą ujmuje głowę mężczyzny, przytulając ją do swej twarzy. Zwrócony nieznacznie w trzech czwartych w prawo św. Józef ukazany jest do wysokości kolan. Pociągłą twarz charakteryzują wyraziste rysy mężczyzny w podeszłym wieku, z krótkim, siwym zarostem i włosami. Ubrany jest w przewiązaną w pasie niebieską suknię oraz narzucony na ramiona brązowy płaszcz. W lewej dłoni trzyma laskę zwieńczoną pękiem ulistnionych gałązek z drobnymi, białymi kwiatami. Wokół głów Marii i Jezusa znajdują się nimby, nad głową św. Józefa jest aureola. Postaci usytuowane są w pomieszczeniu z dużym oknem, w którym widać fragment błękitnego nieba. Ciemnobrązową ścianę tuż za Marią przesłania podpięta w lewym górnym rogu kompozycji ciemnozielona kotara obszyta dołem złoconą frędzlą. Kolorystyka obrazu utrzymana jest w nasyconych, zróżnicowanych światłocieniowo barwach. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań. Rewers feretronu stanowi wizerunek św. Piotra i św. Pawła ukazanych półpostaciowo. Na pierwszy plan wysunięta jest nieznacznie postać św. Piotra zwróconego w trzech czwartych w lewo. Odchyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o plastycznie modelowanych rysach i krótkim, siwym zaroście. Włosy są krótkie i siwe. Święty ubrany jest w szarobłękitną suknię z kołnierzem oraz narzucony na plecy i przewieszony przez lewą rękę jasnobrązowy płaszcz. Dłonie są skrzyżowane na piersiach, w lewej apostoł trzyma zawieszone na czerwonej tasiemce dwa klucze, złoty i srebrny. Prawą stronę kompozycji zajmuje zwrócona na wprost sylwetka św. Pawła. Zwróconą w trzech czwartych w prawo charakteryzuje pociągła twarz o niezwykle wyrazistych rysach, wydatnym nosie oraz długim, gęstym, ciemnobrązowym zaroście. Święty ubrany jest w niebieską suknię i czerwony, osłaniający sylwetkę płaszcz. Oburącz podtrzymuje rękojeść miecza, dodatkowo wspierając głowę na lewej dłoni. Święci spoglądają w kierunku unoszącej się pośrodku ponad nimi promienistej glorii z monogramem chrystologicznym. Tło jest utrzymane w odcieniach brązu. Kolorystykę obrazu charakteryzują nasycone, zróżnicowane światłocieniowo barwy. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań.

Święta Rodzina, św. Piotr i św. Paweł

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Oświęcim
Miejscowość
Poręba Wielka
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Parafia
Św. Bartłomieja Apostoła
Kościół
Św. Bartłomieja Apostoła
Miejsce przechowywania
przedsionek kościoła
Identyfikator
DZIELO/13058
Kategoria
feretron
Dookreślenie zabytku
Feretron
Ilość
1
Czas powstania
XIX wiek
Technika i materiał
olej na desce, rzeźbienie, złocenie, malowanie, metal
Wymiary podstawowe
szerokość – 96 cm
wysokość – 134 cm
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska

Opis

Feretron obrazowy ujęty jest akantową, ażurową, złoconą ramą i osadzony na prostopadłościennej, profilowanej podstawie z parą otworów na służące do noszenia drążki. Pola obrazowe mają kształt stojących prostokątów. Na awersie znajduje się przedstawienie Świętej Rodziny. Siedząca po lewej stronie kompozycji, zwrócona w trzech czwartych w lewo Maria ukazana jest do wysokości kolan. Owalną, pełną twarz charakteryzują wyraziście modelowane rysy. Zebrane na wysokości karku, ciemnobrązowe, rozdzielone przedziałkiem włosy opadają na plecy. Maria ubrana jest w jasnoczerwoną, przewiązaną błękitną szarfą suknię z białym kołnierzem szerokiego dekoltu oraz częściowo osłaniający sylwetkę ciemnoniebieski płaszcz. Z głowy zsuwa się opadająca na ramiona jasnożółta chusta. Prawa ręka opuszczona jest w dół, lewą podtrzymuje stojące na jej kolanach, zwrócone na wprost Dzieciątko. Jego nagą sylwetkę częściowo osłania trzymana przez Marię biała chusta, której poła znajduje się także pod stopami Jezusa. Dzieciątko wyginając nieznacznie sylwetkę, zwraca się ku stojącemu po prawej stronie św. Józefowi. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą ujmuje głowę mężczyzny, przytulając ją do swej twarzy. Zwrócony nieznacznie w trzech czwartych w prawo św. Józef ukazany jest do wysokości kolan. Pociągłą twarz charakteryzują wyraziste rysy mężczyzny w podeszłym wieku, z krótkim, siwym zarostem i włosami. Ubrany jest w przewiązaną w pasie niebieską suknię oraz narzucony na ramiona brązowy płaszcz. W lewej dłoni trzyma laskę zwieńczoną pękiem ulistnionych gałązek z drobnymi, białymi kwiatami. Wokół głów Marii i Jezusa znajdują się nimby, nad głową św. Józefa jest aureola. Postaci usytuowane są w pomieszczeniu z dużym oknem, w którym widać fragment błękitnego nieba. Ciemnobrązową ścianę tuż za Marią przesłania podpięta w lewym górnym rogu kompozycji ciemnozielona kotara obszyta dołem złoconą frędzlą. Kolorystyka obrazu utrzymana jest w nasyconych, zróżnicowanych światłocieniowo barwach. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań.
Rewers feretronu stanowi wizerunek św. Piotra i św. Pawła ukazanych półpostaciowo. Na pierwszy plan wysunięta jest nieznacznie postać św. Piotra zwróconego w trzech czwartych w lewo. Odchyloną głowę charakteryzuje owalna twarz o plastycznie modelowanych rysach i krótkim, siwym zaroście. Włosy są krótkie i siwe. Święty ubrany jest w szarobłękitną suknię z kołnierzem oraz narzucony na plecy i przewieszony przez lewą rękę jasnobrązowy płaszcz. Dłonie są skrzyżowane na piersiach, w lewej apostoł trzyma zawieszone na czerwonej tasiemce dwa klucze, złoty i srebrny. Prawą stronę kompozycji zajmuje zwrócona na wprost sylwetka św. Pawła. Zwróconą w trzech czwartych w prawo charakteryzuje pociągła twarz o niezwykle wyrazistych rysach, wydatnym nosie oraz długim, gęstym, ciemnobrązowym zaroście. Święty ubrany jest w niebieską suknię i czerwony, osłaniający sylwetkę płaszcz. Oburącz podtrzymuje rękojeść miecza, dodatkowo wspierając głowę na lewej dłoni. Święci spoglądają w kierunku unoszącej się pośrodku ponad nimi promienistej glorii z monogramem chrystologicznym. Tło jest utrzymane w odcieniach brązu. Kolorystykę obrazu charakteryzują nasycone, zróżnicowane światłocieniowo barwy. Drapowania tkanin charakteryzuje bogactwo fałdowań.

Zarys problematyki artystycznej

Feretronem określa się obustronnie malowany obraz ujęty ozdobnymi ramami bądź figurę świętej postaci osadzone na podstawie, w którą wsuwane są drążki umożliwiające noszenie podczas procesji. Tematyka przedstawień na feretronach najczęściej nawiązuje do szczególnie czczonych na danym terenie patronów.
Awers feretronu stanowi przedstawienie Świętej Rodziny. Wizerunki kilkuletniego Jezusa wraz z jego matką Marią oraz ziemskim opiekunem, św. Józefem określane są mianem Świętej Rodziny. Impulsem dla rozwoju kultu Świętej Rodziny był akt wcielenia Jezusa, jego narodziny oraz dorastanie w otoczeniu rodziny o potwierdzonej ewangelicznie genealogii (Mt 1, 1-17). Zarówno Maria, jak i Józef byli świadkami najważniejszych, dyktowanych tradycją żydowską wydarzeń w dziecięcym okresie życia Jezusa, jak nadanie imienia, ofiarowanie w świątyni (Łk 2, 21-24), czy pielgrzymka do Jerozolimy (Łk 2, 41-50). Pełen rozkwit kultu Świętej Rodziny miał miejsce w okresie od XI do XVI wieku. Początkowo wspólnota rodzinna Jezusa określana była mianem „Trójcy Ziemskiej”, termin Święta Rodzina wprowadził św. Bernardyn ze Sieny żyjący na przełomie XIV i XV wieku. Od XIX wieku Święta Rodzina stanowiła wskazywany przez Stolicę Apostolską wzorzec dla duszpasterstwa rodzin katolickich. W kontekście ikonograficznym temat Świętej Rodziny wyodrębnił się zapewne z takich wątków, jak Narodzenie Jezusa, Adoracje Pasterzy i Trzech Króli oraz Ucieczka do Egiptu. Jako Trójca Ziemska temat ten pojawiał się, jako dopełnienie Trójcy Świętej, w dolnej partii kompozycji, gdzie postać Jezusa stanowiła łącznik pomiędzy nimi. Ten sposób przedstawienia zyskał znaczną popularność głównie w kręgach sztuki flamandzkiej. Poza wspomnianymi wcześniej wątkami biblijnymi w sztuce w ciągu wieków pojawiały się także sceny rodzajowe ukazujące Świętą Rodzinę podczas wykonywania codziennych obowiązków, czy wspólnych posiłków. Jednym z najczęstszych typów przedstawień, popularyzowanym głównie dzięki drukom ulotnym i dewocyjnym, były wizerunki Marii i św. Józefa prezentujących stojące lub trzymane na rękach Dzieciątko. Przykład tego typu sceny stanowi awers jednego ze znajdujących się w kościele w Porębie Wielkiej feretronów. Charakter reprezentatywny tego przedstawienia dodatkowo podkreśla widoczna w lewym górnym rogu dekoracyjnie upięta kotara. Motyw ten, podobnie jak obficie drapowane szaty postaci, utrzymane w intensywnej, jasnej kolorystyce, pozwala doszukiwać pewnych analogii kompozycyjnych w malarstwie XVII i XVIII wieku. W podobny bowiem sposób zakomponowane zostało płótno z artystycznego kręgu Antona van Dycka ukazujące siedzącą na tle otwartego, częściowo przesłoniętego podpiętą kotarą okna Marię trzymającą na kolanach Jezusa. Dzieciątko, podobnie jak w scenie awersu feretronu, ujmuje dłonią twarz św. Józefa zwracającego się ku niemu.

Rewers feretronu przedstawia wizerunek św. Piotra i św. Pawła. Zaczerpnięty z tradycji Kościoła zwyczaj wspominania tego samego dnia obydwu apostołów znalazł odniesienie we wspólnych wizerunkach. Wynikało to z faktu, iż byli oni współzałożycielami chrześcijańskiej gminy na terenie Rzymu oraz obydwaj ponieśli tam śmierć męczeńską. Do niedawna uważano także, iż mieli zginąć tego samego dnia. W Rzymie w miejscach spoczynku świętych założone zostały także ich sanktuaria. Wspólne obchody święta obydwu apostołów celebrowano już od połowy III wieku, zarówno w Kościele wschodnim, jak i zachodnim, 29 czerwca według przekonania, iż był to dzień ich śmierci. Istnieje przypuszczenie, iż dzień ten stanowi upamiętnienie daty ukrycia relikwii Piotra i Pawła w katakumbach Kaliksta w czasach prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Waleriana.
Pochodzący z Betsaidy Szymon już podczas pierwszego spotkania z Jezusem w pobliżu rzeki Jordan otrzymał imię Piotr, co stanowiło zapowiedź jego posłannictwa. Wraz z Janem i Jakubem należał do grona uczniów wyróżnionych przez Jezusa. Byli bowiem świadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mt 9, 23-26), przemienienia na górze Tabor (Mt 17, 1-13; Mk 9, 2-13; Łk 9, 28-36) oraz modlitwy Jezusa w ogrodzie oliwnym (Mt 26, 37-46; Mk 14, 33-42; Łk 22, 41-46). Piotr został także wybrany na następcę Jezusa (Mt 16, 18-19) stając się tym samym zwierzchnikiem Kościoła na ziemi. W ikonografii św. Piotr ukazywany jest zazwyczaj jako starszy względem św. Pawła, siwowłosy mężczyzna trzymający w dłoniach odwrócony krzyż – symbol męczeńskiej śmierci przez ukrzyżowanie głową w dół lub „klucze królestwa niebieskiego” (Mt 16, 19) będące częścią Jezusowej obietnicy.
Szaweł urodził się pomiędzy 5 a 10 rokiem n. e. w Tarsie w rodzinie faryzeuszy. Celem pogłębienia wiedzy religijnej udał się do Jerozolimy (Dz 23, 6; Tt 1,12; Dz 22, 3). Nigdy nie poznał Jezusa, a jako jeden z najgorliwszych wrogów chrześcijan, był między innymi świadkiem kamienowania św. Szczepana, jednego z pierwszych męczenników (Dz 7, 58-60). Po osiągnięciu pełnoletniości, około 35 roku, wyruszył do Damaszku, gdzie schroniła się spora grupa prześladowanych w Jerozolimie chrześcijan. Gdy zbliżał się do murów miasta doznał objawienia Jezusa, oślepiony nadprzyrodzonym blaskiem upadł z grzbietu konia, którego dosiadał. Po nawróceniu, jakiego wówczas doświadczył, przyjął chrzest i imię Paweł. Prześladowany w Damaszku uciekł do Jerozolimy, gdzie przyłączył się do przebywających tam apostołów. Następnie, w celach ewangelizacyjnych, wyruszył do Antiochii, przemierzył także tereny Syrii, Azji Mniejszej, Grecji, Macedonii, Italii oraz być może Hiszpanii. W każdym z tych miejsc tworzył gminy chrześcijańskie i wyznaczał swoich następców. Był to także czas jego prześladowań i więzień. Około 67 roku poniósł w Rzymie śmierć męczeńską poprzez ścięcie mieczem. Narzędzie męki stało się jego głównym atrybutem. Względem św. Piotra, św. Paweł przedstawiany jest jako mężczyzna w sile wieku.
Ażurowe, ornamentalne obramowanie feretronu stanowi nawiązane do akantowych dekoracji wyposażenia kościołów stosowanych w okresie baroku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Literatura

Pałubska Zofia, Matyaszewska Elżbieta, Rodzina Święta [w:] Encyklopedia katolicka, (red.) Gigilewicz Edward, t. 17, Lublin 2012, sp. 197-205.

Streszczenie

Forma jednego z licznie przechowywanych w kościele parafialnym w Porębie Wielkiej feretronów z wizerunkami Świętej Rodziny oraz św. Piotra i św. Pawła, nawiązuje do stylistyki baroku. Wskazuje na to zarówno rzeźbione, ornamentalne obramienie, jak i kompozycje oraz modelunek malowideł.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Piotr św.
Piotr św.
Zdjęcie nr 1 dla osoby: Paweł św.
Paweł św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona wisząca, przyścienna z baldachimem. Kosz czworoboczny o ściętych narożach, lekko wybrzuszony w górnej części. W polach płyciny utworzone z ornamentu rocaille oraz podwieszone festony roślinne; w narożach polichromowane i złocone uskrzydlone główki anielskie. U dołu kosza ambony cztery odwrócone woluty. Zaplecek ujęty pilastrami o gładkich trzonach z wolutami i festonami w górnej części oraz uszami utworzonymi z rocaille'ów. W zaplecku dwuskrzydłowe drzwi. Baldachim czworoboczny w formie belkowania o wklęsło-wypukłej linii z podwieszonym lambrekinem. W zwieńczeniu srebrzona gołębica Ducha Świętego na tle obłoków oraz glorii promienistej. Struktura malowana w odcieniach bieli i różu; ornamenty złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica w typie kielichowym osadzona na czworobocznej, profilowanej, zwężającej się ku górze stopie. Niewysoki trzon jest w formie kanelurowanego trzonu czworobocznego filara. Powyżej wąski, puklowany nodus, nad nim jest wklęska ujęta od góry pierścieniem z motywem astragalu. W górnej partii przybiera formę rozszerzającej się, profilowanej i zrobionej motywem rozetek profitki o wywiniętej na zewnątrz krawędzi zdobionej motywem lancetowatych liści. Misa chrzcielnicy przybiera formę owalnej wazy o lekko spłaszczonym brzuścu ujętym parą wolutowych imadeł. U ujętego wałkiem wylewu podwieszony w dwóch miejscach rodzaj festonu z liści laurowych. Pokrywa zwieńczona kompozycją liści i pary wolut wspierających kulę z krzyżem. Struktura chrzcielnicy marmoryzowana w odcieniach szarości, ornamentyka złocona i srebrzona.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Malowidło w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym, obwiedzione niebiesko-czerwono-złotą bordiurą ze stylizowanych motywów roślinnych, przedstawia scenę Bożego Narodzenia. W środku kompozycji została ukazana Święta Rodzina. Klęczącą po lewej stronie Marię przedstawiono z profilu. Matka Boska ma pociągłą twarz o jasnej karnacji i półdługie ciemne włosy nakryte białą chustą. Odziana jest w jasną szatę spodnią i długi niebieski płaszcz. W dłoniach trzyma Dzieciątko Jezus, przedstawione frontalnie w białej pieluszce na biodrach, z jasnymi kręconymi włosami i uniesionymi w górę rękami, nad głową promienie świetlistej glorii. Po prawej stronie kompozycji klęczy Józef, ukazany z profilu, o szczupłej twarzy okolonej zarostem, długim, prostym nosie, długich siwych włosach. Odziany w szarą tunikę i zielony płaszcz spięty pod szyją. Józef rozkłada ręce w geście adoracji. Po lewej stronie za Matką Boską znajduje się dwóch klęczących pasterzy oraz jeden stojący z dzieckiem na rękach. Pasterze mają długie włosy, odzienia skórzane oraz tuniki, a przez ramię przewieszone bukłaki i sakwy. U stóp pasterza na pierwszym planie znajduje się owca, laska pasterska oraz kapelusz. Pomiędzy Józefem a Marią żłóbek z sianem i białą chustą, a przed żłóbkiem owca. Po prawej stronie za Józefem przedstawiono wołu i osła zwróconych w stronę Dzieciątka. Nad Świętą Rodziną znajdują się dwie uskrzydlone główki anielskie, a pomiędzy nimi gwiazda, której światło tworzy glorię otaczającą Marię, Józefa i Jezusa. W tle ściana z prześwitem okiennym, fragment drewnianego stropu oraz nocny pejzaż po prawej stronie.
polichromia ścienna
Boże Narodzenie
Zdjęcie nr 1: Rzeźba pełna, ustawiona na podstawie na planie nieregularnego koła przedstawia całopostaciowy wizerunek Chrystusa Zmartwychwstałego stojącego frontalnie, w kontrapoście, w lewej ręce trzymającego chorągiew paschalną, z prawą uniesioną w geście błogosławieństwa. Twarz jest szczupła, pociągła, o wysokim czole, delikatnie rzeźbionych rysach i wystających kościach policzkowych, niewielkich oczach zwróconych ku górze, prostym nosie i rozchylonych ustach, okolona krótką brodą skręconą w dwa pukle oraz falowanymi włosami opadającymi na ramiona. Jezus ubrany jest w czerwony płaszcz ze złotą lamówką, odsłaniający tors, zapięty na piersi, opadający na ramiona i plecy, zarzucony z przodu na lewe przedramię, przesłaniając partie nóg. Ciało jest szczupłe, o delikatnym modelunku z zaznaczonymi śladami męki. Polichromia naturalistyczna.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Obrazy cyklu stacji drogi krzyżowej mają kształt stojących prostokątów. Charakteryzują je wielopostaciowe, zdynamizowane, wielofiguralne kompozycje najczęściej osadzone na tle pejzażu lub architektury. Malowidła cechuje stosunkowo plastyczny modelunek postaci – fizjonomii, muskulatury, draperii. Proporcje sylwetek oraz ich upozowanie są poprawnie uchwycone. Kolorystyka obrazów jest żywa, nasycona, o stosunkowo szerokiej gamie barw. Obrazy ujmują drewniane, profilowane, polichromowane ramy w odcieniu ciemnej czerwieni z dodatkiem złoceń, ze zwieńczeniem o linii wklęsło-wypukłej, mieszczącym łaciński, majuskułowy numer stacji pod złoconym krzyżem. W dolnej części białe pole o kształcie prostokąta mieszczące nazwy poszczególnych stacji.
obraz
Droga krzyżowa
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujętego profilowaną, złoconą ramą. W centrum półpostać Chrystusa zwróconego frontalnie z głową przechyloną na prawe ramię oraz dłońmi skrzyżowanymi i związanymi w nadgarstkach. Twarz pociągła, szczupła, o wyraźnych rysach wydobytych modelunkiem, okolona krótkim zarostem oraz długimi włosami opadającymi na ramiona, odsłaniającymi lewe ucho. Na głowie płaskorzeźbiona, złocona korona cierniowa. Tors odkryty, o silnym modelunku światłocieniowym wydobywającym linię żeber i piersi. Na ciele zaznaczone ślady męki broczące krwią. Na ramiona narzucony płaskorzeźbiony, złocony płaszcz podtrzymywany z przodu. W lewej dłoni Jezus trzyma płaskorzeźbioną, złoconą trzcinę. Postać ujęta jest płaskorzeźbioną, złoconą glorią promienistą na jednolitym, jasnoniebieskim tle.
obraz
Ecce Homo

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Święta Rodzina, św. Piotr i św. Paweł", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/swieta-rodzina-sw-piotr-i-sw-pawel

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności