Rzeźba sprawiona do ołtarza bocznego.
Rzeźba pełnoplastyczna, przyścienna; całopostaciowe przedstawienie św. Ignacego Loyoli, ukazanego frontalnie, stojącego w dynamicznej pozie, z esowato wygiętym ciałem, z prawą stopą wysuniętą do przodu, z rękami odwiedzionymi od ciała na boki, z głową przechyloną na lewy bark. Głowa starszego mężczyzny, z łysą czaszką, okolona wianuszkiem siwych włosów; twarz pociągła o jasnej karnacji, z zaróżowionymi policzkami, długim nosem i oczami skierowanymi ku górze, okolona obfitym siwym zarostem. Święty ubrany w długą albę ozdobioną u dołu koronką oraz ornat ozdobiony złotym galonem, bokami z motywem wici z barwnych kwiatów na białym tle i pretekstą w kształcie litery tau. Na piersiach okazały płaskorzeźbiony, kolisty złoty medalion z literami IHS w glorii promienistej.
Wykonanie figury przypisywane jest Antoniemu Gegenbaurowi.
Rzeźba późnobarokowa, tworzy parę z przedstawieniem św. Stanisława Kostki umieszczonym po przeciwległej stronie ołtarza.
Dobry.
Rzeźba drewniana, pełnoplastyczna, polichromowana i złocona, umieszczona w ołtarzu bocznym; całopostaciowe przedstawienie św. Ignacego Loyoli w stroju kapłana. Dzieło nieokreślonego rzeźbiarza małopolskiego z 2. połowy XVIII wieku.
Andrzej Włodarek, "Św. Ignacy Loyola", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-ignacy-loyola