Najświętsze Serce Pana Jezusa, św. Izydor
Zdjęcie nr 1: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w srebrzone ramy, których krawędzie wyznaczają profilowane i złocone listwy, ustawione na prostopadłościennym postumencie. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki powstałe ze stylizowanych wici akantowych. Zwieńczenie feretronu utworzono z owalnego kartusza otoczonego ażurową, srebrzoną stylizowaną wicią akantową. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a na rewersie św. Izydora. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających noszenie feretronu. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. Na awersie feretronu wyobrażono w trzech czwartych stojącego Chrystusa ukazującego swoje serce. Zbawiciel ma lekko pochyloną głowę w prawo, obiema zaś przebitymi dłońmi rozsuwa tunikę na piersi, odsłaniając przebite serce. Serce otaczają złociste promienie. Z rany oraz u góry serca widać wydobywające się płomienie. Twarz Chrystusa jest pociągła. Otaczają ją długie brązowe włosy opadające puklami na ramiona oraz brązowa broda na dole nieznacznie rozdwojona. Twarz Zbawiciela charakteryzuje się wysokim czołem, długim, wąskim nosem i wydatnymi ustami. Chrystus szeroko otwartymi niebieskimi oczami wpatruje się w widza. Jego głowę otaczają złociste promienie. Ubrany jest w luźną, czerwoną tunikę przewiązaną w pasie jasnoochrową szarfą i narzucony na ramiona niebieski płaszcz, którego prawa poła przerzucona jest przez prawe przedramię. Zbawiciel został ukazany na jasnoochrowym tle. Po obu stronach jego głowy na jasnych obłokach widać dwie główki uskrzydlonych aniołków. Mają okrągłe głowy o pucołowatych policzkach z wydatnymi noskami i ustami. Unoszą się na niebieskich skrzydełkach. Na rewersie feretronu umieszczono przedstawienie św. Izydora. Święty został ukazany podczas modlitwy na pierwszym planie, klęcząc przed fragmentem bryły kościoła z półokrągłym oknem o mocno wyartykułowanym glifie. Górną część świątyni okrywają obłoki, z których wyłania się Madonna z Dzieciątkiem. Izydor ukazany został w całej postaci zwrócony w trzech czwartych w prawo z modlitewnie złożonymi rękami na wysokości piersi. O lewe przedramię ma oparty drewniany rydel u dołu okuty metalem. Jego głowa otoczona świetlistym nimbem jest lekko pochylona w prawo. Ma owalną twarz o wyrazistych rysach z dużym nosem i mięsistymi wargami oraz smutnie patrzącymi oczami. Otaczają ją krótkie brązowe włosy odsłaniające lewe ucho oraz krótki zarost. Ubrany jest w białą koszulę z aksamitką pod szyją, zapiętą zieloną kamizelkę oraz rozpięty niebieski surdut z rzędem złotych guzików i czerwone spodnie. Na nogach ma brązowe buty z wysokimi cholewami. Przy jego kolanach pod niewielkim drzewkiem leży brązowy kapelusz z szerokim rondem. W lewym rogu obrazu wyobrażono siedzącą na obłokach Madonnę, ukazaną w trzech czwartych w prawo. Przed sobą obiema rękami trzyma na kolanach Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami. Jej głowę okoloną świetlistym nimbem otaczają długie brązowe włosy opadające na ramiona. Wokół wydekoltowanej szyi widać białą chustę skrzyżowaną na piersi. Madonna ubrana jest w czerwoną suknię przewiązaną w talii i niebieski płaszcz narzucony na ramiona, którego poły okrywają jej kolana. Mały Jezus przedstawiony jest w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma błękitny glob, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami oraz wysokim czołem. Głowę okalają krótkie włosy i otacza świetlisty nimb. Zbawiciel ubrany jest w jasną tunikę odsłaniającą fragment stóp. Na drugim planie za modlącym się Izydorem wyobrażono dwa epizody z jego legendy. Z lewej strony pod ścianą kościoła widać Izydora nauczającego pięcioosobową grupę siedzących przed nim na ziemi ludzi. Święty obiema rękami trzyma książkę. Ubrany jest w kapelusz, białą koszulę, niebieski surdut, czerwone spodnie i buty z wysokimi cholewami. Dwóch ze słuchaczy siedzących z prawej strony ubranych jest w jasne szaty i zawoje na głowach. Natomiast trójka pozostałych to mężczyzna w kapeluszu z kosturem w lewej ręce odziany w łachmany, a także dwie postacie ukazane od tyłu ubrane w szaty z kapturami na głowach. Z tyłu z prawej strony Izydora widać anioła orzącego ziemię pługiem ciągnionym przez woła. Anioł z rozpostartymi skrzydłami w nieznacznym rozkroku ujęty został w trzech czwartych w lewo. Ubrany jest w tunikę sięgającą kolan z rozcięciem u dołu z przodu oraz sandały wiązane pod kolanami. Za nim w oddali widać klęczącego Izydora przed drewnianym krzyżem zatkniętym na skalnym wzgórku przy którym rosną trzy drzewa ułożone w szeregu. Tłem dla całego przedstawienia jest ciemne burzowe niebo rozjaśnione przy linii horyzontu. W lewym, dolnym rogu obrazu widać jasny napis „S(ANCTUS) ISIDORUS / AGRICOLA, HIS”.
Zdjęcie nr 2: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w srebrzone ramy, których krawędzie wyznaczają profilowane i złocone listwy, ustawione na prostopadłościennym postumencie. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki powstałe ze stylizowanych wici akantowych. Zwieńczenie feretronu utworzono z owalnego kartusza otoczonego ażurową, srebrzoną stylizowaną wicią akantową. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a na rewersie św. Izydora. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających noszenie feretronu. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. Na awersie feretronu wyobrażono w trzech czwartych stojącego Chrystusa ukazującego swoje serce. Zbawiciel ma lekko pochyloną głowę w prawo, obiema zaś przebitymi dłońmi rozsuwa tunikę na piersi, odsłaniając przebite serce. Serce otaczają złociste promienie. Z rany oraz u góry serca widać wydobywające się płomienie. Twarz Chrystusa jest pociągła. Otaczają ją długie brązowe włosy opadające puklami na ramiona oraz brązowa broda na dole nieznacznie rozdwojona. Twarz Zbawiciela charakteryzuje się wysokim czołem, długim, wąskim nosem i wydatnymi ustami. Chrystus szeroko otwartymi niebieskimi oczami wpatruje się w widza. Jego głowę otaczają złociste promienie. Ubrany jest w luźną, czerwoną tunikę przewiązaną w pasie jasnoochrową szarfą i narzucony na ramiona niebieski płaszcz, którego prawa poła przerzucona jest przez prawe przedramię. Zbawiciel został ukazany na jasnoochrowym tle. Po obu stronach jego głowy na jasnych obłokach widać dwie główki uskrzydlonych aniołków. Mają okrągłe głowy o pucołowatych policzkach z wydatnymi noskami i ustami. Unoszą się na niebieskich skrzydełkach. Na rewersie feretronu umieszczono przedstawienie św. Izydora. Święty został ukazany podczas modlitwy na pierwszym planie, klęcząc przed fragmentem bryły kościoła z półokrągłym oknem o mocno wyartykułowanym glifie. Górną część świątyni okrywają obłoki, z których wyłania się Madonna z Dzieciątkiem. Izydor ukazany został w całej postaci zwrócony w trzech czwartych w prawo z modlitewnie złożonymi rękami na wysokości piersi. O lewe przedramię ma oparty drewniany rydel u dołu okuty metalem. Jego głowa otoczona świetlistym nimbem jest lekko pochylona w prawo. Ma owalną twarz o wyrazistych rysach z dużym nosem i mięsistymi wargami oraz smutnie patrzącymi oczami. Otaczają ją krótkie brązowe włosy odsłaniające lewe ucho oraz krótki zarost. Ubrany jest w białą koszulę z aksamitką pod szyją, zapiętą zieloną kamizelkę oraz rozpięty niebieski surdut z rzędem złotych guzików i czerwone spodnie. Na nogach ma brązowe buty z wysokimi cholewami. Przy jego kolanach pod niewielkim drzewkiem leży brązowy kapelusz z szerokim rondem. W lewym rogu obrazu wyobrażono siedzącą na obłokach Madonnę, ukazaną w trzech czwartych w prawo. Przed sobą obiema rękami trzyma na kolanach Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami. Jej głowę okoloną świetlistym nimbem otaczają długie brązowe włosy opadające na ramiona. Wokół wydekoltowanej szyi widać białą chustę skrzyżowaną na piersi. Madonna ubrana jest w czerwoną suknię przewiązaną w talii i niebieski płaszcz narzucony na ramiona, którego poły okrywają jej kolana. Mały Jezus przedstawiony jest w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma błękitny glob, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami oraz wysokim czołem. Głowę okalają krótkie włosy i otacza świetlisty nimb. Zbawiciel ubrany jest w jasną tunikę odsłaniającą fragment stóp. Na drugim planie za modlącym się Izydorem wyobrażono dwa epizody z jego legendy. Z lewej strony pod ścianą kościoła widać Izydora nauczającego pięcioosobową grupę siedzących przed nim na ziemi ludzi. Święty obiema rękami trzyma książkę. Ubrany jest w kapelusz, białą koszulę, niebieski surdut, czerwone spodnie i buty z wysokimi cholewami. Dwóch ze słuchaczy siedzących z prawej strony ubranych jest w jasne szaty i zawoje na głowach. Natomiast trójka pozostałych to mężczyzna w kapeluszu z kosturem w lewej ręce odziany w łachmany, a także dwie postacie ukazane od tyłu ubrane w szaty z kapturami na głowach. Z tyłu z prawej strony Izydora widać anioła orzącego ziemię pługiem ciągnionym przez woła. Anioł z rozpostartymi skrzydłami w nieznacznym rozkroku ujęty został w trzech czwartych w lewo. Ubrany jest w tunikę sięgającą kolan z rozcięciem u dołu z przodu oraz sandały wiązane pod kolanami. Za nim w oddali widać klęczącego Izydora przed drewnianym krzyżem zatkniętym na skalnym wzgórku przy którym rosną trzy drzewa ułożone w szeregu. Tłem dla całego przedstawienia jest ciemne burzowe niebo rozjaśnione przy linii horyzontu. W lewym, dolnym rogu obrazu widać jasny napis „S(ANCTUS) ISIDORUS / AGRICOLA, HIS”.
Zdjęcie nr 3: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w srebrzone ramy, których krawędzie wyznaczają profilowane i złocone listwy, ustawione na prostopadłościennym postumencie. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki powstałe ze stylizowanych wici akantowych. Zwieńczenie feretronu utworzono z owalnego kartusza otoczonego ażurową, srebrzoną stylizowaną wicią akantową. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a na rewersie św. Izydora. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających noszenie feretronu. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. Na awersie feretronu wyobrażono w trzech czwartych stojącego Chrystusa ukazującego swoje serce. Zbawiciel ma lekko pochyloną głowę w prawo, obiema zaś przebitymi dłońmi rozsuwa tunikę na piersi, odsłaniając przebite serce. Serce otaczają złociste promienie. Z rany oraz u góry serca widać wydobywające się płomienie. Twarz Chrystusa jest pociągła. Otaczają ją długie brązowe włosy opadające puklami na ramiona oraz brązowa broda na dole nieznacznie rozdwojona. Twarz Zbawiciela charakteryzuje się wysokim czołem, długim, wąskim nosem i wydatnymi ustami. Chrystus szeroko otwartymi niebieskimi oczami wpatruje się w widza. Jego głowę otaczają złociste promienie. Ubrany jest w luźną, czerwoną tunikę przewiązaną w pasie jasnoochrową szarfą i narzucony na ramiona niebieski płaszcz, którego prawa poła przerzucona jest przez prawe przedramię. Zbawiciel został ukazany na jasnoochrowym tle. Po obu stronach jego głowy na jasnych obłokach widać dwie główki uskrzydlonych aniołków. Mają okrągłe głowy o pucołowatych policzkach z wydatnymi noskami i ustami. Unoszą się na niebieskich skrzydełkach. Na rewersie feretronu umieszczono przedstawienie św. Izydora. Święty został ukazany podczas modlitwy na pierwszym planie, klęcząc przed fragmentem bryły kościoła z półokrągłym oknem o mocno wyartykułowanym glifie. Górną część świątyni okrywają obłoki, z których wyłania się Madonna z Dzieciątkiem. Izydor ukazany został w całej postaci zwrócony w trzech czwartych w prawo z modlitewnie złożonymi rękami na wysokości piersi. O lewe przedramię ma oparty drewniany rydel u dołu okuty metalem. Jego głowa otoczona świetlistym nimbem jest lekko pochylona w prawo. Ma owalną twarz o wyrazistych rysach z dużym nosem i mięsistymi wargami oraz smutnie patrzącymi oczami. Otaczają ją krótkie brązowe włosy odsłaniające lewe ucho oraz krótki zarost. Ubrany jest w białą koszulę z aksamitką pod szyją, zapiętą zieloną kamizelkę oraz rozpięty niebieski surdut z rzędem złotych guzików i czerwone spodnie. Na nogach ma brązowe buty z wysokimi cholewami. Przy jego kolanach pod niewielkim drzewkiem leży brązowy kapelusz z szerokim rondem. W lewym rogu obrazu wyobrażono siedzącą na obłokach Madonnę, ukazaną w trzech czwartych w prawo. Przed sobą obiema rękami trzyma na kolanach Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami. Jej głowę okoloną świetlistym nimbem otaczają długie brązowe włosy opadające na ramiona. Wokół wydekoltowanej szyi widać białą chustę skrzyżowaną na piersi. Madonna ubrana jest w czerwoną suknię przewiązaną w talii i niebieski płaszcz narzucony na ramiona, którego poły okrywają jej kolana. Mały Jezus przedstawiony jest w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma błękitny glob, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami oraz wysokim czołem. Głowę okalają krótkie włosy i otacza świetlisty nimb. Zbawiciel ubrany jest w jasną tunikę odsłaniającą fragment stóp. Na drugim planie za modlącym się Izydorem wyobrażono dwa epizody z jego legendy. Z lewej strony pod ścianą kościoła widać Izydora nauczającego pięcioosobową grupę siedzących przed nim na ziemi ludzi. Święty obiema rękami trzyma książkę. Ubrany jest w kapelusz, białą koszulę, niebieski surdut, czerwone spodnie i buty z wysokimi cholewami. Dwóch ze słuchaczy siedzących z prawej strony ubranych jest w jasne szaty i zawoje na głowach. Natomiast trójka pozostałych to mężczyzna w kapeluszu z kosturem w lewej ręce odziany w łachmany, a także dwie postacie ukazane od tyłu ubrane w szaty z kapturami na głowach. Z tyłu z prawej strony Izydora widać anioła orzącego ziemię pługiem ciągnionym przez woła. Anioł z rozpostartymi skrzydłami w nieznacznym rozkroku ujęty został w trzech czwartych w lewo. Ubrany jest w tunikę sięgającą kolan z rozcięciem u dołu z przodu oraz sandały wiązane pod kolanami. Za nim w oddali widać klęczącego Izydora przed drewnianym krzyżem zatkniętym na skalnym wzgórku przy którym rosną trzy drzewa ułożone w szeregu. Tłem dla całego przedstawienia jest ciemne burzowe niebo rozjaśnione przy linii horyzontu. W lewym, dolnym rogu obrazu widać jasny napis „S(ANCTUS) ISIDORUS / AGRICOLA, HIS”.
Zdjęcie nr 4: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w srebrzone ramy, których krawędzie wyznaczają profilowane i złocone listwy, ustawione na prostopadłościennym postumencie. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki powstałe ze stylizowanych wici akantowych. Zwieńczenie feretronu utworzono z owalnego kartusza otoczonego ażurową, srebrzoną stylizowaną wicią akantową. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a na rewersie św. Izydora. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających noszenie feretronu. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. Na awersie feretronu wyobrażono w trzech czwartych stojącego Chrystusa ukazującego swoje serce. Zbawiciel ma lekko pochyloną głowę w prawo, obiema zaś przebitymi dłońmi rozsuwa tunikę na piersi, odsłaniając przebite serce. Serce otaczają złociste promienie. Z rany oraz u góry serca widać wydobywające się płomienie. Twarz Chrystusa jest pociągła. Otaczają ją długie brązowe włosy opadające puklami na ramiona oraz brązowa broda na dole nieznacznie rozdwojona. Twarz Zbawiciela charakteryzuje się wysokim czołem, długim, wąskim nosem i wydatnymi ustami. Chrystus szeroko otwartymi niebieskimi oczami wpatruje się w widza. Jego głowę otaczają złociste promienie. Ubrany jest w luźną, czerwoną tunikę przewiązaną w pasie jasnoochrową szarfą i narzucony na ramiona niebieski płaszcz, którego prawa poła przerzucona jest przez prawe przedramię. Zbawiciel został ukazany na jasnoochrowym tle. Po obu stronach jego głowy na jasnych obłokach widać dwie główki uskrzydlonych aniołków. Mają okrągłe głowy o pucołowatych policzkach z wydatnymi noskami i ustami. Unoszą się na niebieskich skrzydełkach. Na rewersie feretronu umieszczono przedstawienie św. Izydora. Święty został ukazany podczas modlitwy na pierwszym planie, klęcząc przed fragmentem bryły kościoła z półokrągłym oknem o mocno wyartykułowanym glifie. Górną część świątyni okrywają obłoki, z których wyłania się Madonna z Dzieciątkiem. Izydor ukazany został w całej postaci zwrócony w trzech czwartych w prawo z modlitewnie złożonymi rękami na wysokości piersi. O lewe przedramię ma oparty drewniany rydel u dołu okuty metalem. Jego głowa otoczona świetlistym nimbem jest lekko pochylona w prawo. Ma owalną twarz o wyrazistych rysach z dużym nosem i mięsistymi wargami oraz smutnie patrzącymi oczami. Otaczają ją krótkie brązowe włosy odsłaniające lewe ucho oraz krótki zarost. Ubrany jest w białą koszulę z aksamitką pod szyją, zapiętą zieloną kamizelkę oraz rozpięty niebieski surdut z rzędem złotych guzików i czerwone spodnie. Na nogach ma brązowe buty z wysokimi cholewami. Przy jego kolanach pod niewielkim drzewkiem leży brązowy kapelusz z szerokim rondem. W lewym rogu obrazu wyobrażono siedzącą na obłokach Madonnę, ukazaną w trzech czwartych w prawo. Przed sobą obiema rękami trzyma na kolanach Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami. Jej głowę okoloną świetlistym nimbem otaczają długie brązowe włosy opadające na ramiona. Wokół wydekoltowanej szyi widać białą chustę skrzyżowaną na piersi. Madonna ubrana jest w czerwoną suknię przewiązaną w talii i niebieski płaszcz narzucony na ramiona, którego poły okrywają jej kolana. Mały Jezus przedstawiony jest w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma błękitny glob, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami oraz wysokim czołem. Głowę okalają krótkie włosy i otacza świetlisty nimb. Zbawiciel ubrany jest w jasną tunikę odsłaniającą fragment stóp. Na drugim planie za modlącym się Izydorem wyobrażono dwa epizody z jego legendy. Z lewej strony pod ścianą kościoła widać Izydora nauczającego pięcioosobową grupę siedzących przed nim na ziemi ludzi. Święty obiema rękami trzyma książkę. Ubrany jest w kapelusz, białą koszulę, niebieski surdut, czerwone spodnie i buty z wysokimi cholewami. Dwóch ze słuchaczy siedzących z prawej strony ubranych jest w jasne szaty i zawoje na głowach. Natomiast trójka pozostałych to mężczyzna w kapeluszu z kosturem w lewej ręce odziany w łachmany, a także dwie postacie ukazane od tyłu ubrane w szaty z kapturami na głowach. Z tyłu z prawej strony Izydora widać anioła orzącego ziemię pługiem ciągnionym przez woła. Anioł z rozpostartymi skrzydłami w nieznacznym rozkroku ujęty został w trzech czwartych w lewo. Ubrany jest w tunikę sięgającą kolan z rozcięciem u dołu z przodu oraz sandały wiązane pod kolanami. Za nim w oddali widać klęczącego Izydora przed drewnianym krzyżem zatkniętym na skalnym wzgórku przy którym rosną trzy drzewa ułożone w szeregu. Tłem dla całego przedstawienia jest ciemne burzowe niebo rozjaśnione przy linii horyzontu. W lewym, dolnym rogu obrazu widać jasny napis „S(ANCTUS) ISIDORUS / AGRICOLA, HIS”.

Najświętsze Serce Pana Jezusa, św. Izydor

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Brzeszcze
Miejscowość
Jawiszowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Dekanat
Osiek
Parafia
Św. Marcina
Miejsce przechowywania
kościół, nawa
Identyfikator
DZIELO/13542
Kategoria
feretron
Ilość
1
Czas powstania
pierwsza połowa XIX wieku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
olej na płótnie, złocenie, srebrzenie, marmoryzacja, techniki snycerskie
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Feretron z pierwszej połowy XIX wieku powstał z przeznaczeniem do uświetniania procesji parafialnych.

Opis

Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w srebrzone ramy, których krawędzie wyznaczają profilowane i złocone listwy, ustawione na prostopadłościennym postumencie. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki powstałe ze stylizowanych wici akantowych. Zwieńczenie feretronu utworzono z owalnego kartusza otoczonego ażurową, srebrzoną stylizowaną wicią akantową. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a na rewersie św. Izydora. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających noszenie feretronu. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. Na awersie feretronu wyobrażono w trzech czwartych stojącego Chrystusa ukazującego swoje serce. Zbawiciel ma lekko pochyloną głowę w prawo, obiema zaś przebitymi dłońmi rozsuwa tunikę na piersi, odsłaniając przebite serce. Serce otaczają złociste promienie. Z rany oraz u góry serca widać wydobywające się płomienie. Twarz Chrystusa jest pociągła. Otaczają ją długie brązowe włosy opadające puklami na ramiona oraz brązowa broda na dole nieznacznie rozdwojona. Twarz Zbawiciela charakteryzuje się wysokim czołem, długim, wąskim nosem i wydatnymi ustami. Chrystus szeroko otwartymi niebieskimi oczami wpatruje się w widza. Jego głowę otaczają złociste promienie. Ubrany jest w luźną, czerwoną tunikę przewiązaną w pasie jasnoochrową szarfą i narzucony na ramiona niebieski płaszcz, którego prawa poła przerzucona jest przez prawe przedramię. Zbawiciel został ukazany na jasnoochrowym tle. Po obu stronach jego głowy na jasnych obłokach widać dwie główki uskrzydlonych aniołków. Mają okrągłe głowy o pucołowatych policzkach z wydatnymi noskami i ustami. Unoszą się na niebieskich skrzydełkach. Na rewersie feretronu umieszczono przedstawienie św. Izydora. Święty został ukazany podczas modlitwy na pierwszym planie, klęcząc przed fragmentem bryły kościoła z półokrągłym oknem o mocno wyartykułowanym glifie. Górną część świątyni okrywają obłoki, z których wyłania się Madonna z Dzieciątkiem. Izydor ukazany został w całej postaci zwrócony w trzech czwartych w prawo z modlitewnie złożonymi rękami na wysokości piersi. O lewe przedramię ma oparty drewniany rydel u dołu okuty metalem. Jego głowa otoczona świetlistym nimbem jest lekko pochylona w prawo. Ma owalną twarz o wyrazistych rysach z dużym nosem i mięsistymi wargami oraz smutnie patrzącymi oczami. Otaczają ją krótkie brązowe włosy odsłaniające lewe ucho oraz krótki zarost. Ubrany jest w białą koszulę z aksamitką pod szyją, zapiętą zieloną kamizelkę oraz rozpięty niebieski surdut z rzędem złotych guzików i czerwone spodnie. Na nogach ma brązowe buty z wysokimi cholewami. Przy jego kolanach pod niewielkim drzewkiem leży brązowy kapelusz z szerokim rondem. W lewym rogu obrazu wyobrażono siedzącą na obłokach Madonnę, ukazaną w trzech czwartych w prawo. Przed sobą obiema rękami trzyma na kolanach Dzieciątko. Maria ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami. Jej głowę okoloną świetlistym nimbem otaczają długie brązowe włosy opadające na ramiona. Wokół wydekoltowanej szyi widać białą chustę skrzyżowaną na piersi. Madonna ubrana jest w czerwoną suknię przewiązaną w talii i niebieski płaszcz narzucony na ramiona, którego poły okrywają jej kolana. Mały Jezus przedstawiony jest w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma błękitny glob, a prawą unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz o jasnej karnacji z wydatnym nosem i ustami oraz wysokim czołem. Głowę okalają krótkie włosy i otacza świetlisty nimb. Zbawiciel ubrany jest w jasną tunikę odsłaniającą fragment stóp. Na drugim planie za modlącym się Izydorem wyobrażono dwa epizody z jego legendy. Z lewej strony pod ścianą kościoła widać Izydora nauczającego pięcioosobową grupę siedzących przed nim na ziemi ludzi. Święty obiema rękami trzyma książkę. Ubrany jest w kapelusz, białą koszulę, niebieski surdut, czerwone spodnie i buty z wysokimi cholewami. Dwóch ze słuchaczy siedzących z prawej strony ubranych jest w jasne szaty i zawoje na głowach. Natomiast trójka pozostałych to mężczyzna w kapeluszu z kosturem w lewej ręce odziany w łachmany, a także dwie postacie ukazane od tyłu ubrane w szaty z kapturami na głowach. Z tyłu z prawej strony Izydora widać anioła orzącego ziemię pługiem ciągnionym przez woła. Anioł z rozpostartymi skrzydłami w nieznacznym rozkroku ujęty został w trzech czwartych w lewo. Ubrany jest w tunikę sięgającą kolan z rozcięciem u dołu z przodu oraz sandały wiązane pod kolanami. Za nim w oddali widać klęczącego Izydora przed drewnianym krzyżem zatkniętym na skalnym wzgórku przy którym rosną trzy drzewa ułożone w szeregu. Tłem dla całego przedstawienia jest ciemne burzowe niebo rozjaśnione przy linii horyzontu. W lewym, dolnym rogu obrazu widać jasny napis „S(ANCTUS) ISIDORUS / AGRICOLA, HIS”.

Zarys problematyki artystycznej

Rozwój przedstawień ukazujących Najświętsze Serca Pana Jezusa był związany z propagowaniem jego kultu przez jezuitów, wzmożonego po ustanowieniu w 1765 roku przez papieża Klemensa XIII osobnego święta, zaprowadzonego w Polsce na prośbę biskupów w 1763 roku. Kompozycja obrazu powtarza popularny układ postaci Chrystusa ukazującego Najświętsze Serce zastosowany na osiemnastowiecznym obrazie Najświętszego Serca Jezusa umieszczonym w piętnastowiecznym baldachimowym ołtarzu w katedrze św. Szczepana w Wiedniu, czy też dwóch obrazach z pierwszej połowy XIX wieku w ołtarzu głównym w kościele parafialnym św. Rocha w Zamarskach na Śląsku Cieszyńskim oraz w zbiorach konwentu benedyktynek w Staniątkach. Z kolei przedstawienie św. Izydora-Oracza z Madrytu, kanonizowanego w 1622 roku, który patronował rolnikom, wpisuje się w jego ciekawą ikonografię obecną w różnych miejscach w Europie. Najwięcej druczków hagiograficznych poświęconych św. Izydorowi zaczęło się ukazywać dopiero w XVII wieku. Jego kult propagowało wśród chłopów specjalnie powołane Bractwo św. Izydora. Pierwsza taka konfraternia w Polsce powstała w 1633 roku w Więcławicach pod Krakowem. Najczęściej z jego legendy przedstawiano dwa cuda. Święty Izydor jest pogrążony w modlitwie, zaś jego pracę (orkę wołami) wykonuje anioł lub aniołowie, co znalazło swój wyraz na jawiszowickim feretronie. Drugi cud dotyczył cudownego wyprowadzenia źródła przez św. Izydora, z którego mógł napić się jego pan Jan de Vargas. Artyści dla swoich przedstawień czerpali inspiracje z licznych drzeworytów, najczęściej ukazujących modlącego się św. Izydora przed krzyżem, co widać np. na późniejszym obrazie z początku XX wieku w kościele Trójcy Świętej w Bobrku koło Oświęcimia. Z kolei np. aniołów orzących zamiast św. Izydora odnajdujemy na obrazie tegoż świętego w kościele parafialnym św. Marcina w Radziechowach z 1719 roku, autorstwa Stanisława Lisickiego z Żywca. W tym przypadku ukazany na pierwszym planie św. Izydor podobnym rydlem co w Jawiszowicach wyprowadza źródło ze skały. Ciekawe jest również to, że św. Izydor-Oracz na feretronie został ukazany w stroju ludowym z terenów Wielkopolski.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. Ostatnią konserwację przeprowadzili Dorota i Bogusław Krówkowie w pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku.

Literatura

Zabytki sztuki w Polsce. Inwentarz topograficzny, t. 3, Powiat Żywiecki. Województwo krakowskie, opr. Jerzy Szablowski, Warszawa 1948, s. 140;
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 4, Województwo katowickie, z. 3, Miast Cieszyn i powiat cieszyński, red. I. Rejduch-Samek, J. Samek, Warszawa 1974, s. 132;
K. Górski, Życie wewnętrzne i religijność wiernych, [w:] Historia Kościoła w Polsce, t. 1. Do roku 1764, cz. 2. Od roku 1506, red. B. Kumor, Z. Obertyński, Poznań-Warszawa 1974, s. 495-500;
Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 1, Allgemeine Ikonographie A-E, Hrgs. W. Braunfels, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 443;
Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 2, Allgemeine Ikonographie F-K, Hrgs. W. Braunfels, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 253-254;
S. Kimpel, Isidor von Madrid, [w:] Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 7, Ikonographie der Helligen. Innozenz bis Melchisedech, Herg. E. Kirschbaum, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 11-13;
J. Tazbir, Święty Izydor-Oracz w sztuce polskiej, [w:] Artes atque humanior. Studia Stanislao Mossakowski sexagenario dicata, Warszawa 1998, s. 223-229.
Sz. Tracz, Najświętsze Serce Pana Jezusa, [w:] Katalog zbiorów artystycznych Opactwa Mniszek Benedyktynek w Staniątkach, red. K. Kuczman, J. Skrabski, A. Włodarek, t. 2, Kraków 2018, s. 396-397.

Streszczenie

Feretron z obrazami Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Izydora powstał w pierwszej połowie XIX wieku. Oba przedstawienia wykonano w oparciu o popularne wzory graficzne.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Izydor Oracz św.
Izydor Oracz św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Grupa Ukrzyżowania składa się z pełnoplastycznych, całopostaciowych figur ustawionych na belce tęczowej. Pośrodku zamocowano polichromowany na ciemnobrązowo krzyż z realistycznie rzeźbioną figurą Chrystusa o plastycznie opracowanym modelunku muskulatury ciała. Postać do krzyża przytwierdzono za pomocą trzech gwoździ. Zbawiciel ma głowę pochyloną i złożoną na prawym barku. Posiada szeroką, owalną twarz o sumarycznie opracowanych rysach, półprzymknięte oczy, lekko rozchylone usta i krótki, ciemnobrązowy zarost. Długie, ciemnobrązowe, falowane włosy opadają mu na plecy i na prawy bark. Na głowie znajduje się zielona, cierniowa korona, spod której ciekną stróżki krwi. Nieproporcjonalnie długie ramiona ułożone zostały w płytkim, U-kształtnym zwisie z zaznaczonymi ścięgnami i żyłami na przedramionach. Dłonie o zaciśniętych palcach przybito dwoma gwoździami, spod których ciekną strużki krwi. Klatkę piersiową ukształtowano z wyraziście zaznaczoną linią żeber i raną w boku ze strugami krwi. Na biodrach umiejscowiono krótkie, złocone perizonium z festonem przy prawym boku. Jego zwichrowane draperie zostały ułożone horyzontalnie. Chrystus ma zgięte w kolanach nogi z założoną prawą stopą na lewą przybite jednym gwoździem. W górnej partii pionowej belki krzyża zawieszono biały titulus w formie banderoli z napisem: "INRI". U stóp krzyża, po lewej stronie, na niskiej, prostopadłościennej podstawie, ustawiono rzeźbę klęczącej św. Marii Magdaleny. Święta jest zwrócona profilem w prawo. Jej owalną twarz charakteryzują sumarycznie opracowane rysy. Ma długie brązowe, lekko falowane włosy opadające na plecy. Ubrana jest w długą, srebrzystobłękitną, drobno fałdowaną suknię związaną srebrnym paskiem. Oburącz ujmuje pionową belkę krzyża. Tuż obok niej, na lewo, na niskiej, prostopadłościennej podstawie ustawiono figurę stojącej frontalnie Matki Boskiej Bolesnej. Jej nieznacznie odchyloną głowę charakteryzuje owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach i wzroku skierowanym ku górze. Maria ubrana jest w długą srebrzyścieczerwoną suknię przewiązaną złotym paskiem i osłaniający głowę, plecy i prawe ramię, drobnofałdowany srebrzysty płaszcz. Ręce trzyma złożone w geście modlitwy. Po prawej stronie krzyża na niskiej, prostopadłościennej podstawie zamocowano stojącą figurę św. Jana Ewangelisty, ujętego frontalnie w nieznacznym kontrapoście. Święty ma lekko odchyloną do tyłu, zwróconą w trzech czwartych w lewo głowę. Charakteryzuje ją owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach. Na plecy opadają mu długie, falowane, brązowe włosy. Jan ubrany jest w długą, srebrzystozieloną tunikę i przerzucony przez prawe ramię i podtrzymywany lewym przedramieniem złocistoochrowy płaszcz. Ręce trzyma skrzyżowane na piersiach. Z tyłu titulusa widnieje napis: Malował Jan i Ludwik, bracia Stankiewicze 1913. Napis widoczny jest także na górnej płaszczyźnie z tyłu krzyża: Malował 1913. Belka tęczowa jest prostopadłościenna, o profilowanych dolnych narożach. Polichromowano ją w odcieniach zieleni, czerwieni i żółci. Na środku widnieje flankowany parą złoconych krzyżyków złocony z przodu napis: + OTO BARANEK BOŻY KTÓRY GŁADZI GRZECHY ŚWIATA +; z tyłu: RENOVATUM A[nno] D[omini] 1913 + 1953 + 1983 + 2013
rzeźba
Grupa Ukrzyżowania
Zdjęcie nr 1: Na niebieskim, drewnianym krzyżu o ramionach wykończonych profilowanymi, złoconymi listwami zawieszono pełnoplastyczną rzeźbę ukrzyżowanego Chrystusa. Ponad jego głową przytwierdzono złocony titulus w formie krótkiej, wygiętej, podłużnej banderoli z inskrypcją "IN / RI". Ukrzyżowany Chrystus o jasnej karnacji ciała ma ukośnie wyciągnięte, sztywne ręce o przybitych do krzyża dłoniach oraz założoną nogę prawą na lewą, przytwierdzone jednym gwoździem. Jego ciało jest szczupłe. Ukrzyżowany ma zapadniętą klatkę piersiową, podkreślone żebra i obojczyk. Głowa Jezusa w zielonej koronie cierniowej opada na prawe ramię. Twarz otacza krótki brązowy zarost oraz długie brązowe włosy przykrywające kark i opadające na prawe ramię. Zbawiciel ma zamknięte oczy, prosty nos i wąskie usta. Na czole, szyi, ramionach, przy przebitym boku, dłoniach i stopach oraz na nogach widoczne są stróżki krwi. W partii bioder ciało Chrystusa okrywa przewiązane, złocone perizonium przechodzące w rozwiany feston przy prawym boku.
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna wolnostojąca figura przedstawia w całej postaci uskrzydlonego anioła. Został on ujęty frontalnie w kontrapoście z głową w trzech czwartych zwróconą w prawo w lekkim skłonie. Stoi on na złocistym obłoku mając lewą nogę lekko zgiętą w kolanie i wspartą o obłok. Anioł obie ręce ma uniesione ku górze na wysokości piersi. Układ palców prawej ręki wskazuje, iż mógł w niej coś trzymać, natomiast lewa dłoń ujęta jest w geście wskazującym. Postać charakteryzuje pociągła, młodzieńcza twarz o jasnej karnacji z nieznacznie zmarszczonymi brwiami, prostym nosem i półotwartymi ustami. Jego głowę okalają modelowane brązowe włosy sięgające karku. Złocone skrzydła anioła są rozpostarta z charakterystycznym mocnym wycięciem i mięsistym modelunkiem piór ułożonych wertykalnie. Anioł ubrany jest w sięgającą ziemie złoconą tunikę odsłaniającą bose stopy obute w wysokie sandały. Ekspresyjnie udrapowana tunika ma krótkie rękawy sięgające łokci.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Drewniany kościół pw. św. Marcina w Jawiszowicach jest budowlą orientowaną, wzniesioną na zrąb. Do węższego prezbiterium zamkniętego trójbocznie przylega szersza nawa na rzucie zbliżonym do kwadratu. Od północy przy prezbiterium wybudowano zakrystię na planie wydłużonego prostokąta, a od zachodu wieżę w konstrukcji na słup na rzucie kwadratu. Zwieńczono ją izbicą z baniastym hełmem z latarnią. W przyziemiu wieży urządzono kruchtę. Nawę z prezbiterium nakryto jednokalenicowym dachem z więźbą w układzie storczykowym z przypustnicami (nadbitkami). W węższej części prezbiterialnej dach wsparty jest na trójkątnych zastrzałach widocznych na zewnątrz. Nad prezbiterium wznosi się sygnaturka w formie latarni z baniastym hełmem zwieńczonym krzyżem. Bryłę kościoła w całości otaczają arkadowe soboty z drewnianymi parapetami i z prześwitami wypełnionymi półprzeźroczystą pleksą. Na wysokości wejścia południowego do kościoła linię sobót wysunięto do przodu, dzięki czemu powstała pseudokruchta nakryta dachem siodłowym. Zarówno dach kościoła, jak i zakrystii, sobót oraz hełmy wieży i sygnaturki pokryte są gontem. Ściany nawy i prezbiterium utworzone z poziomo układanych bali przepruwają prostokątne okna z wpisanym łukiem półokrągłym, stanowiącym część stolarki okiennej. Na osi prezbiterium za ołtarzem głównym wycięto okulus. Wnętrze kościoła w nawie nakrywa płaski strop ze skośnym szalowaniem po bokach, a w prezbiterium pozorne sklepienie kolebkowe. Prezbiterium od nawy oddziela półokrągła tęcza z profilowaną belką, na której umieszczono grupę Ukrzyżowania. Całość wnętrza zdobi wielobarwna, ornamentalno-figuralna polichromia. Podłogę świątyni wyłożono kamiennymi płytami. W zachodniej części nawy urządzono chór muzyczny wsparty na dwóch drewnianych filarach z klatką schodową usytuowaną w południowo-zachodnim narożniku. Na chórze ustawiono prospekt organowy. Do wnętrza kościoła prowadzą dwa wejścia - od zachodu poprzez kruchtę w przyziemiu wieży oraz od południa z drewnianym portalem zamkniętym łukiem odcinkowym. Drewniany portal zamknięty łukiem odcinkowym prowadzi także z prezbiterium do zakrystii. Wypełniają go obite metalowymi płycinami i listwami drzwi. Własne wejście na zewnątrz posiada także zakrystia. Wnętrze prezbiterium w części wschodniej wypełnia architektoniczny ołtarz główny. Na ścianie północnej prezbiterium przy łuku tęczowym zawieszono ambonę, do której schody prowadzą z zakrystii. Pod skosem po obu stronach łuku tęczowego w narożnikach nawy ustawiono dwa ołtarze boczne, a pod chórem muzycznym dwa konfesjonały. W nawie stoją dwa rzędy ław kościelnych, a na jej ścianie północnej zawieszono na półeczkach feretrony procesyjne. Kościół otacza droga procesyjna wyłożona kamiennymi płytami, a cmentarz przykościelny zamyka drewniany parkan z dwiema bramkami wejściowymi.
kościół
Kościół św. Marcina
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie wydłużonego prostokąta przedstawia stojącą w całej postaci w nieznacznym kontrapoście bł. Salomeę na tle górzystego krajobrazu. Błogosławiona została ukazana frontalne ze złożonymi na piersi dłońmi do modlitwy, z lekkim przechyleniem głowy w prawą stronę. Salomea ma pociągłą twarz o rumianych policzkach, wydatny prosty nos i mięsiste wargi. Jej głowę otacza kolisty nimb. Ubrana jest w strój klaryski z zakonnym welonem na głowie i podwiką pod szyją. Na ramionach ma narzucony płaszcz spięty pod szyją, odsłaniający habit ze szkaplerzem przewiązany w talii sznurem zakończonym krzyżykiem. Przy ziemi spod habitu widoczne są czubki butów. Całą postać okrywa drewniana, płaskorzeźbiona, złocona i srebrzona sukienka wotywna, która najprawdopodobniej powtarza pierwotny układ szat bł. Salomei. W lewym rogu obrazu u stóp błogosławionej leży złocona, drewniana korona zamknięta. Salomea stoi na trawiastym gruncie. Za nią rozpościera się górzysty krajobraz utrzymany w tonacji błękitno-różowej z widocznym fragmentem jeziora okrytego mgłą. Ponad górami przedstawiono niebo z bladoniebieskimi obłokami oraz wyraźnie zaznaczoną światłością jaśniejącą ponad głową błogosławionej.
obraz
Bł. Salomea
Zdjęcie nr 1: Obraz ma kształt prostokąta zbliżonego do kwadratu. Ujęty jest w złoconą i srebrzoną profilowaną ramę z charakterystyczną koronką biegnącą przy jej wewnętrznej krawędzi. W centrum przedstawienia ukazano stojącą nad podwyższeniu Matkę Boską trzymającą na lewej ręce małego Jezusa, a w prawej zapaloną świecę. Pociągła twarz Madonny charakteryzuje się wyrazistymi oczami, prostym nosem i pełnymi ustami. Matka Boska ubrana jest we wzorzystą, plisowaną karminową suknię, dekorowaną u spodu i pod szyją złotym obszyciem. Suknia spięta jest w talii. Na głowie Marii widoczny jest błękitny maforion okrywający jej ramiona i opadający do ziemi. Spod niego widać jej brązowe włosy. Z kolei na nim, spod zamkniętej złotej korony, uwidacznia się koronkowa chusta. Głowę Marii otacza dwanaście czerwonych gwiazd. Trzymane Dzieciątko szczelnie jest owinięte w biało-niebieskie powijaki. Owalną twarz o wyrazistych oczach i ustach otaczają krótkie brązowe włosy. Wokół głowy widoczny jest promienisty nimb. Trzymana przez Marię świeca gromniczna w górnej części dekorowana jest bukiecikiem kwiatów. Z dwóch stron dwustopniowego podwyższenia, na którym stoi Madonna, wyobrażono dwie wazy o fantazyjnie dekorowanych czaszach, wypełnione biało-czwerwonymi różami oraz chabrami. Nad Matką Boską w górnej części obrazu ukazano wyłaniającego się z niebios w półpostaci Boga Ojca, który z rozpostartych ramion zdaje się wypuszczać gołębicę Ducha Świętego. Twarz Boga Ojca okala siwiejąca broda oraz włosy. Ubrany jest w niebieski płaszcz narzucony na białą tunikę, z której widoczne są tylko rękawy. Jego głowę otaczają potrójne promienie oraz trójkąt. Duch Święty unoszący się ponad Madonną został przedstawiony w promienistej glorii. Po obu stronach Boga Ojca widoczne są dwie pary uskrzydlonych głów anielskich namalowanych na obłokach. Z kolei poniżej po obu stronach Matki Boskiej z Dzieciątkiem unoszą się całopostaciowo przedstawieni dwaj aniołowie. Anioł z prawej strony trzyma wiklinowy koszyk z parą synogarlic. Okryty jest tylko przerzuconą przez ramiona i biodra czerwoną tkaniną. Z kolei anioł po przeciwnej stronie trzyma dymiącą kadzielnicę. Co jest charakterystyczne, anioł ten nie ma skrzydeł.
obraz
Matka Boska Gromniczna

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "Najświętsze Serce Pana Jezusa, św. Izydor", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2023, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/najswietsze-serce-pana-jezusa-sw-izydor

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności