Matka Boska Różańcowa, św. Barbara
Zdjęcie nr 1: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w dekoracyjnie rzeźbione i złocone ramy w części górnej o fantazyjnym wykroju, ustawione na prostopadłościennym postumencie o obłych bokach. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki utworzone ze stylizowanych wici akantowych. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej, a na rewersie św. Barbary. Ramy zdobi płaskorzeźbiony ornament roślinny z powtarzającym się motywem liścia. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających jego noszenie. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. W centrum kompozycji w obrazie z Matką Boską Różańcową ukazano siedzącą frontalnie na złocisto-ochrowych obłokach Madonnę z Dzieciątkiem. Maria ma głowę zwróconą w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką podtrzymuje siedzącego na jej kolanach małego Jezusa, w lewej uniesionej i zgiętej w łokciu trzyma różaniec, który podaje św. Katarzynie Sieneńskiej. Madonna ma owalną twarz okoloną brązowymi włosami, wysokie czoło, wydatny, prosty nos i usta. Jej spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ubrana jest w bladoczerwony maforion, czerwoną suknię, spod której przy szyi widać białe wykończenie koszuli oraz w błękitny płaszcz przerzucony przez prawe ramię i częściowo okrywający połą jej kolana. U dołu spod sukni widać stopy obute w sandały. Głowę Marii, podobnie jak i małego Jezusa otaczają promieniste nimby. Siedzące na jej kolanach Dzieciątko zostało ukazane w kontrapoście w trzech czwartych w lewo z głową odwróconą w prawo. Jezus lewą ręką podtrzymuje na kolanach niebieski glob ze złotym krzyżykiem, natomiast wyciągniętą prawą ręką podaje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Ma owalną twarz z wysokim czołem, rumiane policzki, wydatny nos i usta. Jego spojrzenie skierowane jest w stronę św. Dominika. Na głowie ma krótkie jasnobrązowe włosy odsłaniające lewe ucho. Ubrany jest w białoszarą tunikę, spod której widać bose stopy. Poniżej Madonny z lewej strony obrazu klęczy św. Dominik, a z prawej św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali ujęci w trzech czwartych w białych habitach dominikańskich z czarnymi płaszczami na ramionach. Nad ich głowami widoczne są talerzowe nimby z jedną gwiazdką. Święty Dominik w lewej, nieznacznie opuszczonej ręce trzyma, przyciskając do kolona, brązową książkę. Natomiast prawą ręką odbiera od małego Jezusa różaniec dotykając złotego medalionu wiszącego na jego końcu. Jest to starszy mężczyzna z widoczną tonsurą i siwiejącym, krótkim zarostem okalającym twarz. Ma wydatny, prosty nos i usta. Swoje spojrzenie lekko uniesionej głowy kieruje w stronę Dzieciątka. Z kolei św. Katarzyna ze Sieny różaniec od Marii odbiera lewą ręką uniesioną na wysokości piersi. Także on jest zakończony złotym medalionem. W prawej dłoni święta trzyma drewniany krucyfiks i lilię. Dominikanka ma pociągłą twarz o mięsistym nosi i ustach oraz rumiane policzki. Na jej głowie widać koronę cierniową nałożoną na zakonny welon. Pomiędzy obu klęczącymi świętymi namalowano w półpostaci frontalnie ukazanego brązowego psa, trzymającego w pysku zapaloną pochodnię. W głębi widać pejzaż z motywem błękitnych wzgórz oraz wstającej jutrzenki. Na rewersie feretronu znajduje się obraz św. Barbary. Męczenniczkę przedstawiono frontalnie ujętą w trzech czwartych w prawo. Święta w uniesionej na wysokości piersi prawej ręce trzyma złoty kielich z jaśniejącą hostią charakterystycznie obróconą prawą dłonią. Hostię zdobi złoty chrystogram "IHS", trzy gwoździe u dołu oraz krzyżyk wyrastający z litery "H". Lewą ręką Barbara podtrzymuje ukośnie ułożony miecz o ciemnogranatowej rękojeści widoczny tylko do połowy. Święta ma pociągłą twarz o wysokim czole, jasną karnację, rumiane policzki, prosty nos i wydatne usta. Jej spojrzenie szeroko otwartych, ciemnych oczu skierowane jest na widza. Jej głowę otaczają długie brązowe włosy, które puklowanymi pasmami opadają na ramiona. We włosy wplecione są sznury pereł. Trzy sznury pereł dodatkowo widoczne są na wydekoltowanej szyi. Na głowie otoczonej promienistym nimbem Barbara ma złotą koronę o ostrych sterczynach zwieńczonych perłami z malowaną kameryzacją. Męczenniczka ubrana jest w taliowaną ciemnoniebieską suknię założoną na zieloną koszulę wykończoną przy rękawach i dekolcie białą koronką. Jej szyję otacza białoszara chusta spięta na piersi i na lewym ramieniu złotymi spinkami z klejnotami. Dłuższy koniec chusty udrapowany jest na prawym przedramieniu. Na ramionach namalowano osuwający się z nich czerwony płaszcz, z połą przerzuconą przez lewe przedramię. Za świętą z prawej strony widać dwupoziomową, cylindryczną wieżę nakrytą sferycznym dachem. Na górnym poziomie znajduje się okrągłe, zakratowane okno oraz fryz lombardzki biegnący pod gzymsem koronującym. Przyziemie wieży zostało przeprute odwrotnie namalowanym okienkiem strzelniczym przypominającym dziurkę od klucza.
Zdjęcie nr 2: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w dekoracyjnie rzeźbione i złocone ramy w części górnej o fantazyjnym wykroju, ustawione na prostopadłościennym postumencie o obłych bokach. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki utworzone ze stylizowanych wici akantowych. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej, a na rewersie św. Barbary. Ramy zdobi płaskorzeźbiony ornament roślinny z powtarzającym się motywem liścia. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających jego noszenie. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. W centrum kompozycji w obrazie z Matką Boską Różańcową ukazano siedzącą frontalnie na złocisto-ochrowych obłokach Madonnę z Dzieciątkiem. Maria ma głowę zwróconą w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką podtrzymuje siedzącego na jej kolanach małego Jezusa, w lewej uniesionej i zgiętej w łokciu trzyma różaniec, który podaje św. Katarzynie Sieneńskiej. Madonna ma owalną twarz okoloną brązowymi włosami, wysokie czoło, wydatny, prosty nos i usta. Jej spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ubrana jest w bladoczerwony maforion, czerwoną suknię, spod której przy szyi widać białe wykończenie koszuli oraz w błękitny płaszcz przerzucony przez prawe ramię i częściowo okrywający połą jej kolana. U dołu spod sukni widać stopy obute w sandały. Głowę Marii, podobnie jak i małego Jezusa otaczają promieniste nimby. Siedzące na jej kolanach Dzieciątko zostało ukazane w kontrapoście w trzech czwartych w lewo z głową odwróconą w prawo. Jezus lewą ręką podtrzymuje na kolanach niebieski glob ze złotym krzyżykiem, natomiast wyciągniętą prawą ręką podaje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Ma owalną twarz z wysokim czołem, rumiane policzki, wydatny nos i usta. Jego spojrzenie skierowane jest w stronę św. Dominika. Na głowie ma krótkie jasnobrązowe włosy odsłaniające lewe ucho. Ubrany jest w białoszarą tunikę, spod której widać bose stopy. Poniżej Madonny z lewej strony obrazu klęczy św. Dominik, a z prawej św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali ujęci w trzech czwartych w białych habitach dominikańskich z czarnymi płaszczami na ramionach. Nad ich głowami widoczne są talerzowe nimby z jedną gwiazdką. Święty Dominik w lewej, nieznacznie opuszczonej ręce trzyma, przyciskając do kolona, brązową książkę. Natomiast prawą ręką odbiera od małego Jezusa różaniec dotykając złotego medalionu wiszącego na jego końcu. Jest to starszy mężczyzna z widoczną tonsurą i siwiejącym, krótkim zarostem okalającym twarz. Ma wydatny, prosty nos i usta. Swoje spojrzenie lekko uniesionej głowy kieruje w stronę Dzieciątka. Z kolei św. Katarzyna ze Sieny różaniec od Marii odbiera lewą ręką uniesioną na wysokości piersi. Także on jest zakończony złotym medalionem. W prawej dłoni święta trzyma drewniany krucyfiks i lilię. Dominikanka ma pociągłą twarz o mięsistym nosi i ustach oraz rumiane policzki. Na jej głowie widać koronę cierniową nałożoną na zakonny welon. Pomiędzy obu klęczącymi świętymi namalowano w półpostaci frontalnie ukazanego brązowego psa, trzymającego w pysku zapaloną pochodnię. W głębi widać pejzaż z motywem błękitnych wzgórz oraz wstającej jutrzenki. Na rewersie feretronu znajduje się obraz św. Barbary. Męczenniczkę przedstawiono frontalnie ujętą w trzech czwartych w prawo. Święta w uniesionej na wysokości piersi prawej ręce trzyma złoty kielich z jaśniejącą hostią charakterystycznie obróconą prawą dłonią. Hostię zdobi złoty chrystogram "IHS", trzy gwoździe u dołu oraz krzyżyk wyrastający z litery "H". Lewą ręką Barbara podtrzymuje ukośnie ułożony miecz o ciemnogranatowej rękojeści widoczny tylko do połowy. Święta ma pociągłą twarz o wysokim czole, jasną karnację, rumiane policzki, prosty nos i wydatne usta. Jej spojrzenie szeroko otwartych, ciemnych oczu skierowane jest na widza. Jej głowę otaczają długie brązowe włosy, które puklowanymi pasmami opadają na ramiona. We włosy wplecione są sznury pereł. Trzy sznury pereł dodatkowo widoczne są na wydekoltowanej szyi. Na głowie otoczonej promienistym nimbem Barbara ma złotą koronę o ostrych sterczynach zwieńczonych perłami z malowaną kameryzacją. Męczenniczka ubrana jest w taliowaną ciemnoniebieską suknię założoną na zieloną koszulę wykończoną przy rękawach i dekolcie białą koronką. Jej szyję otacza białoszara chusta spięta na piersi i na lewym ramieniu złotymi spinkami z klejnotami. Dłuższy koniec chusty udrapowany jest na prawym przedramieniu. Na ramionach namalowano osuwający się z nich czerwony płaszcz, z połą przerzuconą przez lewe przedramię. Za świętą z prawej strony widać dwupoziomową, cylindryczną wieżę nakrytą sferycznym dachem. Na górnym poziomie znajduje się okrągłe, zakratowane okno oraz fryz lombardzki biegnący pod gzymsem koronującym. Przyziemie wieży zostało przeprute odwrotnie namalowanym okienkiem strzelniczym przypominającym dziurkę od klucza.
Zdjęcie nr 3: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w dekoracyjnie rzeźbione i złocone ramy w części górnej o fantazyjnym wykroju, ustawione na prostopadłościennym postumencie o obłych bokach. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki utworzone ze stylizowanych wici akantowych. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej, a na rewersie św. Barbary. Ramy zdobi płaskorzeźbiony ornament roślinny z powtarzającym się motywem liścia. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających jego noszenie. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. W centrum kompozycji w obrazie z Matką Boską Różańcową ukazano siedzącą frontalnie na złocisto-ochrowych obłokach Madonnę z Dzieciątkiem. Maria ma głowę zwróconą w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką podtrzymuje siedzącego na jej kolanach małego Jezusa, w lewej uniesionej i zgiętej w łokciu trzyma różaniec, który podaje św. Katarzynie Sieneńskiej. Madonna ma owalną twarz okoloną brązowymi włosami, wysokie czoło, wydatny, prosty nos i usta. Jej spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ubrana jest w bladoczerwony maforion, czerwoną suknię, spod której przy szyi widać białe wykończenie koszuli oraz w błękitny płaszcz przerzucony przez prawe ramię i częściowo okrywający połą jej kolana. U dołu spod sukni widać stopy obute w sandały. Głowę Marii, podobnie jak i małego Jezusa otaczają promieniste nimby. Siedzące na jej kolanach Dzieciątko zostało ukazane w kontrapoście w trzech czwartych w lewo z głową odwróconą w prawo. Jezus lewą ręką podtrzymuje na kolanach niebieski glob ze złotym krzyżykiem, natomiast wyciągniętą prawą ręką podaje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Ma owalną twarz z wysokim czołem, rumiane policzki, wydatny nos i usta. Jego spojrzenie skierowane jest w stronę św. Dominika. Na głowie ma krótkie jasnobrązowe włosy odsłaniające lewe ucho. Ubrany jest w białoszarą tunikę, spod której widać bose stopy. Poniżej Madonny z lewej strony obrazu klęczy św. Dominik, a z prawej św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali ujęci w trzech czwartych w białych habitach dominikańskich z czarnymi płaszczami na ramionach. Nad ich głowami widoczne są talerzowe nimby z jedną gwiazdką. Święty Dominik w lewej, nieznacznie opuszczonej ręce trzyma, przyciskając do kolona, brązową książkę. Natomiast prawą ręką odbiera od małego Jezusa różaniec dotykając złotego medalionu wiszącego na jego końcu. Jest to starszy mężczyzna z widoczną tonsurą i siwiejącym, krótkim zarostem okalającym twarz. Ma wydatny, prosty nos i usta. Swoje spojrzenie lekko uniesionej głowy kieruje w stronę Dzieciątka. Z kolei św. Katarzyna ze Sieny różaniec od Marii odbiera lewą ręką uniesioną na wysokości piersi. Także on jest zakończony złotym medalionem. W prawej dłoni święta trzyma drewniany krucyfiks i lilię. Dominikanka ma pociągłą twarz o mięsistym nosi i ustach oraz rumiane policzki. Na jej głowie widać koronę cierniową nałożoną na zakonny welon. Pomiędzy obu klęczącymi świętymi namalowano w półpostaci frontalnie ukazanego brązowego psa, trzymającego w pysku zapaloną pochodnię. W głębi widać pejzaż z motywem błękitnych wzgórz oraz wstającej jutrzenki. Na rewersie feretronu znajduje się obraz św. Barbary. Męczenniczkę przedstawiono frontalnie ujętą w trzech czwartych w prawo. Święta w uniesionej na wysokości piersi prawej ręce trzyma złoty kielich z jaśniejącą hostią charakterystycznie obróconą prawą dłonią. Hostię zdobi złoty chrystogram "IHS", trzy gwoździe u dołu oraz krzyżyk wyrastający z litery "H". Lewą ręką Barbara podtrzymuje ukośnie ułożony miecz o ciemnogranatowej rękojeści widoczny tylko do połowy. Święta ma pociągłą twarz o wysokim czole, jasną karnację, rumiane policzki, prosty nos i wydatne usta. Jej spojrzenie szeroko otwartych, ciemnych oczu skierowane jest na widza. Jej głowę otaczają długie brązowe włosy, które puklowanymi pasmami opadają na ramiona. We włosy wplecione są sznury pereł. Trzy sznury pereł dodatkowo widoczne są na wydekoltowanej szyi. Na głowie otoczonej promienistym nimbem Barbara ma złotą koronę o ostrych sterczynach zwieńczonych perłami z malowaną kameryzacją. Męczenniczka ubrana jest w taliowaną ciemnoniebieską suknię założoną na zieloną koszulę wykończoną przy rękawach i dekolcie białą koronką. Jej szyję otacza białoszara chusta spięta na piersi i na lewym ramieniu złotymi spinkami z klejnotami. Dłuższy koniec chusty udrapowany jest na prawym przedramieniu. Na ramionach namalowano osuwający się z nich czerwony płaszcz, z połą przerzuconą przez lewe przedramię. Za świętą z prawej strony widać dwupoziomową, cylindryczną wieżę nakrytą sferycznym dachem. Na górnym poziomie znajduje się okrągłe, zakratowane okno oraz fryz lombardzki biegnący pod gzymsem koronującym. Przyziemie wieży zostało przeprute odwrotnie namalowanym okienkiem strzelniczym przypominającym dziurkę od klucza.
Zdjęcie nr 4: Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w dekoracyjnie rzeźbione i złocone ramy w części górnej o fantazyjnym wykroju, ustawione na prostopadłościennym postumencie o obłych bokach. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki utworzone ze stylizowanych wici akantowych. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej, a na rewersie św. Barbary. Ramy zdobi płaskorzeźbiony ornament roślinny z powtarzającym się motywem liścia. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających jego noszenie. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. W centrum kompozycji w obrazie z Matką Boską Różańcową ukazano siedzącą frontalnie na złocisto-ochrowych obłokach Madonnę z Dzieciątkiem. Maria ma głowę zwróconą w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką podtrzymuje siedzącego na jej kolanach małego Jezusa, w lewej uniesionej i zgiętej w łokciu trzyma różaniec, który podaje św. Katarzynie Sieneńskiej. Madonna ma owalną twarz okoloną brązowymi włosami, wysokie czoło, wydatny, prosty nos i usta. Jej spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ubrana jest w bladoczerwony maforion, czerwoną suknię, spod której przy szyi widać białe wykończenie koszuli oraz w błękitny płaszcz przerzucony przez prawe ramię i częściowo okrywający połą jej kolana. U dołu spod sukni widać stopy obute w sandały. Głowę Marii, podobnie jak i małego Jezusa otaczają promieniste nimby. Siedzące na jej kolanach Dzieciątko zostało ukazane w kontrapoście w trzech czwartych w lewo z głową odwróconą w prawo. Jezus lewą ręką podtrzymuje na kolanach niebieski glob ze złotym krzyżykiem, natomiast wyciągniętą prawą ręką podaje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Ma owalną twarz z wysokim czołem, rumiane policzki, wydatny nos i usta. Jego spojrzenie skierowane jest w stronę św. Dominika. Na głowie ma krótkie jasnobrązowe włosy odsłaniające lewe ucho. Ubrany jest w białoszarą tunikę, spod której widać bose stopy. Poniżej Madonny z lewej strony obrazu klęczy św. Dominik, a z prawej św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali ujęci w trzech czwartych w białych habitach dominikańskich z czarnymi płaszczami na ramionach. Nad ich głowami widoczne są talerzowe nimby z jedną gwiazdką. Święty Dominik w lewej, nieznacznie opuszczonej ręce trzyma, przyciskając do kolona, brązową książkę. Natomiast prawą ręką odbiera od małego Jezusa różaniec dotykając złotego medalionu wiszącego na jego końcu. Jest to starszy mężczyzna z widoczną tonsurą i siwiejącym, krótkim zarostem okalającym twarz. Ma wydatny, prosty nos i usta. Swoje spojrzenie lekko uniesionej głowy kieruje w stronę Dzieciątka. Z kolei św. Katarzyna ze Sieny różaniec od Marii odbiera lewą ręką uniesioną na wysokości piersi. Także on jest zakończony złotym medalionem. W prawej dłoni święta trzyma drewniany krucyfiks i lilię. Dominikanka ma pociągłą twarz o mięsistym nosi i ustach oraz rumiane policzki. Na jej głowie widać koronę cierniową nałożoną na zakonny welon. Pomiędzy obu klęczącymi świętymi namalowano w półpostaci frontalnie ukazanego brązowego psa, trzymającego w pysku zapaloną pochodnię. W głębi widać pejzaż z motywem błękitnych wzgórz oraz wstającej jutrzenki. Na rewersie feretronu znajduje się obraz św. Barbary. Męczenniczkę przedstawiono frontalnie ujętą w trzech czwartych w prawo. Święta w uniesionej na wysokości piersi prawej ręce trzyma złoty kielich z jaśniejącą hostią charakterystycznie obróconą prawą dłonią. Hostię zdobi złoty chrystogram "IHS", trzy gwoździe u dołu oraz krzyżyk wyrastający z litery "H". Lewą ręką Barbara podtrzymuje ukośnie ułożony miecz o ciemnogranatowej rękojeści widoczny tylko do połowy. Święta ma pociągłą twarz o wysokim czole, jasną karnację, rumiane policzki, prosty nos i wydatne usta. Jej spojrzenie szeroko otwartych, ciemnych oczu skierowane jest na widza. Jej głowę otaczają długie brązowe włosy, które puklowanymi pasmami opadają na ramiona. We włosy wplecione są sznury pereł. Trzy sznury pereł dodatkowo widoczne są na wydekoltowanej szyi. Na głowie otoczonej promienistym nimbem Barbara ma złotą koronę o ostrych sterczynach zwieńczonych perłami z malowaną kameryzacją. Męczenniczka ubrana jest w taliowaną ciemnoniebieską suknię założoną na zieloną koszulę wykończoną przy rękawach i dekolcie białą koronką. Jej szyję otacza białoszara chusta spięta na piersi i na lewym ramieniu złotymi spinkami z klejnotami. Dłuższy koniec chusty udrapowany jest na prawym przedramieniu. Na ramionach namalowano osuwający się z nich czerwony płaszcz, z połą przerzuconą przez lewe przedramię. Za świętą z prawej strony widać dwupoziomową, cylindryczną wieżę nakrytą sferycznym dachem. Na górnym poziomie znajduje się okrągłe, zakratowane okno oraz fryz lombardzki biegnący pod gzymsem koronującym. Przyziemie wieży zostało przeprute odwrotnie namalowanym okienkiem strzelniczym przypominającym dziurkę od klucza.

Matka Boska Różańcowa, św. Barbara

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Brzeszcze
Miejscowość
Jawiszowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Dekanat
Osiek
Parafia
Św. Marcina
Miejsce przechowywania
kościół, nawa
Identyfikator
DZIELO/14051
Kategoria
feretron
Ilość
1
Czas powstania
pierwsza połowa XIX wieku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
olej na płótnie, złocenie, srebrzenie, marmoryzacja, techniki snycerskie,
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Feretron procesyjny powstał w pierwszej połowie XIX wieku dla uświetnienia procesji religijnych.

Opis

Feretron procesyjny tworzą dwa malowane na płótnie olejne obrazy ujęte w dekoracyjnie rzeźbione i złocone ramy w części górnej o fantazyjnym wykroju, ustawione na prostopadłościennym postumencie o obłych bokach. Po bokach ram znajdują się ażurowe, srebrzone uszaki utworzone ze stylizowanych wici akantowych. Na awersie feretronu umieszczono przedstawienie Matki Boskiej Różańcowej, a na rewersie św. Barbary. Ramy zdobi płaskorzeźbiony ornament roślinny z powtarzającym się motywem liścia. Postument został zaopatrzony w parę otworów do włożenia drążków umożliwiających jego noszenie. Podstawę i zwieńczenie postumentu dekoruje profilowana listwa, natomiast boki jasna brązowo-ochrowa marmoryzacja. W centrum kompozycji w obrazie z Matką Boską Różańcową ukazano siedzącą frontalnie na złocisto-ochrowych obłokach Madonnę z Dzieciątkiem. Maria ma głowę zwróconą w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką podtrzymuje siedzącego na jej kolanach małego Jezusa, w lewej uniesionej i zgiętej w łokciu trzyma różaniec, który podaje św. Katarzynie Sieneńskiej. Madonna ma owalną twarz okoloną brązowymi włosami, wysokie czoło, wydatny, prosty nos i usta. Jej spojrzenie skierowane jest przed siebie. Ubrana jest w bladoczerwony maforion, czerwoną suknię, spod której przy szyi widać białe wykończenie koszuli oraz w błękitny płaszcz przerzucony przez prawe ramię i częściowo okrywający połą jej kolana. U dołu spod sukni widać stopy obute w sandały. Głowę Marii, podobnie jak i małego Jezusa otaczają promieniste nimby. Siedzące na jej kolanach Dzieciątko zostało ukazane w kontrapoście w trzech czwartych w lewo z głową odwróconą w prawo. Jezus lewą ręką podtrzymuje na kolanach niebieski glob ze złotym krzyżykiem, natomiast wyciągniętą prawą ręką podaje klęczącemu poniżej św. Dominikowi różaniec. Ma owalną twarz z wysokim czołem, rumiane policzki, wydatny nos i usta. Jego spojrzenie skierowane jest w stronę św. Dominika. Na głowie ma krótkie jasnobrązowe włosy odsłaniające lewe ucho. Ubrany jest w białoszarą tunikę, spod której widać bose stopy. Poniżej Madonny z lewej strony obrazu klęczy św. Dominik, a z prawej św. Katarzyna ze Sieny. Oboje zostali ujęci w trzech czwartych w białych habitach dominikańskich z czarnymi płaszczami na ramionach. Nad ich głowami widoczne są talerzowe nimby z jedną gwiazdką. Święty Dominik w lewej, nieznacznie opuszczonej ręce trzyma, przyciskając do kolona, brązową książkę. Natomiast prawą ręką odbiera od małego Jezusa różaniec dotykając złotego medalionu wiszącego na jego końcu. Jest to starszy mężczyzna z widoczną tonsurą i siwiejącym, krótkim zarostem okalającym twarz. Ma wydatny, prosty nos i usta. Swoje spojrzenie lekko uniesionej głowy kieruje w stronę Dzieciątka. Z kolei św. Katarzyna ze Sieny różaniec od Marii odbiera lewą ręką uniesioną na wysokości piersi. Także on jest zakończony złotym medalionem. W prawej dłoni święta trzyma drewniany krucyfiks i lilię. Dominikanka ma pociągłą twarz o mięsistym nosi i ustach oraz rumiane policzki. Na jej głowie widać koronę cierniową nałożoną na zakonny welon. Pomiędzy obu klęczącymi świętymi namalowano w półpostaci frontalnie ukazanego brązowego psa, trzymającego w pysku zapaloną pochodnię. W głębi widać pejzaż z motywem błękitnych wzgórz oraz wstającej jutrzenki. Na rewersie feretronu znajduje się obraz św. Barbary. Męczenniczkę przedstawiono frontalnie ujętą w trzech czwartych w prawo. Święta w uniesionej na wysokości piersi prawej ręce trzyma złoty kielich z jaśniejącą hostią charakterystycznie obróconą prawą dłonią. Hostię zdobi złoty chrystogram "IHS", trzy gwoździe u dołu oraz krzyżyk wyrastający z litery "H". Lewą ręką Barbara podtrzymuje ukośnie ułożony miecz o ciemnogranatowej rękojeści widoczny tylko do połowy. Święta ma pociągłą twarz o wysokim czole, jasną karnację, rumiane policzki, prosty nos i wydatne usta. Jej spojrzenie szeroko otwartych, ciemnych oczu skierowane jest na widza. Jej głowę otaczają długie brązowe włosy, które puklowanymi pasmami opadają na ramiona. We włosy wplecione są sznury pereł. Trzy sznury pereł dodatkowo widoczne są na wydekoltowanej szyi. Na głowie otoczonej promienistym nimbem Barbara ma złotą koronę o ostrych sterczynach zwieńczonych perłami z malowaną kameryzacją. Męczenniczka ubrana jest w taliowaną ciemnoniebieską suknię założoną na zieloną koszulę wykończoną przy rękawach i dekolcie białą koronką. Jej szyję otacza białoszara chusta spięta na piersi i na lewym ramieniu złotymi spinkami z klejnotami. Dłuższy koniec chusty udrapowany jest na prawym przedramieniu. Na ramionach namalowano osuwający się z nich czerwony płaszcz, z połą przerzuconą przez lewe przedramię. Za świętą z prawej strony widać dwupoziomową, cylindryczną wieżę nakrytą sferycznym dachem. Na górnym poziomie znajduje się okrągłe, zakratowane okno oraz fryz lombardzki biegnący pod gzymsem koronującym. Przyziemie wieży zostało przeprute odwrotnie namalowanym okienkiem strzelniczym przypominającym dziurkę od klucza.

Zarys problematyki artystycznej

W jawiszowickim feretronie wykorzystano obrazy, które powstały w oparciu o dwa bardzo popularne wzory. Pierwszy z nich odnosi się do przedstawienia Matki Boskiej Różańcowej, określonego od 1875 roku, jako obraz Matki Boskiej Pompejańskiej - wizerunku czczonego w sanktuarium maryjnym w Pompejach. Został on wypracowany na bazie szesnastowiecznych włoskich przedstawień w typie sacra conversazione, gdzie Madonnie z Dzieciątkiem towarzyszył św. Dominik i św. Katarzyna ze Sieny. Przykładem tego typu ikonograficznego jest odkryte w 2018 roku późnorenesansowe malowidło z 1598 roku na łuku tęczowym w niedalekim kościele parafialnym Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Bestwinie, gdzie ukazano moment przekazania różańca świętym dominikańskim. W następnych stuleciach w podobny sposób przedstawiano scenę przekazania różańca św. Dominikowi i św. Katarzynie, czego wymowny przykład stanowi obraz ołtarzowy autorstwa Matthäusa Güntera (zm. 1788) w Dominikanerkirche w Augsburgu, gdzie obok Madonny Różańcowej ze św. Dominikiem i św. Katarzyną Sieneńską dodatkowo widać na globie ziemskim psa z płonącą pochodnią w pysku. Zatem twórca jawiszowickiego przedstawienia musiał skorzystać z powszechnie dostępnego wzoru graficznego. W podobny sposób stworzono wizerunek św. Barbary, którego kompozycja stanowi powtórzenie zachowanego do dziś obrazu ze św. Barbarą z drugiej połowy XVII wieku znajdującego się pierwotnie w zniesionym ołtarzu bocznym w jawiszowickim kościele, a wzmiankowanym przez wizytatora biskupiego w 1747 roku. To przedstawienie także wykorzystuje popularny wzór graficzny, którym posłużono się również malując wizerunek św. Barbary na osiemnastowiecznym feretronie w niedalekiej Polance Wielkiej, czy też tworząc obraz ze św. Barbarą z przełomu XVIII i XIX wieku znajdujący się w domu kapitulnym przy ul. Kanoniczej w Krakowie.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. Ostatnią konserwację przeprowadzili Dorota i Bogusław Krówkowie w pierwszym dziesięcioleciu XXI wieku.

Literatura

L. Petzoldt, Barbara, [w:] Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 5, Ikonographie der Helligen. Aaron bis Crescentianus von Rom, Herg. E. Kirschbaum, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 304-311;
I. Frank, Dominikus von Calerugea, [w:] Lexikon der christlichen Ikonographie, t. 6, Ikonographie der Heiligen. Crescentianus von Tunis bis Innocentia, Herg. W. Braunfels, Rom-Freiburg-Basel-Wien 1994, kol. 77, il. 3.
R. Kalinowski, Ecclesia Sancti Martini Jawiszowice, Kraków 2017, s. 83-84.

Streszczenie

W jawiszowickim feretronie z pierwszej połowy XIX wieku wykorzystano obrazy, które powstały w oparciu o dwa bardzo popularne wzory. Pierwszy z nich odnosi się do przedstawienia Matki Boskiej Różańcowej, określanego od 1875 roku, jako obraz Matki Boskiej Pompejańskiej. Natomiast obraz św. Barbary powtarza kompozycję przedstawienia tejże świętej z drugiej połowy XVII wieku, znajdującego się pierwotnie w nieistniejącym już dziś ołtarzu bocznym w tychże Jawiszowicach. Oba wizerunki powtarzają ten sam wzór graficzny z XVII wieku.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Barbara św.
Barbara św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Grupa Ukrzyżowania składa się z pełnoplastycznych, całopostaciowych figur ustawionych na belce tęczowej. Pośrodku zamocowano polichromowany na ciemnobrązowo krzyż z realistycznie rzeźbioną figurą Chrystusa o plastycznie opracowanym modelunku muskulatury ciała. Postać do krzyża przytwierdzono za pomocą trzech gwoździ. Zbawiciel ma głowę pochyloną i złożoną na prawym barku. Posiada szeroką, owalną twarz o sumarycznie opracowanych rysach, półprzymknięte oczy, lekko rozchylone usta i krótki, ciemnobrązowy zarost. Długie, ciemnobrązowe, falowane włosy opadają mu na plecy i na prawy bark. Na głowie znajduje się zielona, cierniowa korona, spod której ciekną stróżki krwi. Nieproporcjonalnie długie ramiona ułożone zostały w płytkim, U-kształtnym zwisie z zaznaczonymi ścięgnami i żyłami na przedramionach. Dłonie o zaciśniętych palcach przybito dwoma gwoździami, spod których ciekną strużki krwi. Klatkę piersiową ukształtowano z wyraziście zaznaczoną linią żeber i raną w boku ze strugami krwi. Na biodrach umiejscowiono krótkie, złocone perizonium z festonem przy prawym boku. Jego zwichrowane draperie zostały ułożone horyzontalnie. Chrystus ma zgięte w kolanach nogi z założoną prawą stopą na lewą przybite jednym gwoździem. W górnej partii pionowej belki krzyża zawieszono biały titulus w formie banderoli z napisem: "INRI". U stóp krzyża, po lewej stronie, na niskiej, prostopadłościennej podstawie, ustawiono rzeźbę klęczącej św. Marii Magdaleny. Święta jest zwrócona profilem w prawo. Jej owalną twarz charakteryzują sumarycznie opracowane rysy. Ma długie brązowe, lekko falowane włosy opadające na plecy. Ubrana jest w długą, srebrzystobłękitną, drobno fałdowaną suknię związaną srebrnym paskiem. Oburącz ujmuje pionową belkę krzyża. Tuż obok niej, na lewo, na niskiej, prostopadłościennej podstawie ustawiono figurę stojącej frontalnie Matki Boskiej Bolesnej. Jej nieznacznie odchyloną głowę charakteryzuje owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach i wzroku skierowanym ku górze. Maria ubrana jest w długą srebrzyścieczerwoną suknię przewiązaną złotym paskiem i osłaniający głowę, plecy i prawe ramię, drobnofałdowany srebrzysty płaszcz. Ręce trzyma złożone w geście modlitwy. Po prawej stronie krzyża na niskiej, prostopadłościennej podstawie zamocowano stojącą figurę św. Jana Ewangelisty, ujętego frontalnie w nieznacznym kontrapoście. Święty ma lekko odchyloną do tyłu, zwróconą w trzech czwartych w lewo głowę. Charakteryzuje ją owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach. Na plecy opadają mu długie, falowane, brązowe włosy. Jan ubrany jest w długą, srebrzystozieloną tunikę i przerzucony przez prawe ramię i podtrzymywany lewym przedramieniem złocistoochrowy płaszcz. Ręce trzyma skrzyżowane na piersiach. Z tyłu titulusa widnieje napis: Malował Jan i Ludwik, bracia Stankiewicze 1913. Napis widoczny jest także na górnej płaszczyźnie z tyłu krzyża: Malował 1913. Belka tęczowa jest prostopadłościenna, o profilowanych dolnych narożach. Polichromowano ją w odcieniach zieleni, czerwieni i żółci. Na środku widnieje flankowany parą złoconych krzyżyków złocony z przodu napis: + OTO BARANEK BOŻY KTÓRY GŁADZI GRZECHY ŚWIATA +; z tyłu: RENOVATUM A[nno] D[omini] 1913 + 1953 + 1983 + 2013
rzeźba
Grupa Ukrzyżowania
Zdjęcie nr 1: Na niebieskim, drewnianym krzyżu o ramionach wykończonych profilowanymi, złoconymi listwami zawieszono pełnoplastyczną rzeźbę ukrzyżowanego Chrystusa. Ponad jego głową przytwierdzono złocony titulus w formie krótkiej, wygiętej, podłużnej banderoli z inskrypcją "IN / RI". Ukrzyżowany Chrystus o jasnej karnacji ciała ma ukośnie wyciągnięte, sztywne ręce o przybitych do krzyża dłoniach oraz założoną nogę prawą na lewą, przytwierdzone jednym gwoździem. Jego ciało jest szczupłe. Ukrzyżowany ma zapadniętą klatkę piersiową, podkreślone żebra i obojczyk. Głowa Jezusa w zielonej koronie cierniowej opada na prawe ramię. Twarz otacza krótki brązowy zarost oraz długie brązowe włosy przykrywające kark i opadające na prawe ramię. Zbawiciel ma zamknięte oczy, prosty nos i wąskie usta. Na czole, szyi, ramionach, przy przebitym boku, dłoniach i stopach oraz na nogach widoczne są stróżki krwi. W partii bioder ciało Chrystusa okrywa przewiązane, złocone perizonium przechodzące w rozwiany feston przy prawym boku.
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna wolnostojąca figura przedstawia w całej postaci uskrzydlonego anioła. Został on ujęty frontalnie w kontrapoście z głową w trzech czwartych zwróconą w prawo w lekkim skłonie. Stoi on na złocistym obłoku mając lewą nogę lekko zgiętą w kolanie i wspartą o obłok. Anioł obie ręce ma uniesione ku górze na wysokości piersi. Układ palców prawej ręki wskazuje, iż mógł w niej coś trzymać, natomiast lewa dłoń ujęta jest w geście wskazującym. Postać charakteryzuje pociągła, młodzieńcza twarz o jasnej karnacji z nieznacznie zmarszczonymi brwiami, prostym nosem i półotwartymi ustami. Jego głowę okalają modelowane brązowe włosy sięgające karku. Złocone skrzydła anioła są rozpostarta z charakterystycznym mocnym wycięciem i mięsistym modelunkiem piór ułożonych wertykalnie. Anioł ubrany jest w sięgającą ziemie złoconą tunikę odsłaniającą bose stopy obute w wysokie sandały. Ekspresyjnie udrapowana tunika ma krótkie rękawy sięgające łokci.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Drewniany kościół pw. św. Marcina w Jawiszowicach jest budowlą orientowaną, wzniesioną na zrąb. Do węższego prezbiterium zamkniętego trójbocznie przylega szersza nawa na rzucie zbliżonym do kwadratu. Od północy przy prezbiterium wybudowano zakrystię na planie wydłużonego prostokąta, a od zachodu wieżę w konstrukcji na słup na rzucie kwadratu. Zwieńczono ją izbicą z baniastym hełmem z latarnią. W przyziemiu wieży urządzono kruchtę. Nawę z prezbiterium nakryto jednokalenicowym dachem z więźbą w układzie storczykowym z przypustnicami (nadbitkami). W węższej części prezbiterialnej dach wsparty jest na trójkątnych zastrzałach widocznych na zewnątrz. Nad prezbiterium wznosi się sygnaturka w formie latarni z baniastym hełmem zwieńczonym krzyżem. Bryłę kościoła w całości otaczają arkadowe soboty z drewnianymi parapetami i z prześwitami wypełnionymi półprzeźroczystą pleksą. Na wysokości wejścia południowego do kościoła linię sobót wysunięto do przodu, dzięki czemu powstała pseudokruchta nakryta dachem siodłowym. Zarówno dach kościoła, jak i zakrystii, sobót oraz hełmy wieży i sygnaturki pokryte są gontem. Ściany nawy i prezbiterium utworzone z poziomo układanych bali przepruwają prostokątne okna z wpisanym łukiem półokrągłym, stanowiącym część stolarki okiennej. Na osi prezbiterium za ołtarzem głównym wycięto okulus. Wnętrze kościoła w nawie nakrywa płaski strop ze skośnym szalowaniem po bokach, a w prezbiterium pozorne sklepienie kolebkowe. Prezbiterium od nawy oddziela półokrągła tęcza z profilowaną belką, na której umieszczono grupę Ukrzyżowania. Całość wnętrza zdobi wielobarwna, ornamentalno-figuralna polichromia. Podłogę świątyni wyłożono kamiennymi płytami. W zachodniej części nawy urządzono chór muzyczny wsparty na dwóch drewnianych filarach z klatką schodową usytuowaną w południowo-zachodnim narożniku. Na chórze ustawiono prospekt organowy. Do wnętrza kościoła prowadzą dwa wejścia - od zachodu poprzez kruchtę w przyziemiu wieży oraz od południa z drewnianym portalem zamkniętym łukiem odcinkowym. Drewniany portal zamknięty łukiem odcinkowym prowadzi także z prezbiterium do zakrystii. Wypełniają go obite metalowymi płycinami i listwami drzwi. Własne wejście na zewnątrz posiada także zakrystia. Wnętrze prezbiterium w części wschodniej wypełnia architektoniczny ołtarz główny. Na ścianie północnej prezbiterium przy łuku tęczowym zawieszono ambonę, do której schody prowadzą z zakrystii. Pod skosem po obu stronach łuku tęczowego w narożnikach nawy ustawiono dwa ołtarze boczne, a pod chórem muzycznym dwa konfesjonały. W nawie stoją dwa rzędy ław kościelnych, a na jej ścianie północnej zawieszono na półeczkach feretrony procesyjne. Kościół otacza droga procesyjna wyłożona kamiennymi płytami, a cmentarz przykościelny zamyka drewniany parkan z dwiema bramkami wejściowymi.
kościół
Kościół św. Marcina
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie wydłużonego prostokąta przedstawia stojącą w całej postaci w nieznacznym kontrapoście bł. Salomeę na tle górzystego krajobrazu. Błogosławiona została ukazana frontalne ze złożonymi na piersi dłońmi do modlitwy, z lekkim przechyleniem głowy w prawą stronę. Salomea ma pociągłą twarz o rumianych policzkach, wydatny prosty nos i mięsiste wargi. Jej głowę otacza kolisty nimb. Ubrana jest w strój klaryski z zakonnym welonem na głowie i podwiką pod szyją. Na ramionach ma narzucony płaszcz spięty pod szyją, odsłaniający habit ze szkaplerzem przewiązany w talii sznurem zakończonym krzyżykiem. Przy ziemi spod habitu widoczne są czubki butów. Całą postać okrywa drewniana, płaskorzeźbiona, złocona i srebrzona sukienka wotywna, która najprawdopodobniej powtarza pierwotny układ szat bł. Salomei. W lewym rogu obrazu u stóp błogosławionej leży złocona, drewniana korona zamknięta. Salomea stoi na trawiastym gruncie. Za nią rozpościera się górzysty krajobraz utrzymany w tonacji błękitno-różowej z widocznym fragmentem jeziora okrytego mgłą. Ponad górami przedstawiono niebo z bladoniebieskimi obłokami oraz wyraźnie zaznaczoną światłością jaśniejącą ponad głową błogosławionej.
obraz
Bł. Salomea
Zdjęcie nr 1: Obraz ma kształt prostokąta zbliżonego do kwadratu. Ujęty jest w złoconą i srebrzoną profilowaną ramę z charakterystyczną koronką biegnącą przy jej wewnętrznej krawędzi. W centrum przedstawienia ukazano stojącą nad podwyższeniu Matkę Boską trzymającą na lewej ręce małego Jezusa, a w prawej zapaloną świecę. Pociągła twarz Madonny charakteryzuje się wyrazistymi oczami, prostym nosem i pełnymi ustami. Matka Boska ubrana jest we wzorzystą, plisowaną karminową suknię, dekorowaną u spodu i pod szyją złotym obszyciem. Suknia spięta jest w talii. Na głowie Marii widoczny jest błękitny maforion okrywający jej ramiona i opadający do ziemi. Spod niego widać jej brązowe włosy. Z kolei na nim, spod zamkniętej złotej korony, uwidacznia się koronkowa chusta. Głowę Marii otacza dwanaście czerwonych gwiazd. Trzymane Dzieciątko szczelnie jest owinięte w biało-niebieskie powijaki. Owalną twarz o wyrazistych oczach i ustach otaczają krótkie brązowe włosy. Wokół głowy widoczny jest promienisty nimb. Trzymana przez Marię świeca gromniczna w górnej części dekorowana jest bukiecikiem kwiatów. Z dwóch stron dwustopniowego podwyższenia, na którym stoi Madonna, wyobrażono dwie wazy o fantazyjnie dekorowanych czaszach, wypełnione biało-czwerwonymi różami oraz chabrami. Nad Matką Boską w górnej części obrazu ukazano wyłaniającego się z niebios w półpostaci Boga Ojca, który z rozpostartych ramion zdaje się wypuszczać gołębicę Ducha Świętego. Twarz Boga Ojca okala siwiejąca broda oraz włosy. Ubrany jest w niebieski płaszcz narzucony na białą tunikę, z której widoczne są tylko rękawy. Jego głowę otaczają potrójne promienie oraz trójkąt. Duch Święty unoszący się ponad Madonną został przedstawiony w promienistej glorii. Po obu stronach Boga Ojca widoczne są dwie pary uskrzydlonych głów anielskich namalowanych na obłokach. Z kolei poniżej po obu stronach Matki Boskiej z Dzieciątkiem unoszą się całopostaciowo przedstawieni dwaj aniołowie. Anioł z prawej strony trzyma wiklinowy koszyk z parą synogarlic. Okryty jest tylko przerzuconą przez ramiona i biodra czerwoną tkaniną. Z kolei anioł po przeciwnej stronie trzyma dymiącą kadzielnicę. Co jest charakterystyczne, anioł ten nie ma skrzydeł.
obraz
Matka Boska Gromniczna

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "Matka Boska Różańcowa, św. Barbara", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-rozancowa-sw-barbara

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności