Na tropie spiskiego rokoka

Długość
Etap edukacyjny
liceum, studenci
Tematyka
Spisz, malarstwo, rokoko, rzeźba
Szacowany czas zwiedzania

Zabytki na trasie

  1. Zdjęcie nr 1: Ołtarz dwustronny, sarkofagowy, dekorowany rocaille'm, mensa drewniana na planie kwadratu, od frontu z kamiennym portatylem. Nastawa ołtarzowa dwustronna, na rzucie leżącej litery X, w formie rozbudowanego tabernakulum z tronem wystawienia. Obie strony są analogiczne pod względem architektonicznym. Tabernakulum na cokole, o wypukłej ściance frontowej, flankowanej parą pilastrów o trzonach dekorowanym płycinami z rocaille'm, dźwigających gzyms wieńczący. W polu drzwiczki ujęte rokokowym kartuszem. Na tabernakulum tron wystawienia o wklęsło-wypukłym licu, ujęty parą impostów podtrzymywanych przez rocaille'owe konsole oraz pilastrami w narożach, których trzony przyjmują formę spływów wolutowych, sięgające podstawy tabernakulum, na których stoją figury. W polu środkowym tronu wystawienia znajduje się obrotowa nisza o nieregularnym kształcie ujęta obramieniem z rocaille'u, przesłonięta wypukłą ścianką z płaskorzeźbionym krucyfiksem i winnym gronem, zwieńczona rzeźbioną półpostacią. Całość wieńczy cokół z dwoma ramionami, na których stoją rocaille'owe wazony. Na cokole osadzona jest dużych rozmiarów, dwustronna, dwunastoramienna gwiazda relikwiarzowa, miażdżąca węża. Gwiazda z obu stron ujęta jest kilkoma pierścieniami z winnego grona oraz ornamentu roślinnego, w ramionach oraz w polu głównym umieszczone są za szkłem relikwie wśród kwiatowych dekoracji. Na awersie ołtarza, na mensie znajdują się dwie figurki puttów siedzących na obłokach i trzymających tabliczki z kanonami. Całość flankują ustawione na spływach wolutowych figury św. Jana Ewangelisty i św. Bartłomieja, tron wieńczy półpostać Boga Ojca, ujęta przez dwa putta z otwartymi księgami. Obrotową niszę flankują dwa aniołki trzymające lichtarze. Na rewersie ołtarza na spływach wolutowych stoją figury św. Andrzeja i św. Piotra, tron wieńczy półpostać Mojżesza flankowana przez dwa putta z otwartymi księgami. Struktura polichromowana w kolorze ciemnozielonym, ornamentyka i profile złocone, detal srebrzony.
    Frydman
    Ołtarz w kaplicy

    W 1757 roku przy parafii we Frydmanie założono bractwo szkaplerzne. Prawdopodobnie w tym czasie rozpoczęto również budowę kaplicy Matki Boskiej Karmelitańskiej z inicjatywy i fundacji ówczesnego proboszcza Michała Lorencsa, którą zakończono w 1764 roku. Około tego roku powstało wyposażenie kaplicy, a więc dwustronny ołtarz oraz dekoracja rzeźbiarska ścian i stropu. Ołtarz otrzymał formę dwustronnego tabernakulum oraz został otoczony tralkową balustradą na planie ośmioboku w celu umożliwienia masowego udzielania komunii podczas odpustu na dzień 16 lipca, na uroczystość Matki Boskiej Szkaplerznej. Kaplica stanowi unikalny w skali Europy Środkowej przykład jednolitej koncepcji architektoniczno-rzeźbiarskiej i symbolicznej odwołującej się do idei muzyki niebiańskiej.

  2. Zdjęcie nr 1: W narożach ośmiobocznej kaplicy Matki Boskiej Karmelitańskiej znajduje się osiem nisz z siedziskami, ujętych parami pilastrów podtrzymujących archiwoltę z kluczem, pod ich łukami podwieszone figury proroków, na kluczu i głowicach pilastrów ustawione wazony ze słonecznikami. Nad nimi, na wysokim cokole mniejsze, analogiczne nisze z figurami świętych stojącymi na cokołach. Architektoniczna konstrukcja ujęta malowanym rocaille'm. Figury proroków podwieszone w dolnych niszach mają ugięte nogi i rozłożone na boki ręce, w których trzymają banderole. Przedstawieni są jako starcy z długimi brodami lub jako dojrzali mężczyźni z krótkimi. Figury Dawida i Salomona ukazane są w strojach królewskich, z koronami na głowach. Rzeźba Balaama przedstawiona jest w tunice i płaszczu, z głową oślicy przy nodze. Melchizedek jest w stroju kapłańskim, z albą, komżą i stułą. Elizeusz ubrany jest w tunikę i płaszcz, na głowie ma turban, a przy nodze głowę wołu. Pozostałe figury pozbawione atrybutów, ukazane są w tunikach i płaszczach lub szatach spodnich i wierzchnich. Figury świętych z górnego rzędu nisz ustawione są na cokołach i na rzeźbionych podstawach w formie obłoków, ujętych spływami wolutowymi, dekorowanymi rozetami z przodu. Rzeźby ukazane są frontalnie lub zwrócone trzy czwarte w bok, ręce mają rozłożone na boki lub jedną złożona na piersi. Ukazani są jako dojrzali mężczyźni z krótkimi kręconymi brodami i kręconymi włosami opadającymi na ramiona. Ubrani są w tuniki przylegające do ciała oraz płaszcze. Wyłącznie część figur posiada atrybuty. Święty Juda Tadeusz ukazany jest z pałką, św. Bartłomiej z płaszczem z ludzką twarzą (skóra), św. Szymon z piłą, św. Filip z kamieniami w dłoni, św. Maciej lub św. Tomasz z włócznią oraz św. Jakub Mniejszy z rozetą i księgą. Figury polichromowane są naturalistycznie w partiach ciała, szaty i atrybuty są złocone, srebrzone, laserowane lub polichromowane.
    Frydman
    Prorocy i apostołowie

    W 1757 roku przy parafii we Frydmanie założono bractwo szkaplerzne. Prawdopodobnie zatem w tym czasie rozpoczęto również budowę kaplicy Matki Boskiej Karmelitańskiej z inicjatywy i fundacji ówczesnego proboszcza Michała Lorencsa. Ukończono jej wznoszenie w 1764 roku. Wydaje się również, że około tego roku powstało wyposażenie kaplicy, a więc dwustronny ołtarz oraz dekoracja rzeźbiarska ścian i stropu. Pary figur w niszach najpewniej tworzą typologiczne zestawienie proroków z apostołami. Niestety brak rozpoznania ikonograficznego części rzeźb nie pozwala w pełni odszyfrować treści ideowych tej części dekoracji kaplicy.

  3. Zdjęcie nr 1: Ołtarz na rzucie połowy owalu, architektoniczny, kulisowy, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Drewniana mensa ołtarza (późniejsza) oparta na skrzyni o formie tumby z wydzielonym cokołem. Retabulum na wysokim potrójnym, cokole, ujęte parą ukośnie ustawionych konsol o formie wolut, na których ustawione rzeźby, oraz parą odsuniętych od lica części środkowej kolumn o gładkich trzonach i kompozytowych kapitelach, wspierających przerwane belkowanie i gzyms. Pole środkowe ujęte pilastrami o wolutowych kapitelach, zwieńczone gzymsem wygiętym łukiem wklęsło-wypukłym. Pośrodku pola profilowana rama zamknięta łukiem wklęsło-wypukłym nadwieszonym, na obraz ołtarzowy. Zwieńczenie o dekoracyjnym wykroju linią wklęsło-wypukłą, z wysuniętymi na kolumny spływami wolutowymi. Pośrodku zwieńczenia profilowana rama w kształcie stojącego owalu. Antepedium, część środkowa retabulum oraz zwieńczenie zdobione motywami ornamentów rokokowych. Retabulum ujęte parą ażurowych, rokokowych uszaków. W płycinach na spływach motywy roślinne i rozetki. Pośrodku gzymsu wieńczącego część środkową retabulum kartusz ujęty ornamentem rokokowym. W zwieńczeniu, na gzymsie, po bokach para wazonów z kwiatami, szczyt z dekoracją roccaillową. W polu środkowym obraz Objawienie się Chrystusa św. Małgorzacie Alacoque. Na wolutowych konsolach po bokach rzeźby św. Apolonii po lewej i św. Rozalii z Palermo po prawej stronie. W zwieńczeniu malowane ozdobne litery IHS z krzyżem, ujęte promienistą glorią oraz koroną cierniową. W osiach kolumn na spływach wolutowych zwieńczenia para aniołków. Na mensie trzy kanony ołtarzowe ujęte ażurowymi ramami ze stylizowanych wici akantu, zdobione rozetami. Struktura ołtarza w całości marmoryzowana, kolorystyka w odcieniach zieleni, beżów, czerwieni i niebieskim. Fragmenty detalu architektonicznego i ornamenty złocone i srebrzone.
    Niedzica
    Ołtarz boczny przy tęczy od południa

    Ołtarz drewniany, na rzucie połowy owalu, architektoniczny, kulisowy, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Retabulum na wysokim cokole, ujęte parą ukośnie ustawionych konsol o formie wolut, na których ustawione rzeźby św. Apolonii i św. Rozalii z Palermo, oraz parą wysuniętych kolumn o kompozytowych kapitelach, wspierających przerwane belkowanie i gzyms. W polu środkowym obraz Objawienie się Chrystusa św. Małgorzacie Alacoque w profilowanej ramie zamknięta łukiem wklęsło-wypukłym nadwieszonym. Zwieńczenie o dekoracyjnym wykroju linią wklęsło-wypukłą, pośrodku z malowanymi, ozdobnymi literami IHS z krzyżem oraz na gzymsie z parą wazonów z kwiatami i dekoracją roccaillową. W osiach kolumn para aniołków. Ołtarz ozdobiony rzeźbionymi motywami ornamentów rokokowych. Retabulum ujęte parą ażurowych, rokokowych uszaków. Struktura ołtarza w całości marmoryzowana, kolorystyka w odcieniach zieleni, beżów, czerwieni i niebieskim. Fragmenty detalu architektonicznego i ornamenty złocone i srebrzone. Ufundowany około 1770 roku, rzeźby autorstwa Johanna Feega, rzeźbiarza z Kiežmarku, obraz ołtarzowy późniejszy, z 1912 roku, pędzla Lajosa Tary (Budapeszt).

  4. Zdjęcie nr 1: Ołtarz na rzucie połowy owalu, architektoniczny, kulisowy, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Drewniana mensa ołtarza (późniejsza) oparta na skrzyni o formie tumby z wydzielonym cokołem. Retabulum na wysokim potrójnym, cokole, ujęte parą ukośnie ustawionych konsol o formie wolut, na których ustawione rzeźby, oraz parą odsuniętych od lica części środkowej kolumn o gładkich trzonach i kompozytowych kapitelach, wspierających przerwane belkowanie i gzyms. Pole środkowe ujęte pilastrami o wolutowych kapitelach, zwieńczone gzymsem wygiętym łukiem wklęsło-wypukłym. Pośrodku pola profilowana rama zamknięta łukiem wklęsło-wypukłym nadwieszonym, na obraz ołtarzowy. Zwieńczenie o dekoracyjnym wykroju linią wklęsło-wypukłą, z wysuniętymi na kolumny spływami wolutowymi. Pośrodku zwieńczenia profilowana rama w kształcie stojącego owalu. Antepedium, część środkowa retabulum oraz zwieńczenie zdobione motywami ornamentów rokokowych. Retabulum ujęte parą ażurowych, rokokowych uszaków. W płycinach na spływach motywy roślinne i rozetki. Pośrodku gzymsu wieńczącego część środkową retabulum kartusz ujęty ornamentem rokokowym. W zwieńczeniu, na gzymsie, po bokach para wazonów z kwiatami, szczyt z dekoracją roccaillową. W polu środkowym obraz Matka Boska Różańcowa ze świętym Dominikiem. Na wolutowych konsolach po bokach rzeźby św. Joachima po lewej i św. Józefa po prawej stronie. W zwieńczeniu malowane splecione litery imienia MARIA, ujęte promienistą glorią oraz wieńcem z róż. W osiach kolumn na spływach wolutowych zwieńczenia para aniołków. Na mensie trzy kanony ołtarzowe ujęte ażurowymi ramami ze stylizowanych wici akantu, zdobione rozetami. Struktura ołtarza w całości marmoryzowana, kolorystyka w odcieniach zieleni, beżów, czerwieni i niebieskim. Fragmenty detalu architektonicznego i ornamenty złocone i srebrzone.
    Niedzica
    Ołtarz boczny, przy tęczy od północy

    Ołtarz drewniany, na rzucie połowy owalu, architektoniczny, kulisowy, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Retabulum na wysokim cokole, ujęte parą ukośnie ustawionych konsol o formie wolut, na których ustawione rzeźby św. Joachima i św. Józefa, oraz parą wysuniętych kolumn o kompozytowych kapitelach, wspierających przerwane belkowanie i gzyms. W polu środkowym obraz Matka Boska Różańcowa ze św. Dominikiem, w profilowanej ramie zamknięta łukiem wklęsło-wypukłym nadwieszonym. Zwieńczenie o dekoracyjnym wykroju linią wklęsło-wypukłą, pośrodku z malowanymi, ozdobnymi literami imienia MARIA oraz na gzymsie z parą wazonów z kwiatami i dekoracją roccaillową. W osiach kolumn para aniołków. Ołtarz ozdobiony rzeźbionymi motywami ornamentów rokokowych. Retabulum ujęte parą ażurowych, rokokowych uszaków. Struktura ołtarza w całości marmoryzowana, kolorystyka w odcieniach zieleni, beżów, czerwieni i niebieskim. Fragmenty detalu architektonicznego i ornamenty złocone i srebrzone.

  5. Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, na cokole. Mensa drewniana umieszczona na drewnianej tumbie o wklęsło-wypukłych bokach. Antependium dekorowane rocaille’owym kartuszem z rytym gorejącym sercem, brzegi zdobione rocaille’em. W predelli przeszklona trumienka z figurą św. Jana Nepomucena, w profilowanej, złoconej ramie, na rocaillowej podstawie. Nastawa ujęta parami występujących do przodu filarów: wewnętrzne filary opięte pilastrami; zewnętrzne filary z wolutami zamiast trzonów, z figurami aniołów. Podpory dźwigają pełne belkowanie, przerwane nad polem środkowym. W polu nisza w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego trójbocznie, w której obraz Święta Rodzina w profilowanej ramie. Przy filarach od wewnątrz rocaille’owe konsole z figurami św. Doroty i św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Zwieńczenie w formie aedikuli zbliżonej do kwadratu o fantazyjnym wklęsło-wypukłym zamknięciu; ujęte pilastrami przechodzącymi w spływy wolutowe, opadające na belkowanie, tworzące postumenty dla figur św. Stefana i św. Emeryka. W polu zwieńczenia obraz z przedstawieniem Świętej Rodziny przy pracy, w kształcie kwadratu o wklęsłych narożach, w profilowanej ramie. Zwieńczenie zamknięte glorią promienistą z literami IHS w otoczeniu obłoków; na osi pilastrów rokokowe wazony z różami. W partii cokołów kanony w rocaille’owych ramach. Trzony pilastrów i woluty dekorowane rocaille’owymi płycinami, we fryzie rocaille. Nisza w polu środkowym ujęta rocaille’ami, zwieńczona mitrą książęcą, flankowana przez parę uskrzydlonych główek anielskich. Woluty zwieńczenia dekorowane motywami rocaille’ów. Rama obrazu w polu ujęta małżowiną, ornamentem roślinnym i rocaille’ami. Struktura marmoryzowana w odcieniu jasnoniebieskim, podpory, tumba i cokoły w odcieniu kości słoniowej; ornamentyka i profile złocone.
    Niedzica
    Ołtarz pw. Świętej Rodziny, boczny, przy północnej ścianie nawy

    Rokokowy ołtarz drewniany, polichromowany, złocony, umieszczony przy północnej ścianie nawy; architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem, na cokole. W predelli przeszklona trumienka z figurą św. Jana Nepomucena. Nastawa ujęta parami występujących do przodu, opiętych pilastrami i wolutami filarów dźwigających przerwane pośrodku belkowanie. W polu środkowym obraz Święta Rodzina w profilowanej ramie. Przy filarach, po bokach obrazu rzeźby św. Doroty i św. Katarzyny Aleksandryjskiej umieszczone na konsolach; w osiach skrajnych na wolutach rzeźby aniołów. W zwieńczeniu obraz z przedstawieniem Świętej Rodziny przy pracy; po bokach w osiach podpór rzeźby św. Stefana i św. Emeryka. Zwieńczenie zamknięte glorią promienistą z literami IHS w otoczeniu obłoków; na osi pilastrów rokokowe wazony z różami. Nastawa bogato dekorowana złoconymi motywami rocaille’ów, małżowiną, ornamentem roślinnym. Nastawa wystawiona w latach 1770-1773 z inicjatywy proboszcza Szymona Gorelowicza, dzieło warsztatu Johannesa Feega z Kiežmarku i Franciszka Feega.

  6. Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od tyłu dwubiegowymi schodami z podestem. Kosz na rzucie owalu o wklęsłych ściankach bocznych i wypukłej frontowej, na wypukłym cokole zdobionym od frontu płaskorzeźbionym motywem rocaille’u. U spodu kosza pięć kabłąków dekorowanych u góry palmetami i fragmentami rocaille’ów, zakończonych zwisem w formie winnego grona. Ścianki kosza opięte wklęsłym pilastrami; od frontu z figurami św. Jana i św. Mateusza siedzących na obłokach, trzymających otwarte księgi z napisem: OVI EX DEO EST VERBA DEI AUDIT / PROPTEREA VOS NON AUDITIS, QVIA EX DEO NON ESTIS. Joanne 8,47; oraz: ERAT ENIM / DOCENS EOS / SICUT PO=/TESTATEM /HABENS / ET NON / SICUT / SCRIBAE / EORUM / ET PHARI=/SAEI. Mat 7,18; na tle pozostałych pilastrów symbole ewangelistów: orzeł trzymający w ‘szponach kałamarz oraz głowa wołu. Ścianki w polach dekorowane rocaille’ami, frontowa z różanymi gałązkami. Kosz zwieńczony profilowanym gzymsem, występującym nad pilastrami. Na zaplecku obraz Szymona Kawalskiego Rozesłanie Apostołów, w kształcie leżącego prostokąta, w profilowanej, złoconej ramie, ujęty uszami utworzonymi z motywów rocaille’ów. Baldachim powtarza rzut kosza, wsparty na belkowaniu dekorowanym palmetami i rocaille’ami w partii fryzu, z podwieszonym lambrekinem. Powyżej ażurowa konstrukcja z wolut dekorowanych rocaille’ami, zbliżona do korony, otaczająca półpostać Chrystusa trzymającego jabłko królewskie i laskę pasterską. U spodu baldachimu podwieszona Gołębica Ducha Świętego w glorii. Struktura marmoryzowana laserunkowo, profile srebrzone, ornamenty złocone.
    Niedzica
    Ambona

    Ambona drewniana, polichromowana i złocona, zawieszona na północnej ścianie nawy. Kosz i baldachim i kosz na rzucie owalu o wklęsło-wypukłym obrysie, zdobione pilastrami, palmetami i rocaille’ami. Kosz z rzeźbami ewangelistów św. Jana I Mateusza oraz ich symbolami. W zwieńczeniu rzeźbione przedstawienie Chrystusa w półpostaci. W zaplecku obraz Szymona Kawalskiego Rozesłanie Apostołów. Rokokowa ambona wykonana w warsztacie Johannesa Feega z Kiežmarku, około 1770 roku, w czasie modernizacji wyposażenia kościoła; tworzy kompozycyjną i konstrukcyjną całość z ołtarzami bocznymi i belką tęczową.

  7. Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, trójosiowy, z wydzieloną częścią cokołową, jednokondygnacyjny, ze zwieńczeniem. Mensa drewniana tumbowa, ozdobiona nałożonymi płaskorzeźbionymi motywami rocaille’ów i roślinnymi. Po bokach mensy, w części cokołowej dwie bramki obejścia zamknięte półkoliście, w których osadzone na zawiasach drzwi jednoskrzydłowe z płycinami z malowanymi przedstawieniami świętych. W predelli oszklona trumienka z rzeźbą Chrystusa w grobie. Pole środkowe nastawy ujęte dwoma czworobocznymi filarami o kompozytowych kapitelach. Pola boczne wklęsłe i cofnięte od lica pola środkowego flankowane kolumnami o gładkich trzonach i kompozytowych kapitelach, umieszczonych na wysokich dwustopniowych postumentach ustawionych kątowo, zdobionych płycinami. Podpory dźwigają pełne belkowanie i gzyms, przerwane nad polem środkowym. W polu środkowym głęboka nisza w kształcie prostokąta stojącego zamkniętego łukiem wypukło-wklęsłym, w bogatym obramieniu. W niej rzeźba Pieta. Po bokach, na tle filarów, umieszczone dwa okazałe anioły w dynamicznych pozach, z rozłożonymi skrzydłami. Ponad niszą płaskorzeźbiona Chusta św. Weroniki rozpostarta przez dwa uskrzydlone putta ze stopami wspartymi na obłokach. W polach bocznych nastawy sferyczne płyciny w asymetrycznych złoconych obramieniach, na których tle umieszczone na konsolach rzeźby: Św. Jan Ewangelista (po lewej) i Św. Maria Magdalena (po prawej). Zwieńczenie w formie aedikuli ujętej wolutami i zwieńczonej półkoliście. Na tle aedikuli rzeźbione przedstawienie tronującego Boga Ojca, ponad głową którego Arma Christi; wokół putta i uskrzydlone główki aniołków. W osiach podpór rzeźby uskrzydlonych aniołów. Uszaki nastawy rzeźbione, ażurowe, złocone, z motywów rocaille’ów i kwiatów słonecznika. Struktura polichromowana na kolor szaro-niebieski, a trzony filarów i kolumn oraz tła płycin na czerwono, imitując marmur; detale i ornamenty złocone; szaty rzeźb złocone i srebrzone; karnacje w kolorze naturalnym.
    Niedzica
    Ołtarz w kaplicy Matki Boskiej Bolesnej

    Ołtarz drewniany, rzeźbiony, polichromowany, złocony, srebrzony; architektoniczny, trójosiowy, z wydzieloną częścią cokołową, jednokondygnacyjny, ze zwieńczeniem. W predelli oszklona trumienka z rzeźbą Chrystusa w grobie. Pole środkowe nastawy ujęte dwoma czworobocznymi filarami o kompozytowych kapitelach. Pola boczne wklęsłe i cofnięte od lica pola środkowego flankowane kolumnami o gładkich trzonach i kompozytowych kapitelach. Podpory dźwigają pełne belkowanie i gzyms, przerwane nad polem środkowym. W polu środkowym w niszy rzeźba Pieta. Po bokach, na tle filarów, umieszczone dwa okazałe anioły w dynamicznych pozach, z rozłożonymi skrzydłami. Ponad niszą płaskorzeźbiona Chusta św. Weroniki rozpostarta przez dwa uskrzydlone putta ze stopami wspartymi na obłokach. W polach bocznych umieszczone na konsolach rzeźby: Św. Jan Ewangelista (po lewej) i Św. Maria Magdalena (po prawej). W zwieńczeniu rzeźbione przedstawienie tronującego Boga Ojca oraz Arma Christi; wokół putta i uskrzydlone główki aniołków. W osiach podpór rzeźby uskrzydlonych aniołów. Rokokowy ołtarz zapewne z warsztatu Johannesa Feega z Kiežmarku, ufundowany przez proboszcza Jana Gorelewicza w latach 1765-1769.

  8. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, trójosiowa z bramkami, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz wysunięty do przodu, drewniany, sarkofagowy, wklęsło-wypukły, zwężający się ku dołowi, na profilowanym cokole, ujęty spływami wolutowymi; dekorowany w narożach palmetami, na froncie rocaille'owy kartusz z malowanymi skrzyżowanymi kluczami w polu. Mensa drewniana z silnie wysuniętą, profilowaną krawędzią, z portatylem z piaskowca. Tabernakulum w formie prostopadłościennej skrzynki o wypukłej ściance frontowej, ujęte z przodu ukośnie dostawionymi pilastrami na cokołach z trzonami w formie wolut, dźwigającymi niepełne belkowanie, opasujące je z trzech stron, nad ścianką frontową przyjmujące falistą formę zwieńczoną rocaille'm. Drzwiczki przyjmują kształt stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym, ujęte profilowaną ramą; w polu płaskorzeźbione przedstawienie kielicha z hostią w glorii na fakturowanym tle. Na belkowaniu, na osi podpór ustawiona jest para rocaille'owych lichtarzy. Tron wystawienia architektoniczny, trójosiowy; oś środkowa ponad tabernakulum w postaci ażurowej niszy z cokołem na pasyjkę, tylna ścianka utworzona z rocaille'u z kłosami zbóż; flankowana pilastrami zwieńczonymi falistym gzymsem, dźwigającymi ażurową, zamkniętą koronę. Podpory przechodzą w spływy wolutowe, ujmujące tabernakulum, na których końcach siedzi para adorujących puttów. Osie boczne są ujęte po bokach pilastrami dźwigającymi imposty podtrzymywane przez rocaille w partii trzonów oraz płonące wazony; pola wypełnione ażurowym rocaille'm i palmetami przechodzącymi w podwójne lichtarze. Retabulum na planie półowalu, osie boczne ustawione prostopadle do środkowej. Oś środkowa posadowiona na wysokim, dwustrefowym cokole. W pierwszej strefie cokołu prostokątna płycina z napisem: „Z INICJATYWY / KS. PROBOSZCZA ROMANA GORCZYŃSKIEGO / W LATACH 2001 - 2006 / WYKONANO REMONT KOŚCIOŁA I KONSERWACJĘ / WYPOSAŻENIA”. W drugiej strefie cokołu, pośrodku płycina w formie leżącego prostokąta o fantazyjnie wyciętych bokach z malowanym kartuszem herbowym, dzielonym na cztery pola. W lewym górnym polu kartusza umieszczony jest orzeł, poniżej dwójka dzieci w łódce, a po prawej stronie tarczy, w prawym górnym polu dwójka dzieci w łódce, poniżej orzeł. U spodu napis z chronostychem: „EREXIT, AC EXORNAVIT HONORIBVS SANCTI PETRI, / AC PAVLI APOSTOLI ILLVSTRISSIMVS LIBER BAR I WNBS(?) IOANELLY / A TOLVANA PROPPII X I”. Klejnotem jest hełm z pióropuszem zakończony półpostacią rycerza w zbroi, zaś labry mają formę bujnej wici akantowej. Ryzality cokołów ozdobione są z trzech stron rocaille'owymi płycinami; skrajne konsole rocaille'm i różanymi gałązkami. Oś główna flankowana parą kolumn ustawioną na tle zwielokrotnionych pilastrów. Podpory dźwigają pełne belkowanie, przerwane nad polem środkowym, wyłamane na ich osi oraz przerwany wolutowy przyczółek. W polu środkowym podwójna, profilowana rama w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem nadwieszonym z uskokami z obrazem św. Piotra i św. Pawła; flankowana przez figury św. Szymona po lewej stronie i św. Judy Tadeusza po prawej, ustawionymi na rocaille'owych wspornikach. Ramy obrazu, trzony wewnętrznych pilastrów i pola za środkową parą figur dekorowane rocaille'm. Zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta, ujęte spływami wolutowymi, zamknięte falistym gzymsem przechodzącym w antytetycznie zwrócone woluty. Całość zwieńczona gołębicą Ducha Świętego w glorii promienistej. W polu rzeźbiarska grupa Koronacji Marii w glorii promienistej, pośród obłoków i uskrzydlonych główek anielskich. Dwa flankujące grupę putta na obłokach trzymają banderole z napisem: „FILIA DEI PATRIS” i „MATER DEI FILII”, a kolejne dwa usadzone na szczycie: „VENI CORONABERIS” oraz „VENI SPONSA MEA”. Poniżej zwieńczenia w ażurowym kartuszu znajduje się napis: „QVA E/ST ISTA / QVAE PROGREDI/TUR QVASI AURORA / CONSURGENS / Cant 6.”. Na przyczółku siedzące figury św. Joachima po lewej stronie i św. Józefa po prawej, na gzymsie flankującym pole środkowe dwa putta trzymające słońce i księżyc, na zewnętrznych osiach dwa adorujące anioły. Spływy zwieńczenia dekorowane strzępiastymi liśćmi palmowymi, muszlą i rocaille’m. Osie boczne ustawione są na wysokim cokole, od zewnątrz ujęte pilastrami przechodzącymi w woluty, od wewnątrz sąsiadują z osią środkową. Pośrodku bramki z drzwiczkami zakończonymi gzymsem przyjmującym formę cokołu dla figur. Drzwiczki w formie stojącego prostokątna zamkniętego łukiem segmentowym nadwieszonym; osie na skraju ujęte konsolami stanowiącymi cokoły dla podpór. Ryzalit bramek zdobiony płyciną ze strzępiastym grzebieniem; drzwiczki z płyciną z rocaille'm i kwiatowym zwisem na wstążce; powyższy cokół ujęty liśćmi palmowymi i rocaille'm. Kondygnacja flankowana na skraju kolumną ustawioną na tle pilastru, które podtrzymują wyłamany gzyms zakończony wolutami ujmującymi szczyt o falistym przebiegu, na którym ustawiony jest duży płomienisty wazon. W polach ustawione są figury: po lewej się Jakuba Starszego, a po prawej św. Filipa. Na zwieńczeniach usadzone dwie figury aniołów. Struktura w całości marmoryzowana w kolorze zielono-brązowym; ornamentyka, kolumny złocone, detale srebrzone. Wszystkie kolumny w jednej trzeciej wysokości przedzielone rocaille’m, a fryz z elementami dekoracji rokokowej. Tabernakulum i tron wystawienia w całości złocone.
    Łapsze Wyżne
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny w kościele w Łapszach Wyżnych powstał w niedługim czasie po wybudowaniu świątyni w 1776 roku w stylu rokokowym. Reprezentuje typ jednokondygnacyjnej, trójoosiowej nastawy z bramkami, zdobionej ornamentem rokokowym, adekwatnie do czasu powstania. Wraz z dwoma ołtarzami bocznymi i amboną tworzy integralny wystrój kościoła wykonany przez warsztat kieżmarskich artystów Johanna i Franciszka Feegów. Program ikonograficzny ołtarza głównego z obrazem „Św. Piotr i św. Paweł” bezpośrednio nawiązuje do wezwania świątyni. Fundatorem ołtarza jest Jan Joanelli z Tolvano. Do wykonania ołtarza wykonał spiskich artystów, malarza Imrich Jagušič, który namalował obraz św. Piotra i św. Pawła oraz braci z rodziny Feegów. Ponieważ figury w dolnej kondygnacji ołtarza wyrażają się spokojem, a szaty są udrapowane w pionowe i monotonne fałdy w przeciwieństwie do figur z drugiej kondygnacji o ekspresji wyrażonej w ruchu, Katerina Chmelinová – słowacka badaczka, wysunęła przypuszczenie iż nastawę ołtarza wykonał Franciszek Feeg we współpracy z młodszym bratem Johanem, który wyrzeźbił figury św. Joachima i św. Józefa w zwieńczeniu. Rzeźby Feega charakteryzują się naturalnymi pozami, obfite fałdy szat modelowane są w postaci ostro załamujących się płaszczyzn, przypominających połamaną blachę, a twarze posiadają znamienny typ anatomiczny o specyficznych cechach, takich jak pulchne policzki, na wpół otwarte usta i duże nosy. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Twórczość kieżmarskich artystów, autorów omawianego dzieła, stanowiła kulminacyjne osiągnięcie tego stylu.

  9. Zdjęcie nr 1: Polichromia ścienna przedstawia ukazany w sposób iluzjonistyczny ołtarz boczny św. Józefa. Mensa sarkofagowa, ozdobiona rocaille’owym kartuszem z napisem: „Dia 22 / July / 1796.”. Nastawa ustawiona na zdwojonym cokole. W górnej partii cokołu trzy rocaille’owe płyciny z modlitwami z kanonu mszy świętej. Na płycinie środkowej: „Gloria Credo in Deo / HOC EST ENIM / CORPUS MEUM”. Na płycinie lewej: „Evange/lium S 90 / IN principca / cruc Verbum, (…)VERBUM / CA(…)FA”. Na płycinie prawej: „Deus (…) / Mc / LAVabo inter / innocentes / manus meas”. Na mensie ołtarzowej na tle kanonu ustawiony jest krucyfiks, a po bokach dwa rokokowe lichtarze. Nastawa ujęta parami pilastrów, ustawionymi przed nimi filarami oraz kolumnami. Kolumny o kręconych trzonach, kapitele fantazyjne. Podpory podtrzymują pełne, przerwane nad polem głównym belkowanie z wolutowymi przyczółkami, na których usadzona jest para aniołków. W polu głównym w ramie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami jest namalowany obraz św. Józefa z Dzieciątkiem. Po bokach ołtarza rocaille’owe uszy ze zwisami kwiatowymi. Zwieńczenie w kształcie zbliżonym do stojącego prostokąta o wklęsłych bokach, ujętych spływami wolutowymi, na których w górnej części po bokach znajdują się imposty z usadzonymi na nich dwoma aniołkami. Szczyt zamknięty czterema spiętymi wolutkami, pośrodku krzyż o kształcie krzyża maltańskiego, poniżej podwieszony pas lambrekinu. W polu głównym zwieńczenia w owalnej ramie obraz przedstawiający św. Jana Nepomucena. Zwieńczenie dekorowane zwisami z gałązek różanych. Nastawa marmoryzowana w kolorze jasnoróżowym i jasnoróżowym, trzony kolumn, rama obrazu ze św. Janem Nepomucenem oraz mensa w kolorze jasnoniebieskim, a ornamentyka malowana jest w kolorze złotym.
    Łapsze Wyżne
    Ołtarz boczny północny

    Polichromia została wykonana w 1796 roku. Malowidło przedstawia ukazany w sposób iluzjonistyczny ołtarz boczny św. Józefa. W górnej partii cokołu znajdują się trzy rocaille’owe płyciny z modlitwami z kanonu mszy świętej. W polu głównym w ramie w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami został namalowany obraz św. Józefa z Dzieciątkiem, a w zwieńczeniu w owalnej ramie obraz św. Jana Nepomucena.

  10. Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny z mensą w formie sarkofagu o wklęsło-wypukłych bokach. W mensie kamienny portatyl. Retabulum jednoosiowe, jednokondygnacyjne ze zwieńczeniem, ustawione na wysokim zdwojonym cokole, zryzalitowanym bo bokach. Nastawa ujęta parą narożnych pilastrów kompozytowych oraz parą kolumn znacznie wysuniętych przed lico ołtarza. Kolumny o kanelowanych trzonach i kompozytowych głowicach podtrzymują faliste belkowanie. Zwieńczenie ujęte po bokach motywami „S” kształtnymi o wolutowo zwiniętych końcach, z których dolne mocno wysunięte do przodu, spoczywają na belkowaniu. Zwieńczenie zamknięte dwoma stykającymi się wolutami. Po bokach retabulum ażurowe uszaki formowane z grzebieni rocaille'owych i motywów „C” kształtnych z rzeźbioną, uskrzydloną główką anielską. Pole środkowe w kształcie prostokątnej wnęki z zamknięciem kształtowanym z motywów „C”. We wnęce płaskorzeźba z przedstawieniem Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej ujęta podwójną profilowaną ramą. U dołu, po bokach wnęki dwie konsole z ustawionymi pełnoplastycznymi figurami św. Elżbiety po prawej oraz św. Anny po lewej stronie. Święta Elżbieta trzyma kartę z napisem: „IOANNES / EST / NOMEN / EIUS / Ann(…)”, a święta Anna otwartą księgę zapisaną słowami: „Merito igitur / germen eadem / Anaa divino germo reult / Spiritus pierna liberi libent / Labori qve durionustructa / Vertat am sancti ludaribusmais / Clamorite me cum opta / veram”. Ponad kolumnami, po bokach zwieńczenia dwie figury aniołów, powyżej para uskrzydlonych puttów. W zwieńczeniu owalna wnęka z obrazem przedstawiającym św. Jana Chrzciciela, ujętym podwójną ramą. Ołtarz bogato dekorowany. Mensa zdobiona ornamentem rocaille'owym. Pola cokołów zdobione płycinami kształtowanymi z grzebieni rocaille'owych dekorujących też fryz. Trzony kolumn i pilastrów zdobią podwieszane motywy rocaille'owe przeplatane z gałązkami róż, tworzącymi również rozległy, ażurowy kartusz nad polem środkowym. Boki zwieńczenia ujęte ażurowymi liśćmi akantu. Poniżej wnęki ażurowa, ukośna kratka regencyjna. Boki wnęki i szczyt zwieńczenia dekorowane pełnoplastycznymi rocaille'ami. Całość struktury ołtarza pokryta malowaną marmoryzacją w odcieniach zieleni i brązu. Detal architektoniczny złocony, pilastry srebrzone.
    Łapsze Wyżne
    Ołtarz przytęczowy północny

    Ołtarz boczny w kościele w Łapszach Wyżnych powstał w niedługim czasie po wybudowaniu świątyni około 1777 roku w stylu rokokowym. Reprezentuje typ jednokondygnacyjnej, jednoosiowej nastawy z bramkami, zdobionej ornamentem rokokowym, adekwatnie do czasu powstania. Wraz z ołtarzem głównym, drugim ołtarzem bocznym i amboną tworzy integralny wystrój kościoła wykonany przez warsztat kieżmarskich artystów Johanna i Franciszka Feegów. Fundatorem ołtarza jest m.in. Jan Joanelli z Tolvano. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu.

  11. Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, architektoniczny z mensą w formie sarkofagu o wklęsło-wypukłych bokach. W mensie kamienny portatyl. Retabulum jednoosiowe, jednokondygnacyjne ze zwieńczeniem, ustawione na wysokim zdwojonym cokole, zryzalitowanym bo bokach. Nastawa ujęta parą narożnych pilastrów kompozytowych oraz parą kolumn znacznie wysuniętych przed lico ołtarza. Kolumny o kanelowanych trzonach i kompozytowych głowicach podtrzymują faliste belkowanie. Zwieńczenie ujęte po bokach motywami „S” kształtnymi o wolutowo zwiniętych końcach, z których dolne mocno wysunięte do przodu, spoczywają na belkowaniu. Zwieńczenie zamknięte dwoma stykającymi się wolutami. Po bokach retabulum ażurowe uszaki formowane z grzebieni rocaille'owych i motywów „C” kształtnych z rzeźbioną, uskrzydloną główką anielską. Pole środkowe w kształcie prostokątnej wnęki z zamknięciem kształtowanym z motywów „C”. We wnęce płaskorzeźba z przedstwieniem św. Mikołaja ujęta podwójną profilowaną ramą. U dołu, po bokach wnęki dwie konsole z ustawionymi pełnoplastycznymi figurami św. Augustyna po lewej oraz św. Marcina (?) po prawej stronie. Ponad kolumnami, po bokach zwieńczenia dwie figury aniołów, powyżej para uskrzydlonych puttów. W zwieńczeniu owalna wnęka z obrazem przedstawiającym św. Sebastiana, ujętym podwójną ramą. Ołtarz bogato dekorowany. Mensa zdobiona ornamentem rocaille'owym. Pola cokołów zdobione płycinami kształtowanymi z grzebieni rocaille'owych dekorujących też fryz. Trzony kolumn i pilastrów zdobią podwieszane motywy rocaille'owe przeplatane z gałązkami róż, tworzącymi również rozległy, ażurowy kartusz nad polem środkowym. Boki zwieńczenia ujęte ażurowymi liśćmi akantu. Poniżej wnęki ażurowa, ukośna kratka regencyjna. Boki wnęki i szczyt zwieńczenia dekorowane pełnoplastycznymi rocaille'ami. Całość struktury ołtarza pokryta malowaną marmoryzacją w odcieniach zieleni i brązu. Detal architektoniczny złocony, pilastry srebrzone.
    Łapsze Wyżne
    Ołtarz przytęczowy południowy

    Ołtarz boczny w kościele w Łapszach Wyżnych powstał w niedługim czasie po wybudowaniu świątyni około 1777 roku w stylu rokokowym. Reprezentuje typ jednokondygnacyjnej, jednoosiowej nastawy z bramkami, zdobionej ornamentem rokokowym, adekwatnie do czasu powstania. Wraz z ołtarzem głównym, drugim ołtarzem bocznym i amboną tworzy integralny wystrój kościoła wykonany przez warsztat kieżmarskich artystów Johanna i Franciszka Feegów. Fundatorem ołtarza jest m.in. Jan Joanelli z Tolvano. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu.

  12. Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, ustawiona przy północnym filarze łuku tęczowego; dostępna jednobiegowymi schodami z balustradą od strony prezbiterium. Kosz na planie czworoboku, u dołu wydzielony silnie występującym ćwierćwałkiem z nałożoną złoconą dekoracją rocaille'ową; u góry zamknięty profilowanym gzymsem. Podwieszenie w formie odwróconego stożka. Ścianki kosza artykułowane pilastrami w kształcie spływów wolutowych. W polach prostokątne płyciny o wklęsłych narożach ozdobione bogato ażurowym ornamentem rokokowym. Zaplecek flankowany pilastrami podtrzymującymi przerwane belkowanie, które nad polem środkowym przechodzi w baldachim. W polu zaplecka prostokątna płycina zamknięta łukiem nadwieszonym z płaskorzeźbą św. Jana Nepomucena. Baldachim krótki, na rzucie półkolistym bez podniebienia, od dołu zdobiony lambrekinem. Na impostach cokoły utworzone z wolut, a na nich ustawione płomieniste wazony. Zwieńczenie w kształcie zbliżonym do kwadratu, ujętym z każdej strony spływami wolutowymi. W polu głównym owalna płycina, na której tle jest promienista gloria z gołębicą Ducha Świętego. Balustrada schodów pełna; na końcu zakończona filarkiem z rokokowym wazonem płomienistym. Całość silnie dekorowana ornamentem rocaille’owym. Struktura marmoryzowana w kolorze ciemnozielonym, ornamentyka i detale złocone oraz srebrzone.
    Łapsze Wyżne
    Ambona

    Ambona w kościele w Łapszach Wyżnych powstała w niedługim czasie po wybudowaniu świątyni w latach 1777-1777 w stylu rokokowym. Wraz z ołtarzem głównym i ołtarzami bocznymi tworzą integralny wystrój kościoła wykonany przez warsztat kieżmarskich artystów Johanna i Franciszka Feegów.

  13. Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamknięty łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami z przedstawieniem świętych Piotra i Pawła. W centrum kompozycji ukazani są dwaj święci w postawie stojącej. Po lewej stronie obrazu znajduje się św. Piotr, zwrócony delikatnie w lewo, w kontrapoście z prawą nogą ugiętą w kolanie. W lewej dłoni, przyłożonej do piersi trzyma dwa klucze, srebrny i złoty; a drugą rękę opuszcza wzdłuż ciała ma ułożoną w teatralnym geście. Ubrany jet w jasnoniebieską suknię z długimi rękawami oraz jasnobrązowy płaszcz osłaniający klatkę piersiową i plecy. Twarz szeroka o plastycznie oddanych rysach z dużymi oczami, nosem i pełnymi ustami. Okolona jest krótką brodą. Włosy siwe z zakolami i kępką na środku głowy. Nad głową ma okrągły, złoty nimb z wpisanym w polu mniejszym okręgiem, otoczonym promieniami. Po prawej stronie obrazu stoi św. Paweł zwrócony delikatnie w prawo, w kontrapoście z lewą nogą ugiętą w kolanie. W lewej dłoni przytulonej do piersi trzyma księgę oraz miecz skierowany ostrzem w dół, prawą rękę wyciąga w bok z rozłożoną szeroko dłonią. Twarz szeroka o plastycznie oddanych rysach z dużymi oczami, nosem i pełnymi ustami oraz silnie zarumienionymi policzkami. Okolona jest długą, ciemną brodą, rozwianą w lewą stronę obrazu. Włosy krótkie, ciemnobrązowe. Ubrany jest w zieloną suknię z długimi rękawami oraz czerwony płaszcz przerzucony przez prawe przedramię i opasający jego talię. Nad głową ma analogiczny nimb jak św. Piotr. Obaj święci mają na stopach rzymskie sandały. W górnej części kompozycji znajdują się trzy uskrzydlone główki anielskie oraz atrybuty: wieniec chwały, tiara i krzyż papieski. Całość została ukazana we wnętrzu architektonicznym z kolumną po prawej stronie obrazu, ale z dużym prześwitem na pochmurne niebo za plecami świętych. W górnym, prawym narożu podwieszona jest zielona, drapowana kotara. Rama drewniana, profilowana, złocona, na bokach i u góry ozdobiona ornamentem rocaille’owym.
    Łapsze Wyżne
    Św. Piotr i św. Paweł

    Obraz św. Piotra i św. Pawła umieszczono w ołtarzu głównym, który po raz pierwszy został odnotowany w księdze rachunkowej kościoła „Rationes Ecclesiae Felso Lapsensis” w latach 1771-1772. Obraz namalował spiski malarz Imrich Jagušič w czwartej ćwierci XVIII wieku, być może w czasie powstania ołtarza głównego.
  14. Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba w kształcie prostokąta zamkniętego wklęsło-wypukłym łukiem zdobionym grzebieniami rocaille’owymi pośrodku. W polu, na jednolicie srebrnym tle ukazany św. Mikołaj, stojący na wolutowo zwiniętych obłokach. Święty zwrócony delikatnie w prawą stronę, ręce uniesione na wysokości piersi i ugięte w łokciach, w lewej przylegającej do piersi trzyma zamkniętą księgę z trzema złotymi kulami, a w prawej pastorał. Twarz świętego pociągła, okolona długą i siwą brodą, oczy niewielkie, nos długi o prostym profilu, usta rozchylone o opadających kącikach. Święty ubrany jest w szaty biskupie: albę, rokietę oraz kapę spiętą pod szyją. Na głowie ma infułę, na dłoniach rękawiczki, na stopach pełne buty. Po bokach świętego ukazane są dwa aniołki ze złotymi szarfami na biodrach. Anioł po prawej stronie trzyma w uniesionej lewej ręce wieniec, anioł po lewej stronie w opuszczonej prawej ręce trzyma klucz. W lewym dolnym rogu ukazano więzienie, w którym za kratą są trzej mężczyźni. W górnej części uskrzydlone główki aniołków na obłokach. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone, detale srebrzone.
    Łapsze Wyżne
    Św. Mikołaj

    Płaskorzeźbę przedstawiającą św. Mikołaja wykonał prawdopodobnie spiski rzeźbiarz Franciszek Feeg około 1779 roku. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Twórczość tych kieżmarskich artystów stanowiła kulminacyjne osiągnięcie tego stylu.

  15. Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźba w kształcie prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym zdobionym grzebieniami rocaille’owymi pośrodku. W polu, na jednolicie srebrnym tle ukazana jest Matka Boska Niepokalanie Poczęta. Maria stoi na globie ziemskim, prawą stopą depcze węża, a lewą trzyma na półksiężycu. Jej sylwetka jest esowato wygięta, ma długą szyję. Matka Boska w lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a w prawej berło. Twarz szeroka z nienaturalnie dużym nosem, wąskimi ustami i silnie zarumienionymi policzkami. Włosy długie, ciemnobrązowe, spięte do tyłu i ozdobione płaskorzeźbionymi różami. Maria ubrana jest w długą suknię, przewiązaną w pasie wstążką związaną na kokardkę oraz złocony płaszcz, na stopach ma sandały, a wokół głowy okrągły nimb z siedmioma gwiazdami. Dzieciątko ukazane jest w pozycji siedzącej, po swojej lewej stronie trzyma w dłoniach długi krzyż, którego drzewiec wbija się w węża. Twarz Dzieciątka ma nienaturalny gruszkowaty kształt z dużym nosem i wyraźnie wydatnym podbródkiem, policzki silnie zarumienione. Włosy krótkie, ciemnobrązowe, wokół głowy promienisty nimb krzyżowy. Dzieciątko ubrane jest w złoconą przepaskę biodrową. Glob ziemski w kolorze niebieskim osadzony na chmurze srebrzonych obłoków, z której wyłaniają się dwie uskrzydlone główki anielskie. Wyżej, dwa aniołki unoszące do góry ręce. Aniołek po lewej stronie trzyma w dłoni wieniec chwały, a aniołek po prawej gałązkę róży. W górnej części obrazu, kolejne dwie uskrzydlone główki anielskie. Polichromia w odsłoniętych partiach ciała naturalistyczna, szaty i atrybuty złocone, detale srebrzone.
    Łapsze Wyżne
    Matka Boska Niepokalanie Poczęta

    Płaskorzeźbę Najświętszej Marii Panny Niepokalanie Poczętej wykonał Johann Feeg około 1777-1782. Ołtarz i znajdujące się w nim rzeźby są przykładami tzw. spiskiego rokoka, stylu który stopniowo kształtował się od lat czterdziestych XVIII stulecia i cechował się wyjątkową dekoracyjnością środków wyrazu. Twórczość kieżmarskiego artysty, autora omawianego dzieła, stanowiła kulminacyjne osiągnięcie tego stylu.

  16. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Mensa sarkofagowa, dekorowana na froncie dwiema płycinami w kształcie leżących prostokątów, ujętych po bokach i spiętych motywem ornamentalnym utworzonym z rocaille’a i liści. Oś nastawy flankowana pilastrami przechodzącymi dołem w konsole i górą we fragmenty pełnego belkowania, o delikatnie wklęsło-wypukłej linii gzymsu. Zwieńczenie w formie wklęsło-wypukłej ujęte spływającymi na belkowanie dużymi wolutami, zamknięte stylizowanym gzymsem z ceowników i zwieńczone gołębicą Ducha Świętego na tle glorii, między główkami anielskimi, osadzone na obłoku. W polu środkowym pierwszej kondygnacji nisza z figurą Matki Boskiej Różańcowej wymiennie z obrazem ze sceną Zwiastowania ujęta profilowaną ramą w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem, dekorowana fragmentami rocaille’ów. Na konsolach figury św. Joachima po lewej stronie i św. Józefa po prawej. W polu zwieńczenia obraz z przedstawieniem św. Rodziny ujęty ramą w formie trójlistnej, dekorowaną fragmentami rocaille'ów i flankowaną kwitnącymi gałązkami. Brzeg zwieńczenia i woluty zdobione taśmą i rocaille’ami, na wolutach para siedzących puttów, na zwieńczeniu uskrzydlone główki anielskie. Struktura polichromowana w kolorze zielonym, z marmoryzowanym cokołem i płycinami; ornamentyka i profile złocone i srebrzone.
    Jurgów
    Ołtarz boczny lewy Matki Boskiej z Dzieciątkiem

    Ołtarz boczny został wykonany między 1770 a 1773 rokiem. Strukturę oraz rzeźby sporządził kieżmarski rzeźbiarz Johann Feeg, obraz na zasuwie oraz w zwieńczeniu działający w Spiskiej Sobocie Imrich Jagušič. Nastawa została wykonana w stylu spiskiego rokoka i odznacza się wyjątkową dekoracyjnością podkreśloną lustrami wypełniającymi niszę główną.

  17. Zdjęcie nr 1: Obraz ze sceną Zwiastowania w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem wklęsło-wypukłym z uskokiem. W dolnej części kompozycji, przy przykrytym obrusem klęczniku, na którym leży otwarta księga, klęczy Maria. Spogląda na karty księgi, prawą rękę wyciąga do przodu, lewą do boku. Ma owalną twarz, duże, półprzymknięte oczy, spiczasty nos i odznaczający się podbródek. Jest ubrana w czerwoną suknię z długimi rękawami i niebieski płaszcz przechodzący przez prawą rękę i opadający przez plecy na ziemię; płaszcz gnie się grubymi, łamanymi fałdami. Maria ma na głowie welon, który rozwiewa się w tył i do boku. Ponad nią, z lewej strony, z nieba zlatuje archanioł Gabriel o kolorowych skrzydłach, który patrzy na Marię. W prawej ręce trzyma kwiat lilii, lewą wskazuje na znajdującą się powyżej gołębicę Ducha Świętego wśród promieni. Archanioł ma owalną twarz z dużymi, głęboko osadzonymi oczami, prosty nos i usta rozciągnięte w nieznacznym uśmiechu. Jest ubrany w białą, odsłaniającą część torsu tunikę przewiązaną w pasie i spiętą na lewym udzie klejnotem. Wokół bioder i przez lewe ramię przechodzi mu jasna szarfa. W lewym dolnym rogu kompozycji, na posadzce z dwukolorowych, ułożonych w szachownicę płytek, znajduje się koszyk z przyborami do szycia – fragmentem białej tkaniny oraz tego samego koloru kłębkiem nici z zatkniętą igłą. W tle niebieskie niebo ograniczone z każdej strony zacienionymi obłokami.
    Jurgów
    Zwiastowanie

    Obraz przedstawiający scenę Zwiastowania został namalowany między 1770 a 1774 rokiem przez działającego w Spiskiej Sobocie malarza Imricha Jagušiča. Scena została skomponowana w sposób typowy dla sztuki zachodniej.

  18. Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie czworoliścia z przedstawieniem Świętej Rodziny. Na środku sceny mały Jezus, widoczny w całej postaci, siedzi na poduszce umieszczonej na postumencie. Patrzy przed siebie, lewą ręką obejmuje św. Józefa, prawą bawi się jego brodą. Jest nagi, między nogami przechodzi mu jedynie biała tkanina. Ma podłużną twarz z wysokim czołem, szeroko rozstawionymi oczami, małym nosem i ustami. Jego jasne włosy kręcą się w loki; wokół głowy nimb. Święty Józef widoczny do pasa, stoi za postumentem. Patrzy na Dzieciątko, prawą ręką przytrzymuje jego plecy, w lewej, uniesionej trzyma kwiat lilii. Jest ubrany w białą, rozciętą pod szyją suknię i żółty płaszcz. Stojąca z lewej strony kompozycji Maria, również widoczna do pasa, spogląda na plecy Dzieciątka. W prawej, uniesionej ręce trzyma kwiat goździka. Ma owalną, młodą twarz, z wysokim czołem, drobnym nosem i ustami. Jest ubrana w czerwoną suknię i niebieski płaszcz. Ma misternie upięte włosy przewiązane czerwoną wstążką, spod niej w lewą stronę rozwiewa się biały welon. Wszystkie tkaniny gną się grubymi fałdami, tło jest jednolicie ciemnobrązowe.
    Jurgów
    Św. Rodzina

    Obraz przedstawiający Świętą Rodzinę został namalowany między 1770 a 1774 rokiem przez działającego w Spiskiej Sobocie malarza Imricha Jagušiča. Grupa została ukazana w silnym zbliżeniu, w chwili kiedy rodzice prezentują Dzieciątko.

  19. Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie czworoliścia z wizerunkiem św. Agaty ukazanej w półpostaci, frontalnie. Święta spogląda w górę, prawą rękę ma odwiedzioną do boku, w lewej, złożonej na piersi trzyma palmę męczeństwa. Ma pociągłą twarz, z głęboko osadzonymi oczami, długim nosem, mięsistymi ustami i odznaczającym się podbródkiem. W ciemne, długie włosy ma wplecione sznury pereł, na głowie diadem, wokół promieniejący nimb. Jest ubrana w spodnią niebieską suknię z dłuższymi rękawami i wierzchnią, białą, lamowaną złotem. Na to ma nałożony złoty gorset zdobiony perłami i zarzucony czerwony płaszcz, który obszernymi fałdami owija się wokół nóg, pleców oraz przechodzi przez lewą rękę. Po jej lewej stronie, na chmurach, unosi się misa z dwiema obciętymi, krwawiącymi piersiami. Świętą ukazano na tle brunatnego nieba, z szarymi obłokami w dolnej części płótna.
    Jurgów
    Św. Agata

    Obraz przedstawiający św. Agatę został namalowany między 1770 i 1772 rokiem przez działającego w Spiskiej Sobocie malarza Imricha Jagušiča. Święta została ukazana z palmą męczeństwa i leżącymi na misie piersiami, które obcięto jej podczas tortur.

  20. Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym nadwieszonym z uskokiem. W centrum św. Sebastian w otoczeniu oprawców, przywiązany do pnia drzewa, którego korona wypełnia górną część przedstawienia. Święty ukazany frontalnie, z lewą ręką przywiązaną z tyłu drzewa, prawą uniesioną do góry, sylwetka silnie esowato wygięta, ciało muskularne. W partii bioder przewiązany obficie drapowaną, białą tkaniną. W tors oraz prawą rękę ma wbite strzały. Na pierwszym planie, w prawym dolnym rogu pochylona postać mężczyzny przywiązującego świętego do drzewa. Ma na sobie niebieskie spodnie i czerwoną koszulę. W lewym dolnym rogu widnieje klęczący mężczyzna ukazany profilem, ubrany w czerwone spodnie i niebieską koszulę, z hełmem na głowie. Strzela z kuszy do świętego, a u jego nóg leży tarcza i kołczan ze strzałami. Na dalszym planie, po lewej dwóch mężczyzn: kapłan i strażnik. Kapłan ubrany w białą tunikę i czarny płaszcz, w nakryciu głowy; strażnik w stroju legionisty. W górnym prawym rogu nadlatujące putto z palmą męczeństwa i wieńcem laurowym w dłoniach w towarzystwie trzech uskrzydlonych główek anielskich. Scena na tle pejzażu z horyzontem w połowie wysokości obrazu oraz zachmurzonym niebem powyżej. Kolorystyka intensywna, kontrastowa; silny światłocień i rozbielenia.
    Jurgów
    Św. Sebastian

    Obraz przedstawiający moment śmierci św. Sebastiana został namalowany między 1770 i 1772 rokiem przez działającego w Spiskiej Sobocie malarza Imricha Jagušiča. Święty został ukazany między oprawcami, lecz już z nimbem wokół głowy i w momencie wręczania mu atrybutów męczeństwa.

  21. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, pięcioosiowa, ustawiona na wysokim cokole. Ołtarz wolnostojący, drewniany, sarkofagowy, wklęsło-wypukły, o zdwojonym froncie; mensa drewniana z marmurowym portatylem. Od frontu rocaille'owy kartusz ujęty fantazyjnymi płycinami oraz liśćmi. Na ołtarzu tabernakulum w formie sześcianu o wklęsłych bokach i wklęsło-wypukłym froncie; ujęte w narożach dwiema parami pilastrów o trzonach przechodzących w spływy wolutowe zdobione rocaille'm i różami. Pilastry podtrzymują falujący gzyms oraz fragmenty falistego, przerwanego, odwróconego przyczółka, przechodzącego w cokół, stanowiący tron wystawienia, na którym stoi krucyfiks. Na ściance frontowej obrotowa nisza, o wykroju stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym, w opasce, zwieńczona kampanulami. W jej polu drzwiczki w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem półkolistym w profilowanej ramie, z odlewanym przedstawieniem baranka leżącego na księdze z pieczęciami. Tabernakulum ujęte spływami przechodzącymi na krańcach we fragmenty wolutowego gzymsu, na których siedzą figury adorujących aniołów. Ponad tabernakulum fantazyjna ścianka tworząca tło dla tronu wystawienia z prześwitem otoczonym obłokami, z glorią promienistą, flankowana rocaille'owymi uszami. Cokół nastawy z wyodrębnionymi dwoma prostopadłościanami i dwoma konsolami, na dwóch skrajnych osiach bramki zamknięte wolutowymi szczytami tworzącymi cokoły dla figur, z przejściami w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym, z drzwiczkami. Cokół i drzwiczki dekorowane rocaille'm. Lico nastawy wklęsłe, osie wydzielone trzema parami pilastrów, na których tle stoją dwie pary kolumn o kapitelach kompozytowych. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, przerwane nad polem środkowym, o gzymsie przechodzącym miejscami w rocaille'owe kartusze. Na osi środkowej wnęka z obrazem Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych, w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym z uskokiem, ujęta profilowaną ramą, dekorowaną ponad łukiem płomienistym rocaille'm. Na pozostałych czterech osiach figury św. Barbary, św. Apolonii, św. Piotra i św. Pawła ustawione na rokokowych wspornikach. Trzony pilastrów i pola osi bocznych wypełnione rocaille'm, fryz dekorowany zwisami kwiatowymi. Zwieńczenie w formie zbliżonej do trapezu, zamknięte dwoma fragmentami gzymsu przechodzącego w woluty, flankowane wolutami spływającymi na belkowanie wewnętrznej pary kolumn, na których siedzą adorujące figury aniołów. W polu rzeźbiarska grupa Trójcy Świętej, pośród obłoków, w glorii promienistej, zwieńczona gołębicą Ducha Świętego w otoku z obłoków i uskrzydlonych główek anielskich, w glorii promienistej, flankowana przez dwa putta siedzące na gzymsie. Zwieńczenie po bokach obwiedzione rocaille'm, ujęte liśćmi palmowymi. Na belkowaniu, na osiach zewnętrznej pary kolumn wolutowe cokoły z rokokowymi wazonami. Struktura polichromowana na sposób imitujący marmoryzację w kolorze różowym i różowo-pomarańczowym, kolumny, profile i ornamentyka złocone, obłoki srebrzone.
    Nowa Biała
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny w Nowej Białej został wybudowany przed 1779 rokiem. Jest najlepszym przykładem rokokowej małej architektury na terenie polskiej części Spisza, obok dzieł Johanna Feega (Jurgów, Łapsze). Niestety jego wykonawca pozostaje nieznany.

  22. Zdjęcie nr 1: Ołtarz jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Mensa sarkofagowa. Nastawa osadzona na cokole, flankowana dwoma spływami wolutowymi, obficie dekorowanymi rocaille'ami. W polu głównym, w płytkiej niszy w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. W dolnej części kondygnacji prostokątne pole utworzone z rocaille'i. Zwieńczenie o wielkości kondygnacji w formie promienistej glorii, z gołębicą Ducha Świętego w polu, wokół której uskrzydlone główki aniołków na tle obłoków oraz rocaille'e spięte u góry koroną w typie otwartym. Struktura polichromowana na kolor jasno i ciemnobeżowy, detale, ornamentyka i profilowania złocone. Taki sam ornament zdobi narożniki mensy, ryzality w cokole, ujmuje również pole obrazowe na jego dłuższych bokach oraz w zwieńczeniu pola.
    Krempachy
    Ołtarz boczny

    Ołtarz powstał w 1772 roku do nowo wybudowanego kościoła św. Walentego w Krempachach z 1761 roku. W polu głównym ołtarza znajduje się obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej z drugiej połowy XVIII wieku. Według przedwojennego inwentarza, a także „Katalogu Zabytków Sztuki w Polsce” z 1953 roku w ołtarzu znajdował się również obraz błogosławionej Kingi z 1772 roku. Obraz ten zaginął jednak w latach siedemdziesiątych XX wieku w niewyjaśnionych okolicznościach. Według jednego z badaczy został przeniesiony do kościoła parafialnego św. Marcina w Krempachach. W dotychczasowych studiach nad wyposażeniem kościoła św. Walentego w Krempachach, wobec braku dokumentów archiwalnych poświadczających wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów nastawy ołtarzowej. Ołtarz ozdobiony jest ornamentem rocaille'owym, charakterystycznym dla sztuki trzeciej ćwierci XVIIII wieku. Ukazuje bogactwo form rokoka przejawiające się w przepychu ornamentu i złoconej faktury. Przepych ten jest charakterystyczny dla sztuki spiskiej, w której dekoracja rzeźbiarska i ornamentalna dominuje nad dekoracją malarską.

  23. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, z bramkami i z rocaille'owymi uszami. Tabernakulum w formie zbliżonej do prostopadłościennej skrzynki, na wklęsło-wypukłym rzucie, ustawione na niskim cokole, o wypukłej ściance frontowej. Ujęte jest drewnianą obudową o wklęsłych bokach, flankowane parą ustawionych pod kątem pilastrów, których trzony przyjmują formę wolut. Zwieńczenie tabernakulum w formie niewielkiego szczytu, na którym ustawiona jest pasyjka. Całość ujęta po bokach rocaille'owymi wolutami. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, zamknięte łukiem nadwieszonym. W polu, na niebieskim tle malowane przedstawienie kielicha z hostią. Nastawa ustawiona na zdwojonym cokole, o wklęsłym przebiegu, ujęta dwiema parami kolumn na tle zwielokrotnionych pilastrów. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane pośrodku. Pomiędzy podporami figury: po lewej św. Józefa, a po prawej św. Jana Chrzciciela, nad bramkami: po lewej św. Wojciecha, a po prawej św. Stanisława. Nad tabernakulum rocaille'owy kartusz z łacińską inskrypcją w polu. W polu środkowym nisza w formie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami z obrazem „Święta Rozmowa”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta ujętego po bokach dwoma pilastrami, bogato ozdobione dekoracją rzeźbiarską. W polu przedstawienie Trójcy Świętej, flankowane przez parę aniołów siedzących na wolutowych przyczółkach. Całość zamyka para aniołków ze srebrną wstęgą z napisem „GLORIA IN EXCELSIS DEO”. Bramki z drzwiczkami w formie stojącego prostokąta, flankowane węgarami, zamknięte wolutowym łukiem z zatkniętymi na szczycie rzeźbami świętych. Drzwiczki dekorowane w polu dwiema płycinami. Całość nastawy silnie dekorowana ornamentyką rokokową. Kolumny ustawione na bazach, z kompozytowymi kapitelami, wewnętrzne srebrzone, do jednej trzeciej wysokości zdobione kanelowaniem zamkniętym pierścieniem, kolumny zewnętrzne marmoryzowane. Struktura polichromowana w kolorze beżowym, profilowania marmoryzowane, ornamentyka złocona.
    Krempachy
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny powstał zapewne niedługo po wybudowaniu kościoła w 1761 roku. W środek ołtarza wstawiono centralną część tryptyku z 1516 roku przedstawiającą Świętą Rozmowę. Ołtarz wykonany jest w stylu rokokowym i reprezentuje typowy dla spiskiej sztuki typ ołtarza, w którym dekoracja rzeźbiarska i ornamentalna dominuje nad dekoracją malarską.

  24. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem. Ołtarz drewniany, prostopadłościenny, mensa drewniana z kamiennym portatylem. Antepedium w kształcie leżącego prostokąta, ujętego profilowaną ramą z aplikowanym monogramem Maryii w polu. Na ołtarzu ustawiony obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Retabulum ustawione na dwustrefowym cokole, ujęte parą kolumn o kapitelach kompozytowych, przewiązanych poniżej połowy rocaille'ową opaską, stojących na tle zwielokrotnionych pilastrów. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane na ich osi, ustawione ukośnie, nad polem środkowym przyjmujące kształt łuku odcinkowego. W polu środkowym głęboka nisza w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami, ujęta profilowaną ramą, z figurą Matki Boskiej z Lourdes. Niszę flankują dwie figury: św. Jana i św. Mateusza ustawione na konsolach. Na belkowaniu, na linii podpór cokoły z figurami św. Emeryka i św. Władysława. Zwieńczenie przyjmuje kształt stojącego prostokąta flankowanego spływami wolutowymi, zamkniętego gzymsem przechodzącym w dwie woluty. Całość zakończona promienistą glorią z monogramem Marii otoczonym obłokami, flankowana figurkami aniołków. W polu zwieńczenia rama w formie stojącego prostokąta o wklęsłych bokach i dolnych narożach, zamknięta wolutami, z figurą św. Stefana w polu, ustawioną na wsporniku. Nastawa ujęta po bokach ażurowymi uszami utworzonymi z rocaille'u i prostej karbowanej wstęgi. Całość obficie dekorowana ornamentem rocaille'owym oraz zwisami kwiatowymi. Struktura marmoryzowana w kolorze żółtym, profile marmoryzowane na seledynowo, ornamentyka i profilowania złocone.
    Krempachy
    Ołtarz boczny północny

    Ołtarz reprezentuje popularny w XVIII wieku typ nastawy aediculowej, wykonanej w stylu rokokowym. Charakterystyczną cechą ołtarza jest dominacja dekoracji rzeźbiarskiej i ornamentalnej nad dekoracją malarską, która szczególnie uwidacznia się w partii zwieńczenia, gdzie umieszczono aż pięć rzeźbionych figur. Niestety w dotychczasowych badaniach nad wyposażeniem kościoła św. Marcina, wobec braku dokumentów archiwalnych dotyczących wykonawców, nie podjęto próby wskazania choćby kręgu potencjalnych autorów nastawy ołtarzowej. Rzeźba znajdująca się w niszy w polu głównym ołtarza, która przedstawia Matkę Boską z Lourdes jest nowsza i została wykonana w pierwszej połowie XX wieku. Pozostałe figury wraz ze strukturą ołtarza powstały w drugiej połowie XVIII wieku i stanowią jego integralną całość. Szczególnie interesujący jest program ideowy zwieńczenia ołtarza, na którego składają się rzeźby świętych królów węgierskich: Stefana, Emeryka i Władysława, co wskazuje na przywiązanie ludu i jego duszpasterzy do katolickiej monarchii Habsburgów.

  25. Zdjęcie nr 1: Nastawa ołtarzowa architektoniczna, jednoosiowa, jednokondygnacyjna ze zwieńczeniem, z bramkami i z rocaille'owymi uszami. Tabernakulum w formie zbliżonej do prostopadłościennej skrzynki, na wklęsło-wypukłym rzucie, ustawione na niskim cokole, o wypukłej ściance frontowej. Ujęte jest drewnianą obudową o wklęsłych bokach, flankowane parą ustawionych pod kątem pilastrów, których trzony przyjmują formę wolut. Zwieńczenie tabernakulum w formie niewielkiego szczytu, na którym ustawiona jest pasyjka. Całość ujęta po bokach rocaille'owymi wolutami. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta, zamknięte łukiem nadwieszonym. W polu, na niebieskim tle malowane przedstawienie kielicha z hostią. Nastawa ustawiona na zdwojonym cokole, o wklęsłym przebiegu, ujęta dwiema parami kolumn na tle zwielokrotnionych pilastrów. Podpory dźwigają pełne belkowanie, wyłamane pośrodku. Pomiędzy podporami figury: po lewej św. Józefa, a po prawej św. Jana Chrzciciela, nad bramkami: po lewej św. Wojciecha, a po prawej św. Stanisława. Nad tabernakulum rocaille'owy kartusz z łacińską inskrypcją w polu. W polu środkowym nisza w formie stojącego prostokąta, zamkniętego łukiem wklęsło-wypukłym z uskokami z obrazem „Święta Rozmowa”. Zwieńczenie w formie zbliżonej do stojącego prostokąta ujętego po bokach dwoma pilastrami, bogato ozdobione dekoracją rzeźbiarską. W polu przedstawienie Trójcy Świętej, flankowane przez parę aniołów siedzących na wolutowych przyczółkach. Całość zamyka para aniołków ze srebrną wstęgą z napisem „GLORIA IN EXCELSIS DEO”. Bramki z drzwiczkami w formie stojącego prostokąta, flankowane węgarami, zamknięte wolutowym łukiem z zatkniętymi na szczycie rzeźbami świętych. Drzwiczki dekorowane w polu dwiema płycinami. Całość nastawy silnie dekorowana ornamentyką rokokową. Kolumny ustawione na bazach, z kompozytowymi kapitelami, wewnętrzne srebrzone, do jednej trzeciej wysokości zdobione kanelowaniem zamkniętym pierścieniem, kolumny zewnętrzne marmoryzowane. Struktura polichromowana w kolorze beżowym, profilowania marmoryzowane, ornamentyka złocona.
    Krempachy
    Ołtarz główny

    Ołtarz główny powstał zapewne niedługo po wybudowaniu kościoła w 1761 roku. W środek ołtarza wstawiono centralną część tryptyku z 1516 roku przedstawiającą Świętą Rozmowę. Ołtarz wykonany jest w stylu rokokowym i reprezentuje typowy dla spiskiej sztuki typ ołtarza, w którym dekoracja rzeźbiarska i ornamentalna dominuje nad dekoracją malarską.

Celem zorganizowania wycieczki skontaktuj się z parafiami

Jurgów
Parafia Św. Sebastiana

Adres Jurgów 1
34-532 Jurgów

Telefon +48 18 207 79 42

Adres e-mail parafiajurgow@gmail.com

Strona www www.parafia-jurgow-sebastian.pl

Krempachy
Parafia Parafia Św. Marcina Apostoła

Adres Kamieniec 25
34‑433 Nowa Biała

Telefon 18 2851655

Adres e-mail krempachy.parafia@gmail.com

Strona www www.krempachy.espisz.pl/parafia.php

Frydman
Parafia Św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Adres ul. Kościelna 1
34‑435 Frydman

Telefon +48 18 285 18 25

Nowa Biała
Parafia Parafia Św. Katarzyny Aleksandryjskiej

Adres Obłazowa 11
34‑433 Nowa Biała

Telefon +48 18 285 13 29

Adres e-mail -

Strona www -

Łapsze Wyżne
Parafia Św. Piotra i św. Pawła

Adres ul. Kościelna 2, 34-442 Łapsze Niżne
34-442

Telefon 18 26 59 777

Adres e-mail lapsze@saletyni.pl

Strona www lapsze.saletyni.pl

Niedzica
Parafia Św. Bartłomieja Apostoła

Adres 3 Maja 91
34-441

Telefon +48 18 262 94 28

Strona www http://parafianiedzica.pl

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności