Św. Wawrzyniec
Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 2: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 3: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 4: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 5: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 6: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.
Zdjęcie nr 7: Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.

Św. Wawrzyniec

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
myślenicki
Gmina
Myślenice
Miejscowość
Głogoczów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Mogilany
Parafia
Św. Marii Magdaleny
Miejsce przechowywania
ołtarz
Identyfikator
DZIELO/01446
Kategoria
rzeźba
Czas powstania
XVIII wiek
Autor noty katalogowej
Paulina Chełmecka
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Opis

Całopostaciowa, pełnoplastyczna figura św. Wawrzyńca stojącego w kontrapoście na niewysokiej podstawie, zwróconego na wprost. Skierowaną nieznacznie w lewo głowę charakteryzuje owalna twarz o młodzieńczych rysach z niskim czołem, wysoko uniesionymi brwiami, dużymi oczami, długim nosem i wąskimi ustami ujętymi bruzdami. Włosy krótkie, zaczesane do tyłu, odsłaniające uszy. Święty ubrany jest w srebrzoną, silnie fałdowaną albę i złoconą, obszytą glonem i frędzlą dalmatykę z motywem uskrzydlonej główki anielskiej na piersiach. Na nogach ma czarne buty. Prawa, zgięta w łokciu ręka uniesiona do góry z wyprostowanym palcem wskazującym, lewa opuszczona w dół, z gałązką palmową w dłoni.

Zarys problematyki artystycznej

Święty Szczepan, uważany za pierwszego w dziejach chrześcijaństwa męczennika, jak większość pierwszych wyznawców Jezusa, był żydowskiego pochodzenia. Nie jest znana data i miejsce jego narodzin, jednak brzmienie wywodzącego się z języka greckiego imienia „Stephanos” (wieniec, korona), pozwala przypuszczać, iż był zhellenizowanym Żydem, posługującym się na co dzień greką. Jego postać pojawia się w Dziejach Apostolskich, w roli jednego z pierwszych siedmiu diakonów. Ich zadaniem było wsparcie ewangelizujących apostołów, głównie poprzez niesienie pomocy potrzebującym. Według Pisma Świętego w gronie tym wyróżniała się obdarzona wielką mądrością postać św. Szczepana, który z wielkim zapałem oddawał się głoszeniu Ewangelii. Jego działalność oraz chęć częściowego zreformowania judaizmu rozbudziła wrogość wśród Żydów. Trzy lata po śmierci Jezusa, w 36 roku Szczepan stanął przed Sanhedrynem. Starał się wówczas uświadomić Żydom, iż na przestrzeni wieków naród wybrany stale sprzeciwiał się zamysłom Boga, stąd ich niezrozumienie chrześcijaństwa (Dz 6, 8-7, 53). Podkreślał, że powinnością Izraela było przygotowanie ludzkości na przyjście Zbawiciela, którego w efekcie zabili. Został oskarżony, iż występuje przeciwko prawu i skazany na śmierć przez ukamienowanie (Dz 7, 54-60). Przed egzekucją publicznie wyznał wiarę w Chrystusa. Według Dziejów Apostolskich świadkiem ukamienowania św. Szczepana był Szaweł, wówczas młodzieniec, jeden z faryzeuszy prześladujących chrześcijan, wkrótce potem nawrócony Apostoł Narodów, św. Paweł. Śmierć św. Szczepana zapoczątkowała „wielkie prześladowanie w Kościele jerozolimskim” (Dz 8,1), jakie było dziełem wyznawców mojżeszowych. Mimo tego że kult św. Szczepana rozwinął się tuż po jego męczeństwie, miejsce jego pochówku pozostawało nieznane aż do 415 roku. Nad jego grobem oraz w miejscu ukamienowania zostały wzniesione bazyliki. Czczony także przez Kościół wschodni święty diakon stał się patronem kamieniarzy, tkaczy i kucharzy. Jego wspomnienie przypada na drugi dzień oktawy świąt Bożego Narodzenia, z którego obchodami wiąże się staropolski obyczaj obrzucania zbożem na pamiątkę kamienowania. Wizerunki św. Szczepana charakteryzuje młodzieńcza fizjonomia i strój diakoński oraz symbole jego działalności ewangelizacyjnej i męczeństwa – księga, kamienie i gałązka palmowa. Często jest ukazywany ze św. Wawrzyńcem, innym wczesnochrześcijańskim świętym diakonem, który także w młodym wieku poniósł śmierć męczeńską.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Bardzo dobry.

Streszczenie

Umieszczona w jednym z ołtarzy bocznych w kościele parafialnym w Głogoczowie figura przedstawia św. Szczepana, jednego z pierwszych męczenników chrześcijańskich. Rzeźba powstała w XVIII wieku.

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Wawrzyniec św.
Wawrzyniec św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, trójosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, z drewnianą mensą. Antepedium w formie haftowanej tkaniny zdobionej po środku motywem zwieńczonego krzyżem monogramu maryjnego z koroną, ujętego dwunastoma gwiazdami, natomiast w dolnych narożach gałązkami z kwiatami białych lilii. Tabernakulum z tronem wystawienia w formie jednokondygnacyjnej, trójosiowej bryły architektonicznej, osadzonej na wysokim cokole. Tabernakulum wbudowane w osi środkowej cokołu, drzwiczki prostokątne, zdobione płaskorzeźbionym motywem kielicha eucharystycznego. Flankowane po skrajnych bokach parą pilastrów osie boczne całej struktury są wklęsłe i cofnięte względem osi środkowej ujętej parą kolumienek. Podpory wspierają wyłamujące się ponad nimi belkowanie z gzymsem po środku w formie łuku koszowego. Część środkowa w formie niszy zamkniętej motywem konchy. W zwieńczeniu figurka baranka paschalnego ujętego promienistą glorią, ukazanego na owalnej podstawie osadzonej na 4 wolutowych kabłąkach. Po bokach para figur adorujących aniołów. Cokół zdobiony motywami uskrzydlonych główek anielskich, rocaille’i oraz gałązek z kiściami winnej latorośli. Pola osi bocznych wypełnia para podwieszeń w formie gałązek różanych, partie fryzu pojedyncze rozetki. Struktura tabernakulum i tronu wystawienia jest złocona i srebrzona. Retabulum osadzone na zdwojonym, zryzalitowanym uskokowo po bokach cokole. Część środkowa ujęta dwoma parami kolumn – wewnętrzne ustawione na tle pary pilastrów, zewnętrzne na tle pary filarów. Podpory dźwigają wyłamujące się ponad nimi belkowanie przerwane w partii architrawu i fryzu. Zwieńczenie ujęte parą spływów wolutowych, zamknięte parą stykających się wolut. Po bokach przerwany, wolutowy przyczółek. W dolnych polach osi bocznych retabulum para półkoliście zamkniętych bramek, ujętych prostą arkadą. Pola osi oddzielone parami stykających się wolut zwieńczonych konchą. W górnej strefie para płytkich niszy zamkniętych półkolistymi łukami nadwieszonymi i dodatkowo ujęta prostym, trójkątnie zamkniętym obramieniem. Osie zwieńczone trzema fragmentami gzymsu oddzielonymi parami wklęsłości. Pola cokołu osi środkowej retabulum wypełnione ornamentyką roślinną. Część środkowa ujęta parą ażurowych, ornamentalnych uszaków. Po bokach pola para zwisów w postaci gałązek różanych, w górnych narożach para rozetek. Pola fryzu zdobione rozetami. Pole zwieńczenia w górnej partii dekorowane parą ulistnionych gałązek, po bokach parą kampanuli, dołem w narożach para dużych rozet, pośrodku wić roślinna. Na spływach wolutowych para płomienistych wazonów, a na przyczółku para figur aniołów. Nadłucza bramek osi bocznych zdobione ornamentem roślinnym, nisze ujęte parą stylizowanych kandelabrów, wyżej para rombów z rozetami, pośrodku gwiazda. Na gzymsach wieńczących płomieniste wazony. W polu środkowym obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego odcinkowym łukiem nadwieszonym z uskokami, z wizerunkiem Madonny z Dzieciątkiem. W zwieńczeniu obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego odcinkowym łukiem nadwieszonym z uskokami, z wizerunkiem Chrystusa Króla. Nisze osi bocznych wypełniają figury, po prawej stronie św. Barbary, po lewej nieznanej świętej. Struktura w kolorze beżowym, detal architektoniczny i ornamentyka złocone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, z wejściem od strony zaplecka. Kosz jest na planie czworoboku o parze ściętych naroży artykułowanych samodzielnymi i wysuniętymi do przodu oraz wspartymi na wolutach cokolikami z ustawionymi na nich płonącymi wazonami. Pola ścianek kosza wypełniają płyciny w formie stojących prostokątów, boczne zdobi motyw rozety, środkową monogram S(?) ujęty parą związanych gałązek laurowych. Dół kosza obiega fryz. Podwieszenie kosza, o wklęsłych powierzchniach, zakończone jest motywem złoconej szyszki. Parapet ambony jest w formie gzymsu wieńczącego. W polu zaplecka ujętym motywem podwieszonej kotary z kampanullą pośrodku znajdują się prowadzące na ambonę drzwi. Baldachim jest na rzucie czworoboku o parze ściętych naroży ujętych niewielkimi pilastrami zdobionymi rozetami. Dolną krawędź obiega motyw lambrekinu naprzemiennie z motywem guttów. Czoło baldachimu zdobi promienista gloria z trójkątem z okiem Opatrzności Bożej, natomiast podniebie motyw gołębicy Ducha Świętego na tle promienistej glorii. Zwieńczenie baldachimu ma formę kolumny o ściętym, kanelurowanym trzonie z osadzonym na nim płonącym wazonem. Struktura ambony utrzymana jest w kolorze beżu, detal architektoniczny i ornamentyka są złocone i srebrzone.
ambona
ambona
Zdjęcie nr 1: Ołtarz architektoniczny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, z drewnianą mensą, z antepedium ujętym po bokach parą konsoli w formie wolut. Pole antepedium w postaci prostokątnej płyciny z płaskorzeźbionym motywem gorejącego serca pośrodku, ujętego promienistą glorią. Na mensie tabernakulum w formie prostopadłościennej szafki o wypukłej, przedniej ściance ujętej dwoma parami osadzonych na niewielkich cokołach kolumienek wspierających niepełne, wyłamujące się ponad nimi belkowanie. Drzwiczki w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym, zdobione motywem płaskorzeźbionego kielicha eucharystycznego. Struktura zdobiona motywami rozet i wici roślinnej. Retabulum osadzone na niewysokim, zryzalitowanym po bokach cokole. Część środkową nastawy ujmuje para ustawionych skośnie filarów wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie. Zamknięte półkoliście zwieńczenie ujmuje para spływów wolutowych oraz flankuje przerwany, wolutowy przyczółek. Pola wolutowych konsoli zdobi para liści akantu, cokół retabulum para stylizowanych słoneczników i S-kształtnych wici. Zewnętrzne pola trzonów filarów zdobią w górnych partiach ukwiecone gałązki, wewnętrzne motyw podwieszeń skomponowanych z zamkniętej korony, krzyżujących się rogów obfitości i krzyża z kotwicą, oraz kokard, u dołu para gałązek. Boki pola środkowego z motywem wici winnego grona, u góry w narożach para ulistnionych rozet. Fryz zdobiony rozetami, pośrodku kartusz w monogramem imienia Jezus ujętym parą gałązek laurowych. Retabulum flankowane parą ażurowych uszaków rocaille’owych. W dolnej partii zwieńczenia uskrzydlona główka anielska, szczyt w formie konchy ujętej po bokach parą rocaille’i. Na przerwanym przyczółku para figur aniołków. Pole części środkowej w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami, ujęte profilowaną, złoconą ramą, w środku wizerunek Najświętszego Serca Jezusa. Po bokach, na tle filarów para figur, po lewej św. Szczepan, po prawej św. Wawrzyniec. W zwieńczeniu obraz w kształcie trapezu o wklęsłych ramionach, podstawie i dolnych narożach, zamknięty półkolistym łukiem nadwieszonym, ujęty profilowaną, złoconą ramą, z wizerunkiem św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Struktura w kolorze kremowym, detal architektoniczny i ornamentyka złocone.
ołtarz
Ołtarz boczny
Zdjęcie nr 1:
kościół
Kościół św. Marii Magdaleny
Zdjęcie nr 1: Całopostaciowa, ustawiona na konsoli w formie spływu wolutowego figura przedstawia zwróconą na wprost postać św. Pawła stojącego w lekkim kontrapoście. Pociągłą twarz charakteryzuje długi, ciemnobrązowy zarost, niewielkie, szeroko otwarte oczy wzniesione brwi oraz długi, prosty nos. Włosy są krótkie, ciemnobrązowe, kręcone. Święty ubrany jest w srebrzoną suknię z długimi rękawami oraz osłaniający niemal całą sylwetkę, wydatnie fałdowany złocony płaszcz, na stopach są złocone sandały. Prawą, opuszczoną w dół ręką podtrzymuje wsparty na pole płaszcza miecz, w lewej ma księgę w czerwonej oprawie.
rzeźba
Św. Paweł
Zdjęcie nr 1:
chrzcielnica
chrzcielnica

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Karmiącej. W centrum kompozycji została ukazana Maria w półpostaci z głową przechyloną na lewe ramię. W lewej dłoni trzyma Dzieciątko Jezus, a prawą przytrzymuje pierś, którą go karmi. Ubrana jest w zielone szaty: suknię oraz płaszcz zdobione jasnoczerwonymi i kolistymi różami, niebieskimi tulipanami oraz zielonymi listkami. Szaty obwiedzione są czarnym konturem, w środku malowane płaską plamą barwną, bez cieniowania. Twarz Marii pełna o jasnej karnacji z zaróżowionymi policzkami z długim nosem i małymi ustami. Włosy długie, ciemnobrązowe, schowane pod welonem. Dzieciątko ponad naturalnych rozmiarów z odkrytymi ramionami i kolanami. Tło po lewej stronie obrazu ciemnoniebieskie, a po prawej zielone z żółtym nimbem wokół głowy Dzieciątka oraz żółtym fragmentem w prawym, górnym narożu. Wokół głów postaci rozmieszczonych jest jednaście, dużych i złotych gwiazd. Rama prosta, drewniana i bejcowana.
obraz

Matka Boska Karmiąca

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, zamknięty łukiem nadwieszonym z przedstawieniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Maria ukazana w półpostaci, frontalnie, z Dzieciątkiem Jezus na lewym ręku. Dzieciątko widoczne z prawego profilu, z głową odwróconą do tyłu, oburącz ujmuje dłoń Marii. Owalne twarze postaci charakteryzują linearnie opracowane rysy, z długimi, wąskimi nosami oraz drobnymi ustami. Oczy Marii mają migdałowy kształt, jej wzrok skierowany jest na wprost. Matka Boska ubrana jest w czerwoną suknię z długimi rękawami ze złotymi obszyciami oraz ciemnoniebieski płaszcz nałożony na głowę. Dzieciątko ubrane jest w zieloną sukienkę i czerwony płaszcz, z jego lewej stopy zsuwa się sandał. Jezus spogląda w kierunku niewielkiej sylwetki jednego z dwóch archaniołów znajdującego się po prawej stronie – archanioła Gabriela. Po drugiej stronie jest archanioł Michał, obaj trzymają w dłoniach narzędzia Męki Pańskiej: Michał (włócznię i gąbkę z octem), Gabriel (krzyż). Na głowach Marii i Dzieciątka znajdują się otwarte korony ze szlachetnymi kamieniami, a wokół nimby: Matki Boskiej dekorowany bogatą wicią floralną, u Dzieciątka nimb krzyżowy. Wszystkie postacie są podpisane inicjałami: nad głową Marii, po lewej stronie obrazu widnieją litery „MP”, a po prawej „ΘΥ”; następnie po lewej stronie obrazu, nad głową archanioła Michała znajdują się litery „ΟΡМ”, a nad głową archanioła Gabriela „OΡГ” i dalej, po prawej stronie obrazu, obok Dzieciątka Jezus litery „IC-XC”. Tło jest złocone. Obraz ujęty jest prostokątną, profilowaną ramą zdobioną od zewnątrz ażurową wicią roślinną. W górnej części kompozycji napis „MATKO BOSKA NIEUSTAJĄCEJ POMOCY / MÓDL SIĘ ZA NAMI”. Rama drewniana, profilowana, złocona, ozdobiona rzędem stylizowanych liści akantu.
obraz

Matka Boska Nieustastającej Pomocy

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta w rozbudowanej, profilowanej ramie dekorowanej nakładanymi motywami geometrycznymi oraz kwiatowymi, zwieńczonej na osi monogramem maryjnym. W centrum kompozycji, nieco z lewej strony obrazu przedstawienie Marii trzymającej na kolanach martwe ciało Chrystusa. Twarz Marii szeroka, z delikatnie otwartymi ustami, szerokim nosem i wzrokiem skierowanym ku niebu. Matka Boska jest ubrana w czerwoną suknię, ciemnobłękitny płaszcz nałożony na głowę oraz biały welon. Chrystus ukazany w pozycji półleżącej na białym płótnie, z lewą ręką podtrzymywaną przez Marię, prawą opadłą bezwładnie w dół. Twarz szczupła, oczy zamknięte, okolona krótką brodą i długimi, ciemnobrązowymi włosami, spływającymi na ramiona i plecy. Odziany jest w białe perizonium na biodrach, delikatnie drapowane. Wokół głów są zaznaczone nimby. W lewym, dolnym rogu przedstawienia titulus oraz misa, w prawym widoczny fragment krzyża. W tle otwiera się rozległy pejzaż z widokiem na Jerozolimę. Kolorystyka ciemna, ciepła z dominacją brązów.
obraz

Pieta

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Jak cytować?

Paulina Chełmecka, "Św. Wawrzyniec ", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-wawrzyniec-7

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności