Kościół parafialny wzmiankowany 1325-7. Obecny 1812 z przeróbkami 1900.
Zapoczątkowany w monarchii habsburskiej przez cesarzową Marię Teresę system polityczno-religijny zwany józefinizmem polegał m.in. na utworzeniu kościoła państwowego, a wraz z tym podporządkowaniu państwu życia religijnego. System ten rozwinął się za panowania Józefa II w latach 1765-1790. W ramach szeregu reform 20 października 1782 cesarz wydał dokument dotyczący regulacji sieci parafialnej na terenie Galicji, uwzględniono w nim także możliwość fundacji nowych parafii oraz budowę kościołów. Wznoszone w tym czasie i aż po połowę XIX wieku bryły świątyń charakteryzowały cechy zaczerpnięte z architektury późnego baroku oraz klasycyzmu. Styl ten zwany jest barokiem lub klasycyzmem józefińskim. Według ogólnie przyjętych postanowień struktura kościołów powinna być pozbawiona nadmiernego przepychu i zdobień. Chrakteryzujące się prostotą budowle zachowywały stały układ architektoniczny. Według urzędowych wzorów wznoszone wówczas kościoły były najczęściej orientowane, jednonawowe, o zamkniętym półkoliście prezbiterium, z jedną czworoboczną wieżą pośrodku fasady, zwieńczoną cebulastym hełmem oraz wejściem po zachodniej stronie. Liczne przykłady tego architektury józefińskiej znajdują się w zachodniej części Galicji, w rejonie Myślenic, Nowego Targu, Wieliczki, Wadowic czy Żywca (m.in. Bielany k. Kęt, Maków Podhalański, Harbutowice, Pcim, Przeciszów, Ustroń) .
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. I, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 266.
Paulina Chełmecka, "Kościół św. Marii Magdaleny", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/kosciol-sw-marii-magdaleny-2