Między 1980 a 2000 rokiem przeprowadzono prace konserwatorskie obrazu.
Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem Matki Boskiej Różańcowej ze św. Dominikiem. Nieznacznie na lewo od centrum kompozycji tronuje wśród obłoków Matka Boska z Dzieciątkiem na lewym kolanie, zwrócona lekko w lewo. Maria spogląda w dół, na świętego, ma owalną twarz o łagodnym wyrazie; duże oczy, wąski nos, zaróżowione policzki oraz małe usta rozciągnięte w przyjaznym uśmiechu. Prawą ręką podaje różaniec, lewą przytrzymuje Jezuska. Jest ubrana w czerwoną suknię o rękawach zwężających się poniżej łokcia, niebieski, podbity złotem płaszcz, który zakrywa jej plecy i nogi oraz biały welon zarzucony na głowę i przełożony przez dekolt za prawe ramię. Dzieciątko prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, lewą wyciąga w stronę świętego. Ma owalną twarz o pogodnym wyrazie otoczoną jasnymi loczkami. Święty Dominik klęczy na prawym kolanie zwrócony przodem do Marii, wznosi głowę, obiema rękami odbiera podawany mu różaniec. Ma małą twarz o ostrych rysach, tonsurę i siwiejące włosy; jest ubrany w habit dominikański. W lewym, dolnym rogu kompozycji siedzi trzymające bukiet róż putto, które spogląda na rozgrywającą się powyżej scenę. W prawym górnym rogu unoszą się na tle chmury dwie uskrzydlone główki anielskie. Tło wypełniają skłębione obłoki, między którymi widoczne są fragmenty niebieskiego nieba. Obraz ujęty w prostokątną, profilowaną, złoconą ramę.
Wizerunki Matki Boskiej Różańcowej pojawiły się w sztuce w okresie rozpowszechniania się ustalonej formy modlitwy. Pierwsze bractwo różańcowe powstało przy klasztorze dominikańskim w Kolonii w końcu XV wieku, a św. Dominika uznano po latach za pierwszego krzewiciela różańca maryjnego. Powstające coraz powszechniej bractwa różańcowe i potrzeba istnienia osobnych, brackich ołtarzy, spowodowała pojawienie się na terenie Niemiec pierwszych obrazów różańcowych, które do Rzeczypospolitej przywędrowały w pierwszej połowie XVI wieku.
Obecny w bocznym ołtarzu typ przedstawienia, w którym Matka Boska przekazuje różaniec św. Dominikowi, założycielowi zakonu dominikanów wykształcił się w sztuce włoskiej na przełomie XVI i XVII wieku. Scena nawiązuje do treści legendy, według której w 1212 roku na wyspie Albi, w klasztorze Prouille św. Dominikowi ukazała się Matka Boska i podarowała mu różaniec oraz zachęciła go do odmawiania modlitwy na cześć tajemnic radosnych, bolesnych i chwalebnych jej życia. Jedno z najstarszych polskich przedstawień tego typu znajduje się w kaplicy różańcowej przy dominikańskim kościele św. Jacka i św. Doroty w Piotrkowie Trybunalskim.
Obraz jest przykładem malarstwa religijnego XX wieku, wykazującego m.in. tendencję do realistycznego odwzorowania ciała ludzkiego oraz konstruowania scen osadzonych w ponadczasowej przestrzeni.
Między 1980 a 2000 rokiem przeprowadzono prace konserwatorskie obrazu.
Obraz przedstawiający Matkę Boską Różańcową ze św. Dominikiem umieszczony w bocznym ołtarzu został namalowany w XX wieku i wykazuje wiele cech malarstwa tego okresu. Opiera się na wzorze ikonograficznym wykształconym na przełomie XVI i XVII wieku.
Agata Felczyńska, "Matka Boska Różańcowa", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-rozancowa-2