Kościół Redemptor hominis
Zdjęcie nr 1: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 2: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 3: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 4: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 5: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 6: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 7: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 8: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.
Zdjęcie nr 9: Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.

Kościół Redemptor hominis

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
bocheński
Gmina
Łapanów
Miejscowość
Łapanów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Niegowić
Parafia
Św. Bartłomieja Apostoła
Tagi
architektura sakralna architektura sakralna XX wieku architektura XX wieku sztuka XX wieku
Identyfikator
DZIELO/12148
Kategoria
kościół
Ilość
1
Czas powstania
1977-1986
Technika i materiał
żelbet
Autor noty katalogowej
Justyna Kuska
Wszystkie prawa zastrzeżone

Dzieje zabytku

Omawiany kościół został wybudowany w latach 1977-1986. W latach sześćdziesiątych XX wieku łapanowscy parafianie przestali się mieścić w niewielkim, drewnianym kościele pw. św. Bartłomieja z XVI wieku w związku z czym ówczesny proboszcz Marcin Kuliga rozpoczął staranie o budowę nowej świątyni. Decyzję o powstaniu drugiego kościoła przyspieszyło zamknięcie przez władze drewnianej świątyni ze względu na zły stan techniczny. Zgodę na budowę uzyskano 6 lipca 1978, natomiast 15 maja 1980 kardynał Franciszek Macharski poświęcił kamień węgielny. 7 grudnia 1986 budowa została ukończona, a kościół poświęcił biskup Jan Pietraszko. Wreszcie 6 maja 2001 nową świątynię, która otrzymała wezwanie Redemptor hominis konsekrował kardynał Franciszek Macharski.

Opis

Świątynia trójnawowa, ośmioprzęsłowa o konstrukcji żelbetowej, tynkowana. Prezbiterium zamknięte prostą ścianą, umieszczone na kilkustopniowym podwyższeniu. Prostokątna zakrystia od strony wschodniej oraz prostokątna kaplica od strony zachodniej. Nawy, z których środkowa wyższa i szersza od bocznych wydzielone smukłymi filarami na rzucie prostokąta. Nakryte ekspresyjnym, żelbetowym stropem o rzeźbiarskiej formie. Chór muzyczny od strony południowej o konstrukcji żelbetowej z prostym parapetem zamkniętym od góry drewnianą poręczą. Fasada dwukondygnacyjna z umieszczonym w przyziemiu pięcioosiowym wejściem w formie prostokątnych otworów drzwiowych dostępnych wysokimi schodami. Otwory drzwiowe wydzielone żelbetowymi lizenami, podziały kontynuowane także w drugiej kondygnacji, gdzie w miejsce otworów drzwiowych wysokie, prostokątne okna. Elewacja zamknięta ścianą szczytową w kształcie trójkąta o nierównych bokach i zwieńczona prostym krzyżem. Od zachodu do elewacji dostawiona wieża dzwonna na rzucie trójkąta zwężającego się ku górze i nakryta strzelistym, ostrosłupowym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje boczne ośmioosiowe, artykułowane lizenami. W czterech pierwszych osiach od południa i na szerokości prezbiterium po dwa wysokie i prostokątne okna, w pozostałych pojedyncze okna i trójkątne szczyty. Od wschodu dach kryty blachą, dwuspadowy o nierównych połaciach; nad nawą boczną od strony wschodniej jednopołaciowy. Niewielka wieżyczka na sygnaturkę na kalenicy dachu od strony północnej.

Zarys problematyki artystycznej

Omawiany kościół jest przykładem współczesnej architektury sakralnej o ekspresyjnych, strzelistych formach. W drugiej połowie XX wieku świątynie o podobnych, nawiązujących pośrednio do architektury gotyckiej formach projektował krakowski architekt Antoni Mazur (strzeliste dachy, artykulacja ścian smukłymi, rytmicznie rozmieszczenie smukłych okien, dostawiona do bryły kościoła strzelista wieża).

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Kościół został wybudowany w latach 1977-1986. Zgodę na budowę uzyskano 6 lipca 1978, natomiast 15 maja 1980 kardynał Franciszek Macharski poświęcił kamień węgielny. 7 grudnia 1986 budowa została ukończona, a kościół poświęcił biskup Jan Pietraszko. Wreszcie 6 maja 2001 nową świątynię, która otrzymała wezwanie Redemptor hominis, konsekrował kardynał Franciszek Macharski. Omawiany kościół jest przykładem współczesnej architektury sakralnej o ekspresyjnych, strzelistych formach nawiązujących pośrednio do architektury gotyckiej.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Ambona przyścienna, wisząca, dostępna od zakrystii drzwiami wyciętymi w ścianie. Kosz na planie wieloboku, o wypukłych bokach i wyłamanych trójkątnie narożach, z podwieszeniem zakończonym szyszką. Parapet w formie profilowanego gzymsu. Baldachim powtarzający plan kosza w formie belkowania, zwieńczony pełnoplastyczną rzeźbą nagiego putta siedzącego na obłoku. Na podniebiu rzeźba gołębicy Ducha Świętego w glorii promienistej. Polichromia jasnoróżowa i żółta, detale złocone i srebrzone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym nadwieszonym z uskokiem z przedstawieniem apoteozy św. Barbary. Święta w centrum obrazu ukazana frontalnie, z głową skierowaną w lewo, klęczy na lewe kolano na obłoku, prawą nogę ma wyprostowaną. W lewej ugiętej i uniesionej ręce trzyma kielich z unoszącą się nad nim hostią w glorii promienistej, prawą rękę wyciąga w bok. Twarz ma owalną, o okrągłych oczach skierowanych w górę, małym nosie i rozchylonych ustach. Włosy ma upięte z tyłu z wplecionymi sznurami pereł i kamieni szlachetnych. Na głowie ma koronę otwartą. Ubrana jest w żółtą, długą suknię spodnią, zieloną sięgającą kolan oraz czerwoną wierzchnią z wystającą białą koszulą z rozwianym fragmentem, przepasaną dekoracyjnym gorsetem w talii. Na lewe ramię ma narzucony niebieski płaszcz, opadający na prawy bok i nogę. Po prawej stronie świętej, na obłoku klęczy putto, podając jej liść palmy. Za nim, w oddali widoczna wieża. U dołu obrazu na kamiennych stopniach leżą miecz i kajdany przymocowane do kuli. W górnej części obrazu niebo wypełnione obłokami rozstępującymi się wokół głowy świętej, na ich tle trzy uskrzydlone główki anielskie.
obraz
Apoteoza św. Barbary
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica o przekroju ośmiobocznym, trzon zwężający się ku górze, ujęty profilowanym wałkiem. Czara ośmioboczna dekorowana u góry fryzem z ostrołukowych arkadek; wylew profilowany. Chrzcielnica miejscami pokryta pozostałościami polichromii.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Dzwonnica drewniana, konstrukcji słupowej, ściany, szalowane z listwowaniem, więźba dachowa drewniana. Założona na planie kwadratu, na betonowym podmurowaniu, przesłoniętym okapowym daszkiem gontowym. Ściany zwężające się ku górze, z izbicą. Dach gontowy, czterospadowy, łamany, zakończony metalowym szpikulcem z kulą i krzyżem. Otwór drzwiowy w ścianie wschodniej o wykroju stojącego prostokąta zamknięty drzwiami jednoskrzydłowymi, nakryty trójspadowym daszkiem gontowym. Otwory głosowe w formie stojącego prostokąta, po jednym na każdej ścianie w partii izbicy.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie leżącego prostokąta, ujęta ramą, flankowana wolutowymi uszakami przechodzącymi w spływy wolutowe. U góry pozostałości po owalnym medalionie w kartuszu; u dołu kartusz z herbem Pilawa, z inicjałami „AT / W” i „Z / W”, ujęty antytetycznie zwróconymi wolutami. W polu tablicy inskrypcja: „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / Dopędziwszy szczęśliwie kresu smiertelnego / pełen cnot, y postępków godnych życia swego / Tu cny mąż Andrzey z Werby Werbski iest złożony / W Woiewodztwie Wołynskim szlachetnie zrodzony / Wieczny pamieci godzien dla swoiey ludzkosci / znamienitey y wielkiey v wszystkich milości / y zyciem, y poboznym zerciem godzien sławy / maż zaprawde herbowney godzien swey Pilay / któremu Magdalena Lyszkowska z dziatkami / zlany ach serdecznemi ten nagrobek łzami / wystawiła w potomny znak affektu swego / wieczney w Bogu swiatłosci / życząc duszy iego / Vmarł roku panskiego 1666 dnia 1 maia / żył lat 46”.
płyta nagrobna
Epitafium Andrzeja Werbskiego
Zdjęcie nr 1: Płyta epitafijna w formie stojącego prostokąta, dwustrefowa, ujęta ramą. W górnej strefie płaskorzeźbiona scena ukazująca klęczącego przed krzyżem rycerza, zwróconego profilem w lewo, z uniesioną głową i rękami złożonymi w geście modlitwy. Ubrany jest w zbroję płytową, z szablą przy boku, przed nim leży hełm, obok włócznia. Przed nim na skale ustawiony krzyż z figurą Chrystusa. W prawym górnym rogu herb Drużyna w wieńcu laurowym. W dolnej strefie inskrypcja: „D[EO] O[PTIMO] M[AXIMO] / GENEROSVS AC MAGNIFIC[US] MARTIN[US] DE ŁAPANOV ŁAPKA / ANIMAM CORPVS, I IERITA VITAM SPEM SALVTIS DEFERO ANEDEITA / BVNAL SPIRITVM COMMENDO CIRISTIE SVET SACTISSIME VIRGINI MATRI / VIXI / AD MOREM NON SOLVM AT NATVRAM / PACIS BELLI[US] ARTIBVS CLARVS / HVMANITATE SI NON SVPERIOR PAR CAETERI / NON TAM ANNIS QVAM BELLICIS LABORIB[US] FRACTVS MORIOR PRAEPROPERE / ISMVLTVM VIXIT QVI PROBE VIXIT / O ANICI VALETE ET VIVITE / NOC DOLORIS LABRVM FLENS MARIANNA DE LIPIE / CONSOPS SUPERSTES FIERI CURAVIT/ OBIIT ANNO 1652 DIE 28 7BRI / VIXIT ANNIS 53”. Na ramie, w lewym dolnym rogu znak kamieniarski w formie łopaty.
płyta nagrobna
Epitafium Marcina Łapki

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Witraż w zachodnim przęśle nawy, w oknie południowym. Kompozycja w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem ostrym, przedzielona pionową laską na dwie części, u góry z maswerkiem o motywie czteroliścia. Witraż przedstawia scenę wskrzeszenia Piotrowina przez świętego Stanisława Szczepanowskiego. W prawej części św. Stanisław w stroju biskupim, w lewej powstający z grobu Piotrowin. Powyżej banderola z napisem: ŚWIĘTY STANISŁAW, ozdobiona stylizowanymi kwiatami. W górnej części dwa ustawione antytetycznie anioły trzymające na rękach mandorle z atrybutami: mieczem i palmą. W polu czteroliścia herb miasta Kraków. W dolnej części medalion z rozchylonym kwiatem o rozchylonych płatkach otoczony stylizowaną wicią roślinną z białymi kwiatami. Na drugim planie pejzaż z średniowiecznym miastem w tle. Postacie uproszczone, zgeometryzowane, modelunek linearny. Kolory kontrastowe, przewaga zieleni. W prawym dolnym narożu sygnatury: KRAKOWSKI ZAKŁAD WITRAŻY KRASIŃSKIEGO NR. 23, oraz: ROK 1977 / PROJEKTOWAŁ ART. MAL. BOLESŁAW SZPRECHT.
witraż
Wskrzeszenie Piotrowina

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po tagach

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Kościół murowany, składa się z nawy i zwróconego na południe prezbiterium, do którego przylega zakrystia, nad którą znajduje się skarbiec; od północy wieża. Prezbiterium jest węższe od nawy, o zaokrąglonych narożach, oddzielone od prostokątnej nawy łukiem tęczowym. Ściany kościoła gładkie, przeprute półkolistymi oknami – dwoma w prezbiterium, sześcioma w nawie. Od zachodu chór wsparty na dwóch kolumnach, z balustradą wyłamaną na środku, dekorowaną u spodu lambrekinem. Ściany kościoła gładkie, w dolnej partii osłonięte drewnianą boazerią, z wnęką na chrzcielnicę po lewej i drugą na drzwi z prawej strony. Wnętrze przekrywają stropy – zwierciadlany w prezbiterium i płaski z fasetami w nawie. Na nich oraz w górnej partii ścian polichromia. Nad prezbiterium wizerunek zmartwychwstałego Chrystusa, nad nawą zakomponowana w kole scena adoracji Najświętszej Marii Panny przez apostołów, poniżej, na ścianach medaliony z postaciami ważnych osobistości, świętych i aniołów. Główne drzwi od północy, boczne od zachodu. Kościół posadowiony na cokole. Elewacja frontowa ze zdwojonym ryzalitem, którego środek odpowiada szerokości wieży; podziały poziome przeprowadzone przy pomocy gzymsów. Na osi wejście i okno, oba w boniowanym obramieniu. Okno ujmuje polichromowana scena Zwiastowania. Ryzalit wieńczy trójkątny fronton. Cofnięty ryzalit w dolnej partii boniowany, wyżej gładki, zwieńczony ćwierćkolistymi fragmentami przerwanego przyczółka. Boki elewacji frontowej gładkie, zwieńczone frontonem przerwanym na masyw czworobocznej wieży przeprutej z każdej strony oknem w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem pełnym. Elewacje boczne gładkie, przeprute półkolistymi oknami. Od wschodu poniżej okien szare płyciny, od południa, w kapliczkowej oprawie grupa Ukrzyżowania. Dach nad nawą dwuspadowy, nad prezbiterium trójspadowy, dach wieńczy baniasty hełm z latarnią zakończony krzyżem, na kalenicy barokowa wieżyczka na sygnaturkę.
kościół

Kościół Imienia Najświętszej Marii Panny i Michała Archanioła w Harbutowicach

Zdjęcie nr 1: Kościół położony na południe od rynku, na placu otoczonym kamiennym murem z dwiema bramkami od zachodu i północy oraz bramką od południa. Kościół jednonawowy, dwuprzęsłowy, z węższym, niższym dwuprzęsłowym prezbiterium zamkniętym pięciobocznie. Do prezbiterium przylegają dwa aneksy, od północy dawna zakrystia (obecnie kaplica świętych Męczennic), zamknięta od wschodu dwubocznie, mająca w narożu z korpusem wieżyczkę schodową, a od południa zakrystia nowa, na planie prostokąta. Do nawy przylegają dwie kaplice: od północy kaplica Lubomirskich, założona na rzucie kwadratu, nakryta kopułą, a od południa kaplica Branickich, także na rzucie kwadratu z kopułą. Przy korpusie od zachodu piętrowa kruchta, pierwotnie otwarta w przyziemiu od północy, zachodu i południa ostrołukowymi arkadami. Arkada tęczy ostrołukowa. Sklepienie prezbiterium, zakrystii i obu kondygnacjach kruchty krzyżowo-żebrowe, w korpusie, pierwotnie trójprzęsłowym, pierwotnie sklepienie o polach trójkątnych z trójpromieniem, wsparte na dwóch dziesięciobocznych filarach, obecnie kolebkowo z lunetami. Żebra w prezbiterium i zakrystii o profilu żłobkowym, w kruchcie - gruszkowym. W prezbiterium służki cylindryczne, nadwieszone na oplecionych liśćmi wspornikach oraz rzeźbione zworniki z przedstawieniem Głowy Chrystusa i motywami roślinnymi. Ściany rozczłonkowane wykonanymi w czarnego marmuru arkadami, zamkniętymi łukiem półkolistymi. Okna ostrołukowe , obustronnie rozglifione z krzyżowym laskowaniem, w ścianie północnym prezbiterium ślepe. Kościół opięty przyporami. Elewacje na cokole, z profilowanymi gzymsami cokołowymi, kapnikowym i koronującym. Szczyty zwieńczone kwiatonami, z których zachodnie z krzyżem. Portale kamienne, ostrołukowe: zachodni profilowany, z ażurowym maswerkiem; drugi w prezbiterium do zakrystii, profilowany; trzeci do wieżyczki schodowej.
kościół

Kościół Dziesięciu Tysięcy Męczenników

Zdjęcie nr 1:
kościół

Kościół Ducha Świętego w Podstolicach

Zdjęcie nr 1: Kościół drewniany o konstrukcji zrębowej, elewacje jednolite, szalowane gontem. Wieża oraz kruchty zachodnia i południowa o konstrukcji słupowo-ramowej, kruchty szalowane deskami. Więźba dachowa drewniana, krokwiowa. Budynek na kamiennym podmurowaniu. Kościół orientowany, jednonawowy, nawa na rzucie prostokąta, prezbiterium węższe, wydłużone, zakończone trójbocznie. Do północnej ściany prezbiterium przylega zakrystia o wschodniej ścianie skośnej, będącej przedłużeniem bocznej ściany apsydy. Przy zachodniej ścianie nawy wieża na planie zbliżonym do kwadratu o wtórnym podziale na sale wystawiennicze (w przyziemiu wieży muzeum). Przy nawie od południa i przy wieży od frontu kruchty na planie kwadratu. Pomiędzy nawą a prezbiterium otwór tęczowy. Wnętrze nawy i prezbiterium nakryte pozornym sklepieniem kolebkowym, z zaskrzynieniami w nawie, podpartymi filarami o żłobkowanych trzonach, na cokołach, po trzy z każdej strony. Skrajem zaskrzynień nawy oraz górą ścian prezbiterium biegnie dekoracyjny gzyms drewniany, podparty w węgłach apsydy prezbiterialnej żłobkowanymi pilastrami. Łuk tęczowy półkolisty, wsparty na drewnianych konsolach. Otwory drzwiowe o prostokątnym wykroju zamknięte drzwiami obitymi deskami z metalowymi okuciami z prezbiterium do zakrystii, z nawy do kruchty południowej i z nawy do wieży. Okna w formie stojącego prostokąta zamkniętego łukiem odcinkowym, dwa w południowej ścianie prezbiterium, a w północnej dwa ślepe oraz cztery pary okien w północnej i południowej ścianie nawy. Na zamknięciu prezbiterium okulus z witrażem. Parapet chóru muzycznego w zachodniej części nawy, wsparty na dwóch drewnianych filarach, z wejściem z nawy po drabiniastych schodach z balustradą. Ściany i sklepienia pokryte polichromią z iluzjonistyczną architekturą i scenami figuralnymi. Posadzka kamienna. Elewacja frontowa jednoosiowa. Na osi wejście do kruchty zachodniej. Korpus wieży o pochyłych ścianach, silnie zwężających się ku górze, zwieńczonych izbicą, ozdobioną u dołu koronką w formie zębów z frędzlami. Ściany kościoła, oprócz zakrystii i krucht szalowanych deskami, osłonięte rzędami gontów i opatrzone u dołu fartuchami. Na elewacji wschodniej ogrójec. Dach wyniosły, wspólny dla nawy i prezbiterium, hełm wieży cebulasty z latarnią, a w połowie długości dachu, nad nawą, wbudowana wieżyczka na sygnaturkę, wszystko kryte gontem. Kruchty nakryte osobnymi daszkami hełmowymi, baniastymi, krytymi gontem. Wokół kościoła rośnie starodrzew. Plac zamknięty kamiennym murem nakrytym drewnianym daszkiem dwuspadowym z 2 bramami i z 14 wieżyczkami (kapliczki-stacyjki) nakrytymi daszkami drewnianymi czterospadowymi.
kościół

Kościół drewniany św. Marii Magdaleny (Muzeum im. Władysława Orkana)

Zdjęcie nr 1: Kościół św. Jana Chrzciciela w Zembrzycach jest usytuowany na zachód od głównej drogi prowadzącej z Makowa Podhalańskiego do Wadowic i położony w centrum wsi, na placu otoczonym żeliwnym płotem na kamiennej podmurówce. Wejście na plac przykościelny prowadzi przez bramę od zachodu i wąską bramkę od północy. Kościół jest budowlą orientowaną, założoną na planie prostokąta, trójnawową, pseudohalową z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, przy którym od północy znajduje się kaplica, a od południa piętrowa zakrystia z przedsionkiem i emporą otwartą na prezbiterium. Do nawy od strony północnej przylega wąska kruchta, nakryta dwuspadowym daszkiem. Od zachodu świątyni jest czworoboczna, masywna wieża, w górnej jednej trzeciej wysokości ośmioboczna, nakryta hełmem baniastym z latarnią. W fasadzie wysoka, półkolista wnęka z portalem i oknem termalnym. Przy wieży od północny składzik, a od południa kaplica. Ściany prezbiterium, nawy oraz elewacje aneksów w narożnikach artykułowane są szkarpami. Elewacje boczne zwieńczone ceglanym, zygzakowatym fryzem z krzyżykami. Szczyty na zakończeniach korpusu ozdobione kamiennymi szyszkami. W nawie okna trójdzielne z kamiennymi przezroczami, zamknięte łukami półkolistymi; w prezbiterium prostokątne zamknięte półkoliście. Świątynia nakryta jest dachem dwuspadowym. Na zakończeniu nawy znajduje się wieżyczka na sygnaturkę z baniastym hełmem. Wewnątrz nawy oddzielone są kolumnami z ośmiobocznymi głowicami, które wspierają sklepienia kolebkowe z lunetami. Empory i kaplice otwarte są arkadami półkolistymi. Prezbiterium podniesione jest o poziom dwóch stopni.
kościół

Kościół Narodzenia św. Jana Chrzciciela

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie leżącego prostokąta. Kompozycja podzielona jest na dwie sceny, wzdłuż dolnej krawędzi pole z napisem. W lewej części przedstawienia ukazane wnętrze sali tronowej. Po prawej stronie Władysław Warneńczyk, siedzący na tronie ustawionym na trójstopniowym podwyższeniu, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako młodzieniec, z jasnymi włosami, w białej tunice oraz jasnoróżowym płaszczu podbitym gronostajem, na głowie ma koronę otwartą, w lewej ręce trzyma berło. Nad nim zawieszony zielony baldachim, z fragmentem tkaniny przymocowanej do kolumny, stojącej obok. Przed królem, na stole nakrytym niebieską tkaniną młody mężczyzna spisuje piórem dokument. Ukazany jest frontalnie, z głową skierowaną w lewo. Przedstawiony jako młody mężczyzna z jasnymi włosami, ubrany w żółtą szatę i jasnoróżowy płaszcz. Druga scena ukazana we wnętrzu kościoła w Gdowie. Po prawej stronie ołtarz główny zwieńczony glorią, z obrazem Matki Boskiej Gdowskiej. Przed nim ksiądz przedstawiony tyłem z uniesionymi w górę rękami, w których trzyma hostię. Ubrany jest w białą albę i jasnoróżowy ornat z niebieską kolumną. Po jego lewej stronie klęczy ministrant, ukazany tyłem, z uniesioną prawą ręką, w której trzyma dzwonek. Ubrany jest w czerwoną tunikę i białą komżę. W lewej części sceny klęczący mężczyzna, zwrócony profilem w lewo, z pochyloną głową, prawą rękę kładzie na piersi, w lewej, wyciągniętej do przodu trzyma dokument. Ukazany jest jako starzec z siwymi włosami i brodą oraz łysiną na głowie. Ubrany jest w jasnoniebieską tunikę oraz niebieski płaszcz. U dołu obrazu wierszowany czarny napis na białym tle objaśniający przedstawione sceny: „Na dowód tedy powinnej wdzięczności / Pisze Przywilej przytomnej wieczności / Sosien trzydzieści Dębów pięć dotego / Grubych siedemnaście jelenia rosłego / By niepołomski Starosta tameczny / Tu miejscu temu na pożytek wieczny / Odwoził drzewo jelenia i grzywny / O jak Bóg zawsze w swoich sprawach dziwny / Tenże Przywilej potym jak był dany / Wlat półtorasta był Aprobowany / Odtąd jak zginał ani wiedzieć zgoła / Czyli oddany czy wzięty z Kościoła / Niechciał utaić Bóg Maryi Cudu / Dowiadomości w Polsce swego ludu / Wraca Przywilej Cudem znaleziony / By honor Panny był znowu wsławiony / Peregryn jakiś Bóg wie jak się zowie / Zubioru prostak jednak grzeczny w mowie / Wdom Lubomirskich gdy się wsłużbie został / W pańskich papierach w Gdańsku tego dostał / Myślałem mówi zawsze o tym Gdowie / Azali przecie kto mi o nim powie / Więc wszedszy w kościół o Obraz się pyta / Przed nim klęknąwszy za piersi się chwyta / Wyjmuje Prawo wraca Kościołowi / Kładzie na Ołtarz Księdzu Plebanowi / Który gdy chce mu dać pieniędzy cosi / Przyjąć nie chce o momento prosi / Więc gdy u dworu IKM toprawo uznano / Na złotych osiemset tam redukowano / Które niech będzie Bóg pochwalon zato / Zawsze oddają już dwunaste lato. 1877” oraz „odnowiono napis i obrazy 1948r(oku) Wład(ysław) Porabik”.
obraz

Historia zapisu Władysława Warneńczyka na rzecz kościoła w Gdowie

Jak cytować?

Justyna Kuska, "Kościół Redemptor hominis", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/kosciol-redemptor-hominis

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności