Epitafium Wiktorii z Klosów Mieroszowskiej
Zdjęcie nr 1: Epitafium na wysokim cokole posadowionym na dwustopniowej podstawie, ujęte wielobocznymi wieżyczkami z cokołami i wielobocznymi pierścieniami, zakończone profilowanym gzymsem w kształcie nadwieszonego trójkąta z krzyżem o czterobocznie zamkniętych ramionach. Pośrodku prostokątna płycina zakończona łukiem ostrym, z wpisanym w nią maswerkiem, a w niej inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / WIKTORYI / Z / KLOSÓW / MIEROSZOWSKIEJ / ur(odzonej) 17. Grudnia 1789 r(oku) / zm[arłej] 29. Maja, 1829. r(oku) / pomnik ten postawiły / Dzieci”. Na postumencie dwie szrafowane tarcze pod wspólną koroną z godłami herbu Ślepowron Mieroszowskich i herbu własnego rodziny Klose (pod błękitną głowicą z trzema gwiazdami wspięty lew drapiący pień drzewa) oraz banderola z dewizą „AMOR PATRIAE NOSTRA LEX”.

Epitafium Wiktorii z Klosów Mieroszowskiej

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
chrzanowski
Gmina
Chrzanów
Miejscowość
Chrzanów
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Parafia
Św. Mikołaja
Kościół
Św. Mikołaja
Miejsce przechowywania
kościół
Identyfikator
DZIELO/14892
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
po 1829 roku
Technika i materiał
marmur dębnicki, kuty, ryty, złocony
Wymiary podstawowe
szerokość – 75 cm
wysokość – 210 cm
Autor noty katalogowej
Józef Skrabski
Uznanie autorstwa 4.0

Dzieje zabytku

Epitafium Wiktorii z Klosów Mieroszowskiej, żony Jana Mieroszewskiego, właścicieli dóbr chrzanowskich od 1822 roku, zostało ufundowane przez dzieci.

Opis

Epitafium na wysokim cokole posadowionym na dwustopniowej podstawie, ujęte wielobocznymi wieżyczkami z cokołami i wielobocznymi pierścieniami, zakończone profilowanym gzymsem w kształcie nadwieszonego trójkąta z krzyżem o czterobocznie zamkniętych ramionach. Pośrodku prostokątna płycina zakończona łukiem ostrym, z wpisanym w nią maswerkiem, a w niej inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / WIKTORYI / Z / KLOSÓW / MIEROSZOWSKIEJ / ur(odzonej) 17. Grudnia 1789 r(oku) / zm[arłej] 29. Maja, 1829. r(oku) / pomnik ten postawiły / Dzieci”. Na postumencie dwie szrafowane tarcze pod wspólną koroną z godłami herbu Ślepowron Mieroszowskich i herbu własnego rodziny Klose (pod błękitną głowicą z trzema gwiazdami wspięty lew drapiący pień drzewa) oraz banderola z dewizą „AMOR PATRIAE NOSTRA LEX”.

Zarys problematyki artystycznej

Okazałych rozmiarów epitafium otrzymało formę neogotycką dzięki użyciu wielobocznych wieżyczek oraz maswerku. Tego rodzaju formy były popularne nie tylko w krakowskich warsztatach kamieniarskich, korzystających z łomów marmuru w Dębniku, ale również w bliższych Chrzanowa Krzeszowicach, gdzie powstało kilka warsztatów wyspecjalizowanych w wykonywaniu pomników nagrobnych i epitafiów.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Streszczenie

Epitafium Wiktorii z Klosów Mieroszowskiej powstało po 1829 roku. Nieznany kamieniarz nadał mu formy neogotyckie.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Figura zwrócona frontalnie, w wykroku, z wypchniętym lewym biodrem, obie ręce wyciągnięte w geście w przeciwną stronę, głowa skierowana w prawo, rzeźba w płynnym ruchu. Twarz owalna, o pełnych policzkach i delikatnych rysach. Nos niewielki, lekko zadarty, oczy małe wpatrzone na wprost, usta niewielki, pełne, rozchylone. Włosy krótkie, rzeźbione w pojedyncze, silnie skręcone pukle, ekspresyjnie rozwiane. Anioł jest ubrany w szatę sięgającą kolan, przewiązaną diagonalnie przez prawe ramię i oplatającą postać wokół z silnie drapowanym fragmentem zawijającym się na ramieniu oraz w partii nóg i marszczonym w obrębie torsu. Skrzydła duże, delikatnie rozchylone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty złocone. Figura drugiego anioła zwrócona frontalnie, w kontrapoście i wykroku, o esowato wygiętej sylwetce, głowa skierowana w lewo, delikatnie uniesiona. Lewa ręka złożona na piersi, prawa ugięta, wyciągnięta przed siebie w geście. Twarz owalna, młodzieńcza o delikatnych rysach, niewielki, lekko zadarty nos, oczy małe zwrócone ku górze, usta niewielkie o pełnych wargach. Włosy półdługie, głęboko rzeźbione w pojedyncze, wijące się pasma, ekspresyjnie poruszone, opadające na kark. Anioł jest ubrany w marszczoną tunikę, ściśle przylegającą do ciała, odsłaniającą tors i nogi oraz płaszcz przewiązany przez lewe ramię, z fragmentem podtrzymywanym dłonią na piersi, dalej otaczający postać, opadający na tył, z zawiniętą z przodu postaci partią materiału. Tkanina miękko rzeźbiona w grube, ekspresyjnie kształtowane fałdy, płynnie otaczająca postać z wywiniętym fragmentem na prawym boku. Skrzydła duże, złożone. Polichromia naturalistyczna w odsłoniętych partiach ciała, szaty i atrybuty złocone.
rzeźba
Dwa anioły
Zdjęcie nr 1: Chrzcielnica osadzona na okrągłej podstawie i prostopadłościennym, spłaszczonym cokole oraz cylindrycznym w przekroju trzonie, dołem lekko wybrzuszonym. Czara półkulista, puklowana, z profilowanym wylewem. Pokrywa drewniana, na okrągłej podstawie, cylindryczna, zaoblona u góry, zwieńczona wałkiem i kulą z krzyżem. Jej powierzchnia jest pokryta biegnącymi wzdłuż, złoconymi czterema taśmami i odchodzącymi od nich wolutowymi, spiętymi ze sobą gałązkami.
chrzcielnica
Chrzcielnica
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna rzeźba stojącego w kontrapoście na chmurach anioła, z głową zwróconą w lewo, z prawą ręką, ugiętą w łokciu, wzniesioną wzwyż, lewą opuszczoną wzdłuż ciała. Twarz o rysach młodzieńca z prostym nosem, różowymi ustami, niebieskimi oczami, okolona włosami opadającymi w lokach na plecy. Anioł ubrany w długą czerwoną tunikę z szerokimi rękawami, malowaną w złote lilie herbowe. Strzeliste skrzydła rozpostarte, malowane na złoto.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Ambona nadwieszona, przyścienna. Jej kosz jest ośmioboczny, wsparty na szerokich wolutach z plintą w kształcie winnego grona. Ścianki kosza podzielone kompozytowymi półkolumnami wspartymi na konsolkach z liściastymi wolutami. Między kolumienkami nisze konchowe z muszlami, wewnątrz których postacie ewangelistów, od lewej Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Figury ewangelistów ujęte całopostaciowo w pozycji stojącej, ubrane w długie tuniki i płaszcze. W dłoniach podtrzymują otwarte księgi, a u stóp widnieją ich symbole. Kosz wieńczy belkowanie wyłamujące się ponad kolumienkami, z fryzem zdobionym wiciami akantu. Zaplecek z dwiema płycinami zamkniętymi łukiem półkolistym. Ponad nimi pole w kształcie leżącego prostokąta, wewnątrz którego krzyż. Zaplecek flankowany dwiema listwami ujętymi ulistnionymi konsolami. Pośrodku dwie płyciny w kształcie wąskich prostokątów zakończonych półkoliście. W górnej części prostokątne pole w złoconym profilu z listkami wypełniającymi górne naroża, z przerwanym, wolutowym przyczółkiem i krzyżem o ramionach zakończonych trójlistnie. Baldachim na rzucie ośmioboku, z podwieszonym lambrekinem z chwostami i z ażurową koronką w kształcie wici roślinnej. Na baldachimie ośmioboczny cokół uskokowy, z płycinami w kształcie stojących prostokątów zamkniętych łukiem półkolistym nadwieszonym. Na cokole pełnoplastyczna figura stojącego Jana Chrzciciela, ubranego w wielbłądzią skórę i złocony płaszcz przerzucony przez lewe ramię. Jego twarz jest pociągła, okolona zarostem, włosy sięgające uszu. Prawą rękę unosi w geście błogosławieństwa, a w lewej trzyma krzyż z banderolą. W podniebiu gołębica Ducha Świętego na tle glorii promienistej. Ambona polichromowana na szaro, detale złocone.
ambona
Ambona
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego stojącego na chmurze z prawą ręką wzniesioną w geście błogosławieństwa, lewą trzymającego krzyż na długim drzewcu. Twarz szeroka, z wydatnym nosem, ciemnobrązowymi oczami, ciemnoróżowymi ustami, okolona zarostem oraz włosami z przedziałkiem pośrodku głowy, opadającymi na plecy. Karnacja jasnobeżowa. Chrystus ukazany nagi, przesłonięty czerwonym płaszczem, spiętym na piersi, opadającym ukośnymi fałdami do ziemi.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta, w bogato profilowanej, złoconej ramie z przedstawieniem Chrystusa, w ujęciu frontalnym, w popiersiu, z głową uniesioną do góry. Jego twarz jest pociągła, nos wydatny, oczy wypukłe, owalne, źrenice przy górnej krawędzi powieki, usta lekko rozchylone. Włosy ma długie, kręcone, opadające na ramiona, brodę krótką. Ubrany jest w białą koszulę, rozchyloną na piersi. Tło neutralne, utrzymane w złamanych brązach, z poświatą wokół głowy. Obraz utrzymany w ciemnej, brązowej tonacji kolorystycznej.
obraz
Chrystus

Inne dzieła z tego roku

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie stojącego prostokąta z inskrypcją: "D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / POBOŻNY PRZECHODNIU / DO BOGA WESTCHNIENIA OD CIEBIE / PROSZĄ / TU ZMARTWYCHWSTANIA CZEKAJĄC / ANTONI BANULA LAT 70 ŻYJĄCY / 14 LUTEGO 1818 ZMARŁY KATARZYNA / MAŁŻONKA W LAT 76. ŻYCIA 21 LISTOPA/DA 1823. ROKU ZESZŁA. WŁOŚCIANIE / MORAWICCY WDZIĘCZNEY PAMIĄTCE KO/CHANYCH RODZICÓW TEN POMNIK POŁOŻYŁ / SYN IAN / ROKU 1829 DNIA 23 KWIETNIA"
płyta nagrobna
Epitafium Antoniego Banduli
Zdjęcie nr 1: Ołtarz przyścienny, jednokondygnacyjny, jednoosiowy, ze zwieńczeniem. Ołtarz prostopadłościenny, tabernakulum z tronem wystawienia w formie architektonicznej na rzucie trapezoidalnym. W przedniej ściance wysokiego cokołu, o narożach ujętych spływami wolutowymi, są drzwiczki w kształcie prostokąta zamkniętego półkolistym łukiem nadwieszonym zdobione płaskorzeźbionym przedstawieniem kielicha eucharystycznego. Cokół wieńczy gzyms przekształcający się pośrodku w parę stykających się wolut. Na występach nad spływami cokołu osadzone kolumienki wspierające wyłamujące się ponad nimi belkowanie baldachimu tronu wystawienia. Zwieńczenie w formie pary stykających się spływów wolutowych z motywem paludamentu. Zaplecek zdobiony płycinami z ornamentalnymi obramieniami z motywami rocaille’u, w górnej partii płaskorzeźbiony trójkąt z okiem Opatrzności Bożej ujęty promienistą glorią. W zwieńczeniu para wazonów i para figurek aniołków, na szczycie księga z siedmioma pieczęciami i leżącym barankiem paschalnym. Retabulum osadzone na zdwojonym cokole, w górnej partii o zryzalitowanych bokach. Część środkową ujmują trzy pary kolumn, z których środkowe wysunięte, wspierających przerwane w partii architrawu i fryzu belkowanie. Zwieńczenie ujęte parą kolumn wspierających gzyms w formie trójkątnego przyczółka. Pola cokołu retabulum wypełnia stylizowana ornamentyka roślinna, partie fryzu oraz górne naroża części środkowej zdobią uskrzydlone główki anielskie, a gzyms kostkowanie. Zwieńczenie ujęte po bokach motywem liści paproci, pole ulistnionymi gałązkami z wstążką. Krawędź gzymsu wieńczącego zdobi wić roślinna z krzyżem pośrodku, po bokach para wazonów. Całość ujmuje para figur klęczących aniołów. Pole części środkowej w kształcie stojącego prostokąta ujętego profilowaną, złoconą ramą z przedstawieniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny. W zwieńczeniu obraz w kształcie stojącego owalu, ujętego ramą zdobioną akantowymi liśćmi, z wizerunkiem św. Mikołaja. Struktura marmoryzowana w odcieniach błękitów, detal architektoniczny i ornamentyka złocone.
ołtarz
Ołtarz główny
Zdjęcie nr 1: Płyta w formie leżącego prostokąta. W polu inskrypcja „AMALIAE HORVATH / Anno 1829o Die 19. Maji, in ipso aeta/tis flore utpote anno vitae 25to Heul/nimis tempestive e vivis ereptae/ Stephanus Horvath Militiae Gra/nitialis Sub Centurio moestus ma/ritus charae et optimae Conjugi poni/curavit Oretur pro ea”.
płyta nagrobna
Epitafium Amelii Horvath
Zdjęcie nr 1: Epitafium wsparte na dwóch konsolach, podtrzymujących gzyms, nad którym dwie płyty: dolna prostokątna, z wydzieloną ostrołukowo zakończoną tablicą z inskrypcją oraz górna, półkolista, w formie maswerku, z okrągłym polem na portret i wieńcem laurowym wzdłuż górnej krawędzi, zwieńczonym krzyżem. Inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Jozefowi Markowskiemu / Medycyny Doktorowi Profess(orowi) Chemii / i Mineralogii w Uniwersytecie Jagiell(ońskim) / ur(odzonemu) na Ukrainie 1758 r(oku) w Krakowie 1829 r(oku) / zmarłemu / Mężowi z obszernej nauki cnót obywa/telskich i poświęceń dla ludzkości / w Polscze i Francyi wsławionemu / ten pomnik / Marya z Langlotów Markowska / położyła.”
płyta nagrobna
Epitafium Józefa Markowskiego

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum siedząca postać Marii zwrócona trzy czwarte w lewo, delikatnie pochylona z rękami złożonymi w geście modlitwy. Przed nią siedzące na skale Dzieciątko, zwrócone trzy czwarte w prawo, delikatnie pochylone, opierające ciężar ciała na prawej ręce. Maria o delikatnych rysach: owalnej twarzy, małym nosie i drobnych ustach. Na głowie ma biały welon przykrywający jej włosy. Ubrana jest w bladoróżową suknię oraz silnie udrapowany ciemnogranatowy płaszcz, spod którego widoczna jest bosa stopa. Dzieciątko o jasnej, różowawej karnacji. Twarz pełna o małym nosie i głęboko osadzonych oczach. Głowę okalają krótkie, złote włosy. Wokół głów Marii i Dzieciątka złote, świetliste nimby. W tle pejzaż z widocznymi fragmentami drzew w brunatnej i ciemnozielonej tonacji. Rama złocona, fakturowana, w narożach i pośrodku boków zdobiona stylizowaną wicią roślinną.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie ośmioboku z przedstawieniem sceny Adoracji Dzieciątka Jezus. W dole kompozycji w żłóbku leży Chrystus, nad którym stoi Maria, a za nimi św. Józef. Jezus leży nagi na białej tkaninie ułożonej na słomie, lewą rękę zbliża do twarzy, prawą trzyma przy boku, ma małą głowę, wokół niej świetlisty nimb. Spogląda na Marię, która również patrzy na niego, ręce składa do modlitwy, ma pociągłą, delikatną twarz o dużym nosie i małych ustach. Jest ubrana w czerwoną suknię z szarym wykończeniem na dekolcie i granatowy maforion. Święty Józef stoi w cieniu, patrzy na Dzieciątko, unosi prawą rękę, a w lewej trzyma kij. Ma podłużną twarz o ostrym nosie i małych ustach, łysinę i ciemny zarost. Ponad grupą otwiera się jaśniejące niebo i widać uskrzydlone główki aniołków. Z prawej strony kompozycji fragment kolumny.
obraz

Adoracja Dzieciątka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie pionowego owalu. W centrum kompozycji Dzieciątko Jezus stojące na monogramie IHS, które lewą ręką przytrzymuje krzyż, a prawą, uniesioną do góry błogosławi. Ma okrągłą twarz i krótkie, jasne włosy, skośnie przez pierś i między nogami biegnie biało-czerwona szarfa, która rozwiewa się za jego plecami. Poniżej monogramu serce Jezusa otoczone koroną cierniową, z płomieniami. Przedstawienie adorowane przez dwa, symetrycznie klęczące anioły z kadzielnicami w rękach. Anioł z prawej strony spogląda w dół, anioł z lewej unosi wzrok w kierunku serca. Oba ubrane są w białe suknie z dużym dekoltem, o szerokich rękawach spiętych złotymi klamrami na wysokości łokci oraz ramion. Każdy ma narzucony niebieski płaszcz i rozpostarte, tonące w mroku skrzydła. Tło wypełniają skłębione chmury w złotobrunatnym odcieniu, które rozjaśniają się za postacią Dzieciątka.
obraz

Adoracja Imienia Jezus

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

Józef Skrabski , "Epitafium Wiktorii z Klosów Mieroszowskiej", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/epitafium-wiktorii-z-klosow-mieroszowskiej

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności