Obraz został namalowany w XIX wieku i wprawiony w zwieńczenie ołtarze głównego. Podmienił zapewnie wcześniejsze, bardzo zniszczone (jak cały ołtarz przed konserwacją) przedstawienie.
Obraz w formie leżącego owalu, z przedstawieniem chusty, na której widnieje wizerunek Chrystusa. Twarz blada, pociągła, szczupła, o długim prostym nosie, zamkniętych oczach i delikatnie zarysowanych ustach, okolona długim zarostem dzielącym się w dwa pukle. Włosy długie, ciemnobrązowe, na głowie korona cierniowa; tło czarne.
Ikonografia ołtarza głównego odnosi się do tematyki pasyjnej. W umieszczonej w drugiej kondygnacji scenie modlitwy w Ogrójcu Chrystusowi ukazuje się anioł zapowiadający męczeństwo, którego kulminację obrazuje główna scena Ukrzyżowania. Uzupełnia je znajdujące się w zwieńczeniu przedstawienie chusty św. Weroniki (veraikon), która według tradycji utożsamiana jest z kobietą, która otarła twarz Chrystusowi podczas drogi krzyżowej, otrzymując w ten sposób odbicie jego wizerunku na chuście. Kult św. Weroniki początkowo związany z jej chustą rozwinął się w Rzymie, gdzie dedykowano jej jedną z kaplic w bazylice św. Piotra. Pod koniec XV wieku do nabożeństwa drogi krzyżowej włączono szóstą stację – św. Weronika ociera twarz Chrystusowi.
Bardzo dobry, po konserwacji.
Dziewiętnastowieczne przestawienie chusty św. Weroniki (veraikon) łączy się z pozostałymi scenami ołtarza, którego ikonografia odnosi się do tematyki pasyjnej. Święta Weronika według tradycji utożsamiana jest z kobietą, która otarła twarz Chrystusowi podczas drogi krzyżowej, otrzymując w ten sposób odbicie jego wizerunku na chuście. Kult św. Weroniki początkowo związany z jej chustą rozwinął się w Rzymie.
Agata Felczyńska, "Veraicon", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/veraicon