Św. Sebastian
Zdjęcie nr 1: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. Na pierwszym planie wyobrażono całopostaciowe przedstawienie umęczonego św. Sebastiana przywiązanego za ręce i nogi do pnia drzewa o niewidocznych konarach. Nieznacznie osuwające się atletyczne ciało świętego zostało przedstawione w kontrapoście. Nagi tors oraz opadająca głowa męczennika skierowane są w lewo. Święty stoi na skrzyżowanych nogach lekko ugiętych w kolanach, opierając się o pień drzewa. Okrywa go jedynie przewiązane przez biodra białe perizonium. Twarz ma owalną o lekko przymkniętych oczach. Z odchylonej głowy zwisają włosy. Widoczna jest lewa ręka wygięta do tyłu ze zgiętą w nadgarstku dłonią. Ręka na wysokości ramienia, podobnie jak nogi w łydkach, przewiązane są do drzewa sznurem. W ciele świętego widoczne są wbite trzy strzały, jedna z prawej strony poniżej żeber, druga w lewym przedramieniu i trzecia w udzie lewej nogi. U jego stóp w prawym dolnym rogu obrazu leżą przełożone przez siebie łuk i kołczan z pękiem strzał. Wygięty łuk został przewiązany przez środek złocisto-cynobrową szarfą. Kołczan uzyskał formę tulei o dekoracyjnym zakończeniu. Obok leżą jeszcze trzy strzały, jedna pod stopą męczennika. Na drugim planie z lewej strony widać kolejny pień drzewa oraz dolne części jego gałęzi. Natomiast z prawej owalną budowlę otoczoną murem, nakrytą dachem z latarnią. W tle przedstawienia rozpościera się widok na otwartą zatokę. Z lewej widać na brzegu zatoki dwa drewniane budynki, a przy nich rosnące smukłe drzewo. Za nimi w głębi wyobrażono klif ze stojącą na nim morską latarnią w kształcie owalnej wieży.
Zdjęcie nr 2: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. Na pierwszym planie wyobrażono całopostaciowe przedstawienie umęczonego św. Sebastiana przywiązanego za ręce i nogi do pnia drzewa o niewidocznych konarach. Nieznacznie osuwające się atletyczne ciało świętego zostało przedstawione w kontrapoście. Nagi tors oraz opadająca głowa męczennika skierowane są w lewo. Święty stoi na skrzyżowanych nogach lekko ugiętych w kolanach, opierając się o pień drzewa. Okrywa go jedynie przewiązane przez biodra białe perizonium. Twarz ma owalną o lekko przymkniętych oczach. Z odchylonej głowy zwisają włosy. Widoczna jest lewa ręka wygięta do tyłu ze zgiętą w nadgarstku dłonią. Ręka na wysokości ramienia, podobnie jak nogi w łydkach, przewiązane są do drzewa sznurem. W ciele świętego widoczne są wbite trzy strzały, jedna z prawej strony poniżej żeber, druga w lewym przedramieniu i trzecia w udzie lewej nogi. U jego stóp w prawym dolnym rogu obrazu leżą przełożone przez siebie łuk i kołczan z pękiem strzał. Wygięty łuk został przewiązany przez środek złocisto-cynobrową szarfą. Kołczan uzyskał formę tulei o dekoracyjnym zakończeniu. Obok leżą jeszcze trzy strzały, jedna pod stopą męczennika. Na drugim planie z lewej strony widać kolejny pień drzewa oraz dolne części jego gałęzi. Natomiast z prawej owalną budowlę otoczoną murem, nakrytą dachem z latarnią. W tle przedstawienia rozpościera się widok na otwartą zatokę. Z lewej widać na brzegu zatoki dwa drewniane budynki, a przy nich rosnące smukłe drzewo. Za nimi w głębi wyobrażono klif ze stojącą na nim morską latarnią w kształcie owalnej wieży.
Zdjęcie nr 3: Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. Na pierwszym planie wyobrażono całopostaciowe przedstawienie umęczonego św. Sebastiana przywiązanego za ręce i nogi do pnia drzewa o niewidocznych konarach. Nieznacznie osuwające się atletyczne ciało świętego zostało przedstawione w kontrapoście. Nagi tors oraz opadająca głowa męczennika skierowane są w lewo. Święty stoi na skrzyżowanych nogach lekko ugiętych w kolanach, opierając się o pień drzewa. Okrywa go jedynie przewiązane przez biodra białe perizonium. Twarz ma owalną o lekko przymkniętych oczach. Z odchylonej głowy zwisają włosy. Widoczna jest lewa ręka wygięta do tyłu ze zgiętą w nadgarstku dłonią. Ręka na wysokości ramienia, podobnie jak nogi w łydkach, przewiązane są do drzewa sznurem. W ciele świętego widoczne są wbite trzy strzały, jedna z prawej strony poniżej żeber, druga w lewym przedramieniu i trzecia w udzie lewej nogi. U jego stóp w prawym dolnym rogu obrazu leżą przełożone przez siebie łuk i kołczan z pękiem strzał. Wygięty łuk został przewiązany przez środek złocisto-cynobrową szarfą. Kołczan uzyskał formę tulei o dekoracyjnym zakończeniu. Obok leżą jeszcze trzy strzały, jedna pod stopą męczennika. Na drugim planie z lewej strony widać kolejny pień drzewa oraz dolne części jego gałęzi. Natomiast z prawej owalną budowlę otoczoną murem, nakrytą dachem z latarnią. W tle przedstawienia rozpościera się widok na otwartą zatokę. Z lewej widać na brzegu zatoki dwa drewniane budynki, a przy nich rosnące smukłe drzewo. Za nimi w głębi wyobrażono klif ze stojącą na nim morską latarnią w kształcie owalnej wieży.

Św. Sebastian

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Brzeszcze
Miejscowość
Jawiszowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Dekanat
Osiek
Parafia
Św. Marcina
Miejsce przechowywania
plebania
Identyfikator
DZIELO/13022
Kategoria
obraz
Ilość
1
Czas powstania
Przed 1708 rokiem, kiedy jest po raz pierwszy wzmiankowany ołtarz św. Sebastiana.
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
olej na płótnie
Wymiary podstawowe
szerokość – 90 cm
wysokość – 118 cm
Wymiary szczegółowe
Wysokość bez ramy – 101 cm
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0

Dzieje zabytku

Obraz św. Sebastiana pochodzi z ołtarza bocznego ustawionego w nawie kościoła przed 1708 rokiem. Wówczas po raz pierwszy był wzmiankowany w wizytacji biskupiej. Zapewne po zniesieniu ołtarza w latach osiemdziesiątych XIX wieku obraz przeniesiono na plebanię.

Opis

Obraz uzyskał kształt stojącego prostokąta o ściętych górnych narożach. Na pierwszym planie wyobrażono całopostaciowe przedstawienie umęczonego św. Sebastiana przywiązanego za ręce i nogi do pnia drzewa o niewidocznych konarach. Nieznacznie osuwające się atletyczne ciało świętego zostało przedstawione w kontrapoście. Nagi tors oraz opadająca głowa męczennika skierowane są w lewo. Święty stoi na skrzyżowanych nogach lekko ugiętych w kolanach, opierając się o pień drzewa. Okrywa go jedynie przewiązane przez biodra białe perizonium. Twarz ma owalną o lekko przymkniętych oczach. Z odchylonej głowy zwisają włosy. Widoczna jest lewa ręka wygięta do tyłu ze zgiętą w nadgarstku dłonią. Ręka na wysokości ramienia, podobnie jak nogi w łydkach, przewiązane są do drzewa sznurem. W ciele świętego widoczne są wbite trzy strzały, jedna z prawej strony poniżej żeber, druga w lewym przedramieniu i trzecia w udzie lewej nogi. U jego stóp w prawym dolnym rogu obrazu leżą przełożone przez siebie łuk i kołczan z pękiem strzał. Wygięty łuk został przewiązany przez środek złocisto-cynobrową szarfą. Kołczan uzyskał formę tulei o dekoracyjnym zakończeniu. Obok leżą jeszcze trzy strzały, jedna pod stopą męczennika. Na drugim planie z lewej strony widać kolejny pień drzewa oraz dolne części jego gałęzi. Natomiast z prawej owalną budowlę otoczoną murem, nakrytą dachem z latarnią. W tle przedstawienia rozpościera się widok na otwartą zatokę. Z lewej widać na brzegu zatoki dwa drewniane budynki, a przy nich rosnące smukłe drzewo. Za nimi w głębi wyobrażono klif ze stojącą na nim morską latarnią w kształcie owalnej wieży.

Zarys problematyki artystycznej

Obraz św. Sebastiana w Jawiszowicach jest świadectwem żywego kultu, jakim cieszył się ten święty w Europie w związku z jego patronatem nad chorobami zakaźnymi i ochroną przed nimi. Postać świętego, drzewo oraz porzucone na ziemi kołczan i łuk są ściśle wzorowane na kompozycji flamandzkiego malarza Gerarda Seghersa (zm. 1651), „Św. Sebastian i anioł”, zachowanej w kolekcji Petworth w Anglii. Kompozycję tę spopularyzowały liczne sztychy, zwłaszcza Paula Pontiusa i François'a Ragot'a, jak również prymitywne obrazki dewocyjne, np. sztych Jeremiasa Wolffa lub Antona Spaisera. W większości adaptacji przejmowano z oryginalnej kompozycji postać męczennika. Jednakże bardzo szybko usunięto z niej anioła, który we flamandzkim pierwowzorze wyjmuje strzałę z ciała św. Sebastiana. Takie właśnie rozwiązanie reprezentuje jawiszowickie przedstawienie. Z wcześniejszych przykładów podobnej kompozycji można przywołać „Św. Sebastiana” z 1642 roku, dzieło anonimowego malarza krakowskiego w kościele Kamedułów na Bielanach lub późniejszy obraz ze św. Sebastianem Łukasza Orłowskiego z 1762 roku w kościele św. Jana Chrzciciela w Lanckoronie. Ciekawym motywem na obrazie w Jawiszowicach jest wprowadzenie sekwencji krajobrazowej opartej na motywie otwartej zatoki oraz znajdującymi się na jej brzegach budynkami, co stanowi archaizujące nawiązanie do tego rodzaju rozwiązań obecnych w malarstwie środkowoeuropejskim w pierwszej połowie XVI wieku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry.

Literatura

Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 14;
M. Walicki, W. Tomkiewicz, A. Ryszkiewicz, Malarstwo Polskie. Manieryzm-barok, Warszawa 1971, s. 398-399, il. 190-192;
T. Chrzanowski, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 425-426, il. 264;
P. Assion, Sebastian, [w:] Lexikon der christlichen Ikonographie, Bd. 8, Ikonographie der Helligen. Melitius bis Zweiundvierzig Martyrer. Register, Hrsg. W. Braunfels, Rom-Freiburg-Basel-Vien 1994, kol. 318-324;
R. Kalinowski, Ecclesia Sancti Martini Jawiszowice, Kraków 2017, s. 83-84;
Z. Michalczyk, W lustrzanym odbiciu. Grafika europejska a malarstwo Rzeczypospolitej w czasach nowożytnych ze szczególnym uwzględnieniem późnego baroku, Warszawa 2016, s. 279, il. 376a-376h;
R. Kalinowski, Ecclesia Sancti Martini Jawiszowice, Kraków 2017, s. 83-84.

Streszczenie

Obraz z przedstawieniem św. Sebastiana powstał w drugiej połowie XVII wieku i był prezentowany w barokowym ołtarzu bocznym w kościele w Jawiszowicach. Postać świętego, drzewo oraz porzucone na ziemi kołczan i łuk są ściśle wzorowane na kompozycji flamandzkiego malarza Gerarda Seghersa (zm. 1651), „Św. Sebastian i anioł”, spopularyzowanej przez wzory graficzne, stąd też w polskim malarstwie zachowało się kilka podobnych realizacji.

ŹRÓDŁA ARCHIWALNE

AV 16
AV 35

Osoby związane z dziełem

Zdjęcie nr 1 dla osoby: Sebastian św.
Sebastian św.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Grupa Ukrzyżowania składa się z pełnoplastycznych, całopostaciowych figur ustawionych na belce tęczowej. Pośrodku zamocowano polichromowany na ciemnobrązowo krzyż z realistycznie rzeźbioną figurą Chrystusa o plastycznie opracowanym modelunku muskulatury ciała. Postać do krzyża przytwierdzono za pomocą trzech gwoździ. Zbawiciel ma głowę pochyloną i złożoną na prawym barku. Posiada szeroką, owalną twarz o sumarycznie opracowanych rysach, półprzymknięte oczy, lekko rozchylone usta i krótki, ciemnobrązowy zarost. Długie, ciemnobrązowe, falowane włosy opadają mu na plecy i na prawy bark. Na głowie znajduje się zielona, cierniowa korona, spod której ciekną stróżki krwi. Nieproporcjonalnie długie ramiona ułożone zostały w płytkim, U-kształtnym zwisie z zaznaczonymi ścięgnami i żyłami na przedramionach. Dłonie o zaciśniętych palcach przybito dwoma gwoździami, spod których ciekną strużki krwi. Klatkę piersiową ukształtowano z wyraziście zaznaczoną linią żeber i raną w boku ze strugami krwi. Na biodrach umiejscowiono krótkie, złocone perizonium z festonem przy prawym boku. Jego zwichrowane draperie zostały ułożone horyzontalnie. Chrystus ma zgięte w kolanach nogi z założoną prawą stopą na lewą przybite jednym gwoździem. W górnej partii pionowej belki krzyża zawieszono biały titulus w formie banderoli z napisem: "INRI". U stóp krzyża, po lewej stronie, na niskiej, prostopadłościennej podstawie, ustawiono rzeźbę klęczącej św. Marii Magdaleny. Święta jest zwrócona profilem w prawo. Jej owalną twarz charakteryzują sumarycznie opracowane rysy. Ma długie brązowe, lekko falowane włosy opadające na plecy. Ubrana jest w długą, srebrzystobłękitną, drobno fałdowaną suknię związaną srebrnym paskiem. Oburącz ujmuje pionową belkę krzyża. Tuż obok niej, na lewo, na niskiej, prostopadłościennej podstawie ustawiono figurę stojącej frontalnie Matki Boskiej Bolesnej. Jej nieznacznie odchyloną głowę charakteryzuje owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach i wzroku skierowanym ku górze. Maria ubrana jest w długą srebrzyścieczerwoną suknię przewiązaną złotym paskiem i osłaniający głowę, plecy i prawe ramię, drobnofałdowany srebrzysty płaszcz. Ręce trzyma złożone w geście modlitwy. Po prawej stronie krzyża na niskiej, prostopadłościennej podstawie zamocowano stojącą figurę św. Jana Ewangelisty, ujętego frontalnie w nieznacznym kontrapoście. Święty ma lekko odchyloną do tyłu, zwróconą w trzech czwartych w lewo głowę. Charakteryzuje ją owalna, szeroka twarz o sumarycznie opracowanych rysach. Na plecy opadają mu długie, falowane, brązowe włosy. Jan ubrany jest w długą, srebrzystozieloną tunikę i przerzucony przez prawe ramię i podtrzymywany lewym przedramieniem złocistoochrowy płaszcz. Ręce trzyma skrzyżowane na piersiach. Z tyłu titulusa widnieje napis: Malował Jan i Ludwik, bracia Stankiewicze 1913. Napis widoczny jest także na górnej płaszczyźnie z tyłu krzyża: Malował 1913. Belka tęczowa jest prostopadłościenna, o profilowanych dolnych narożach. Polichromowano ją w odcieniach zieleni, czerwieni i żółci. Na środku widnieje flankowany parą złoconych krzyżyków złocony z przodu napis: + OTO BARANEK BOŻY KTÓRY GŁADZI GRZECHY ŚWIATA +; z tyłu: RENOVATUM A[nno] D[omini] 1913 + 1953 + 1983 + 2013
rzeźba
Grupa Ukrzyżowania
Zdjęcie nr 1: Na niebieskim, drewnianym krzyżu o ramionach wykończonych profilowanymi, złoconymi listwami zawieszono pełnoplastyczną rzeźbę ukrzyżowanego Chrystusa. Ponad jego głową przytwierdzono złocony titulus w formie krótkiej, wygiętej, podłużnej banderoli z inskrypcją "IN / RI". Ukrzyżowany Chrystus o jasnej karnacji ciała ma ukośnie wyciągnięte, sztywne ręce o przybitych do krzyża dłoniach oraz założoną nogę prawą na lewą, przytwierdzone jednym gwoździem. Jego ciało jest szczupłe. Ukrzyżowany ma zapadniętą klatkę piersiową, podkreślone żebra i obojczyk. Głowa Jezusa w zielonej koronie cierniowej opada na prawe ramię. Twarz otacza krótki brązowy zarost oraz długie brązowe włosy przykrywające kark i opadające na prawe ramię. Zbawiciel ma zamknięte oczy, prosty nos i wąskie usta. Na czole, szyi, ramionach, przy przebitym boku, dłoniach i stopach oraz na nogach widoczne są stróżki krwi. W partii bioder ciało Chrystusa okrywa przewiązane, złocone perizonium przechodzące w rozwiany feston przy prawym boku.
krucyfiks
Krucyfiks
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna wolnostojąca figura przedstawia w całej postaci uskrzydlonego anioła. Został on ujęty frontalnie w kontrapoście z głową w trzech czwartych zwróconą w prawo w lekkim skłonie. Stoi on na złocistym obłoku mając lewą nogę lekko zgiętą w kolanie i wspartą o obłok. Anioł obie ręce ma uniesione ku górze na wysokości piersi. Układ palców prawej ręki wskazuje, iż mógł w niej coś trzymać, natomiast lewa dłoń ujęta jest w geście wskazującym. Postać charakteryzuje pociągła, młodzieńcza twarz o jasnej karnacji z nieznacznie zmarszczonymi brwiami, prostym nosem i półotwartymi ustami. Jego głowę okalają modelowane brązowe włosy sięgające karku. Złocone skrzydła anioła są rozpostarta z charakterystycznym mocnym wycięciem i mięsistym modelunkiem piór ułożonych wertykalnie. Anioł ubrany jest w sięgającą ziemie złoconą tunikę odsłaniającą bose stopy obute w wysokie sandały. Ekspresyjnie udrapowana tunika ma krótkie rękawy sięgające łokci.
rzeźba
Anioł
Zdjęcie nr 1: Drewniany kościół pw. św. Marcina w Jawiszowicach jest budowlą orientowaną, wzniesioną na zrąb. Do węższego prezbiterium zamkniętego trójbocznie przylega szersza nawa na rzucie zbliżonym do kwadratu. Od północy przy prezbiterium wybudowano zakrystię na planie wydłużonego prostokąta, a od zachodu wieżę w konstrukcji na słup na rzucie kwadratu. Zwieńczono ją izbicą z baniastym hełmem z latarnią. W przyziemiu wieży urządzono kruchtę. Nawę z prezbiterium nakryto jednokalenicowym dachem z więźbą w układzie storczykowym z przypustnicami (nadbitkami). W węższej części prezbiterialnej dach wsparty jest na trójkątnych zastrzałach widocznych na zewnątrz. Nad prezbiterium wznosi się sygnaturka w formie latarni z baniastym hełmem zwieńczonym krzyżem. Bryłę kościoła w całości otaczają arkadowe soboty z drewnianymi parapetami i z prześwitami wypełnionymi półprzeźroczystą pleksą. Na wysokości wejścia południowego do kościoła linię sobót wysunięto do przodu, dzięki czemu powstała pseudokruchta nakryta dachem siodłowym. Zarówno dach kościoła, jak i zakrystii, sobót oraz hełmy wieży i sygnaturki pokryte są gontem. Ściany nawy i prezbiterium utworzone z poziomo układanych bali przepruwają prostokątne okna z wpisanym łukiem półokrągłym, stanowiącym część stolarki okiennej. Na osi prezbiterium za ołtarzem głównym wycięto okulus. Wnętrze kościoła w nawie nakrywa płaski strop ze skośnym szalowaniem po bokach, a w prezbiterium pozorne sklepienie kolebkowe. Prezbiterium od nawy oddziela półokrągła tęcza z profilowaną belką, na której umieszczono grupę Ukrzyżowania. Całość wnętrza zdobi wielobarwna, ornamentalno-figuralna polichromia. Podłogę świątyni wyłożono kamiennymi płytami. W zachodniej części nawy urządzono chór muzyczny wsparty na dwóch drewnianych filarach z klatką schodową usytuowaną w południowo-zachodnim narożniku. Na chórze ustawiono prospekt organowy. Do wnętrza kościoła prowadzą dwa wejścia - od zachodu poprzez kruchtę w przyziemiu wieży oraz od południa z drewnianym portalem zamkniętym łukiem odcinkowym. Drewniany portal zamknięty łukiem odcinkowym prowadzi także z prezbiterium do zakrystii. Wypełniają go obite metalowymi płycinami i listwami drzwi. Własne wejście na zewnątrz posiada także zakrystia. Wnętrze prezbiterium w części wschodniej wypełnia architektoniczny ołtarz główny. Na ścianie północnej prezbiterium przy łuku tęczowym zawieszono ambonę, do której schody prowadzą z zakrystii. Pod skosem po obu stronach łuku tęczowego w narożnikach nawy ustawiono dwa ołtarze boczne, a pod chórem muzycznym dwa konfesjonały. W nawie stoją dwa rzędy ław kościelnych, a na jej ścianie północnej zawieszono na półeczkach feretrony procesyjne. Kościół otacza droga procesyjna wyłożona kamiennymi płytami, a cmentarz przykościelny zamyka drewniany parkan z dwiema bramkami wejściowymi.
kościół
Kościół św. Marcina
Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie wydłużonego prostokąta przedstawia stojącą w całej postaci w nieznacznym kontrapoście bł. Salomeę na tle górzystego krajobrazu. Błogosławiona została ukazana frontalne ze złożonymi na piersi dłońmi do modlitwy, z lekkim przechyleniem głowy w prawą stronę. Salomea ma pociągłą twarz o rumianych policzkach, wydatny prosty nos i mięsiste wargi. Jej głowę otacza kolisty nimb. Ubrana jest w strój klaryski z zakonnym welonem na głowie i podwiką pod szyją. Na ramionach ma narzucony płaszcz spięty pod szyją, odsłaniający habit ze szkaplerzem przewiązany w talii sznurem zakończonym krzyżykiem. Przy ziemi spod habitu widoczne są czubki butów. Całą postać okrywa drewniana, płaskorzeźbiona, złocona i srebrzona sukienka wotywna, która najprawdopodobniej powtarza pierwotny układ szat bł. Salomei. W lewym rogu obrazu u stóp błogosławionej leży złocona, drewniana korona zamknięta. Salomea stoi na trawiastym gruncie. Za nią rozpościera się górzysty krajobraz utrzymany w tonacji błękitno-różowej z widocznym fragmentem jeziora okrytego mgłą. Ponad górami przedstawiono niebo z bladoniebieskimi obłokami oraz wyraźnie zaznaczoną światłością jaśniejącą ponad głową błogosławionej.
obraz
Bł. Salomea
Zdjęcie nr 1: Obraz ma kształt prostokąta zbliżonego do kwadratu. Ujęty jest w złoconą i srebrzoną profilowaną ramę z charakterystyczną koronką biegnącą przy jej wewnętrznej krawędzi. W centrum przedstawienia ukazano stojącą nad podwyższeniu Matkę Boską trzymającą na lewej ręce małego Jezusa, a w prawej zapaloną świecę. Pociągła twarz Madonny charakteryzuje się wyrazistymi oczami, prostym nosem i pełnymi ustami. Matka Boska ubrana jest we wzorzystą, plisowaną karminową suknię, dekorowaną u spodu i pod szyją złotym obszyciem. Suknia spięta jest w talii. Na głowie Marii widoczny jest błękitny maforion okrywający jej ramiona i opadający do ziemi. Spod niego widać jej brązowe włosy. Z kolei na nim, spod zamkniętej złotej korony, uwidacznia się koronkowa chusta. Głowę Marii otacza dwanaście czerwonych gwiazd. Trzymane Dzieciątko szczelnie jest owinięte w biało-niebieskie powijaki. Owalną twarz o wyrazistych oczach i ustach otaczają krótkie brązowe włosy. Wokół głowy widoczny jest promienisty nimb. Trzymana przez Marię świeca gromniczna w górnej części dekorowana jest bukiecikiem kwiatów. Z dwóch stron dwustopniowego podwyższenia, na którym stoi Madonna, wyobrażono dwie wazy o fantazyjnie dekorowanych czaszach, wypełnione biało-czwerwonymi różami oraz chabrami. Nad Matką Boską w górnej części obrazu ukazano wyłaniającego się z niebios w półpostaci Boga Ojca, który z rozpostartych ramion zdaje się wypuszczać gołębicę Ducha Świętego. Twarz Boga Ojca okala siwiejąca broda oraz włosy. Ubrany jest w niebieski płaszcz narzucony na białą tunikę, z której widoczne są tylko rękawy. Jego głowę otaczają potrójne promienie oraz trójkąt. Duch Święty unoszący się ponad Madonną został przedstawiony w promienistej glorii. Po obu stronach Boga Ojca widoczne są dwie pary uskrzydlonych głów anielskich namalowanych na obłokach. Z kolei poniżej po obu stronach Matki Boskiej z Dzieciątkiem unoszą się całopostaciowo przedstawieni dwaj aniołowie. Anioł z prawej strony trzyma wiklinowy koszyk z parą synogarlic. Okryty jest tylko przerzuconą przez ramiona i biodra czerwoną tkaniną. Z kolei anioł po przeciwnej stronie trzyma dymiącą kadzielnicę. Co jest charakterystyczne, anioł ten nie ma skrzydeł.
obraz
Matka Boska Gromniczna

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "Św. Sebastian", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-sebastian-4

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności