Polichromia w kaplicy Branickich
Zdjęcie nr 1: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 2: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 3: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 4: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 5: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 6: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 7: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 8: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 9: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 10: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 11: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 12: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 13: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 14: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 15: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 16: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 17: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 18: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 19: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 20: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 21: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 22: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 23: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 24: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 25: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 26: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 27: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 28: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 29: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 30: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 31: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 32: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 33: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 34: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 35: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 36: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 37: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 38: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 39: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 40: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 41: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 42: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 43: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 44: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 45: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 46: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 47: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 48: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 49: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 50: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 51: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 52: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 53: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 54: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 55: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 56: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 57: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 58: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 59: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 60: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 61: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 62: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 63: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 64: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 65: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 66: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 67: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 68: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 69: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 70: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 71: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 72: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 73: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 74: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 75: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 76: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 77: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 78: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 79: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 80: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 81: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 82: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 83: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 84: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 85: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 86: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 87: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 88: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 89: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 90: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 91: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 92: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 93: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 94: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 95: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 96: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 97: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 98: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 99: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 100: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 101: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 102: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 103: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 104: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 105: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 106: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 107: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 108: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 109: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 110: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 111: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 112: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 113: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 114: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 115: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 116: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 117: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 118: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 119: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 120: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 121: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 122: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 123: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 124: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 125: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 126: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 127: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 128: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 129: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 130: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 131: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 132: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 133: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 134: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 135: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 136: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 137: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 138: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 139: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 140: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 141: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 142: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 143: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 144: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 145: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 146: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 147: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 148: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 149: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 150: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 151: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 152: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 153: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 154: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 155: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 156: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 157: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 158: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 159: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 160: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 161: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 162: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 163: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 164: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 165: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 166: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 167: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 168: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 169: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 170: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 171: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 172: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 173: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 174: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 175: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 176: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 177: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 178: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 179: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 180: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 181: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 182: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.
Zdjęcie nr 183: Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.

Polichromia w kaplicy Branickich

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
wielicki
Gmina
Niepołomice
Miejscowość
Niepołomice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Krakowska
Dekanat
Niepołomice
Parafia
Najświętszej Panny Marii i Dziesięciu Tysięcy Męczenników
Miejsce przechowywania
kaplica Branickich przy kościele w Niepołomicach
Identyfikator
DZIELO/04746
Kategoria
polichromia ścienna
Dookreślenie zabytku
polichromia kaplicy grobowej Branickich
Ilość
1
Czas powstania
około 1742 roku
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
fresk
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Polichromia w kaplicy Branickich w Niepołomicach powstała zapewne około 1742 roku, kiedy to wykonano nowe pokrycie kopuły, zmieniając nieco jej sylwetkę. Gruntowną konserwację polichromii przeprowadziła Krystyna Sokół w latach 1962-1968.

Opis

Iluzjonistyczną dekoracją malarską pokryto ściany kaplicy oraz strefę ponadcokołową: ściany tarczowe, pendentywy wokół stiukowych kartuszy herbowych oraz czaszę kopuły i wnętrze latarni. Ściany dolnej części podzielono na dwie strefy. Dolną tworzą zlokalizowane w narożach ścian iluzjonistycznie malowane pary nisz o konchach wypełnionych muszlą. W niszach ukazano osiem stojących frontalnie postaci starców, bez atrybutów i nimbów. Zapewne w ten sposób przedstawiono proroków lub apostołów. Każda z postaci ubrana jest w tunikę oraz płaszcz. Różnicuje je jedynie układ rąk, sposób kształtowania zarostu oraz kolorystyka szat. W drugiej strefie w przyłuczach arkad ukazano całopostaciowe przedstawienia uskrzydlonych aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej. Na ścianie wschodniej anioł prezentuje chustę Weroniki (z prawej) oraz latarnię (z lewej). Po bokach wejścia do kaplicy na ścianie północnej po prawej stronie anioł trzyma lancę i koronę cierniową, a po lewej krzyż. Z kolei na ścianie wschodniej po prawej ukazano anioła z drabiną, a po lewej z gąbką na trzcinie. Natomiast na ścianie południowej, po obu stronach zwieńczenia nagrobka, przedstawiono z prawej anioła z włócznią, a po lewej anioła z wiązką do biczowania. W tej strefie bezpośrednio przy łukach arkad wyobrażono leżące postacie geniuszy malowanych w technice en grisaille. Pod arkadą na ścianie wschodniej (ołtarzowej), ukazano dolną część owalnego jasno ugrowego baldachimu z lambrekinem i zielone, opadające paludamentum, rozsuwane kotarowo przez dwa uskrzydlone anioły. Dekoracja stanowi oprawę dla wiszącego tu obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem w bogato rzeźbionej ramie. Z kolei na ścianie zachodniej wyobrażono monumentalną scenę Zdjęcia z krzyża. Jest to zwarta kompozycja ogniskująca się na wysokim drewnianym krzyżu, z którego ściągane jest martwe ciało Chrystusa. Z dwóch stron dłuższych ramion krzyż podtrzymują dwaj aniołowie. Ciało Jezusa opuszczane jest na białym pasie tkaniny przewiązanym pod jego ramionami. Chrystus ze zwisającą głową ma ręce ułożone wzdłuż ciała. Biodra przepasane ma białym perizonium. Jego skrzyżowane nogi są ugięte i jeszcze przybite gwoździem do krzyża. Gwóźdź wyciąga z nich obcęgami mężczyzna w niebieskiej, podwiniętej koszuli. Ciało opuszczają dwaj mężczyźni widoczni za poprzecznymi ramionami krzyża, trzymający końce taśmy. Człowiek z lewej strony w niebieskiej koszuli dodatkowo odbiera drugą białą taśmę od mężczyzny ubranego w szaroczarny strój. Osoba ta stoi na drabinie opartej o poprzeczne ramię krzyża. Drugi mężczyzna za krzyżem, w brązowej koszuli, lewą ręką trzyma koniec taśmy, a w uniesionej prawej młotek. Ciało Zbawiciela podtrzymuje lewą ręką kolejny mężczyzna stojący tyłem do widza na drugiej drabinie opartej o lewe ramię krzyża. Jest on ubrany w krótkie brązowe spodenki i bladozieloną koszulę. Pod krzyżem stoi zwarta siedmioosobowa grupa. Najprawdopodobniej z prawej strony ukazano św. Jana i Matkę Boską, na środku dwóch żołnierzy w ostro zakończonych hełmach, dwie kobiety, w tym zapewne Marię Magdalenę i starca widocznego z lewej strony kompozycji. Na ścianach tarczowych nad gzymsem wyobrażono po bokach okrągłych okien siedzących czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła. Na ścianie wschodniej znalazł się z prawej św. Jan z orłem, który w dziobie trzyma złoty kałamarz, a po lewej św. Mateusz rozmawiający z aniołem. Z kolei na ścianie południowej po lewej stronie przedstawiono św. Marka z lwem oraz św. Ambrożego trzymającego w prawej ręce naczynie z wylewającym się miodem. Na ścianie zachodniej z lewej znalazł się czytający św. Augustyn z sercem na dłoni, a z prawej św. Grzegorz Wielki z widoczną za nim tiarą i sową. Na ścianie północnej po lewej ukazano św. Hieronima z leżącym lwem, a po prawej stronie św. Łukasz z wołem. W pendentywach wykonano malarską dekorację w formie wijącej się wstęgi, na tle której widnieją stiukowe kartusze rollwerkowe, o owalnych kaboszonowych polach czwórdzielnych w krzyż. Po stronie wschodniej w pendentywach znajdują się dwa puste kartusze z niezachowanymi herbami. Natomiast herby zachowały się w pendentywach po stronie zachodniej. Na pendentywie północno-zachodnim: Jastrzębiec, Nowina, Gozdawa, Pobóg, a na południowo-zachodnim Gryf, Kotwicz, Kotwicz, Zabawa. W kopule wyobrażono Koronację Matki Boskiej adorowanej przez różnych świętych. Scenę koronacji Marii przez Trójcę Świętą przedstawiono w części wschodniej czaszy. Ukazana frontalnie Maria klęczy ze złożonymi rękami do modlitwy na obłokach. Ma owalną twarz okoloną jasnymi długimi włosami rozsypującymi się na jej ramiona. Na uniesionej ku górze głowie ma ubraną zsuwającą się białą chustę okrywającą włosy. Madonna ubrana jest w zasłaniający jej ramiona bladoniebieski płaszcz, opadający po bokach na obłoki. Nieznacznie wyżej z prawej strony na obłokach siedzi Bóg Ojciec. Wyobrażono go w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna o siwych włosach i brodzie. W wyciągniętej prawej ręce nad głową Marii wraz z Chrystusem trzyma złotą koronę w typie zamkniętym. Z kolei w lewej podtrzymuje glob ze złotym krzyżykiem. Bóg Ojciec na głowie ma tiarę papieską. Ubrany jest w szaro-niebieską szatę oraz wzorzystą złotą kapę narzuconą na ramiona i spiętą pod szyją klamrą, z połami okrywającymi nogi. Naprzeciwko siedzi Chrystus widoczny w trzech czwartych w lewo z twarzą ukazaną w profilu. W wyciągniętej prawej ręce trzyma wraz z Bogiem Ojcem koronę, a lewą podtrzymuje złote berło. Chrystus ma jasne włosy opadające puklami na ramiona i podobną krótką brodę. Na głowie ma otwartą złotą koronę. Został przedstawiony z nagim torsem, na którym zaznaczono przebity bok. Jego postać otacza narzucony na ramiona bladoczerwony całun udrapowany w formie płaszcza. Nad koroną bliżej głowy Boga Ojca widoczna jest gołębica Ducha Świętego otoczona świetlistym otokiem. Ponad sceną koronacji wokół otworu do latarni wyobrażono wirujące złocisto-szare obłoki, na tle których widać uskrzydlone główki aniołków oraz postacie mniejszych i większych aniołków, które muzykują na różnych instrumentach, bądź też trzymają gałązki palmowe lub kwiaty albo kwiaty rozsypują. Uskrzydlone główki aniołków widoczne są także pośród obłoków, na których klęczy Madonna. Z prawej strony koronacji wyobrażono dwóch biskupów. Starszy, być może św. Wojciech, został przedstawiony w postawie półklęczącej w trzech czwartych w lewo. Prawą ręką zdaje się wskazywać na scenę koronacji, lewą zaś przyciska do piersi. Ma odkrytą głowę z widocznymi siwymi włosami i taką samą brodą. Ubrany jest w niebiesko-zielonkawą kapę ze złotym kapturem zakończonym chwostem. Na ziemi przy jego stopie widoczna jest złota infuła. Świętemu przyglądają się dwaj aniołowie widoczni z tyłu. Za nim klęczy młodszy biskup z leżącym przy nim na ziemi pastorałem i mieczem. Zapewne jest to św. Stanisław ze Szczepanowa. Święty ukazany został frontalnie z prawą ręką przyciśniętą do piersi, a z lewą nieznacznie odsuniętą w bok. Ma pociągłą twarz o krótkich jasnych włosach i podobnym zaroście. Ubrany jest w albę oraz szaro-bordową kapę o złotym kapturze. Przy jego kolanach stoi złota infuła, a za nim widoczny jest anioł z gałązką palmową. Za św. Stanisławem w rozwianych szatach klęczy św. Jadwiga Śląska, którą identyfikuje bryła kościoła widoczna przy jej stopach. Postać Jadwigi ukazano w profilu z założonymi rękami przed sobą. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widoczna jest biała chusta okrywająca włosy. Ubrana jest w bladoczerwoną suknię przepasaną w talii i narzucony na ramiona bladoszkarłatny płaszcz z gronostajowym kołnierzem i obszyciem. Za św. Jadwigą stoi inna święta z odsłoniętą lewą ręką wspartą o bok. Brak atrybutu nie pozwala na jej identyfikację. Ukazano ją w trzech czwartych w prawo z głową w profilu. Ma owalną twarz z wydatnym nosem. Na głowie ma niewielką złotą koronę, spod której widać jasną chustę okrywającą włosy. Ubrana jest w złocisto-szarą suknię z krótkimi rękawami i bladoczerwony rozwiany płaszcz. Pomiędzy obiema kobietami widać dwie postacie uskrzydlonych aniołów. Za świętymi siedzi z otwartą księgą wyobrażony frontalnie św. Jana Kanty. Jest to mężczyzna w średnim wieku z wysokim czołem, krótkimi brązowymi włosami i podobną brodą. Ubrany jest w bladofioletową togę akademicką z gronostajową peleryną. Trzymana przez niego księga ma czerwone okładki. Obok św. Jana Kantego namalowano czteroosobową grupę starszych mężczyzn. Pierwszy z nich, ujętych w trzech czwartych w prawo, zdaje się przyklękając, odbierać prawą ręką palmę męczeństwa podawaną mu przez widocznego nad nim anioła. Lewą ma ułożoną wzdłuż ciała. Ma podłużną twarz widoczną z profilu, otoczoną białymi włosami i spiczastą białą brodą. Ubrany jest w rozwianą jasnobeżową szatę przewiązaną w pasie i taki sam płaszcz narzucony na prawe ramię. Lewy rękaw tuniki jest podciągnięty, odsłaniając przedramię ręki. Na lewej nodze widoczny jest sandał. Za nim przedstawiono klęczącego w ujęciu trzech czwartych w lewo zakonnika eremitę, być może św. Pawła Pustelnika w białym habicie paulińskim. Zakonnik na wysokości bioder ma rozsunięte ręce. Jego twarz o wydatnym nosie otacza krzaczasta, długa, biała broda oraz białe włosy. W głębi za nim częściowo widać dwóch innych brodatych mężczyzn w beżowych szatach. Jeden z nich trzyma w dłoni palmę. W niewielkiej odległości za grupą mężczyzn na pierwszym planie klęczy na obłoku ukazany frontalnie św. Jacek. W rękach uniesionych na wysokości piersi trzyma wieżycową, złotą monstrancję i figurę Matki Boskiej. Dominikanin został przedstawiony z wysokim łysym czołem i wianuszkiem siwiejących włosów. Jego pociągła twarz o wyrazistym nosie i wąskich, nieznacznie zaciśniętych ustach pozbawiona jest zarostu. Ubrany jest w dominikański habit z czarnoniebieskim płaszczem. Z lewej strony sceny koronacji namalowano grupę czterech świętych. Na pierwszym planie widać klęczącego św. Stanisława Kostkę, wspartego na długim kiju z przywiązanym do niego węzełkiem. Święty został przedstawiony w profilu. Ma młodzieńczą, owalną twarz z krótkimi brązowymi włosami i rumianymi policzkami. Ubrany jest w bladobeżowy płaszcz, spod którego widać jasnoseledynową szatę. Za Stanisławem Kostką wyłania się w półpostaci św. Jan Nepomucen z drewnianym krzyżem podtrzymywanym lewą ręką. Jest to dojrzały mężczyzna o pociągłej twarzy, z brązowymi włosami i brodą. Z prawej strony św. Stanisława Kostki ukazano stojące dwie zakonnice, św. Kingę i zapewne bł. Salomeę. Kingę ukazano frontalnie w kontrapoście z głową uniesioną ku niebu w jasnobeżowym habicie klaryski wpadającym w brąz. Księżna prawą ręką przyciska do piersi bryłę soli, a w opuszczonej lewej trzyma kwiat lilii. U jej stóp widać model kościoła klasztornego w Starym Sączu. Obok stoi najprawdopodobniej bł. Salomea. Ukazano ją w mocnym kontrapoście, z dłońmi splecionymi na piersi i spojrzeniem skierowanym ku ziemi. Ubrana jest w rozwiany szaroniebieski habit i jasny welon. Wnętrze latarni wypełniają uskrzydlone głowy aniołków na tle złocisto-szarych obłoków.







Zarys problematyki artystycznej

Malarska dekoracja kaplicy Branickich wpisuje się w tradycję iluzjonistycznych malowideł ściennych z pierwszej połowy XVIII wieku, nawiązujących do rzymskiej tradycji Andrea del Pozza. W tradycji małopolskiej zostały one zapoczątkowane dekoracją malarską z 1725 roku autorstwa malarza Wilhelma w kościele Norbertanek w Imbramowicach oraz malowidłami wykonanymi w 1733 roku w pijarskim kościele Przemienienia Pańskiego w Krakowie przez przybyłych z Moraw Franciszka Ecksteina i Józefa Piltza. Polichromia w Niepołomicach wykonana została zgodnie z założeniami kwadratury. Należy zauważyć, że iluzjonistyczna architektura została wykonana tylko w dolnej części kaplicy i jest ona nieobecna w kopule. Wydaje się, że archaizująca w swojej kompozycji scena Koronacji Marii została oparta jeszcze na siedemnastowiecznych wzorach, stąd też jej podobieństwo np. do podobnej kompozycji widniejącej na alegorycznym obrazie Łukasza Apanowicza z około połowy XVII wieku w kościele parafialnym w Głębiowicach. Także postacie aniołów trzymających narzędzia męki Pańskiej na myśl przywodzą anioły z dekoracji kaplicy św. Jacka w kościele Dominikanów w Krakowie z lat 1619-1625, będących dziełem Tomasza Dolabelli oraz aniołów z arma Christi ukazanych na drzwiach szafy brackiej Arcybractwa Najświętszego Sakramentu i Pięć Ran Chrystusa w kaplicy św. Anny przy kościele Bożego Ciała w Krakowie, namalowanych ok. 1635 roku najprawdopodobniej przez Łukasza Porębskiego. Natomiast scena Zdjęcia z krzyża jest transpozycją obrazu Petera Paula Rubensa „Zdjęcie z krzyża” z lat 1611-1614 z katedry w Antwerpii, spopularyzowanego za sprawą licznych grafik, np. miedziorytu Lucasa Vorstermana z 1620 roku. Zapewne na przekazach graficznych były także wzorowane postacie kolejnych świętych, których dobór był związany z ich kultem w Małopolsce.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dobry. Widoczne punktowanie i uzupełnianie warstwy malarskiej podczas konserwacji w dolnych partiach dekoracji.

Literatura

K. Sinko-Popielowa, Kościół w Niepołomicach, "Rocznik Krakowski, XXX, 1938, s. 90;
J.J. Kopeć, Interpretacja malowideł pasyjnych na szafach brackich z kaplicy św. Anny w krakowskim kościele Bożego Ciała, [w:] Studia do dziejów kościoła Bożego Ciała w Krakowie, red. Z. Jakubowski, Kraków 1977, s. 114-120, il. s. 115, 146-147, 162-163;
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 4. Miasto Kraków, cz. 3. Kościoły i klasztory śródmieścia 2, red. A. Bochnak, J. Samek, Warszawa 1978, s. 127, il. 381-385;
Katalog zabytków, Powiat bocheński, Warszawa 1951, s. 51;
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 4. Miasto Kraków, cz. 4. Kazimierz i Stradom, Warszawa 1987, s. 66, il. 229, 274-277;
B. Fischingerowa, Kaplica Branickich przy kościele parafialnym w Niepołomicach, 1961 (maszynopis), s. 6-7;
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 431, il. 268;
Róg Rafał, Kościół w Niepołomicach, Kraków 1998, s. 78;
Z. Michalczyk, W lustrzanym odbiciu. Grafika europejska a malarstwo Rzeczypospolitej w czasach nowożytnych ze szczególnym uwzględnieniem późnego baroku, Warszawa 2016, s. 755, il. 368a.

Streszczenie

Polichromia w kaplicy Branickich w Niepołomicach powstała zapewne około 1742 roku, kiedy to wykonano nowe pokrycie kopuły, zmieniając nieco jej sylwetkę. W części dolnej kaplicy przedstawiono iluzjonistyczne nisze z postaciami zapewne apostołów lub proroków oraz aniołów prezentujących arma Christi, a także Zdjęcie z krzyża. W górnej części namalowano czterech ewangelistów i czterech ojców Kościoła oraz koronację Najświętszej Marii Panny adorowanej przez aniołów i świętych.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna rzeźba przedstawia Chrystusa Zmartwychwstałego, stojącego w lekkim kontrapoście, z ciężarem ciała wspartym na lewej nodze, która depcze węża trzymającego w paszczy jabłko. Zbawiciel prawą nogę lekko ugina w kolanie opierając ją na ludzkiej czaszce. Chrystus w lewej ręce trzyma złotą laskę krzyżową z podwieszoną chorągwią, prawą zaś unosi w geście błogosławieństwa. Ma owalną twarz z prostym nosem, z uniesionymi ku górze brązowymi oczami i jasnoróżowymi ustami. Jego głowę okalają długie, brązowe włosy opadające na ramiona w lekkich lokach oraz krótka, brązowa broda. Zmartwychwstały ubrany jest w złocony płaszcz ze srebrną podszewką, odsłaniający prawe ramię, przerzucony z przodu przez lewą rękę i opadający miękkimi fałdami zakrywając prawy bok postaci. Karnacja ciała jest bladoróżowa. Na dłoniach, boku oraz stopach widoczne są czerwone rany po gwoździach i lancy.
rzeźba
Chrystus Zmartwychwstały
Zdjęcie nr 1: Dzwonnica murowana z cegły, tynkowana. Zbudowana na rzucie kwadratu, na cokole, trójkondygnacyjna, zwieńczona blaszanym hełmem z ażurową wieżyczką i iglicą. Od wschodu wejście, zamknięte łukiem półkolistym, w kamiennym, profilowanym obramieniu. Nad nim kamienna tarcza z herbem Lis. W najwyższej kondygnacji duże ostrołukowe otwory dzwonne, wyżej, pod okapem małe owalne.
dzwonnica
Dzwonnica
Zdjęcie nr 1: Płyta w formie stojącego prostokąta. W górnej części ryty monogram IHS z krzyżem. W polu inskrypcja „Adamo Kołaczkowski / Bonorum Cameralium Ann(o) 9 Praefecto / Die 24. Decembris 1824 A(nn)o vitae 54 / non tam aetate quam maerore / propter culpas aliorum consumpto / addicti amici posuere. / Quisquis es superior disce / quam durum piaesse aliis / Defuncto autem aeternam / precare requiem.” U dołu płyty ryta czaszka ze skrzyżowanymi piszczelami.
płyta nagrobna
Epitafium Adama Kołaczkowskiego
Zdjęcie nr 1: Kamienna chrzcielnica osadzona na wysokim cokole na planie kwadratu, z profilowanym, wielostopniowym trzonem, dekorowanym puklowaniem, liśćmi akantu i uskrzydlonymi główkami anielskimi. Czara puklowana, ozdobiona kartuszem z godłem herbowym Jastrzębiec od frontu oraz kartuszem z godłem herbowym Gryf po przeciwnej stronie, po bokach dwa bukraniony. Chrzcielnica polichromowana w kolorze czerwonym ze złoconymi detalami. Drewniana pokrywa w formie podstawy dekorowanej perełkowaniem i żłobkami, zwieńczona klasycystycznym wazonem zdobionym girlandami, zakończonym kwiatem. Chrzcielnica umieszczona w niszy drewnianej oprawy filara arkady tęczowej. Nadbudowa jest architektoniczna, dwukondygnacyjna ze zwieńczeniem. Pierwsza kondygnacja z niszą ujętą dwustrefowym cokołem, zakończonym profilowanym gzymsem dekorowanym żłobkami, zakończonym kartuszem, flankowana kwiatowymi zwisami. Druga kondygnacja z płyciną ujętą pilastrami ozdobionymi kwiatowymi zwisami, zakończonymi gzymsem przechodzącym w woluty, na których znajdują się uskrzydlone główki anielskie. W niszy na rzeźbionym fragmencie skały, flankowanym dwoma drzewami, grupa rzeźbiarska Chrztu Chrystusa. Nad nią na łuku gołębica Ducha Świętego w glorii promienistej. Zwieńczenie w kształcie zbliżonym do kwadratu, ujętego spływami wolutowymi dekorowanymi akantem, zakończone gzymsem i baldachimem. W polu, na obłoku rzeźbiona półpostać Boga Ojca z nimbem trójkątnym i promienistym wokół głowy. Baldachim na planie półkola, w formie niepełnego belkowania, na nim cztery kabłąki podtrzymujące cokół, na którym znajduje się klasycystyczny wazon. Oprawa polichromowana w kolorze seledynowym, ze złoconymi profilami i ornamentyką.
chrzcielnica
Chrzcielnica w architektonicznej obudowie
Zdjęcie nr 1: Pełnoplastyczna figura Chrystusa Ukrzyżowanego umieszczona jest na belce tęczowej. Chrystus został ukazany na krzyżu w dużym zwisie na wyprężonych ramionach, tworzących kształt litery „V”. Jego korpus jest wydłużony i esowato wygięty z silnym zaznaczeniem modelunku anatomicznego. Nogi zostały lekko zgięte w kolanach i nieznacznie odchylone w bok, zaś stopy skrzyżowane i przybite jednym gwoździem do krzyża. Wyeksponowano muskulaturę kończyn, żebra i ranę w boku. Głowa Zbawiciela opada na prawe ramię. Jego twarz jest podłużna, z długim, prostym nosem, o zamkniętych oczach i otwartych ustach w grymasie bólu. Otacza ją gęsta, kręcona broda oraz długie, ciemne włosy opadające lokami na oba ramiona. Na głowie widoczna jest cierniowa korona o długich kolcach. Biodra Zbawiciela zostały przepasane długim perizonium sięgającym kolan. Jest ono na środku drapowane za pomocą misowych fałd układających się poprzecznie, zaś po bokach zostało wywinięte za pomocą dwóch festonów opadających kaskadowo wzdłuż ud. Ponad głową Chrystusa umieszczony jest złocony titulus o kształtach barokowych w formie kartusza z napisem „INRI”.Rzeźba jest polichromowana, a perizonium srebrzone z zastosowaniem laserunków.
rzeźba
Chrystus na krzyżu
Zdjęcie nr 1: Płaskorzeźbione przedstawienie Chrystusa Zmartwychwstałego ukazanego w całej postaci, w trzech czwartych w prawo, w wykroku, z prawą nogą zgiętą w kolanie. W prawej, uniesionej ręce trzyma chorągiew z białym krzyżem na czerwonym tle, lewa uniesiona do góry w geście błogosławieństwa. Twarz owalna, pociągła, z migdałowatymi oczami i prostym nosem, okolona falowaną brodą i włosami sięgającymi ramion. Chrystus przez biodra ma przewiązane krótkie, obficie fałdowane perizonium, z rozwianym na lewym boku fragmentem. Pod szyją ma zapięty płaszcz rozwiany z tyłu postaci. Ciało krępe, muskularne, z podkreślonymi mięśniami klatki piersiowej. Postać umieszczona na profilowanym postumencie z tablicą z inskrypcją „EGO SVM RESVR/RECTIO ET VITA / IOAN(NES) CAP(UT) XI”.
płaskorzeźba
Chrystus Zmartwychwstały

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta ujęty profilowaną, złoconą ramą. W centrum kompozycji, na tle rozległego, górzystego pejzażu przedstawiony św. Antoni Padewski trzymający na ręku Dzieciątko Jezus. Święty ukazany frontalnie, w pozycji stojącej z głową zwróconą w trzech czwartych w lewo. Ubrany w brązowy habit franciszkański przepasany sznurem (cingulum), z przewieszonym u pasa różańcem. Stopy obute w brązowe sandały. Święty przedstawiony jako mężczyzna o okrągłej twarzy z pełnymi, zaróżowionymi policzkami, o dużych, ciemnych oczach oraz długim, prostym nosie. Głowa z tonsurą okolona nimbem. W prawym ręku postać trzyma kwiat białej lilii; w lewym podtrzymuje zamkniętą księgę, na której znajduje się Dzieciątko Jezus. Chrystus ukazany w postawie siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo. Ukazany jako jasnowłose, pulchne dziecko o jasnej karnacji z wyraźnie zaznaczonym rumieńcem. Oczy duże, nos prosty, usta lekko uśmiechnięte. Głowa otoczona nimbem. Biodra przepasane białą tkaniną. Dzieciątko wznosi prawą rękę w geście błogosławieństwa, w lewej trzyma kulę ziemską. Tło kompozycji stanowi rozległy, górzysty pejzaż z widoczną w oddali sylwetą miasta i płynącą rzeką. Powyżej niebo zasnute białymi obłokami. Na odwrociu obrazu napis „Ołtarz S(więtego) Józefa odnowiony kosztem Pana Józefa Mianowskiego 1851” oraz „Ten Obraz z Ramą Odnowiony na Honor S Antoniego dnia 15 Grudnia 1851. Woj(ciech) Dembowski, Malarz i Pozłotnik m.p. O.M.K.”
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta przedstawiający stygmatyzację św. Franciszka. W centrum kompozycji znajduje się św. Franciszek, usytuowany nieco z lewej strony obrazu, w pozycji klęczącej, zwrócony w trzech czwartych w lewo, z rękami rozłożonymi szeroko na boki. Ma podłużną twarz, z krótkim i jasnym zarostem, z oczami skierowanymi na Chrystusa, na głowie tonsurę. Święty ubrany jest w habit franciszkański przewiązany sznurem, a na stopach ma założone sandały. W górnej części obrazu, po prawej stronie znajduje się Chrystus jako serafin, z którego ran wychodzą czerwone promienie tworzące stygmaty u świętego Franciszka. Przed świętym, na wysokim wzniesieniu ułożone są: otwarta księga oraz czaszka. W tle, pośrodku widać zakonnika, ukazanego w pozycji siedzącej, czytającego księgę. W oddali widać pejzaż górski i pochmurne niebo. W dolnej części obrazu słabo czytelna sygnatura „Wład(ysław) P. Bąkowski 1886.” Rama drewniana, profilowana, fakturowana i złocona, zdobiona stylizowanymi rocaille'ami.
obraz

Stygmatyzacja św. Franciszka

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie stojącego prostokąta z przedstawieniem św. Antoniego Padewskiego z Dzieciątkiem. Święty został ukazany w ujęciu do kolan, zwrócony w lewo, w stronę Dzieciątka stojącego na blacie przykrytym czerwonym obrusem. Głowa świętego jest delikatnie przechylona w lewo, lewa ręka obejmuje Dzieciątko, prawa opuszczona trzyma kwiat lilii. Święty ma owalną twarz o młodzieńczych rysach, na głowie tonsurę. Jest ubrany w habit franciszkański. Dzieciątko ukazane zostało niemal nagie, z białą chustą okrywającą biodro i przerzuconą przez prawe ramię. Prawą ręką Chrystus dotyka brody świętego, lewą wyciąga w jego stronę. U stóp Dzieciątka leży otwarta księga. Wokół głów postaci złote nimby. Tło kompozycji jednolite, ciemnobrązowe. Na odwrocie napis malowany farbą „Fundator Walenty / Tekiela. / 1840. / 24 lipca”.
obraz

Św. Antoni Padewski

Zdjęcie nr 1: Obraz w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu ujęty złoconą, profilowaną ramą. W centrum kompozycji przedstawiony św. Benedykt w postawie stojącej, w ujęciu frontalnym z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Święty ubrany w obszerny czarny habit benedyktyński z kapturem i szerokimi rękawami. Ukazany jako mężczyzna o pozbawionej zarostu okrągłej twarzy z wydatnym nosem oraz szeroko otwartymi, skierowanymi na wprost oczami. Wokół głowy tonsura oraz złocony nimb. Święty w swojej prawej ręce podtrzymuje oprawioną na czerwono księgę. Lewą dłoń składa na piersi na wysokości serca. Po prawej stronie obrazu widoczny fragment stołu przykrytego zieloną tkaniną, na którym widoczna biała mitra. Na drugim planie, po lewej stronie nieco za postacią świętego przedstawiono fragment wysokiego cokołu stanowiącego podstawę dla kolumny. Tło złocone, wytłaczane w motywy roślinno-kwiatowe.
obraz

Św. Benedykt

Zdjęcie nr 1: Obraz przedstawiający św. Izydora Oracza w kształcie stojącego prostokąta, podzielony na dwie strefy. W dolnej strefie został ukazany anioł orzący pole za pomocą pary wołów i pługa. Anioł ubrany jest ciemnozieloną tunikę, ma również czerwone skrzydła. Powyżej ukazana jest niewielka scenka rodzajowa przedstawiająca pasterza, ubranego w strój krakowski: niebieską sukmanę i czerwony kapelusz, stado białych owieczek oraz latające wrony. W górnej strefie obrazu, po prawej stronie został ukazany św. Izydor, który klęczy przed przydrożnym krzyżem ze złożonymi w geście modlitwy rękami. Święty ubrany jest w brunatno-zieloną sukmanę, szare spodnie i czarne buty z wysokimi cholewami. Twarz z dużymi oczami, krótkim zarostem okolona długimi i brązowymi włosami. Wokół głowy ma trójstrefowy nimb: brązowy kolisty, niebieski okrągły i żółty utworzony z przerywanej kreski. Sylwetki postaci, draperie oraz brzegi szat oddane są konturem i wypełnione płaską plamą barwną. Po lewej stronie obrazu widoczne murowane zabudowania z jasnobrązowymi dachami. Krzyż prosty, a wokół jego ramion jest namalowana żółto-pomarańczowa poświata. Tło obrazu jednolite, niebieskie. Rama drewniana, prosta, pokryta bejcą.
obraz

Św. Izydor Oracz

Zdjęcie nr 1: Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum obrazu św. Józef Kalasanty klęczący przed unoszącą się pośród obłoków Matką Boską z Dzieciątkiem. Święty zwrócony jest w trzech czwartych w prawo, z uniesioną głową i skrzyżowanymi na piersi rękami, w których trzyma gorejące serce i gałązkę lilii. Twarz ma pociągłą, o migdałowatych, wąskich oczach i lekko garbatym nosie, okoloną krótką, siwą brodą i włosami po bokach głowy, na jej czubku łysina. Ubrany jest w czarny habit zapinany z przodu na guziki, z białą koloratką oraz czarny płaszcz zarzucony na plecy. Przed nim leży czarny biret i otwarta księga z napisem „Consti/tutio/nes Cler[i]c[orum] / Regular[um] / Piarum / Schola/rum”. Na pierwszym planie ukazany od tyłu, w pozycji półleżącej, chłopiec z otwartą księgą. Obok, w prawym dolnym rogu na księgach leżą czerwony kapelusz kardynalski, pastorał i laska zakończona krzyżem arcybiskupim. W lewej, górnej części obrazu Matka Boska siedzi na obłoku, zwrócona jest w trzech czwartych w lewo, pochylona, obiema rękami trzyma stojące po jej prawej stronie Dzieciątko. Twarz o łagodnych rysach, wąskich oczach, okolona jasnymi włosami. Ubrana jest w jasnoróżową suknię z białą podwiką, niebieski płaszcz narzucony na kolana oraz jasnoróżowy, rozwiany welon na głowie. Dzieciątko zwrócone w trzech czwartych w lewo, z uniesioną prawą ręką w geście błogosławieństwa, przepasane w partii bioder białą tkaniną. U góry obrazu, pośród obłoków dwa putta. W prawej części obrazu, za świętym widoczne dwie postacie klęczących dzieci, spośród których jedno czyta księgę a drugie się modli. Scena ukazana we wnętrzu z widocznymi w tle pilastem i oknem.
obraz

Adoracja Matki Boskiej przez św. Józefa Kalasantego

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "Polichromia w kaplicy Branickich", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/polichromia-w-kaplicy-branickich

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności