Ołtarz główny został odnotowany już w 1765 roku jako element okazałego wyposażenia nowo wzniesionego kościoła sfinansowanego zarówno dzięki fundatorce, jak i staraniom proboszcza. Poza ołtarzem głównym, znajdowały się tam wówczas 3 boczne – św. Rodziny, Ukrzyżowania, a w kaplicy św. Jana Nepomucena. Na przełomie XIX i XX wieku zły stan ołtarzy zwrócił uwagę ówczesnego proboszcza, Andrzeja Murzańskiego, który w kronice parafialnej zanotował: „złoto wytarte, ale jeszcze nie w najgorszym stanie, raziły jednak bardzo przy świeżo odmalowanym kościele. Dlatego ufny w pomoc Bożą zapowiedziałem z ambony parafianom, ze ołtarze odnowić zamierzam i składki w niedziele zbierać będę. Zapowiedziałem im od razu, że choćbyście mi nawet centa dać nie chcieli, to i tak Bóg mi dopomoże, i co myślę, wykonam. Bez centa w ręce sprowadziłem pozłotnika z Krakowa (…) Zaczęli parafianie (komitet) szemrać, że to bez ich wiedzy i porady zrobiłem, ale wytłumaczyłem surowo komitetowi, o co ma dbać i wszystko zamilkło”. Z zebranych składek oraz ofiar darczyńców odnowiono wszystkie retabula w kościele. Pierwotnie w ołtarzu znajdowały się obrazy z wizerunkiem Najświętszego Serca Jezusa oraz ze św. Janem Nepomucenem. Jaki zapisał w kronice parafialnej ówczesny proboszcz, Andrzej Murzański „tu nabożeństwa tych bractw się odprawowały, dlatego postanowiłem to rozdzielić i w tym celu sprowadziłem figurę Serca PJ z St. Gröden za 90 złr i ołtarz Serca PJ przeniosłem do kaplicy".
Ołtarz architektoniczny, jednoosiowy, jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Ołtarz sarkofagowy, z drewnianą mensą. Retabulum na wysokim, zryzalitowany skośnie cokole, ujętym parą spływów wolutowych. Część środkowa retabulum ujęta parą kolumn ustawionych na tle zdwojonych pilastrów, wspierających wyłamujące się ponad nimi belkowanie z architrawem w kształcie odcinkowego łuku nadwieszonego na osi. Zwieńczenie w formie przerwanego, półkolistego przyczółka z motywem promienistej glorii pośrodku. Dolną i górną partię części środkowej nastawy zdobi para rocaille’owych kartuszy. Pole nastawy w formie niszy zamkniętej półkolistym łukiem nadwieszonym z uskokami, ujęte profilowaną, złoconą ramą o dłuższych bokach zdobionych motywem rocaille’ów. Wewnątrz figura Najświętszego Serca Jezusa oraz para figurek aniołków trzymających lichtarze. Dodatkowo retabulum ujmuje para figur aniołów w złoconych szatach. Pośrodku glorii zwieńczenia płaskorzeźbione tablice dekalogu ujęte wiązkami promieni i kręgiem obłoków. Struktura polichromowana w kolorze brązowym i czerwonym oraz marmoryzowana w odcieniach zieleni, detal architektoniczny i ornamentyka złocone i srebrzone.
Dobry.
Zespół ołtarzy bocznych w kościele parafialnym w Spytkowicach stanowi pierwotny element wzniesionej w połowie XVIII wieku świątyni. Na ten okres należy także datować struktury retabulów.
Paulina Chełmecka, "Ołtarz boczny (Najświętszego Serca Pana Jezusa)", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/oltarz-boczny-najswietszego-serca-pana-jezusa