Obraz został namalowany w pierwszej połowie XVII wieku.
Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego od góry łukiem nadwieszonym ze sceną wskrzeszenie Łazarza przez Chrystusa. Po prawej stronie od osi pionowej ukazany został Chrystus w całej postaci, zwrócony w trzech czwartych w prawo, spoglądający ku niebu, z wyprostowanymi rękami i splecionymi dłońmi. Ma owalną twarz o małych, ciemnych oczach, wąskich brwiach i nosie oraz niewielkich, różowych ustach; jasne wąsy i dzielącą się w dwa pukle brodę. Jasne włosy z przedziałkiem na środku opadają mu lokami na ramiona; wokół głowy ma promienisty nimb. Jest ubrany w granatową suknię przewiązaną powyżej pasa i narzucony na nią czerwony płaszcz, obie szaty są lamowane złotem; stopy bose. Przy prawej nodze Chrystusa stoi otwarta trumna, w której leżą zwłoki mężczyzny o poszarzałej twarzy i bujnym zaroście, ubranego w białą suknię w kapturem. Ręce ma złożone na brzuchu, rękawy związane wstązkami. Za trumną widoczny opadający z lewej strony na prawą ciemnobrązowy pagórek. Na dalszym planie, po lewej stronie Zbawiciela znajduje się świątynia na rzucie koła, z kopułą z latarnią, prowadzącymi do niej schodami oraz dołączoną z lewej strony arkadą i kolumną podpierającą mur na którym rosną krzaki. Po jego prawej stronie zalesione wzgórza. Powyżej błękitne, miejscami rozbielone niebo.
Podczas inwentaryzacji w latach siedemdziesiątych obraz został skatalogowany jako przedstawienie Chrystusa Salwatora i datowany na drugą połowę XVIII wieku. Obecnie Przesunięto datowanie na pierwszą połowę XVII wieku, a scenę określono jako wskrzeszenie Łazarza – ta zmiana wydaje się jak najbardziej trafna.
Wskrzeszenie Łazarza (J 11,1-44) to temat, który był przez myślicieli i ojców Kościoła interpretowany na wiele sposobów. Pisarz Tertulian widział w nim dowód neśmiertelnościi duszy ludzkiej, która na słowo Pana wraca do ciała. Św. Ambroży wskazał Logos – Słowo, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych, Św. Augustyn w swoich mowach i pismach zwrócił uwagę nie tylko na znaczenie sceny z Łazarzem jako zapowiedzi zmartwychwstania Chrystusa, ale również trudnego momentu, jakim była ta śmierć, która jednak prowadziła do innej nadziei i chwały Bożej. Najważniejszym przesłaniem była nadludzka moc Chrystusa Zbawiciela, dla którego śmierć wiernych nie stanowi końca istnienia, bo On udziela im życia, rozumianego także jako życie wieczne. Z punktu widzenia historii sztuki wskrzeszenie Łazarza było najczęściej ukazywaną sceną aktu wskrzeszenia, lecz warto pamiętać, że występowały obok niej inne kompozycje tego typu, takie jak wskrzeszenie młodzieńca z Nain (Łk 7, 11–14) czy wskrzeszenie córki Jaira (Mk 5, 21-43). Obraz został namalowany zgodnie z konwencją siedemnastowiecznego malarstwa religijnego – postać Chrystusa charakteryzują wydłużone proporcje (ciało jest postawne, lecz głowa oraz dłonie drobne), kompozycja jest uproszczona, a główny temat wypełnia jej centrum.
Dobry.
Pochodzący z pierwszej połowy XVII wieku obraz z przedstawieniem sceny wskrzeszenia Łazarza znajduje się w ołtarzu bocznym kościoła św. Marka.
Agata Felczyńska, "Wskrzeszenie Łazarza", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/wskrzeszenie-lazarza-1