Obraz w zwieńczeniu ołtarza bocznego ma kształt stojącego prostokąta o wklęsłych bokach, ściętych narożach dolnych, zamkniętego łukiem o czterech wklęsłościach. Zawiera całopostaciowy wizerunek św. Erazma biskupa i męczennika. Święty ukazany jest w ujęciu na wprost, z głową zwróconą w trzech czwartych w prawo. Owalną twarz charakteryzują delikatne, sumarycznie opracowane rysy oraz krótki, brązowy, dwudzielny zarost. Święty ubrany jest w strój biskupi, na który składa się alba, czerwona dalmatyka i kapa z niebieską podszewką. Na głowie ma pomarańczową infułę, na piersiach pektorał. Dłonie osłaniają żółte rękawiczki z wyhaftowanymi krzyżykami. Wspartą na piersiach lewą ręką podtrzymuje pastorał, prawa, lekko zgięta w łokciu, opuszczona jest wzdłuż ciała. Głowę świętego okala promienisty nimb. Po lewej stronie kompozycji, obok św. Erazma stoi chrzcielnica, a tuż za nią anioł ze złożonymi na piersiach rękami, z gałązką palmową w dłoni. Postaci znajdują się na pokładzie statku. Po prawej stronie widoczne są narzędzia męczeństwa św. Erazma – dwie pałki, kajdany oraz kołowrót. W górnej partii obrazu po prawej stronie widoczny jest przelatujący kruk mający w dziobie chleb, po lewej trójkąt Trójcy Świętej z trzema płomieniami w narożach i napisem u dołu „FIET UT PETISTI”.
Znajdujący się w zwieńczeniu ołtarza obraz przedstawia żyjącego na przełomie III i IV wieku św. Erazma biskupa i męczennika, jednego z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Według jego na wpół legendarnych życiorysów miał pochodzić z Antiochii, gdzie pełnił obowiązki biskupie. W czasach prześladowań pierwszych chrześcijan, za panowania cesarza Dioklecjana był więziony i poddany torturom rozcięcia brzucha i wyjmowania wnętrzności. Uwolniony przez archanioła Michała wyruszył statkiem na Półwysep Apeniński, gdzie w miejscowości Formia zmarł. Tam też początkowo znajdowało się miejsce jego pochówku, które następnie, po ataku Saracenów w 842 roku, przeniesiono do pobliskiej Gaety będącej od X do XIII wieku ważnym miejscem kultu świętego.
Na obrazie św. Erazm przedstawiony jest na pokładzie statku, gdyż w krajach śródziemnomorskich jest czczony jako patron żeglarzy i marynarzy. Wzięło to swój początek w jednej z legend. Obok wygłaszającego kazanie Erazma miał uderzyć piorun, który go nie przestraszył. Odwaga świętego wzbudziła wielki podziw i zachwyt oraz potrzebę kierowania modlitw za jego wstawiennictwem podczas szalejących na morzu burz. W głębi, po prawej stronie widoczne są narzędzia, jakimi torturowano świętego – pałki i kołowrót, którym wyjmowano jego wnętrzności.
Cechy stylowe obrazu noszą znamię prowincjonalnego malarstwa osiemnastowiecznego, charakteryzującego się stosunkowo płaską plamą, niezbyt nasyconą kolorystyką obwiedzioną subtelnym konturem oraz nieco sumarycznym modelunkiem.
Dobry.
Bazielich Antoni, Jacniacka Maria, św. Erazm, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 4, Lublin 1985, sp. 1061-1062.
Obraz w zwieńczeniu jednego z ołtarzy bocznych w kościele parafialnym w Gruszowie przedstawia jednego z rzadziej pojawiających się w polskiej plastyce sakralnej świętych, jakim był na wpół legendarny św. Erazm.
Paulina Chełmecka, "Św. Erazm", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-erazm-2