Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem powstał prawdopodobnie w czwartej ćwierci XVII wieku. Najpewniej to on jest wymieniany w ołtarzu głównym w aktach wizytacji z 1708, 1732 i 1748 roku, jako obraz Immaculaty z drewnianą sukienką. Być może znajdował się również w nowym ołtarzu głównym powstałym w trzeciej ćwierci XVIII wieku. Po wybudowaniu nowego kościoła (1826) w nastawie głównej umieszczono cudowny wizerunek Ecce Homo. Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem wprawiono do marmurowego ołtarza bocznego postawionego w 1838 roku, gdzie znajduje się obecnie. Dosztukowano wówczas górną część płótna. W 1960 roku obraz okradziono z wotów. W 1972 roku odnowiono dzieło określane już jako „Matka Boska Pocieszenia”.
Obraz w formie stojącego prostokąta. W centrum na obłokach siedzi Maria, zwrócona w trzech czwartych w lewo, lewą ręką podtrzymuje Dzieciątko, w prawej, wyciągniętej w bok trzyma fragment płaszcza. Stopy opiera na sierpie księżyca, przesłoniętym metalowym, wokół którego wije się wąż. Maria ma owalną twarz, z wysokim czołem, o dużych, okrągłych oczach skierowanych w dół, dużym nosie i małych, pełnych ustach; okoloną długimi, brązowymi włosami. Wokół głowy ma wieniec z aplikowanych, metalowych gwiazd. Ubrana jest w strój przesłonięty metalową, srebrzoną sukienką w postaci sukni o kwiatowym wzorze, przepasaną w talii, na plecy ma narzucony płaszcz, zawinięty na jej lewym ramieniu, na którym siedzi Dzieciątko. Na głowie ma welon przesłonięty metalowym, złoconym. Jezus w pozycji siedzącej, zwrócony w trzech czwartych w prawo, w lewej dłoni trzyma jabłko królewskie, przesłonięte metalowym, złoconym, prawą unosi w geście błogosławieństwa. Twarz ma owalną, o okrągłych oczach skierowanych w dół, małym nosie i pełnych ustach, okoloną krótkimi, jasnobrązowymi włosami. Ciało ma nagie, pulchne. Od jego głowy odchodzą trzy wiązki aplikowanych, metalowych i złoconych promieni. Postacie ukazane są na tle gęstych, szaro-różowych obłoków, rozświetlonych na żółto w górnej części obrazu, wokół głowy Marii. W prawym górnym rogu dwie uskrzydlone główki anielskie z aplikowanmi metalowymi i srebrzonymi skrzydłami.
Obraz przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem tronującą pośród obłoków. Nietypowym elementem tego wizerunku są atrybuty Immaculaty, mianowicie wieniec z 12 gwiazd, sierp księżyca i wąż u jej stóp. Dlatego też obraz w źródłach tak był określany. Maria w przedstawieniach Niepokalanego Poczęcia może występować razem z Dzieciątkiem, jakkolwiek zawsze ukazywana była w pozycji stojącej, zaś na omawianym obrazie siedzi. W tym wizerunku atrybuty mogą mieć zatem znaczenie symboliczne, a więc sierp księżyca wskazuje na czystość Marii (pozbawienie grzechu pierworodnego, niepokalane poczęcie), zaś deptanie przez nią węża na jej zwycięstwo nad grzechem. Wieniec z 12 gwiazd może być rozumiany jako przywileje Marii (cztery przywileje niebiańskie, cztery ciała i cztery serca) lub symbole przymiotów jej umysłu i łask, którymi obdarza ludzi. Dzieciątko wskazuje na boskie macierzyństwo, które było przywilejem Marii wynikającym z jej wolności od grzechu.
Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem powstał prawdopodobnie w czwartej ćwierci XVII wieku. Pierwotnie znajdował się w ołtarzu głównym. Najpewniej około 1838 roku, kiedy postawiono w kościele bielańskim marmurowy ołtarz, wprawiono do niego omawiany obraz. Dosztukowano wówczas górną część płótna. Obraz przedstawia Matkę Boską z Dzieciątkiem tronującą pośród obłoków. Nietypowym elementem tego wizerunku są atrybuty Immaculaty, które mają znaczenie symboliczne.
Autor: Józef Lanckoroński
Autor: Remigiusz Suszycki
Paulina Kluz, "Matka Boska z Dzieciątkiem", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-z-dzieciatkiem-70