Św. Piotr i św. Paweł

Dzieje zabytku

Dzieje zabytku nie są znane.

Opis

Obraz w formie owalu, w centrum dwie półpostacie świętych na obłokach. Po prawej św. Paweł, zwrócony w trzech czwartych w prawo. W lewej ręce trzyma miecz zwrócony ku górze, prawą unosi, wskazując głowę. Twarz ascetyczna, o ściągniętych brwiach, okolona długą brodą opadającą na pierś. Włosy krótkie, ciemne. Święty jest ubrany w zieloną tunikę oraz przerzucony diagonalnie czerwony płaszcz. Na jego kolanach księga. Po lewej stronie św. Piotr zwrócony w trzech czwartych w lewą stronę, z głową uniesioną ku górze. W prawej ręce trzyma klucze, lewą przytrzymuje leżącą przed nim księgę. Twarz podłużna o starczych rysach, okolona siwą brodą; włosy krótkie, siwe. Ubrany jest w granatową tunikę oraz żółty płaszcz przerzucony przez lewe ramię. Tło w formie poświaty w układzie koncentrycznych kręgów. Kolorystyka kontrastowa, intensywna, o silnym światłocieniu.

Zarys problematyki artystycznej

Piotr i Paweł są, tak jak w tym przypadku, często ukazywani razem. Wynika to z ich szczególnej roli wśród apostołów. Jezus uczynił Piotra głową Kościoła, a Paweł po cudownym nawróceniu prowadził z sukcesem pracę misyjną. W kościele katolickim są wspominani jednego dnia – 29 czerwca. Ich najstarsze, wspólne przedstawienie pochodzi z II wieku. Umieszczenie wspólnego wizerunku obydwu apostołów w drugiej kondygnacji ołtarza głównego koresponduje jednoznacznie z wezwaniem kościoła. Obraz namalowano w pierwszej połowie XIX wieku, ukazując świętych w ponadczasowych strojach, z atrybutami, dzięki którym można ich rozpoznać.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Przybrudzenie powierzchni.

Streszczenie

Obraz z przedstawieniem św. Piotra i św. Pawła, patronów kościoła, został namalowany w pierwszej połowie XIX wieku i umieszczony w ołtarzu głównym powyżej kopii cudownego wizerunku Marii.

Bibliografia