Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego
Zdjęcie nr 1: Płyta ma kształt stojącego prostokąta z wydatnym obramieniem, okalającym płaskorzeźbioną postać mężczyzny z odkrytą głową spoczywającą na poduszce. Twarz zmarłego okala zarost. Ma na sobie założoną renesansową zbroję rycerską. W prawej ręce trzyma tarczę z mało czytelnym herbem Orla II (Sasowskie, Szasoroskie), a w lewej miecz ostrzem skierowanym ku dołowi. Na obramieniu częściowo zatarta inskrypcja „HIC IACET GENEROSVS IACOBVS S[A]SOVIVS M[...] [AN]NO [...] 15[46]”.

Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego

Województwo
MAŁOPOLSKIE
Powiat
oświęcimski
Gmina
Osiek
Miejscowość
Głębowice
Metropolia
Krakowska
Diecezja
Bielsko-Żywiecka
Dekanat
Osiek
Parafia
Matki Boskiej Szkaplerznej
Miejsce przechowywania
filar bramy wjazdowej, od strony zachodniej
Identyfikator
DZIELO/12930
Kategoria
płyta nagrobna
Ilość
1
Czas powstania
1546 rok
Fundator
Rodzina Gierałtowskich
Miejsce (państwo, miasto, region geograficzny)
Małopolska
Technika i materiał
piaskowiec, cięty, kuty, fakturowany
Wymiary podstawowe
szerokość – 93 cm
wysokość – 188 cm
Autor noty katalogowej
ks. Szymon Tracz
Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne 4.0

Dzieje zabytku

Płyta pierwotnie znajdowała się we wnętrzu kościoła, następnie za sprawą Tytusa Dunina ze Skrzynna (1892-1939), herbu Łabędź, kolatora kościoła została w 1854 roku wmurowana w filar bramy ogrodzenia kościelnego. Upamiętnia Jakuba Gierałtowskiego (zm. 1546) herbu Orla II (inaczej Sasowskie), sędziego księstw zatorskiego i oświęcimskiego, budowniczego pałacu głębowickiego, być może przedstawiciela ruchu protestanckiego na tym terenie.

Opis

Płyta ma kształt stojącego prostokąta z wydatnym obramieniem, okalającym płaskorzeźbioną postać mężczyzny z odkrytą głową spoczywającą na poduszce. Twarz zmarłego okala zarost. Ma na sobie założoną renesansową zbroję rycerską. W prawej ręce trzyma tarczę z mało czytelnym herbem Orla II (Sasowskie, Szasoroskie), a w lewej miecz ostrzem skierowanym ku dołowi. Na obramieniu częściowo zatarta inskrypcja „HIC IACET GENEROSVS IACOBVS S[A]SOVIVS M[...] [AN]NO [...] 15[46]”.

Zarys problematyki artystycznej

Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego w Głębowicach stanowi najstarszy przykład tego rodzaju upamiętnienia poza Krakowem na terenie Małopolski. Zabytek reprezentuje lokalny warsztat o bardzo przeciętnych możliwościach artystycznych, mocno jeszcze zakorzeniony w średniowiecznej tradycji wyobrażenia osoby zmarłej, która leży z głową wspartą na poduszce, mimo że w tym czasie popularne były już w Polsce przedstawienia w typie sansovinowskim. Prostokątny kształt płyty wywodzi się wprost od nakrycia grobu, w którym składano ciało zmarłego. Już w średniowieczu zatarł się związek z miejscem pochówku, stąd też płyta mogła być umieszczona w posadzce, a później na ścianie. Wydaje się, że płyta w Głębowicach nie posiadała architektonicznego obramienia charakterystycznego dla renesansowych nagrobków. Stanowi zatem rzadki przykład tego rodzaju rozwiązania, które było niezwykle popularne na niedalekim Śląsku. Jako przykład można przywołać tu dwie płyty nagrobne na Śląsku Cieszyńskim powtarzające układ postaci znany z Głębowic, ale bez poduszki pod głową. Pierwszy stanowi płyta nagrobna Zygmunta Wyszkoty z Wodnika z 1568 roku w kościele w Kończycach Małych, drugi zaś płyta Czela z Czechowic z końca XVI wieku w kościele w Lesznej Górnej. Na terenie Małopolski jako analogiczne rozwiązanie, aczkolwiek odmiennie potraktowane, można wskazać płytę Elżbiety Pisarskiej zmarłej w 1578 roku w kościele w Rudawie. Wzoru dla obu płyt należy szukać na Śląsku.

Stan zachowania / Prace konserwatorskie

Dostateczny – liczne przetarcia i ubytki kamienia.

Literatura

Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 1, Województwo krakowskie, red. J. Szablowski, Warszawa 1953, s. 462; Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. 4, Województwo katowickie, z. 3 Miasto i powiat cieszyński, red. I. Rejduch-Samkowa, J. Samek, Warszawa 1953, s. 87, il. 227; s. 95, il. 228;
T. Chrzanowski, M. Kornecki, Sztuka Ziemi Krakowskiej, Kraków 1982, s. 252, 259.

Streszczenie

Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego w Głębowicach powstała w 1546 roku. Zabytek reprezentuje lokalny warsztat o bardzo przeciętnych możliwościach artystycznych, mocno jeszcze zakorzeniony w średniowiecznej tradycji wyobrażenia osoby zmarłej, która leży z głową wspartą na poduszce. Wyraźnie widać tutaj oddziaływanie niedalekiego Śląska, gdzie tego rodzaju formy upamiętnienia osób zmarłych były bardzo popularne.

Inne dzieła z tego miejsca

Zdjęcie nr 1: Epitafium w kształcie stojącego prostokąta wsparte na wysuniętym do przodu gzymsie, obwiedzione profilowanym obramieniem, zwieńczone krenelażem wypełnionym ślepym maswerkowaniem i rozetkami. W polu płyty, nad tablicą inskrypcyjną tarcza z godłem herbu Łabędź, labrami, koroną i klejnotem. Poniżej inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) | Tu spoczywa / Teodor ze Skrzynna Dunin / zmarły 13go czerwca 1853 / w 38mym roku życia swego / pozostały brat prosi / o wstawienie | / do Boga / za Jego duszę”
płyta nagrobna
Epitafium Teodora ze Skrzynna Dunina
Zdjęcie nr 1: Grupa na tęczy składa się z na wpół ludowo rzeźbionego centralnie krucyfiksu z martwym Chrystusem, po bokach którego stoi pełnorzeźbiona Matka Boska Bolesna i św. Jan Ewangelista. Zbawiciel do krzyża został przymocowany trzema gwoździami. Jezus został ukazany jako martwy z zamkniętymi oczami i głową opadającą na piersi. Jego postać jest wysmukła z nienaturalnie potraktowaną muskulaturą korpusu. Ciało jest wychudzone o zapadłej klatce piersiowej z podkreśloną linią żeber i mostkiem. Z prawej strony widoczny jest przebity bok. Nieznacznie rozchylone nogi są sztywne w kolanach. Prawa stopa założona jest na lewą. Pociągła twarz Chrystusa została miękko opracowana bez szczególnej dbałości o szczegóły anatomiczne. Chrystus ma zamknięte oczy, prosty nos oraz lekko otwarte usta otoczone ciemnobrązowym zarostem, przechodzącym w brodę nieznacznie rozdwojoną na końcu. Jego ciemnobrązowe włosy z lekkim puklowaniem opadają pasmem z prawej strony na ramię, a z lewej na kark, odsłaniając wydatną małżowinę lewego ucha. Chrystus ma na głowie srebrzoną laserunkowo, cierniową koronę, spod której na czoło spływają krople krwi. Krew widoczna jest również na jego rękach, torsie i nogach. Charakterystycznie rzeźbione są nieproporcjonalnie duże dłonie o dwóch zgiętych palcach. Biodra Zbawiciela przepasane są złoconym, krótkim perizonium w formie chusty zawiązanej na duży węzeł z festonem opadającym wzdłuż prawego boku. Ponad głową Chrystusa zawieszony jest titulus w formie tabliczki o faliście wycinanych brzegach ze złotym napisem: „INRI”. Stojąca na lekkim wzgórku Matka Boska Bolesna ukazana została w ujęciu trzy czwarte w lewo w nieznacznym kontrapoście. Zgięte w łokciach ręce o nieproporcjonalnie dużych dłoniach ma skrzyżowane na piersi. Maria ma podłużną twarz pozbawioną cech szczególnych. Jej głowę osłania złocona chusta opadająca na ramiona, spod której widoczne są pasma brązowych włosów. Ubrana jest w długą, ciemnoochrową suknię, malowaną laserunkiem, przepasaną w tali oraz płaszcz narzucony na ramiona. Spod sukni widać czubki stóp. Święty Jan Ewangelista został zwrócony trzy czwarte w prawo w lekkim kontrapoście. Stojąc na niewielkim wzgórku, trzyma na wysokości brzucha splecione nieproporcjonalnie duże dłonie. Święty ma pociągłą twarz okoloną półdługimi, mocno kręconymi włosami, których pasma z lewej strony odsłaniają wydatną małżowinę uszną. Bardzo mocno zaakcentowano jego krtań. Apostoł ubrany jest w długą tunikę z charakterystycznym kołnierzykiem, malowaną laserunkiem na ciemnooliwkowo oraz złocony płaszcz narzucony na lewe ramię, którego połę zdaje się przyciskać do pasa prawą ręką. Spod tuniki widoczne są czubki stóp. Na zachowanym fragmencie oryginalnej belki tęczowej widnieje czerwona inskrypcja: „[...]IT ET IN HONOREN SANCTE MARIE / MAGDALE”.
rzeźba
Grupa Ukrzyżowania
Zdjęcie nr 1: Feretron uzyskał formę dwuczęściowej konstrukcji. Górną tworzy wydłużone, owalne obramienie z ażurowej wici akantowo-roślinnej, dekorowanej przy szczycie wydatną rozetą, przechodzące w ścięty po bokach postument, zdobiony na środku z jednej strony płaskorzeźbioną, uskrzydloną główką aniołka, a z drugiej trupią czaszką, którym towarzyszy wić roślinna. Obramienie przymocowane jest do brązowej podstawy w kształcie leżącego graniastosłupa przeprutego dwoma kwadratowymi otworami przeznaczonymi na zakładanie drążków procesyjnych. Obramienie ujmuje pełnoplastyczną rzeźbę dwustronną z przedstawieniem stojącej w lekkim kontrapoście Matki Boskiej w złotej, zamkniętej koronie na głowie. Na wysokości ramion otacza ją promienista mandorla. Na awersie Madonna na wysokości piersi ma złożone ręce do modlitwy. Jej twarz o jasnej karnacji jest pociągła. Ma prosty, wydatny nos i wąskie usta. Spod korony spływają dwa pasma brązowych włosów, układających się na ramionach okrytych złotym płaszczem. Jego poły równolegle wzdłuż postaci opadają ku ziemi, odsłaniając długą, czerwoną tunikę lamowaną pod szyją i przy rękawach złotą taśmą. Z kolei na rewersie Maria prawą rękę ma przyłożoną do piersi, a w lewej, wyciągniętej przed siebie, trzymała niezachowane berło. Także tu Madonna ma mocno pociągłą twarz o prostym nosie i wąskich ustach. Spływające spod korony brązowe włosy układają się na jej ramionach. Ubrana jest w złoty płaszcz, którego poły opadają wzdłuż jej postaci, odkrywając złoty gorset i sięgającą kolan spódnicę, pod którą widoczna jest długa, złota tunika.
feretron
Feretron z przedstawieniem Matki Boskiej
Zdjęcie nr 1: Pole obrazowe feretronu uzyskało kształt owalu ujętego w złoconą, ażurową ramę skomponowaną z liści akantu. Całość obramienia wieńczy zamknięta, korona z krzyżykiem na globie, wypełniona purpurą z obręczą naśladującą kameryzację. Na awersie w polu obrazowym feretronu przedstawiono Chrystusa Bolesnego w typie Ecce Homo. Postać ukazana została w półpostaci z głową lekko przechyloną w prawą stronę. Chrystus ma ręce związane w nadgarstkach. W prawej ręce trzyma trzcinę. Zarówno twarz, jak i tors otrzymały jasną karnację. Jego umęczone oblicze charakteryzuje prosty nos, szeroko otwarte oczy oraz wydatne, czerwone usta. Głowę okalają jasnobrązowe włosy, odsłaniające lewe ucho, które puklami opadają na ramiona. Wokół twarzy widoczny jest krótki zarost przechodzący w charakterystycznie zawiniętą podwójnie brodę. Na głowie ma małą koronę cierniową, spod której ciekną strużki krwi, widoczne na czole, skroniach, włosach, torsie i rękach. Chrystus na ramionach ma narzucony purpurowy płaszcz zakrywający prawe ramię, którego obie poły są zawinięte na wysokości skrępowanych dłoni. Jego postać otaczają delikatnie zaznaczone jasne promienie widoczne na jasnoniebieskim tle całego przedstawienia. Na rewersie pola obrazowego feretronu namalowano wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej. Madonna została ukazana frontalnie w półpostaci. Prawą ręką wskazuje na trzymane na lewym ramieniu Dzieciątko Jezus. Jej podłużną twarz o ciemnej karnacji charakteryzuje wydatny, prosty nos, migdałowe oczy, mięsiste usta oraz dwa równoległe cięcia widoczne na prawym policzku. Na głowie ma ciemnoniebieski maforion podbity czerwienią i lamowany ciemnoochrową taśmą, odsłaniający fragment szkarłatnej sukni na piersi oraz prawy jej rękaw. Pod szyją namalowano potrójny sznur pereł z zawieszonym na nim srebrnym krzyżykiem. Maria ma na głowie wysoką koronę o obłych sterczynach, dekorowaną imitacją pereł oraz kamieni szlachetnych. Dzieciątko zostało ujęte w trzech trzecich, z głową zwróconą w prawą stronę. Prawą rękę wznosi w geście błogosławieństwa, w lewej natomiast trzyma gruby kodeks Ewangelii w szkarłatnej okładce. Mały Jezus ma owalną twarz o ciemnej karnacji. Widoczny jest wydatny nos i usta oraz szeroko otwarte oczy. Ma na sobie szkarłatnoczerwoną tunikę zdobioną srebrnymi rozetkami i lamowaną ciemnoochrową grubą taśmą. Głowę Chrystusa wieńczy wysoka korona, kształtem i dekoracją zbliżona do korony Madonny. Głowy postaci otaczają złocistoochrowe nimby, poszerzone o czerwonożółty otok ze złotymi gwiazdami oraz dodatkowo malowane jasne promienie widoczne na jasnoniebieskim tle obrazu.
feretron
Feretron dwustronny z Ecce Homo i Matką Boską Częstochowską
Zdjęcie nr 1: Pole obrazowe feretronu uzyskało kształt nieregularny. Ujmuje je wklęsło-wypukła profilowana rama, otoczona spływami wolutowymi oraz motywami rocaille. Niski, fazowany postument do którego przymocowano górną cześć feletronu przepruto dwoma kwadratowymi otworami umożliwiającymi włożenie drążków do noszenia. Na awersie feretronu w polu obrazowym ukazano w ujęciu en trois quarts pokutującą świętą Marię Magdalenę ujętą w pozycji półsiedzącej przed grotą. Święta lewą nogę wspiera na kamiennym stopniu. Ma głowę uniesioną w stronę nieba. Prawą rękę wspiera na piersi, w lewej zaś trzyma drewniany krucyfiks oparty o otwartą księgę. Księga spoczywa na skalnej półce. Pod nią widoczna jest zwisająca włosienica, a przed nią leży trupia czaszka. Maria Magdalen ma jasną karnację, duże, zalane łzami oczy, wydatny nos i pełne, rumiane policzki oraz niskie czoło. Głowę otaczają długie, jasnobrązowe włosy rozczesane na środku głowy i opadające do połowy ramion oraz promienisty nimb. Postać odziana jest w sięgającą ziemi niebieską suknię przepasaną cienką, złotą taśmą, z długimi rękawami podwiniętymi do łokci. Przez lewe ramię ma przerzucony jasno różowy płaszcz, którego poła opada za nią. Na kamiennym stopniu, o który nogą wspiera się święta, stoi kulista waza, a obok niej leży dyscyplina. Skały groty porośnięte są trawą. Za Marią Magdaleną na tle wstającej jutrzenki rozpościera się pejzaż z widocznym fragmentem wzgórza oraz drzewem. Na rewersie feretronu w polu obrazowym przedstawiono pokutującą św. Rozalię. Pokutnica została ukazana w 2/3 postaci w ujęciu en trois quart, siedząc przy wejściu do groty. Święta na wysokości piersi ma ręce złożone do modlitwy. O jej lewe ramię oparty jest drewniany krucyfiks. Rozalię charakteryzuje owalna twarz z rumianymi policzkami, prosty, wydatny nos, pełne usta i oczy zwrócone ku górze. Na głowie ma różany wianek spod którego na ramiona opadają długie jasnobrązowe włosy. Ubrana jest w jasnofioletową suknię z długimi rękawami, w partii dekoltu obszytą wąską, złotą taśmą. Na ramionach ma narzucony zielony płaszcz, podbity jasną ochrą, którego wywinięta poła prawie w większości okrywa jej postać. Pod prawym łokciem widoczna jest leżąca na skalnej półce otwarta księga, przed którą leży trupia czaszka. Za Rozalią rozpościera się górzysty pejzaż z motywem niebiesko różowego nieba. U spodu skalnej półki, na której leży księga i czaszka, tuż przy ramie obrazu, widoczny jest napis: „S. Rozalia R:P: 1862.”
feretron
Feletron dwustronny ze św. Marią Magdaleną i św. Rozalią
Zdjęcie nr 1: Pole obrazowe feretronu uzyskało kształt nieregularny. Ujmuje je rzeźbiona, wklęsło-wypukła profilowana rama, otoczona spływami wolutowymi oraz motywami rocaille. Niski, fazowany postument, do którego przymocowano górną część feretronu, przepruto dwoma kwadratowymi otworami umożliwiającymi włożenie drążków do noszenia. Na awersie feretronu w polu obrazowym przedstawiono Matkę Boską z Dzieciątkiem. Maria została ukazana frontalnie, w półpostaci. Na lewym ramieniu trzyma Dzieciątko, któremu prawą ręką podaje jabłko. Madonna ma jasną karnację z rumianymi policzkami. Jej twarz charakteryzuje wydatny, prosty nos, duże, ciemne oczy oraz wyraziste usta. Na głowie ma ciemnogranatowy maforion podbity zielenią, lamowany złotą taśmą dekorowaną naśladownictwem kameryzacji. Spod maforionu wokół głowy widać białą chustę. Maforion jest spięty pod szyją złotą fibulą w kształcie stylizowanego kwiatu. Okrywa on ramiona Marii odsłaniając jednocześnie na piersi i pod prawą ręką fragmenty fioletowej sukni spodniej, także lamowanej złotą taśmą z imitacją kameryzacji. Na prawym ramieniu maforion ozdobiony jest złotą, ośmioramienną gwiazdą w otoku. Matka Boska ma na lekko pochylonej w lewo głowie złotą, zamkniętą koronę, zwieńczoną globem z krzyżykiem. Obręcz i pałąki korony zdobione są malowanymi kamieniami szlachetnymi. Siedzący na lewym ramieniu mały Jezus ujęty został w trzech czwartych. W lewej ręce trzyma kodeks Ewangelii, a prawą sięga po jabłko trzymane przez Matkę w prawej ręce. Dzieciątko o rumianych policzkach ma jasną karnację. Jego twarz jest owalna. Charakteryzują ją duże, ciemne oczy, wydatny nos i czerwone usta. Na głowie ma krótkie, brązowe włosy z charakterystycznymi lokami i kosmykiem wychylającym się spod korony na czole. Mały Jezus ubrany jest w lamowaną złotą taśmą z imitacją kameryzacji szkarłatną tunikę, przewiązaną taką samą taśmą w pasie. Spod niej widoczne są częściowo obie jego stopy obute w sandały. Jezus ma na głowie zamkniętą złotą koronę, zwieńczoną krzyżykiem. Zarówno obręcz, jak i pałąki dekorowane są malarską imitacją kameryzacji. Postacie zostały przedstawione na brązowym tle, rozjaśnionym świetlistymi nimbami widocznymi wokół głowy Madonny i Dzieciątka. Na rewersie feretronu przedstawiono św. Józefa z Dzieciątkiem na rękach. Józef został ukazany stojąc w dwóch trzecich postaci. Ujęty został w trzech czwartych w prawo. Jest to starszy mężczyzna z wyraźnie zwróconą głową w prawą stronę. Nad jego głową widać nieznacznie zaznaczony nimb talerzowy z gwiazdą w środku. Ma siwe włosy i taki sam krótki zarost. Jego twarz jest pociągła o śniadej karnacji z wydatnym nosem, ustami i szeroko otwartymi niebieskimi oczami. Ma na sobie ciemnoniebieską tunikę oraz osuwający się z ramion ciemnoochrowy płaszcz zakrywający zgięte w łokciach ręce, którymi podtrzymuje Dzieciątko. Mały Jezus został ujęty nago w trzech czwartych w lewo z wyraźnie zwróconą głową w tę samą stronę. Odchyla się od Józefa, trzymając w uniesionych rączkach drobne gałązki różanego krzewu. Ma jasną karnację. Jego twarz charakteryzuje wysokie czoło, częściowo zasłonięte przez krótkie, pofalowane włosy. Dzieciątko ma kształtnie malowany nos i usta oraz deltę nosową z lekko przymkniętymi oczami. Biodra Pana Jezusa okrywa biała chusta, odsłaniająca jego nóżki, spod której widać dłonie Józefa. Głowę małego Jezusa otacza świetlisty nimb.
feretron
Feretron dwustronny z Matką Boską z Dzieciątkiem i św. Józefem

Podobne dzieła

Po tytule

Po kategorii

Po technice i materiale

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie kamiennej tablicy z napisem „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Tu Iakub Tomaszkiewicz yz Agnieszka / żoną / Pokryci, śmiertelności leżą pod / Opponą / Kto to widzisz stań, zdum się życz / Im wieczney chwały / To pomniey iży twoy wiek iest / nie długo trwały. / Zmarł Małżonek w Listopad(zie) / dnia iedenastego / Dwudziestego drugiego zmarła / Żona Iego / R(oku) P(ańskiego) 1734.”
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba i Agnieszki Tomaszkiewiczów

Zdjęcie nr 1: Epitafium w formie leżącego prostokąta, ujęte profilowaną ramą oraz złoconą, drewnianą ramą. W narożach cztery śruby. W polu złocona inskrypcja: „JAKÓB GOSTKOWSKI / SYN WŁASCICIELI SKOMELNY CZARNY / zmarł 31 Grudnia 1892 roku. / POCHOWANY PRZY TEM KOŚCIELE. / NIEZŁAMANY w CHARAKTERZE I w PRACY. / Lat życia 40. / Prosi za dusze swą o westchnienie / do Boga”.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Gostkowskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica w kształcie prostokąta zbliżonego do kwadratu z inskrypcją w języku polskim: Tu lezy X. Jakub no/cinski prebendarz / lanckoroński prosi / za DVSZĘ SWĄ / o nabożne westchnienie. Poniżej wyryta uproszczona czaszka ludzka.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Nowińskiego (?)

Zdjęcie nr 1: Tablica pamiątkowa, kamienna, kwadratowa, z inskrypcją po polsku, ozdobnymi złoconymi literami: Za duszę s. p. / JAKÓBA Poraj PODLESKIEGO / drogiego Wuja / proszą krewni o Zdrowaś / Marya. Pośrodku, ponad inskrypcją, aplikowana tarcza pod koroną otwartą, z herbem Poraj.
tablica pamiątkowa

Epitafium Jakuba Podelskiego

Zdjęcie nr 1: Płyta w formie leżącego prostokąta. W polu złocona inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / TU SPOCZYWAIĄ ZWŁOKI / JAKÓBA RACZKOWSKIEGO / KANONIKA KATEDRALNEGO TARNOWSKIEGO / DZIEKANA WIELICKIEGO PROBOSZCZA NIEPOŁOMSKIEGO / KTÓRY PRZEŻYWSZY LAT 64. / Z ŻALEM PARAFIANÓW I PRZYIACIOŁ SWOICH / POBOŻNE ZAKOŃCZYŁ ŻYCIE D(NIA) 6. PAŹDZIERNIKA R(OKU) 1816. / PRZECHODZĄCYCH PROSI O WESTCHNIENIE DO BOGA”.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Raczkowskiego

Zdjęcie nr 1: Tablica epitafijna w kształcie zbliżonym do kwadratu, na osi zwieńczona pełnym łukiem, w którego polu umieszczono herb. W polu tarczy znajduje się godło herbu Gryf, zaś nad tarczą otwarta korona z klejnotem – półgryf z trąbą. Na tablicy inskrypcja „D(EO) O(PTIMO) M(AXIMO) / Jakubowi Jaxa z Mąkolic Mąkolskiemu / Prezesowi Sądu Appellacyjnego byłej Rzeczypospolitej / Krakowskiej w Wieliczce d(nia) 18 Czerwca. 1858 r(oku) zgasłemu, - / liczącemu lat 82. który od młodości poświęciwszy się zawodowi / prawnemu, Urzędy pod trzema Rządami, lat 50. przeszło nieskazytel/nie piastując, na miano prawego Urzędnika zasłużył. Mężowi / w nauce praw biegłemu, w stanie małżeńskim przykładnemu Ojcu / czułemu, Obywatelowi o dobro Ojczyzny gorliwemu i przyjacielowi / wiernemu, w dowód niewygasłej wdzięczności Exekutor Testa/mentu, ten pomnik wystawił, prosząc czytelnika o modlitwę za Jego / duszę do Boga”.
płyta nagrobna

Epitafium Jakuba Jaxa z Mąkolic Mąkolskiego

Jak cytować?

ks. Szymon Tracz, "Płyta nagrobna Jakuba Gierałtowskiego", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło:  https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/plyta-nagrobna-jakuba-gieraltowskiego

Strona:
Dodaj do porównania

Zaloguj się aby dodać do tablicy

Przejdź do logowania

Uwaga. Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony sdm.upjp2.edu.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka prywatności