Cechy stylowe obrazu wskazują, iż został umieszczony w strukturze ołtarza w XIX wieku. Obraz wymieniony został w inwentarzu z 1928 roku jako przynależący do ołtarza bocznego dedykowanego Chrystusowi Ukrzyżowanemu.
Obraz w kształcie stojącego prostokąta zamkniętego uskokowym, nadwieszonym łukiem półkolistym, ujęty profilowaną, złoconą ramą z wizerunkiem Matki Boskiej ze św. Dominikiem. Po lewej stronie kompozycji sylwetka siedzącej na obłokach Madonny w trzech czwartych zwrócona w prawo. Głowa nieznacznie pochylona, lekko zaokrągloną twarz charakteryzują wyraziste rysy, wzrok skierowany w dół. Na głowie biała, opadająca na barki chusta i otwarta korona, wokół gwieździsta aureola. Maria ubrana w ciemnoczerwoną suknię i spięty pod szyją niebieski płaszcz obszyty dekoracyjnym galonem. Oburącz podtrzymuje zwrócone en face Dzieciątko Jezus. Zaokrągloną twarz charakteryzują wyraziste, dziecięce rysy, wzrok skierowany w dół. Włosy krótkie, kręcone, jasny blond. Wokół głowy świetlisty nimb krzyżowy. Nagą sylwetkę w partii bioder i ud przesłania obszerna, biała szata. Lewą rączką podaje biały różaniec klęczącemu po prawej stronie kompozycji św. Dominikowi zwróconemu profilem w lewo. Odchyloną do tyłu głowę świętego charakteryzuje wyrazisty profil rysów twarzy z wydatnym nosem oraz wąska tonsura. Święty ubrany jest z habit dominikański z kukullą. Prawą ręką odbiera różaniec, lewą unosi na wysokości klatki piersiowej. U dołu, po lewej stronie kompozycji biały kwiat lilii. Tło i obłoki w odcieniach szarości.
Sceny ukazujące Matkę Boską Różańcową w towarzystwie św. Dominika wyodrębniły się dopiero w chwili rozkwitu sztuki barokowej doby kontrreformacji. Źródłem literackim, które najprawdopodobniej wpłynęło na ukształtowanie się wizerunku Madonny wręczającej św. Dominikowi różaniec był wydany w 1475 roku tekst „De utilitate Psalterii Mariae” Alanusa de Rupe. Według zawartej w nim legendy w 1212 roku na wyspie Albi w klasztorze Prouille św. Dominik dostąpił objawienia, podczas którego Matka Boska wręczyła mu różaniec nakazując by rozpowszechniał ten rodzaj modlitwy. Obraz inspirowany jest kompozycjami barokowymi, gdzie Maria często przedstawiana jest jako siedząca na obłokach (kościół parafialny w Łomży, kościół parafialny w Szczepanku), ubrana w luźne, antykizujące szaty i z wieńczącą głowę koroną – częstym atrybutem Królowej Różańca (kościół parafialny w Jabłonnie Lackiej). Wizerunek św. Dominika wpisuje się w tradycję ikonograficzną
ukazywania go w ten sposób już od XV w. Natomiast spośród licznych atrybutów świętego na obrazie pojawia się jedynie biała lilia będąca uniwersalnym symbolem czystości.
Bardzo dobry, brak widocznych uszkodzeń struktury i warstwy malarskiej.
1. Krystyna S. Moisan, Przekazanie różańca świętym dominikańskim, [w:] Ikonografia nowożytnej sztuki kościelnej w Polsce. Maryja orędowniczka wiernych, Warszawa 1987, s. 62-72.
Obraz stanowi dziewiętnastowieczny przykład kontynuacji wątków ikonograficznych malarstwa barokowego. Przedstawia popularną w malarstwie XVIII wieku odmianę wizerunku Matki Boskiej Różańcowej wręczającej różaniec św. Dominikowi.
Paulina Chełmecka, "Matka Boska ze św. Dominikiem", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2024, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/matka-boska-ze-sw-dominikiem