Obraz w kształcie stojącego prostokąta, ujęty profilowaną, złoconą ramą przedstawia całopostaciowy wizerunek św. Stanisława. Zwrócony w trzech czwartych w lewo święty stoi na kamiennym podeście prowadzącym do murowanego kościoła z dużymi, drewnianymi drzwiami. Lekko pochyloną głowę charakteryzują trójkątna twarz o wyrazistych rysach, niskie czoło, ciemne, wypukłe, głęboko osadzone migdałowate oczy, prosty, podłużny nos, u nasady nosa zmarszczki mimiczne, pełne usta, mocno zarysowany podbródek. Włosy krótkie, kasztanowe, gładko zaczesane, z kosmykami zachodzącymi na skroń i policzek. Święty ubrany jest w szarą sutannę, białą rokietę z koronkową lamówką, zapinaną na guziki pelerynę, czerwoną stułę i białą kapę z motywem floralnym, z czerwoną podszewką, spiętą na piersi złotą broszą z czerwonym kamieniem. Na dłoniach ma brązowe rękawiczki, a na stopach białe, haftowane buty. Na głowie biała infuła z czerwonym kamieniem pośrodku, dekorowana przy głowie złotym pasem z kamieniami, a u góry złoto-czerwoną lamówką. Święty Mikołaj, przytrzymując prawą ręką pastorał, z lewą uniesioną do góry, zwraca się do ukazanego w prawym rogu obrazu Piotrowina wychodzącego z grobu. Zwróconego profilem w prawo mężczyznę charakteryzują wyraziste rysy twarzy z krótkim, spiczastym zarostem. Z ramion zsuwa mu się żółta szata z ciemnymi pasami, na głowie biała przepaska. W tle krajobraz z drzewami i wzniesieniem, w prawym, górnym rogu z chmur wyłania się gołębica Ducha Świętego, rzucająca promień w stronę świętego, w lewym, górnym rogu fragment zielonej kotary.
Przedstawienia św. Stanisława pojawiły się w sztuce już w pierwszych dekadach po kanonizacji w 1253 roku. Jeszcze w okresie średniowiecza wykonywano je w różnorodnych technikach – od malarstwa monumentalnego przez tablicowe, wizerunki rzeźbiarskie, zdobiące różnorakie przedmioty rzemiosła artystycznego po malarstwo miniaturowe. W epoce nowożytnej nadal bazowano na wykształconych wcześniej schematach przedstawień, tworząc najczęściej mniejsze, bądź większe obrazy wypełniające retabula ołtarzowe. Sceny często aranżowano według zasad malarstwa barokowego. Przykładem tego typu zabiegu jest umieszczenie w tle prezentowanej kompozycji monumentalnej kolumny na wysokim cokole. Element ten nadaje przedstawieniu charakter podniosły, oficjalny. Nowym zabiegiem jest także rezygnacja ze średniowiecznego sposobu ukazania Piotrowina w zminiaturyzowanej postaci, tak by proporcje jego sylwetki były zbliżone do sylwetki świętego.
Tematyka przedstawienia nawiązuje do jednej z hagiograficznych legend świętego, według której żyjący w latach około 1030-1079 biskup krakowski dokonał cudu wskrzeszenia rycerza Piotra Strzemieńczyka zwanego Piotrowinem. Nadprzyrodzone wydarzenie wiązało się z koniecznością potwierdzenia przez biskupa przed sądem prawa własności nabytej od owego rycerza miejscowości Piotrawin, które w wątpliwość podawali bliscy zmarłego. Od średniowiecza wątek ten był jednym z najpopularniejszych przedstawień w ikonografii świętego.
Święty Stanisław zginął z rozkazu króla Bolesława Śmiałego. Jego grób znajdujący się w katedrze wawelskiej przez wieki był miejscem wielkiego kultu męczennika.
Dobry, po konserwacji, płótno zdublowane.
Jeden z obrazów w kościele parafialnym w Spytkowicach, namalowanych w drugiej połowie XVIII wieku, przedstawia św. Stanisława wskrzeszającego Piotrowina.
Paulina Chełmecka, "Św. Stanisław", [w:] "Sakralne Dziedzictwo Małopolski", 2025, źródło: https://sdm.upjp2.edu.pl/dziela/sw-stanislaw-39